Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.02.1964, Side 32

ecta) og kornsúru (.Polygonum viviparum). Stinnustarar (C. Bigelowii)
gætir nokkuð. Hér er því um að ræða eins konar millistig yfir í heiða-
gróðnr. Hverfið vex á allstóru svæði meðfram árkvísl, en um það leik-
ur uppsprettuvatn úr hlíðinni fyrir ofan. Mýrin er því allblaut. Ch%
og H% er óvanalega hátt í hengistararmýri.
c. Stinnustararmýri (Caricétum Bigelowii).
Stinnastör (C. Bigelowii) er einkennistegund hálendismýranna á
sama hátt og mýrastör (C. nigra) er það í láglendismýrinni. Að svo
stöddu verður ekki með nokkurri vissu sagt, hvar hæðamörkin milli
þessara tegunda eru, sem ríkjandi í mýragróðri, enda mun það mis-
jafnt eftir landshlutum og staðháttum, þó mun starungsmýrin (Caric-
étum nigrae) yfirleitt verða sjaldgæf eftir að kemur upp fyrir 300 metra
hæð, og fyrir ofan 400 metra mun stinnustararmýrin (Caricétum Bige-
lowii), hafa tekið við af lienni að mestu eða öllu leyti. Suins staðar nær
þó stinnustararmýrin miklu lengra niður á við. Þannig eru stinnustar-
annýrar á Melrakkasléttu niður undir sjó, enda er gróðurfar á þeim
slóðum með nokkrum hálendisblæ. Líkt mun einnig vera á norðan-
verðum Skaga. Á Vestfjörðum hef ég skoðáð stinnustararmýri í 180—
200 m hæð, en þar liggja skil hálendis- og láglendisgróðurs óvenjulega
lágt. Stinnustararmýrin er þannig góð bending um það á hverjunr
stað, hvenær komið er í gróðnrbelti hálendisins, því að kalla má að
þangað sé náð, þegar stinnastörin verður ríkjandi í nrýrlendinu.
Stinnustararmýrin er oft allbreytileg að svip. Yfirleitt slær þó á
hana hinum grágræna lit stinnustararinnar, sem alls staðar drottnar í
gróðursvipnunr. Að jafnaði er stinnastör (C. Bigelowii) lágvaxin og
þrýstin planta, en á hinunr votlendari mýrasvæðum breytir lrún unr
vöxt og verður þar lrærri og grennri, og líkist þá oft mýrastör (C. nig-
ra). Venjulega er þá nrikið af lrenni ófrjótt, og því oft erfitt eða nær
ókleift að greina þessar tvær tegundir að. Einnig koma oft fyrir blend-
ingar nrilli þeirra.
Háplöntugróður stinnustararmýrarinnar er sjaldnast samfelldur.
Auk stinnustarar vaxa þar að staðaldri runnarnir, grávíðir (Salix
glauca), grasvíðir (S. herbacea) og bláberjalyng (Vaccinium uliginosum)-
Mosi er ætíð mikill. Þar senr þurrast er vex svo nrikið af grámosa (Rha-
comitrium) í þúfum, að hann gefur mýrinni nokkurn svip.
Stinnustararmýrin er að jafnaði þýfð, og stundum allstórþýfð. Er
þá skanrnrt yfir í stinnustararmó, sem ég tel hér til gióðurlendis heið-
arinnar, enda þótt nrörkin þar á nrilli séu engan veginn skýr. Þegar
30 Flóra - tímarit um íslenzka grasafræoi