Fréttatíminn - 04.04.2014, Blaðsíða 36

„Kremd´ann með löppinni“
M
Mín ágæta kona er mikið fyrir útlönd
– en lítið fyrir útlendar pöddur. Ef út í
það er farið er hún ekki mikið fyrir þær
íslensku heldur. Hún hefur þó lært að
umbera hérlend smákvikindi þótt hún
forðist geitunga og kóngulær. Vogi flugur
og kóngulær sér inn í okkar híbýli er mér
gert að drepa snarlega óboðna gesti. Það
er ekki alslæmt á þessum síðustu tímum
þegar hlutverkum karla fer stöðugt fækk-
andi. Gott er þá til þess að vita að manni
er treyst fyrir einhverju, þótt ekki sé
merkilegra en að slá til flugu.
En það eru útlendu skorkvikindin
sem hrella meira. Þau sáum við nokkur
á dögunum eftir að frúin hringdi í mig í
vinnuna og spurði formálalaust hvort ég
væri til í að skella mér suður til Tenerife
til þess að stytta biðina eftir vorinu. Ég
samþykkti erindið, taldi enda að svo
væri komið að ég væri einn af síðustu Ís-
lendingunum sem ekki hefði reynslu af
Kanaríeyjaferð.
Við flugum því suður á bóginn í hið ei-
lífa sumar sem þar ríkir, enda eyjarnar
skammt undan Afríkuströndum. Engu
var logið um veðurblíðuna og þann góða
kost sem Atlantshafseyjar þessa hafa um-
fram sum sólarlönd sem ég hef heim-
sótt – að hitinn var þægilegur, yfirleitt
22-26 stig að degi til en heldur svalara
að morgni og kvöldi. Fyrir hánorrnæna
menn er það bærilegra en vist í 30 til 35
stigum eins og algengt er í öðrum sólar-
löndum sem Íslendingar leita til að sum-
arlagi. Ónefnt er það ástand þegar hitinn
fer yfir líkamshita mannskepnunnar.
Við þær aðstæður dreymir mig jökla en í
vöku leita ég í loftkælingu og skugga.
Minn betri helmingur þolir hitann
betur enda dekkri á húð og hár en
bóndinn sem helst sækir skyldleika til
snæhéra og hvítra heimskautarefa. En
pöddur eru algengari í suðurlöndum en
á norðurhjara, jafnvel þar sem þær eiga
ekki að vera, eins og í hótelherbergjum.
Það kætti því ekki mína konu þegar hún
rak augun í einhvers konar lýs við eld-
húsvask í hótelíbúð okkar, nýkomin til
Tenerife – og ekki bætti úr skák þegar
hún sá hið sama við vaskinn á baðinu. Nú
hefði mátt ætla, miðað við fyrri reynslu,
að eiginkonan bæði mig hið snarasta að
sálga þessum kvikindum – en svo var
ekki. Sennilega voru lýs þessar of smáar
til þess að þær vektu verulegan ótta. Hún
hafði ekki mörg orð um uppgötvun sína
heldur vatt sér út í nálæga verslun og
keypti klór, tuskur og annan vopnabúnað
til átaka við ófögnuðinn. Með illu skal
illt út reka.
Þegar hún sneri til baka
beitti hún klórbrúsanum
á lýsnar sem vissu ekki
hvaðan á þær stóð veðr-
ið. Eftir aðgerðirnar
lyktaði íbúðin okkar
eins og Sundhöllin
í Reykjavík á góð-
um degi. Frúin
endurtók aðgerð
sína nokkrum
sinnum af ein-
beittum ásetn-
ingi um að útrýma þessari dýrategund.
Það virtist ganga eftir svo við slökuð-
um á næstu daga, sóluðum okkur, geng-
um eftir ströndinni, borðuðum góðan mat
og drukkum kælt. Smám saman rann úr
okkur streita hvunndagsins – og klórlykt-
in í íbúðinni dvínaði. Við hættum að hafa
áhyggjur af suðrænum skorkvikindum
sem ekki eru vön snöfurmannlegum til-
þrifum konu úr Kópavoginum – þar til sú
sama kona sá tvo kakkalakka á tröpp-
unum upp að íbúð okkar hjóna. Þeir voru,
vel að merkja, utandyra, ekki innan helgi
íbúðarinnar. Það breytti engu í afstöðu
konunnar til gestanna í tröppunum. Hún
hefur megna andúð á kakkalökkum –
ekki síst eftir vist þeirra á hótelherbergi
sem við dvöldum á fyrir margt löngu á
Flórídaskaga. Þarna var því komið alvöru
verkefni fyrir mig – ekki viðureign við lýs
sem mátti þurrka burt með klórblöndu
heldur tveggja sentimetra raunverulega
andstæðinga. Ég bað hana að slaka á,
skordýrin væri úti og varla hægt að
ætlast til þess að ég réðist til atlögu við
öll þau kvikindi sem á vegi okkar yrðu.
Við skyldum bara gæta þess að loka vel
á eftir okkur svo kakkalakkarnir héldu
sig á sínu yfirráðasvæði. Eftir fortölur lét
konan það gott heita.
Ég hafði nýverið fest blund það sama
kvöld þegar skarkali á baðherberginu
vakti mig. Ég hélt helst að frúin væri
í baráttu við innbrotsþjóf þegar hún
valhoppaði frá baðherberginu að eldhús-
króknum og sótti klórbrúsann. „Það er
kakkalakki ofan í baðkarinu,“ hrópaði
hún um leið og hún lét hálfan brúsann
vaða yfir skorkvikindið. Mér hafði láðst
að loka baðherbergisglugganum svo
annar hinna óboðnu gesta hafði komist
inn. Hann fékk móttökur við hæfi og
virtist lamast við klórgusurnar. Sá tími
nægði mér til þess að grípa klósettpappír,
fanga pödduna, henda í klósettið og skola
niður. Konan hafði unnið forvinnuna með
klórbrúsanum, mitt hlutverk var aðeins
að fullkomna sigurinn á andskota okkar.
Það var rökkvað í kringum okkur í
atgangi þessum en konan enn í ham með
klórbrúsann á lofti og skimaði ákaflega
eftir hinu kvikindinu úr tröppunum,
félaga þess sem skolað var niður. Fyrst
annar hafði komist inn var allt eins
líklegt að þeir hefðu gert það báðir. Hún
sá hann ekki inni á baði og skaut því
arnarfráum augum í átt að útidyrunum.
„Þarna er hann,“ hrópaði hún og benti á
eitthvað dökkt við útidyrnar, hikaði
hvergi og lét afganginn af klór-
brúsanum gossa á óarga-
dýrið. „Kremd´ann með
löppinni,“ kallaði konan
með ákefð þess sem er
í krappri vörn í ógnar-
ástandi svo ég átti engra
annarra kosta völ en
láta hælinn vaða á seinni
kakkalakkann.
Það var ekki fyrr en við
kveiktum ljósið í ganginum
að við sáum að ég hafði
drepið útihurðarstopparann.
Jónas
Haraldsson
jonas@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
36 viðhorf Helgin 4.-6. apríl 2014
SAMKVÆMT BÓKSÖLU Í PENNANUM EYMUNDSSON UM LAND ALLT
METSÖLULISTI EYMUNDSSON

VIKAN 26.03.14- 01.04.14
1 2Hljóðin í nóttinni Björg Guðrún Gísladóttir
5 6
7 8
109
43 Iceland Small World Sigurgeir Sigurjónsson
Heiður
Elif Shafak
HHhH
Laurent Binet
Sannleikurinn um mál
Harrys Quebert
Joel Dicker
Prjónabiblían
Gréta Sörensen
Konungsmorðið
Hanne-Vibeke Holst
Stúlka með maga
Þórunn Erlu-og Valdimarsdóttir
Verjandi Jakobs
William Landay
Kroppurinn er kraftaverk
Sigrún Daníelsdóttir