Nýtt Helgafell - 31.12.1957, Qupperneq 11

SAGAN UM HANANN
153
En það sem guð veit fyrir, kemur fram.
Samt get ég aldrei greitt úr því til fulls, —
þó Agústínus væri í litlum vanda, —
hvort vissa guðs um verk sem bíður mín
neyðir mig til að vinna þetta verk
eða hvort ég get valið frjálsum vilja
óháður því sem Drottinn veit að verður.
Ég vil samt ekki fara að fjalla um slíkt,
því ég er bara að segja sögu af hana,
sem hlaut að rata í raunir, því hann fór
að ráðum konu sinnar; mörgum hefur
gefizt það verr en illa; Adam flæmdist
úr Paradís að köldum kvenna ráðum,
þar sem hann lifði þó sem blóm í eggi.
En vegna þess að mörgum félli miður
að heyra Ijótt um leiðbeiningar kvenna,
þá gleymið þessu; það var bara spaug.
Frú Dúna var með eljum sínum öllum
að fá sér bað í sólhituðum sandi,
og Fíngal söng sem hafmey hátt og snjallt.
Hann horfði á eftir flugu frammeð runna
og sá þá refinn, hvar hann lá í hnipri
búinn til stökks beint fyrir framan sig.
Hann gleypti tóninn, gaggaði: kúk-kúk,
og hrökk til baka lostinn ofboðs angist.
Víst hefði’ hann óðar forðað sér á flótta,
en Rebbi var þá reyndir fyrri til
að senda tóninn: „Hevrðu, kæri herra,
hversvegna’ að þjóta frá mér, vini þínum?
Það væri ljótur vinskapur að koma
til þess að ógna þér með hrekkjabrögðum.
Nei, ég mun aldrei raska þinni ró.
Hér er ég kominn aðeins til þess eins
að hlýða á söng þinn; hann er yndislegur,
rödd þín er einsog englar syngi á himnum,
svo ríkur sérhver tónn að tiliinningu
að Bóetíus bliknar þér við hlið.
Hann faðir þinn — guð gefi sál hans sælu!
og móðir þín — ó, þvílík kvenna prýði! —
þau gerðu mér þann greiða að koma í
heimsókn,
og feginn vildi’ ég vera þér til geðs.
En svo ég víki að söngnum: ég hef aldrei
heyrt hreinni tóna en þegar faðir þinn
tók lag í morgunsárið, og til þess
að röddin fengi fyllri og betri hljóm,
þá kyrjaði’ hann unz augun lukust aftur,
hann lyfti sér á tá og teygði hálsinn
til þess að komast nógu hátt; svo vitur
var hann í tilbót, að í engu landi
kann sagnfræðin að nefna nokkurn hana
sem hefði nálgazt hann í söng og vizku.
Og fyrir alla muni, herra minn,
syngdu nú! taktu föður þínum fram!“
Og Eíngal þj^kir þetta lof svo gott,
að hvergi sér hann grisja í græsku að baki.
Hann blakar vængjum, tyllir sér á tá
og teygir hálsinn, leggur aftur augun
og ber sig til að byrja voldugt gal.
Og herra Loðskott stekkur eins og elding
og grípur Fíngal föstu taki um hálsinn,
fleygir á bak sér tafarlaust, og hleypur
til skógar. — O! sín forlög enginn flýr!
Ekki var meiri kveinan Tróju-kvenna,
er Pýrrus óð að Príamusi kóngi
með þunnan brand og þreif í hökuskeggið
á öldungnum, en hænur þessar hófu
þegar þær sáu Fíngal færðan burt.
Frú Dúna rak upp óp af öllum mætti
og meira en kona Hasdrúbals, er hún
sá mann sinn hljóta bana, og rómverskt bál
ólgandi geisa gegnum Karþagó,
og óð á bálið ærð af kvöl og reiði.
0, veslings hænur, sárt var ykkar óp.
Nú heyrir ekkjan ásamt dætrum sínum
öll þessi læti og þýtur útá hlað.
Þær sjá hvar Rebbi rennur hratt til skógar
með hanann, svo þær kalla „Komið fljótt!
Hamingjan góða! Hjálp! Ó, refurinn!“
og hlaupa af stað, og ýmsir aðrir koma
með prik í hendi og æða á eftir þeim.
Svo þustu bæði kálfar, kýr og geltir
í ofboðs-fáti fæld af gjammi hunda
og óhljóðum í konum bæði og körlum;
endurnar gengu af göflunum af hræðslu
og gæsir flugu trylltar ofar trjánum;
svo ógurlegt var gargið, köllin, geltið,
bramlandinn, flautuhvinurinn og harkið,
sem væri sjálfur himinninn að hrynja.
En kæru vinir, heyrið hvernig fór!
Löngum er sigursældin næsta hverful.
Haninn sem skalf af hræðslu á baki refsins,
stundi nú lágt með leifum raddar sinnar:
„Uss, herra minn, ég mundi í þínum sporum