Nýtt S.O.S. - 01.08.1959, Qupperneq 31

Nýtt S. O. S. 3»
Nú náði loftskeytamaðurinn á U-go
neyðarskeytum frá sökkvandi skipinu, og
afrit var sent til Lemp.
Sigurstoltur og vígreifur stóð hann . í
turninum og fletti pappírslappanum sund-
ur, og svo las hann:
„Athenia hefur orðið fyrir tundurskeyti
56,42 norður, 14,05 vestur“.
Hann hafði þá skotið tundurskeyti á
Atlantshafs línuskip, sem sigldi utan við
sína venjulegu siglingaleið! Skyndilega
dó sigurstoltið innra með Lemp kafbáts-
foringja og rödd hans skalf, þegar hann
snéri sér Hinch og stamaði:
„Þvílíkt svínarí! En hversvegna í ósköp-
unum sigldi hann líka ljóslaus?“
Svínarí eða ekki svínarí . . . það var ekki
mikið fyrir hann að gera úr þessu, annað
en forða sér burtu. Eitt varð hann þó að
gera fyrst: Hann varð að losna við tund-
urskeytið, sem sat fast í rörinu.
Það tókst. Tundurskeytið rauk út og
þaut áfram, eins og í villtum, brjáluðum
dansi, ýmist undir eða yfir hvítfyssandi
öldutoppun'um, þar til það að lokum
hvarf í myrkt djúp Atlantshafsins.
Þá var kafbáturinn þegar á fullri ferð
burtu frá 1417 bjargarlausum manneskj-
um á sökkvandi hafskipi langt úti í At-
lantshafi.
Tvær fyrstu mínúturnar ,eftir að Athen-
ia varð fyrir skotinu miðskips, var stjórn-
leysi um borð. í sama bili og skotið hitti
þetta 13500 tonna farþegaskip, var eins
og farþegaþilfarið hefði verið sprengt í
loft upp. Sjóðandi og vellandi gosstrók-
ur steig upp úr 5. lest og henti þeir, er
nærstaddir voru lúgunum í loft upp, þar
með fylgdi mikið af timburbraki, járni
og hlutar af mannslíkömum og farþega-
flutningi.
Óttasleginn farþegahópur reyndi að ryðj-
ast upp stigana. Konur veinuðu og menn
æptu, og allir reyndu að ryðjast áfram
til að sleppa upp í frískt loft. Kona ein
barði í örvæntingu á lokaðar klefadyr og
æpti: „Guð hjálpi mér! Eg vil komast
út!“
Á þriðja farrými, sem var aftur á skip-
inu var ástandið alvarlegt. Margir klefar
höfðu brotnað í spón við sprenginguna.
Margt fólk, sem ekki fórst þá þegar,
drukknaði í sjónum sem streymdi þar inn,
og nokkrir voru troðnir undir og biðu
jjannig bana, þegar þeir reyndu að komast
upp stigana, en mættu svo öðrum, sem
viti sínu fjær af óttu komu þjótandi nið-
ur til að ná í björgunarbelti sín.
í einum ganginum stóð lítill drengur
grátandi og æpti: „Eg fæ aldrei framar að
sjá hann pabba!“
í borðsalnum var ástandið heldur ekki
gott. Tundurskeytið hafði sprungið með-
an á kvöldverði stóð, og þar hafði verið
þéttskipað. Nú þutu allir út, hver sem
betur gat og fjöldinn valt sem flóðbylgja
áfram að stigunum og reif allt með sér
sem á vegi varð, — stóla, borð, blóma-
potta, og allt sem fyrir varð. En þjónn
nokkur bjargaði hlutunum. Hann greip
stól og stillti sér í stigauppganginn. Hann
hék stólnum yfir höfði sér og neyddi þá
fremstu til að stöðvast og átti sig.
Þegar Copland fyrsti stýrimaður klifr-
aði upp á farþegaþilfarið, var enn tals-
verð birta á lofti. Hann komst þangað
rétt eftir að lúgurnar á 5. lest höfðu rok-
ið í loft upp. Nokkur lík lágu í krigum
lestaropið, en hann mátti ekki verað að
sinna þeim nánar. Hlutverk hans í,augna-
blikinu var að finna út livort Athenia
gæti haldizt á floti — og ef hún ^gæti það,
þá hve lengi? Yrði tími til að koma öllum
bátunum á sjó? Og um leið vissi hann,