Félagsbréf - 01.04.1958, Blaðsíða 55

f'ÉLAGSBRÉP
43
fara til þess að rekast á og lesa eitt-
hvað andríkt og djúpsætt eftir hann.
Það kemur ekki fram í minningum
hennar, í hverju hin sérstaka þakkar-
skuld hennar við þetta andlega stór-
menni hefur verið fólgin, enda má
það vera í eðli sínu persónulegt
einkamál. En rétt er að rifja það
upp, að Kalvín var lærisveinn Lút-
hers og að þeir voru fullkomlega sam-
dóma um öll þau meginviðhorf sið-
bótarinnar, sem skera úr. Kalvín og
kalvínsk guðfræði og trúarlíf hefur
um alla sögu haft stórmikil áhrif á
lútherska menn, og öfugt. Munur á
trúarlegri grundvallarafstöðu kal-
vínskra biblíutrúarmanna og lút-
herskra er nánast ósýnilegur nema
í vísindalegri smásjá.
Hitt sætir meiri tíðindum, að Ólafía
hneigðist að endurskírendum (bapt-
istum) og tók endurskírn. Baptistar
ei-u fjölmennir á Bretlandi og í
Ameríku og mjög athafnasamir. Af
þeirra flokki hafa m. a. verið ekki
smærri menn en Milton og Bunyan.
Og einn máttugasti og frægasti pré-
dikari allra tíma, C. H. Spurgeon,
var baptisti. Lengstum hafa pabtistar
verið í kenningarlegum meginatriðum
eindregnir kalvínistar, þótt þeir vikju
frá honum í skilningi á sakramentun-
um, og er eins líklegt, að Ólafía hafi
orðið aðdáandi Kalvíns fyrir meðal-
göngu þeirra. Auðsætt er, að hún
hefur orðið fyrir djúptækum áhrifum
af Spurgeon — það kemur m. a.
óbeint fram í því, hvemig hún lýsir
fyrstu viðbrögðum sínum, er hún
fékk í hendur bók eftir hann. En
fróðlegt væri að grafast nánar fyrir
tildrög þessarar sögu. Þar er óunnið
verkefni.
Hvernig Ólafía mat trúarerfð
þeirrar kirkju, sem hún var alin upp
í, hugsaði til hennar og bar framtíð
hennar fyrir brjósti, sýnir m. a.
grein, sem hún skrifaði tveimur ár-
um eftir að hún tók endurskírn. Þar
leggur hún til að stofna sjóð tilminn-
ingar um Hallgrím Pétursson og
verja honum til þess að „styrkja trú-
aða, hæfa leikmenn til biblíunáms og
síðan til að breiða út orð Guðs meðal
þjóðarinnar", en Hallgrímur er
„fagnaðarboðskaparskáldið okkar,
blessaðasti maðurinn, sem Guð gaf
íslandi, maðurinn, sem öllum fremur
hefir verið okkur guðspjallamaður,
spámaður og skáld“.
Um endurskírn sína skrifaði Ólafia
„opið bréf til systkina minna í
Drottni" á íslandi (Bjarmi, 6. marz
1914). Kemur þar glögglega fram,
hvemig hún leit sjálf á þetta skref
sitt. Hún segir m. a.: „Hvorki skírn
né neitt annað getur bætt við frelsið,
sem mér er búið við friðþægingar-
dauða frelsara míns og sem ég fyrir
náð hans og kraft heilags anda hefi
meðtekið, svo þegar ég lét skirast,
gerði ég það sem barn Guðs, er þegar
átti allt í Jesú Kristi, en með því að
gjöra það, kannaðist ég við, hvar ég
samkvæmt skilningi mínum á Guðs
orði átti heima að því er snertir
ákveðna trúarjátningu .... Frelsið
er eitt og öll Guðs börn eitt í Jesú
Kristi. Ég kannast af hjarta við það,
að í öðrum kirkjudeildum eru menn
og konur, hverra skóþvengi ég er ekki
verð að leysa .... Frelsið er í þessu
einu að eiga soninn og við hliðina
á þessu eina lífsskilyrði verður allur
skilningur á öðrum atriðum svo að
segja að engu . ... í hvaða herdeild