Morgunblaðið - 06.01.2012, Page 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. JANÚAR 2012
✝ Guðný ElínVésteins-
dóttir fæddist á
Hjalteyri við
Eyjafjörð 1. des-
ember 1944.
Hún lést á líkn-
ardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 28.
desember 2011.
Foreldrar
hennar voru Vé-
steinn Guðmundsson, verk-
fræðingur, f. á Hafurhesti í
Önundarfirði 14. ágúst 1914,
d. 15. janúar 1980 og Elín
Guðbrandsdóttir, versl-
unarmaður, f. í Reykjavík 1.
ágúst 1914, d. 16. sept. 1996.
Þau skildu. Systur Guðnýjar
eru Auður Sigurborg og
Gunnhildur Margrét. Hálf-
systkini Guðnýjar, samfeðra,
barnsmóðir Valgerður Árna-
dóttir, eru Árni, Valgerður og
Vésteinn.
Guðný Elín giftist 9. nóv-
ember 1963 Guðmundi Helga-
syni, hann er trésmiður,
Baldursson. Börn þeirra eru
Hrafnhildur Hrönn, sambýlis-
maður er Atli Örn Snorrason,
dóttir þeirra er Álfheiður
Björg, Hafsteinn Þór, Guðný
Björk, Karitas Lind, Aron
Björn, Elvar Örn og Helgi
Páll. 3) Jóna Þórunn, við-
skiptafræðingur, f. á Ísafirði
4. júlí 1979, sonur hennar er
Jason Daði, barnsfaðir Svan-
þór Einarsson.
Fyrstu ár ævi sinnar bjó
Guðný á Hjalteyri ásamt for-
eldrum sínum en við skilnað
þeirra flyst hún til Reykjavík-
ur þar sem hún bjó hjá föð-
urbróður sínum í nokkur ár.
Guðný gekk í Laugarnesskóla.
Ung að árum kynnist hún
Guðmundi og þau hófu sinn
búskap í Reykjavík. Árið 1976
flytjast þau hjónin til Ísafjarð-
ar og búa þar í 10 ár. Þá lá
leiðin í Mosfellssveit. Sum-
ardvalarstaður þeirra hjóna
var frá árinu 1970 Hvalseyjar
á Mýrum og árið 1994 flytjast
þau alfarið þangað en voru þó
alltaf með annan fótinn í Mos-
fellsbæ. Guðný vann ýmis
störf, aðallega verslunarstörf,
fiskvinnslu og sjómennsku.
Útför Guðnýjar Elínar fer
fram frá Langholtskirkju í
dag, 6. janúar 2012, og hefst
athöfnin kl. 13.
slökkviliðsmaður og
sjómaður, f. í
Reykjavík. 30. apríl
1943. For. Helgi
Guðjón Guðmunds-
son, bifvélavirki, f.
4. júní 1898, d. 8.
febr. 1965 og Sig-
ríður Sigurð-
ardóttir, mats-
maður, f. 22. jan.
1917, d. 6. maí
1993. Dætur þeirra
eru: 1) Sigríður Lára, kenn-
ari, f. í Reykjavík 2. maí 1964,
sambýlismaður hennar er Sig-
mundur Arnar Arnórsson.
Börn þeirra eru Guðmundur
Arnar, sambýliskona hans,
Sigrún Kristjánsdóttir, sonur
þeirra er Rúnar Atli, Vé-
steinn, sambýliskona hans
Þóra Lind Sigurðardóttir,
Ingibjörg Unnur, sonur henn-
ar er Valgarður Orri Eiríks-
son, barnsfaðir Eiríkur Lár-
usson, Vigdís Erla. 2) Hildur
Margrét, vaktstjóri, f. í
Reykjavík 20. júlí 1965, maður
hennar er Óðinn Magnús
Elsku Guðný amma.
Nú ert þú horfin frá okkur
eftir langt stríð við erfiðan sjúk-
dóm. Eftir sitjum við full tóm-
leika en með góðar minningar.
Okkar síðasta stund sem við átt-
um saman á annan í jólum er
ógleymanleg. Þar rættist þín
hinsta ósk um að sjá fjölskyldu
þína saman komna, áhyggju-
lausa, að gleðjast um stund.
Það lýsir þér svo vel hvað þú
lagðir þig alltaf fram við að setja
okkur í fyrsta sætið. Þínar
stærstu áhyggjur á hverri
stundu voru hvort okkur liði vel
og hvort við værum nokkuð
svöng. Öll eigum við minningar
um það að hafa sótt þig og afa
heim, þar sem þú varst í eldhús-
inu að taka til eftir síðasta mat-
artíma, á meðan undirbjóst þú
þann næsta. Allt svo að ungarnir
þínir yrðu nú ekki svangir, þar á
meðal afi.
Svo er ekki hægt að minnast
þín öðruvísi en að hugsa um
Hvalseyjar, paradísina sem þú
og afi bjugguð til. Óhætt er að
segja að minningar okkar allra
séu meira og minna bundnar við
eyjarnar þínar. Að fá að vera
með þér heilu sumrin við að tína
dún og svartbaksegg, fara á sjó
og háfa lunda, voru forréttindi
fyrir okkur öll. Okkar bestu
stundir voru með þér á þessum
stað. Við minnumst þess sér-
staklega hversu gaman það var í
þau skipti sem þú vildir losna
skyndilega við drasl og ákvaðst
því að halda varðeld. Þá samein-
uðumst við oft og sungum saman
fram á nótt. Það voru góðar
stundir.
Þetta væri ekki svona sjálf-
gefið ef þín hefði ekki notið við,
því að þú vannst það einstaka af-
rek að skila af þér afar sam-
rýmdri fjölskyldu. Okkur kemur
öllum svo vel saman og þó þú
sért ekki lengur meðal okkar þá
mun arfleifð þín tryggja að svo
mun áfram vera.
Nú kveðjum við þig úr þessum heimi.
Elsku besta amma okkar.
En allar minningar um þig, ég geymi.
Þín fagurbláu augu og fallegu
hárlokka.
Við skulum passa þína paradís.
Sem án þín er ekki jafnblómleg.
Hvalsey er algjör draumadís.
Án þín verður ferðin afar tómleg.
Þín minning er ljós sem mun lifa
og lýsa um ókomna tíð.
Amma þú ert hetja.
Amma þú ert engill.
(Guðný Björk Óðinsdóttir)
Þín barnabörn
Guðmundur, Hrafnhildur,
Vésteinn, Ingibjörg,
Hafsteinn, Guðný, Karitas,
Aron, Vigdís, Jason, Elvar
og Helgi Páll
Kveðja
Eitt orð, eitt ljóð, eitt kvein frá kvaldri
sál
er kveðja mín. Ég veit þú fyrirgefur.
En seinna gef ég minningunum mál,
á meðan allt á himni og jörðu sefur.
Þá flýg ég yfir djúpin draumablá,
í dimmum skógum sál mín spor þín
rekur,
Þú gafst mér alla gleði sem ég á.
Þú gafst mér sorg, sem enginn frá
mér tekur.
Svo kveð ég þig. En er þú minnist
mín,
þá mundu, að ég þakka liðna daga.
Við framtíð mína fléttast örlög þín.
Að fótum þínum krýpur öll mín saga.
Og leggðu svo á höfin blá og breið.
Þó blási kalt og dagar verði að árum,
þá veit ég að þú villist rétta leið
og verður mín – í bæn, í söng og
tárum.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Elsku systir og mágkona,
blessuð sé minning þín.
Gunnhildur og Hafsteinn.
Guðný mágkona mín er fallin
frá eftir erfiða glímu við illvígan
sjúkdóm. Það er raunalegt að
hugsa til þess að hennar njóti
ekki lengur við á samfundum
stórfjölskyldunnar, en þar hefur
hún jafnan verið hrókur alls
fagnaðar, alltaf jafn blíðleg og
glaðvær. Það skein af henni lífs-
gleði og baráttuandi.
Guðný var atorkusöm í meira
lagi. Dugnaður var einkennis-
merki hennar – og hún vílaði
ekki fyrir sér að taka til hend-
inni hvar sem hún fór, jafnt til
sjós og lands. Hún var enginn
eftirbátur Gumma síns á grá-
sleppunni úti fyrir Hvalseyjum á
Mýrum og naut sín hvar sem
nóg var að gera.
Systurnar Guðný, Auður kona
mín og Gunnhildur voru afar ná-
komnar alla sína tíð. Milli þeirra
var sterkur strengur sem aldrei
gaf sig í lífsins ólgusjó – og það
var unun að vera í návist þeirra
þegar þær tóku tal saman. Þá
var jafnan stutt í hláturinn. Fyr-
ir allar þessar samvistir ber að
þakka af heilum hug.
Mestur er missir Gumma,
dætranna og fjölskyldna þeirra.
Við Auður sendum þeim hug-
heilar samúðarkveðjur og biðj-
um þess að góður Guð styðji þau
og verndi á erfiðum tíma. Bless-
uð sé minning góðrar systur og
mágkonu.
Sveinn Viðar Jónsson.
Það er næsta óbærilegt að
eiga þess ekki lengur kost að
heyra hláturinn hennar Guðnýj-
ar frænku óma um eldhús, stof-
ur og sali. Nú þegar hún hefur
kvatt þessa jarðvist, svo alltof
fljótt, hlýja minningarnar og
munu aldrei gleymast. Það er
enda svo að móðursystir okkar
kenndi okkur margt í lífinu; ein-
lægnin, stoltið og heiðarleikinn
sem bjó í fari hennar var ávallt
til staðar, ásamt allri glaðværð-
inni. Hún var milliröddin í
hlátrasköllum elstu systranna
þriggja sem gátu aldrei látið hjá
líða að skemmta sér rækilega á
samfundum sínum – og þá var
ekki ónýtt fyrir litlar stelpur að
vera nærri og smitast af dillandi
sagnaandanum sem sveif yfir
heitum kaffibolla.
Guðný var heilsteypt mann-
eskja og sönn í sínum verkum.
Hún var móðir í dýpstu og feg-
urstu merkingu þess orðs; alltaf
til staðar, ávallt hrein og bein og
var ævinlega svo umhugað um
sína nánustu ættingja að eftir
var tekið. Í svip hennar var bæði
kyrrð og festa, fegurð og
ákveðni, en umfram allt ylur og
góðvild sem gerði hana að ein-
stakri persónu. Við systurnar
kveðjum hana fullar þakklætis
og virðingar, en finnum að innra
með okkur hefur strengur brost-
ið. Það heggur enda nærri að
missa konu sem kom fram við
okkur eins og við værum hennar
eigin dætur. Hún gaf aldrei af-
slátt af þeirri ríku ástúð sem
umlék nærveru hennar.
Elsku Gummi, Sigga Lára,
Hildur, Jóna og fjölskyldur; hug-
ur okkar systra er hjá ykkur –
en munið að hláturinn og glað-
værðin lifir áfram í góðri og fal-
legri minningu sem verður alltaf
stoð ykkar og stytta.
Elín, Hrönn og Auður
Ýr Sveinsdætur.
Elsku Guðný, þakka þér fyrir
allt.
Með ástarþökk ertu kvödd í hinsta
sinni hér
og hlýhug allra vannstu er fengu að
kynnast þér.
Þín blessuð minning vakir og býr í vin-
ahjörtum
á brautir okkar stráðir þú, yl og
geislum björtum.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Guðmundur og fjöl-
skylda. Við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð og biðjum Guð að
gefa ykkur styrk á þessum erf-
iðu tímum.
Óskar Fannar
Guðmundsson,
Elísabet Tómasdóttir og
Heiðdís Eva Óskarsdóttir.
Aðdragandinn var langur og
erfiður, en nú er baráttunni lok-
ið og Guðný vinkona okkar er
látin.
Við eigum mörg ár að baki
sem vinir, þó umgengnin hafi
ekki alltaf verið mikil. Vegna
starfa fluttu fjölskyldur okkar
hvor í sinn landshlutann, Guð-
mundur og Guðný til Ísafjarðar
og við til Reyðarfjarðar. Við vor-
um samt alltaf í símasambandi
og hittumst af og til.
Skömmu áður en við fluttum
til Svíþjóðar fyrir þremur og
hálfu ári vissum við að Guðný
hafði greinst með þann sjúkdóm
sem dró hana til dauða. Við höf-
um talað við hana annað slagið í
síma og hvatt hana og þau hjón
að koma í heimsókn. Hún var
alltaf jákvæð og bjartsýn á að
hún treysti sér til þess, en af því
varð þó aldrei.
Guðný var ótrúlega sterk,
ekki bara í baráttunni við veik-
indi sín, heldur líka í lífsbarátt-
unni allri. Þau hjón voru mjög
samhent og tókust á við marga
erfiðleika á sjó og landi. Það var
áreiðanlega enginn barnaleikur
að búa í Hvalseyjum og nýta það
sem þær gáfu af sér. En þeim
voru eyjarnar paradís á jörðu og
þangað fóru þau lengur en fæt-
urnir báru hana Guðnýju.
Barnalán Guðnýjar og Guð-
mundar var mikið. Dæturnar
Sigga Lára, Hildur og Jóna Þór-
unn og fjölskyldur þeirra voru
þeim allt.
Við sendum þeim innilegar
samúðarkveðjur og Guðmundi
vini okkar sendum við dýpstu
hluttekningu og vonum að allar
góðu minningarnar um fallegu
og traustu konuna hans mildi
sorgina.
Kolfinna og Þorsteinn.
Mig langar að minnast Guð-
nýjar Elínar Vésteinsdóttur með
örfáum orðum.
Ég kynntist Guðnýju fyrir
rúmum 25 árum þegar ég og
Jóna Þórunn, yngsta dóttir
hennar og Guðmundar, urðum
vinkonur. Fljótlega upp úr því
gerðist ég hálfgerður heimaln-
ingur hjá þeim í Grundartanga-
num. Guðný var ávallt þolin-
mæðin uppmáluð gagnvart öllum
uppátækjum okkar Jónu, hvort
sem það var að snúa eldhúsinu á
hvolf við bakstur eða vaka allar
nætur þegar ég fékk að gista eða
gramsa í skartgripunum hennar
og kremum. Og ekki urðum við
auðveldari byrði þegar við urð-
um eldri, unglingaveikari en allt
og óðum áfram í vitleysunni en
alltaf var Guðný til staðar til að
reyna að tala í okkur vitið.
Guðný vissi meira en margur
lærir á ævinni um vináttu og
fjölskyldu og um hvað skiptir
raunverulega máli í þessu lífi.
Hún setti alltaf sitt fólk fram
fyrir sjálfa sig og gaf sig alla í að
hugsa um fjölskylduna sína og
alla þá sem tengdust henni.
Þrátt fyrir fjöldann, þrjár dætur
og fjölda barnabarna, var alltaf
pláss fyrir mig. Lagkakan henn-
ar átti sér ekki hliðstæðu og eft-
ir að ég hafði orð á því tók hún
alltaf frá smá bút fyrir mig hver
jól. Og jafnvel þessi síðustu jól
þegar hún hafði ekki heilsu í að
baka þá hugsaði hún um að ég
fengi mitt og skikkaði Hildi dótt-
ur sína til að gefa mér minn bút.
Guðnýju var margt til lista lagt
og var til að mynda alveg ein-
stök prjónakona og á ég tvö
prjónavesti eftir hana sem ég
mun varðveita sem gersemar um
ókomna tíð.
Sumrin í Hvalseyjum voru
ávallt yndisleg, þarna kom mað-
ur, gleymdi tíð og tíma og lá í
vellystingum. Guðný var alltaf á
tánum að gæta þess að allir
hefðu nóg og liði vel. Fyrst á
fætur og síðust að sofa, hún var
gestgjafi af guðs náð og það geta
ófáir vinir hennar Jónu vottað,
því alltaf voru allir velkomnir og
ávallt var glatt á hjalla.
Sjaldan heyrði ég í Guðnýju í
síma en þó kom það fyrir og var
hún ávallt hress og glaðvær og
tilbúin til að ræða um daginn og
veginn og spurði ólm frétta af
manni. Það er erfitt að hugsa til
þess að heyra ekki rödd hennar
aftur og hlátur.
Guðný var sterk kona, eins
sterk og þær gerast, þrátt fyrir
mótlæti í lífinu var aldrei að sjá
að uppgjöf væri kostur. Jafnvel
undir það síðasta þá barðist hún
með sínu ljónshjarta við þessi
erfiðu veikindi.
Á gamlárskvöld fyrir tveimur
árum bað Guðný mig um að lofa
sér að passa upp á Jónu þegar
hún færi því henni myndi líða
betur með að vita það. Þetta lof-
orð mun ég reyna eftir fremsta
megni að efna.
Ég vil votta Gumma, Jónu
minni, Hildi og Siggu, mökum
þeirra, börnum og barnabörnum
mína dýpstu samúð, missir ykk-
ar er mikill og megi guð styrkja
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Minningin um góða konu lifir.
Bryndís Matthíasdóttir.
Guðný Elín
Vésteinsdóttir
Það er með sorg í hjarta sem
ég skrifa þessa grein. Við vorum
kannski ekki búnir að þekkjast
lengi en nógu lengi til að ég leit á
þig sem einn minn besta vin. Þú
varst ótrúlega hæfileikaríkur
strákur, það var eins og þú gætir
allt, leikið, samið lög, skrifað
handrit og verið með uppistand.
Við áttum ófáar stundirnar þar
sem við hentum á milli okkar
hugmyndum og hlógum eins og
vitleysingar.
Ég mun alltaf meta tímann
sem við áttum saman og ég er
virkilega þakklátur fyrir að hafa
kynnst þér. Það eru allir sam-
mála um það sem þekktu þig að
þú varst góður vinur og þú gladd-
ir svo marga með þinni sérstöku
kímnigáfu. Ég mun alltaf varð-
veita minningarnar um að hafa
starfað með þér, hugmyndaflug
þitt var ótrúlegt og stundum öf-
undaði ég þig af hversu frjór þú
gast verið. Þú kvaddir þennan
Haukur Heiðar
Þorsteinsson
✝ Haukur HeiðarÞorsteinsson
fæddist 8. ágúst
1986. Hann lést á
heimili foreldra
sinna 13. desember
2011.
Útför Hauks
Heiðars fór fram
frá Hjallakirkju 22.
desember 2011.
heim alltof snemma
vinur minn en ég
vona að þú sért ein-
hvers staðar núna
þar sem þér líður
vel og ert reytandi
af þér brandarana.
Hvíl í friði elsku
Haukur minn.
Þórhallur
Þórhallsson.
Við urðum þess heiðurs að-
njótandi að fá að vera með Hauki
H. Þorsteinssyni í Kvikmynda-
skóla Íslands á árunum 2005 til
2007. Haukur var úrvalsnemandi
sem aldrei gleymdi að þroska
smekk sinn, með þátttöku í kvik-
myndagerð og listskoðun. Hann
hafði skarpar skoðanir, þótt
stundum leyndi hann þeim vegna
hlédrægni. Ljúfur í umgengni og
á allan hátt efnilegur listaskóla-
stúdent sem lauk prófi með sóma.
Eftir útskrift var hann mun af-
kastameiri í listsköpun en hann
sjálfur gerði sér grein fyrir.
Margt af því sem hann var að
starfa með sínum félögum var og
er mjög framsækin kvikmynda-
gerð. Það er þyngra en tárum
taki að svo efnilegur listamaður
skuli falla frá svo ungur.
Við vottum öllum aðstandend-
um og vinum dýpstu samúð.
Böðvar Bjarki Pétursson,
Inga Rut Sigurðardóttir.
Þá hefur hún
tengdamóðir mín kvatt þennan
heim. Með henni hefur horfið á
braut sterkur persónuleiki sem
einkenndist af ákveðni, áræðni,
stefnufestu og einstæðum dugn-
aði. Þessir eiginleikar gerðu
henni kleift að ná langt á þeim
sviðum sem henni voru hugleikin.
Ekki þarf að rekja feril hennar
sem afreksíþróttakonu en margt
annað kanna að vera hulið þeim
sem lítið þekktu til hennar. Það
má segja að allt sem hún tók sér
fyrir hendur hafi verið gert af
einskærri alúð með miklu tilliti til
smámuna og stakri einbeitingu.
Ekkert var tilviljunum háð.
Hannyrðir léku í höndunum á
henni og geta allir afkomendur
hennar státað af rúmteppum,
dúkum og öðrum hekluðum list-
munum. Karólína var mikill bók-
menntaaðdáandi og las rit allra
íslenskra höfunda af athygli og
sönnum áhuga og kunni verkum
þeirra góð skil. Hún var sann-
Karólína
Guðmundsdóttir
✝ Karólína Guð-mundsdóttir
fæddist á Ísafirði 6.
nóvember 1931.
Hún lést föstudag-
inn 16. desember sl.
Karólína var
jarðsungin frá Ak-
ureyrarkirkju
þriðjudaginn 27.
desember 2011.
gjörn en á sama
tíma hafði hún skýr-
ar skoðanir á mönn-
um og málefnum og
lét þær óhrædd í
ljós. Hún hafði
stjórnmálalegan
áhuga og hafði sam-
félagslega kennd
sem kom skýrt fram
í skoðunum hennar.
Barnabörn Karólínu
þekktu hana sem
hlýja og mjög eftirminnilega per-
sónu og báru mikla virðingu fyrir
henni.
Íþróttir áttu hug Karólínu all-
an og fylgdist hún náið með því
sem var að gerast í þeim greinum
sem hún hafði mestan áhuga á en
var einnig vel heima í öðrum
íþóttagreinum.
Karólína var að mörgu leyti
einfari og virtist líða vel með
sjálfri sér. Sá sjúkdómur sem
varð henni að aldurtila, heilabil-
un, hefur að líkindum komið fram
fyrr en hennar nánustu áttuðu
sig á en samt má með sanni segja
að sorgarferli okkar hafi verið
hafið löngu fyrir andlát hennar.
Ég kveð Karólínu tengdamóð-
ur mína með söknuði og hlýjum
tilfinningum. Minning hennar
mun lengi hrærast í hjörtum
þeirra sem hafa orðið þess að-
njótandi að kynnast henni á lit-
ríkum æviferli hennar.
Haraldur Bjarnason.