Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.02.1938, Blaðsíða 46

12
b J O Ð I I-:
liði. Hann bjó i Berlín, og þekkti
engan í þessu austlæga héraði, nema
félaga sína í herdeildinni. Hanh
hafði hitt Tamöru af hendingu í
veizlu, sem lialdin var fyrir her-
mennina, og frændi Tamöru hafði
boðið henni í.
Tamara varð innilega ástfangin
við fyrstu sýn. Þrátt fyrir það, hve
ung þau voru, var ekkert eðlilegra
cn að ást þeirra þróaðist áfram, svo
sem venja er. til. Þau voru hæði
komin af lveiðvirðu fólki, voru
hvorug fátæk, en ekki heldur auð-
ug. Nokkur bið hefði verið óhjá-
kvæmileg, á meðan hinn ungi mað-
ur væri að ryðja sér braut i heim-
inum, og svo liefði æfintýri þeirra
náð eðlilegu takmarki.
Að nokkrum vikum liðnum hafði
liann verið fluttur til setustöðvanna
i Danzig, en þá hófusl raunir Tam-
öru, — raunir, sem hún bar með
prýði og leyndi fyrir augum allra
þorpshúa. Elskhugi hennar var
einnig sorgbitinn. Hann var ungling-
ur ennþá, — ekki tvítugur, — og
Tamara var fyrsta ást hans, — og
ást lians var hrein og heit. Engu
að siður gerði hann sér grein fvr-
ir þeim erfiðleikum, sem samfara
væru sliku hjónabandi, — um það
hefði hann átt að hugsa fyr, en á-
stríða er sjaldan samfara hyggind-
um. Hann braut heilann dögum og
vikum saman um hréfið, sem liann
ætlaði að skrifa föður sínum, til
þess að segja honum tíðindin.
Hann hikaði raunar það lengi, að
faðir hans varð fyrri til.
Yilhelm Lesser, elskhugi Tamöru,
varð undrandi, er hann fékk dag
nokkurn hréf frá föður sínum í Ber-
lín, þar sem hann lét hann vita, að
hann hefði í huga að gifta hinn unga
hermann dóttur gamals fjölskyldu-
vinar. Vilhelm hafði þekkt Elsu i
mörg ár, - það var falleg stúlka,
sem honum gazt mjög vel að. For-
eldrar hennar voru mjög vel stæð,
og það liafði að sjálfsögðu átt sinn
þátt í uppástungu föður hans um
hjónabandið.
Þótt Vilhelm fengi þannig nýtt
verkefni til að hrjóta lieilann um,
gleymdi hann engan veginn, hvern-
ig ástatt var með Tamöru.
Hann herti upp hugann og fékk
nokkurra daga fri, til að fara til
Berlinar og segja föður sínum alla
söguna.
Faðir iians varð mjög leiður yfir
livernig komið væri. Hann liafði
bitið sig í það, að Vilhelm ætti að
giftast Elsu og þau virtust vera
Iivort öðru samboðin, en auk þess
var að þvi beinn fjárhagslegur
hagnaður. Hann var þó ekki, frek-
ar en sonur hans, vondur maður,
og skellti ekki skuldinni á Taniöru,
sem leitt Iiefði son lians i freistni,
eins og margir foreldrar myndu
hafa gert undir svipuðum kringum-
stæðum. Hann var sjálfur það ung-
ur, að hann kunni að meta mátt
ástarinnar, — enda hafði hann
sjálfur gifzt ungur, raunar yngri en
Vilhelm var, og hann var ekki orð-
inn fjörutíu ára. Þetta mál var rætt
lengi, frá öllum hliðum. Ef að Vil-
helm hefði verið ákveðinn og kraf-
ist þess, að hann fengi að eiga Tam-
öru, þá hefði vel getað farið svo, að
faðir lians hefði látið undan. Það