Nýtt Helgafell - 31.12.1957, Qupperneq 20

heLgafélL
162
að eins er unnt að sætta sig við, að hugsað
sé hærra, séð til himins.
I Alsnjóa er viðhorfið til jarðarinnar á
hvörfum. Að vísu ávarpar skáldið hana
sem móður og viðurkennir, að henni sé
annt um börn sín. En hins vegar talar
þann um hana með vorkunnsemi, aum-
ingja jörð, sem reyni samt af veikum mætti
(beri sig) að gera hlutskipti barna sinna
bærilegt. Og hvernig? Með því að lita allt í
ljósi, jafnt kulda og dauða vetrarins sem
hita og líf vors og sumars. Þessi birta yfir
ríki vetrarins er ekki einungis fegurri og
hreinni en þokan og myrkrið, heldur er
hún fyrirheit um, að allt sé sömu ættar,
sem laugað er þessu ljósi, hlýindi handan
við frostið, líf handan við dauðann. Og
má þá ekki segja, að jörðin haldi móður-
heiðri sínum, fyrst hún leggur slíka líkn
með öllum þrautum?
Einhver kynni nú að gera þá athuga-
semd við aðalhugsunina í þessu kvæði, að
það sé undarleg vísindi að þakka jörðinni
ljósið. En svo framarlega sem gufuhvolfið
heyrir jarðarhnettinum til, má líta á öll
brigði veðra og skipti árstíða sem háð eðli
jarðar, þótt önnur öfl séu þar líka að verki.
Þó að sólin hellti geislum sínum yfir snjó-
inn, mundi hann ekki slána, ekki verða
litaður í Ijósi, ef hann væri svartur eða mó-
rauður! En Jónas var ekki, þegar hann orti
þetta litla kvæði, í neinum náttúrufræði-
legum hugleiðingum. Hann var að leita
sér huggunar, þar sem hann reikaði ein-
mana um bláhjarn umhverfis og örlaga.
Honum var ekki nóg að vera hraustur,
setja „ hart á móti hörðu“ (A nýársdag),
heldur varð hann að kenna til með jörð-
inni og finna umönnun hennar á móti.
Ekki er að efa, að Jónas hafi oft látið
hugsanir sínar og tilfinningar í ljós með
skýrara og fegurra móti en hér. En er
samt ekki nokkuð til í því, sem Brynjólfur
sagði, er hann bar þessa „vísu“ saman við
tvö þýddu kvæðin, sem Jónas sendi honum
á sama blaði, að þrátt fyrir hið kátlega
miðerindi væri hún „mikið skáldleg og ef
til vill skáldlegust af þeim öllum“?