Nýtt Helgafell - 31.12.1957, Blaðsíða 12

154
HELGAFELL
storka þeim, það veit guð, og hrópa hátt:
„Snáfið öll heim! Og farið fjandans til!“
mundi ég segja, „Sjáið þið þá ekki
að ég er kominp útí skóg með hanann
og ætla að éta’ hann, hvað sem hverjum
lízt?!“ “
„Það ætla ég mér reyndar!“ svarar Rebbi;
en sem hann lauk upp munni til að mæla,
varð haninn laus með lagi úr skoltum hans
og flaug á loft og tvllti sér í tré.
Refurinn lítur upp til hans og hrópar:
„Ó, kæri Fíngal, hef ég gert þig hræddan?
mig grunar það; en þetta er allt í góðu;
komdu nú niður, þá færð þú að heyra
hvað mér gekk til að hlaupa með þig
hingað;
og það veit guð, að ég skal segja satt.“
En haninn svarar „Fari bölvað bæði
mitt hold og blóð, ef þér skal tvisvar takast
að hafa mig að fífli og fá mig til
með fleðu þinni að syngja luktum augum.
Því sá sem lokar augum einmitt þá
er einskis þarf hann fremur en að sjá,
hann verðskuldar það fa.ll, sem hann mun
fá.“
Og Rebbi tautar „Margan manninn glapti
mælskan á eigin tungu, svo hann gapti
þegar hann einmitt þurfti að halda kjafti.“
Sögunni’ er lokið. Löngum veldur falli
að leggja hlust við fagurgala og skjalli.
En ef þið teljið allt það sem ég hef
við ykkur sagt um hænur, hana og ref
tómt fleipur, má þó margan vísdóm læra
af minni sögn; þau orð má þar til færa
sem höfð eru eftir postulanum Páli
á prédikunarstól, að helgu máli
sé skrifað orð til eggjunar og prýði.
Aðskiljið, bræður góðir, kjarna og hýði.
(The Nonne Preestes Tale úr TIIE CANTERBURY
TALES- — Allmikið stytt í þýðingu.)