Kjarninn - 15.05.2014, Blaðsíða 6

03/03 leiðari
Mín upplifun af Conchitu, fyrst furða, svo uppljóstrun,
gleði og sorg, er því miður ekki sama upplifun og haturs-
menn hennar upplifðu. Þeir forhertust öllu heldur í hatrinu,
hommafælninni og fordómunum. Þeir eru brjálaðir út í hana
fyrir að reyna að raska heimsmyndinni þeirra, sem þeim
finnst ekkert annað en eðlilegt og sjálfsagt að þröngva upp á
aðra og þá oft og tíðum með ofbeldi.
Rússneski vitfirringurinn Vladimír Zhirinovskí, sem
vildi eitt sinn breyta Íslandi í fanganýlendu, fordæmdi til
að mynda Conchitu og sagði hana marka upphaf endaloka
Evrópu. Aðrir, sem mig minnir að hafi aðallega verið Rússar
líka, hafa sömuleiðis drullað yfir keppnina og Conchita hefur
fengið sinn skerf af forheimskunni. Sumir hafa meira að
segja gengið svo langt að saka áhorfendur í keppnishöllinni í
Kaupmannahöfn um vanvirðingu í garð keppenda Rússlands.
Á sama tíma og þeir opinbera fordómasýkt höfuð sín kvarta
þeir undan því að áhorfendur sýni atriði frá landi sem lemur
á hinsegin fólki vanþóknun. Hræsni.
Rússnesku hatursmennirnir virðast hins vegar sem betur
fer nokkuð einangraðir í afstöðu sinni, sé mið tekið af því
hvernig Evrópa tók Conchitu opnum örmum. Það er sterk
vísbending um að við séum á réttri leið.
Conchita opnaði augu mín, og fyrir það er ég þakklátur.
Ætlun mín með þessum skrifum er ekki að fordæma þá sem
ekki sáu ljósið og stóðu naktir frammi fyrir fordómum sínum
eða hugmyndum um stöðu og hlutverk kynjanna. Það er of
stór pöntun að ætlast til að allir breytist til hins betra eða að
allir verði umburðarlyndir gagnvart fjölbreytileika tilver-
unnar. Hins vegar er ekki til of mikils mælst að við séum öll
alltaf meðvituð um að við getum breyst til hins betra. Að við
tökum breytingum fagnandi, og hvetjum fólk til að koma út
úr skelinni frekar en að hanga þar inni hrætt við fólk sem
nennir ekki að breytast.
Oft þarf ekki meira til en skeggjaða konu til að opna
augu manns. Ég held nefnilega að Conchita sé boðberi réttra
viðhorfa.