Félagsbréf - 01.04.1958, Blaðsíða 56

44
FÉLAGSBRÉP
Drottins, sem vér stöndum, þá er
merkið okkar eitt, krossinn, foring-
inn okkar einn, almáttugur Guð,
iirósunin okkar ein, kross Drottins
vors Jesú Krists“.
Ólafía leit sjálf á sögu sína sem
dásamlega handleiðslu á sér „frá
myrkri til ljóss“. Og það, sem mestu
varðar um þá sögu, liggur ljóst fyr-
ir: Hún gengur Kristi allshugar á
hönd og verður eitt hinna sterku, ó-
gleymanlegu vitna um hann.
Sigurbjörn Eina/rsson.
*
Jón Óskar:
Nóttin á herðum okkar
LJÓÐ. Kristján Davíðsson
gerði teikningar og sá um út-
lit bókarinnar. Víkingsprent.
Andinn í ljóðum Jóns Óskars er
mótaður af því, að hann veit lífið
umhverfis sig, þráir að vera þátttak-
andi í rás þess, en er það ekki. Stund-
um sér hann það álengdar, og það
er þunglyndi í brjósti hans, því að
hann dreymir það, sem hann ekki
megnar að ná, horfir á það, unz það
hverfur hjá og kemur aldrei aftur.
Og stundum er hann svo fjarlægur
umhverfinu, að honum er byrgð sýn,
einmaninn innilokaði, sem endast
ekki kraftar, jafnvel ekki við glugga-
tjöldin.
Hver mun koma og draga þau frá
því að þau eru jafnþung og lífið;
hver mun koma og rétta mér
hjálparhönd,
því að mér endast ekki kraftar við
gluggatjöld
sem eru eins þung og lifið.
Annars má segja, að látleysi og
listræn hófsemi setji svip sinn á
þessa bók.
J. Ó. hefur snúið baki við rími, hér
er ekkert rímað ljóð. Þeim, sem þann-
ig yrkja, er sizt minni vandi á hönd-
um en hinum. Órímað ljóð gerir enn
strangari kröfur til skilyrðislausrar
nákvæmni og snjalls orðalags en
bundið. Bundið Ijóðaform krefur
skáld sitt um samþjöppun efnis undir
viðjar rímsins. Hið órímaða gerir
sjálft engar slíkar kröfur. Ef hugsun
fer sæmilega í tíu orðum, því þá að
þjappa henni saman í fimm? Allt
slíkt verður skáld rímleysunnar að
eiga undir sjálfu sér. Órímuðu ljóði
hættir því fremur til flatneskju en
hinu rímaða, og gætir þess nokkuð
hjá ýmsum, sem rimlaust yrkja.
J. Ó. siglir algerlega fram hjá
þeim skerjum. Hann er enginn flat-
neskjuhöfundur, utan í einu kvæði,
Guatemala, þar sem hann nær sér
ekki á strik. Þvert á móti eru flest
ljóð hans hnitmiðuð. Hann notar víða
endurtekningar með tilbrigðum, e. t.
V. fyrir áhrif frá tónlist, en slíkt er
vandasamt stílbragð, sem honum
tekst vel, t. d. í kvæðinu Leitum. 1
einu ljóði, Um mann og konu, virðast
þó heildaráhrifin dofna vegna of
mikilla endurtekninga, en í því kvæði
eru þó þessar fögru línur:
ég rétti þér einn vetur
af lífi rétti þér feiminn
einn vetur fullan af lifi.
Ég sé ekki betur en ýmis kvæði í
þessari nýju bók Jóns Óskars séu
tær skáldskapur og gædd alvöru og
þunga. Svo er t. d. um Ljóðið og
heiminn, Hugsað um orð, Haust,