Morgunblaðið - 09.02.2012, Blaðsíða 25

því stundum að vera fjarverandi á
kvöldin. Það var því ánægjulegt að
líta eftir börnum þeirra, sem voru
sérstaklega þæg og vel uppalin
börn.
Þegar ég var búin að vera nokk-
ur ár hjá Svanlaugu og Jóni eign-
aðist ég dóttur. Þetta var um
miðja síðustu öld og þá voru ekki
komin lög um fæðingarorlof og
dagmæður ekki teknar til starfa.
Ég átti engan að sem gat hjálpað
mér með barnið. Þá bauð Svan-
laug mér að líta eftir barninu á
daginn á meðan ég var í vinnunni.
Svanlaug og Jón áttu sumarhús á
fallegum kjarrvöxnum stað við
Laugarvatn þar sem Svanlaug
dvaldi með börnin á sumrin og árið
sem dóttir mín var á öðru ári tók
Svanlaug hana með sér.
Þegar dóttir mín var tveggja
ára gat ég komið henni á leikskóla
og stuttu seinna flutti ég frá þess-
um góðu hjónum.
Þegar börn Svanlaugar og Jóns
voru orðin stálpuð fór Svanlaug að
vinna í verslun og vann þar meðan
kraftar leyfðu en fyrir allmörgum
árum fékk Svanlaug ólæknandi
sjúkdóm sem hún bar með miklu
æðruleysi til dauðadags.
Við Svanlaug höfðum alltaf
samband og alltaf fórum við Svana
dóttir mín í heimsókn til hennar á
aðfangadag. Þá var mikil veisla
hjá Svanlaugu því þá átti hún af-
mæli.
Með sorg og söknuði kveð ég
þessa góðu vinkonu mína og vel-
gjörðarmann.
Steingerður (Gerða).
Svo mikil voru harðindin, að
enn þann dag í dag er talað um
frostaveturinn mikla 1918, þá var
einnig Kötlugos í gangi og hin
mannskæða spánska veiki gekk.
Gott ef það voru ekki líka stóru
brandajól, en þá er hætt sjófar-
endum og sængurkonum. Inn í
þessar aðstæður fæddist Svanlaug
Böðvarsdóttir á aðfangadag jóla,
13. barn foreldra sinna og tólfta
dóttirin.
Fátt er meira gleðiefni en
barnsfæðing, þegar allt gengur vel
og móður og barni heilsast vel, ég
efast ekki um að það hefur verið
mikil gleði á Laugarvatni þessi jól.
Það fyrsta sem mér dettur í
hug, þegar ég minnist Svanlaugar,
er hvað góð og falleg hún var.
Hún var líka skemmtileg og í
hlýju fasi hennar var glæsileiki og
þokki sem gleymist ekki þeim er
þekktu.
Svanlaug stundaði nám í Hér-
aðsskólanum að Laugarvatni, á
Reykjum í Hrútafirði og Hús-
mæðraskólanum á Ísafirði. Á
Reykjaskóla var mágur hennar, sá
góði skólastjóri Guðmundur Gísla-
son. Kona hans Hlíf er ein eftir af
þeim Laugarvatnssystkinum, hún
er að verða 103 ára og ber aldurinn
ótrúlega vel.
Svanlaug var gæfumanneskja í
sínu lífi, hún giftist ung ágætum
manni, Jóni Leós, og eignuðust
þau fjögur góð börn, en elsti sonur
þeirra Leó Már lést í vetur langt
um aldur fram.
Við eldri systurnar á Búfelli
minnumst þess frá bernsku og
unglingsárum okkar hversu gam-
an það var að heimsækja þau hjón
á Reynimelinn, þar var tekið á
móti okkur með kostum og kynj-
um.Við höfðum aldrei séð eins fal-
legt heimili og það var sama sagan
þegar þau bjuggu í Blönduhlíðinni.
Nokkur síðustu ár Ingunnar
móður Svanlaugar bjó hún hjá
þeim hjónum, og átti þar notalegt
ævikvöld en Ingunn var 96 ára
þegar hún lést. Það var venja hjá
Jóni að lesa fyrir tengdamóður
sína það sem markverðast var í
blöðunum þegar hann kom heim
úr vinnunni.
Eftir að Svanlaug var orðin ein
bjó hún í fallegri íbúð við Hvassa-
leiti, á heimili hennar ríkti sama
smekkvísi og fyrr, þar var gott að
koma.
Börnum hennar og afkomend-
um hennar votta ég samúð mína.
Blessuð sé minning Svanlaug-
ar.
Ingunn Pálsdóttir.
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2012
✝ Vilborg HelgaKristjánsdóttir
var fædd í Fagra-
dalstungu, Saurbæj-
arhreppi, Dalasýslu
20. september 1930.
Hún lést á Grund,
dvalar- og hjúkr-
unarheimili, mið-
vikudaginn 1. febr-
úar.
Foreldrar hennar
voru þau Loftur
Kristján Haraldsson f. 3. apríl
1894, d. 11. ágúst 1980 og kona
hans Sigurást Sturlaugsdóttir f.
16. september 1894, d. 17. nóv-
ember 1986. Systkini hennar eru
Rannveig Hanna f. 25. mars 1926,
d. 31. janúar 2006, Ingibjörg f. 11.
ágúst 1927, Björn Ingiberg f. 12.
janúar 1933, d. 31. janúar 2004 og
Kristinn Herberg f. 12. apríl 1936.
Vilborg Helga giftist Gunnlaugi
Einarssyni 17. júní 1954. Þau
skildu. Synir þeirra eru: 1) Einar
f. 17. desember 1955, 2) Geir f. 9.
mars 1962, maki Sigríður Anna
Ellerup f. 1. júní 1965, börn þeirra
eru: a) Andri f. 2. ágúst 1986, b)
Sigrún Helga f. 6. október 2002, c)
Gísli Gunnlaugur f. 6. október
2002. 3) Már f. 17. febrúar 1964.
Sonur Más er Gauti Þeyr f. 17.
nóvember 1989. Móðir hans er
Arnhildur Rannveig Árnadóttir.
Sambýliskona Más er Dögg Árna-
dóttir f. 28. ágúst
1964, synir hennar
eru Bergur Rún-
arsson og Björn
Rúnarsson. Vinur og
samferðamaður frá
1998 er Haukur
Pálsson f. 9. janúar
1928. Vilborg Helga
ólst upp hjá fjöl-
skyldu sinni á
Skarðsströnd í Dala-
sýslu, lengst af á
bænum Barmi. Eins og tíðkaðist á
þeim tíma stundaði hún nám við
farskóla sem fór um sveitina. Síð-
ar fór hún ásamt systrum sínum í
Húsmæðraskólann á Staðarfelli.
Um tvítugt flutti hún til Reykja-
víkur og vann þar ýmis störf. Eft-
ir að börnin fæddust var hún að
mestu heimavinnandi þar til hún
hóf störf í Hampiðjunni um 1970.
Áratug síðar ákvað hún að breyta
til, sótti námskeið og hóf störf sem
læknaritari í Domus Medica og
síðar sem deildarritari á Klepps-
spítala. Hún var virk í fé-
lagsstörfum og starfaði m.a. í MÍR
í áratugi. Hún vann tvö sumur
sem fararstjóri í Búlgaríu. Hún
var fagurkeri og hafði yndi af
allri tónlist og söng meðal annars
í kór.
Útför Vilborgar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 9. febrúar
2012 kl. 13.
Þótt móðir mín
sé nú aðeins minningin ein
mun ég ávallt minnast hennar
með glöðu geði
og dýpstu virðingu,
hugheilu þakklæti
og hjartans hlýju,
fyrir allt og allt.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Þinn sonur,
Geir.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Í dag kveð ég kæra tengda-
móður mína, Vilborgu Helgu
Kristjánsdóttur, með hjartans
þökk fyrir ánægjulegar samveru-
stundir, vináttu og stuðning.
Bogga var fædd þann 20. sept-
ember 1930 á Skarðsströnd. Þar
ólst hún upp í foreldrahúsum
ásamt systkinum sínum fjórum,
þeim Rannveigu og Birni sem
bæði eru látin og Ingibjörgu og
Herberg, sem í dag kveðja systur
sína hinstu kveðju. Þó lífsbarátt-
an í Dölunum hafi oft verið hörð
og fjölskyldan búið við kröpp kjör
voru systkinin alin upp á kær-
leiksríku og góðu heimili. Þau
voru voru alla tíð mjög náin, sam-
heldin og studdu hvert annað á
lífsins vegferð. Þannig stóð heim-
ili tengdamóður minnar ávallt op-
ið öllu hennar skyldfólki og voru
það ófáir sem nutu þar skjóls um
lengri eða skemmri tíma.
Bogga kom inn í líf mitt fyrir
rúmum aldarfjórðungi þegar ég
og Geir sonur hennar byrjuðum
að vera saman. Hún var heillandi
kona, grönn og létt á fæti og hafði
góða nærveru. Heimili hennar
bar smekkvísi hennar merki og
fallegir munir prýddu það. Hún
tók mér opnum örmum, af hlýhug
og innileika, eins og henni var
einni lagið. Sá hlýleiki og innileiki
hélst alla tíð.
Hún hafði unun af því að
ferðast og naut þess að kynnast
ólíkum menningarheimum. Á
ferðalögum var hún í essinu sínu
og geislaði af gleði og hamingju.
Hún var virkur félagi í MÍR og
ferðaðist hún með félaginu vítt og
breitt um fyrrum ríki Sovétríkj-
anna. Þar heimsótti hún staði sem
flestir höfðu einungis lesið um í
sögubókum. Margvíslega muni
bar hún heim úr þessum ferðalög-
um sem settu svip sinn á hennar
fallega heimili.
Fjölskyldan átti þó hug hennar
og hjarta og var hún óendanlega
stolt af strákunum sínum. Af ást-
úð studdi hún þá heilshugar í öllu
því sem þeir tóku sér fyrir hend-
ur. Þá veittu barnabörnin hennar
fjögur henni ómælda gleði og
ánægju og hún þeim. Fátt var
henni óviðkomandi um velferð
þeirra og velgengni og sinnti hún
þeim af umhyggju og ræktar-
semi. Hún var viðræðugóð og
næm á líðan fólks og átti auðvelt
með að setja sig inn í ólíkar að-
stæður. Góðar minningar eru
tengdar fjölskylduboðum í
Hjaltabakkanum þar sem málefni
líðandi stundar og önnur hugðar-
efni voru rædd í þaula.
Lífið fór ekki alltaf mjúkum
höndum um hana Boggu mína og
skiptust þar á skin og skúrir, sem
settu mark sitt á lífshlaup hennar.
Síðustu árin átti hún við verulega
vanheilsu að stríða og var hvíldin
henni því kærkomin. Við trúum
því að nú líði henni vel, létt í spori,
geislandi af gleði og hamingju.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Guð blessi minningu tengda-
móður minnar.
Sigríður Anna (Anna Sigga).
Elsku amma mín.
Þó ég þurfi engan texta til að
sýna þér hversu mikið mér þótti
vænt um þig, þá finnst mér
skemmtilegt að endurtaka setn-
ingarnar með pennanum.
Þú ert yndisleg.
Mér þykir vænt um þig.
Ég skrifa þetta í nútíð því þó
þú sért fallin frá, þá veit ég að það
er partur af þér sem lifir með
okkur.
Þú varst okkur öllum svo kær
og ég vil að þú vitir að þú skiptir
okkur mjög miklu máli.
Síðustu árin voru kannski ekki
hinir mestu gleðitímar, en sama
hvernig lá á þér fann ég alltaf fyr-
ir sterkri hamingjutilfinningu
þegar þú tókst utan um mig og
brostir til mín.
Veikindin voru farin að hafa
mikil áhrif á líkamlega og andlega
heilsu og þó svo að það sé sárt að
segja það þá var það fyrir bestu
að þú fékkst að fara.
Ég er ekki alveg viss hvað ég á
að skrifa í þessa minningargrein
en ég veit að þú fyrirgefur mér
það.
Ég elska þig.
Ég sakna þín.
Þú varst ein æðisleg kona, Vil-
borg Helga.
Gauti Þeyr.
Elsku besta systir mín, nú er
komið að kveðjustund okkar í bili.
Við sjáumst aftur hjá ástvinum
okkar þar sem ég er viss um að
vel verður tekið á móti þér. Það er
svo margs að minnast þegar ég
hugsa til baka sem ekki er skrítið
þar sem við vorum svo nánar á
okkar uppvaxtarárum.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Gleðin og sorgin eru systur
sem fylgja okkur gegnum lífið.
Orð eru til lítils megnug en þá er
gott að eiga góðu minningarnar
um þig sem munu lifa áfram. Guð
geymi þig, elsku systir.
Ingibjörg Kristjánsdóttir.
Frænka mín, Vilborg Krist-
jánsdóttir, er fallin frá.
Minningar frá æskuárum leita
á hugann, aftur til sjötta áratug-
arins þegar amma mín og ég
heimsóttum Reykjavík utan af
landi og dvöldum þá tíðum hjá
Boggu og Gulla. Heimili þeirra á
Grettisgötu og síðar á Hjalta-
bakka var eins konar samkomu-
staður ættarinnar í Reykjavík á
meðan Ásta, móðir Boggu og
ömmusystir mín, lifði, en Bogga
annaðist móður sína einkar vel á
efri árum hennar. Bogga var
gestrisin og fjölskyldurækin og
hélt nánu sambandi við sína nán-
ustu. Hún var glaðvær að eðlisfari
og hláturmild. Ég minnist þess
hvað hún var alltaf hlýleg í við-
móti, barngóð, hreinskiptin og
hafði ríka réttlætiskennd.
Í ungdómi sínum hafði Bogga
alist upp á Skarðsströnd, en við
Breiðafjörðinn átti hún stóran
ættgarð. Hún var dugnaðarsöm,
kvik í hreyfingum og lagleg kona
útlits. Hún fékk snemma áhuga á
ferðalögum og gerðist virk í MÍR,
ásamt þáverandi manni sínum,
Gunnlaugi Einarssyni. Kom þá
ekki á óvart að flestar voru ferð-
irnar farnar í austurveg.
Þegar árin liðu, fækkaði tæki-
færunum til að koma saman og
hittumst við þá, eins og oft vill
verða, aðallega í stærri fjöl-
skylduboðum. Mér fannst Bogga
ennþá ungleg þegar ég sá hana
síðast, brosandi að vanda, en
veikindin höfðu þá þegar byrjað
að gera harða hríð að henni.
Ég mun alltaf minnast þessar-
ar elskulegu frænku minnar með
hlýhug og þakklæti. Fjölskylda
mín og ég sendum sonum Boggu,
Einari, Geir og Má, ásamt fjöl-
skyldum þeirra, og systur Boggu,
Ingu, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Gunnar Pálsson.
Ég minnist Boggu þegar þær
systur, hún og Inga, komu fyrst
til Reykjavíkur í atvinnuleit vest-
an af Skarðsströnd. Bráðlaglegar
og myndarlegar og ekki vitund
sveitó þótt þær hefðu alið allan
aldur sinn í sveitinni. Þær voru
ungar, kátar og hressar og horfðu
björtum augum til framtíðarinn-
ar. Þær fengu leigt í húsinu þar
sem ég og mamma, móðursystir
þeirra Ragnheiður, bjuggum og
milli okkar skapaðist vinátta sem
varað hefur æ síðan.
Báðar fóru þær út á vinnu-
markaðinn og ekki leið á löngu
þar til tilvonandi eiginmenn komu
til sögunnar. Bogga giftist Gulla,
heimili þeirra stóð framan af við
Grettisgötuna og þar slitu dreng-
irnir þeirra þrír barnsskónum.
Húsakynnin voru ekki stórbrotin
en gestagangur var mikill enda
hjónin með afbrigðum gestrisin
og skemmtileg heim að sækja.
Auk stórfjölskyldunnar litu inn
fjölmargir vinir og kunningjar.
Oft furðaði ég mig á hvernig úti-
vinnandi húsmóðir fann tíma til
að sinna börnum og heimili með
allan þennan gestagang en Bogga
var fyrirmyndarmóðir, rösk til
allra verka og lífsglöð að eðlisfari.
Fjölskyldan flutti síðar upp í
Breiðholt og þar eignuðust þau
fallegt heimili. Bogga var mikill
fagurkeri, hafði ánægju af því að
vera vel til fara og hafa notalegt í
kringum sig. Ásta móðir hennar
var hjá þeim í ellinni og naut mik-
illar umhyggju og ástúðar.
Eftir að um hægðist ferðaðist
Bogga víða og gerðist meira að
segja aðstoðarfararstjóri til Búlg-
aríu í nokkur skipti. Fyrir 20 ár-
um fórum við frænkurnar tvær
einar til Mallorka og ég á góðar
minningar úr þeirri ferð. Bogga
hafði mikla ánægju af því að vera
innan um fólk, fannst gaman að
dansa, hafði fallega söngrödd og
fólk laðaðist að henni. Þarna
kynntist ég alveg nýrri hlið á
frænku minni.
Ég á þeim Gulla mikið að
þakka því eftir að við fluttum út á
land stóð heimili þeirra opið fjöl-
skyldunni minni. Börnin mín eiga
fallegar minningar um Boggu
frænku sína.
Þau Gulli skildu og ósagt skal
látið hvort draumarnir sem
Bogga kom með í farteskinu að
vestan rættust. Eitt er víst að
þeir sem kynntust Boggu gleyma
henni ekki. Fjölskyldunni send-
um við innilegar samúðarkveðjur
Blessuð sé minning hennar.
Ragnheiður Jónsdóttir
(Dadda).
Horfin er sjónum okkar elsku-
leg vinkona mín, Vilborg Krist-
jánsdóttir, hún Bogga mín. For-
eldrar hennar fluttu á næsta bæ
við okkur þegar við vorum ungar
stelpur en það var stutt á milli
Nípur og Heinabergs. Fljótlega
kom í ljós að þær systur höfðu
gaman af söng líkt og við systur.
Þá var gítarinn tekinn og sungið.
Við höfum átt samleið í meira
en hálfa öld, unnum saman í verk-
smiðju, fórum saman í hús-
mæðraskólann á Staðarfelli og
brölluðum margt. Boggu þótti
mjög gaman að ferðast til heitari
landa. Við fórum meðal annars
saman til Kanaríeyja. Þá var sól á
lofti allan tímann. Þá fann ég
hennar ljúfa geðslag. Við vorum
alltaf sammála um það hvað okk-
ur langaði að gera. Á Kanaríeyj-
um voru þá kvöldvökur. Á einni
slíkri fengum við Bogga þessa
vísu:
Léttar í spori læðast inn,
laumast í hugann vísa.
Með bros á vör og bjarta kinn
Bogga og Daladísa.
Að leiðarlokum þakka ég langa
samfylgd og vináttu, þú góða
kona sem öllum vildir vel. Megi
friður Guðs sem er æðri öllum
skilningi varðveita elsku Boggu
mína.
Þín
Brandís
(Dísa frá Heinabergi).
Vilborg Helga
Kristjánsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Í dag minnumst við
Boggu ömmu sem dó 1.
febrúar 2012.
Til minningar um hana skrifa ég
ljóð.
Þú sem varst svo blíð og góð
þurfti þetta að enda svona
ligg ég nú og hugsa
þú blíða amma góða.
Þín
Sigrún Helga.
✝
Elskulegur bróðir okkar,
ÞÓRÐUR GUÐNASON,
áður til heimilis að Efstasundi 53,
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð föstu-
daginn 3. febrúar.
Útförin fer fram frá Áskirkju þriðjudaginn
14. febrúar kl. 15.00.
Systkini hins látna,
María Guðnadóttir,
Magnús Guðnason.
✝
BJÖRGVIN GESTSSON
andaðist á hjúkrunarheimilinu Kumbaravogi
sunnudaginn 22. janúar.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Börn, barnabörn
og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
JAKOB ÓLAFSSON,
Foldahrauni 37h,
Vestmannaeyjum,
lést sunnudaginn 5. febrúar.
Útförin fer fram frá Landakirkju laugardaginn
11. febrúar kl. 11.00.
Elsa Pálsdóttir,
Ólafur Jakobsson, Lovísa Inga Ágústsdóttir,
Elsa Rún og Birkir Freyr.