Morgunblaðið - 09.02.2012, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2012
undir morgun og málin rædd,
enn fremur kom sú hefð að mér
var boðið á gamlárskvöld að vera
með fjölskyldunni. Þessar hefðir
hafa í gegnum tíðina fengið
meira vægi í lífi mínu, verið eitt-
hvað jarðfast og óbreytanlegt,
vinátta og tryggð eins og hún
sýnir sig best, vinátta sem ég fæ
seint fullþakkað fyrir. Ég tel mig
vera afar lánsaman að hafa
kynnst Sæma og verður það
skarð sem fráfall hans skilur eft-
ir lífi mínu vandfyllt.
Elsku Snæa mín, ég sendi þér
og börnum og fjölskyldu þeirra
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Megi góður guð gefa ykkur styrk
í sorginni.
Þorgeir Ísfeld Jónsson.
Látinn er góður félagi og kær
vinur, Sæmundur Sigurðsson,
eftir snörp veikindi, langt fyrir
aldur fram.
Kynni okkar hófust fyrir tæp-
um fjörutíu árum er við eign-
uðumst sumarbústaðalönd í Vað-
nesi sem hafa orðið okkur kær
dvalastaður enda dvaldi Sæmi
þar löngum stundum.
Sæmi tók þátt í og beitti sér
fyrir öllum þeim framkvæmdum
sem þetta litla samfélag okkar
stóð fyrir okkur til framfara og
þæginda fyrir okkur öll, t.d. að fá
rafmagn á svæðið, heitt og kalt
vatn og varanlegt slitlag á vegi
o.fl. o.fl. Í öllu þessu var Sæmi
öflugur með sín góðu ráð og vin-
gjarnlega framkomu við alla.
Það þróaðist með okkur vin-
átta enda Sæmi vel gerður og
mikill vinur vina sinna, áttum við
margar góðar stundir saman
sem geymast í reynslubankan-
um.
Það er því með miklum sökn-
uði sem við kveðjum Sæma en
um leið með miklu þakklæti fyrir
að hafa fengið tækifæri til að
kynnast honum og hans góðu
konu henni, Snæju.
Í lífi hvers manns er eitt það
mikilverðasta að eignast sanna
vini og umgangast gott fólk, það
lærir maður að meta en ekki síst
er þeir kveðja.
Með þér leið mín lá
um liljum skrýdda grund.
Já, þér muna má
ég marga glaða stund,
þú ert horfinn heim,
ég hvorki græt né styn,
en aldrei hef ég átt
né eignast betri vin.
(K.N.)
Við Gilla sendum þér, Snæja
mín, og fjölskyldunni allri inni-
legar samúðarkveðjur.
Gíslína og Guðjón.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Stórt skarð hefur verið höggv-
ið í traustan og góðan vinahóp
þegar vinur okkar og félagi, Sæ-
mundur Þ. Sigurðsson, eða
Sæmi eins og hann var ávallt
kallaður, hefur fallið frá á 69.
aldursári.
Við höfum verið svo lánsöm að
hafa átt hann að í ríflega hálfa
öld og á þeim tíma hefur ekki
hefur borið skugga á vináttu-
bönd hópsins. Sæmi var ávallt
hrókur alls fagnaðar hvort held-
ur í okkar árlegu ferðalögum eða
í sumarbústað þeirra hjóna í
Vaðnesinu. Þá var mikið hlegið
og rifjaðar upp skemmtilegar
stundir frá unglingsárunum eða
frá þeim tíma þegar hópurinn
var að kynnast og framtíðin var
óskrifað blað. Á þessum árum
kynntist hann líka sínum betri
helmingi, henni Snæju, sem hef-
ur verið hans stoð og stytta í lið-
lega 40 ár.
Sæmundur var bakari að
mennt og rak um árabil bakaríið
í Austurveri sem faðir hans, Sig-
urður Ó. Jónsson, stofnaði.
Sæma var margt til lista lagt.
Á sínum yngri árum stundaði
hann danslistina af krafti og var
lengi í sýningarhópi hjá Dans-
skóla Hermanns Ragnars. Ekki
þótti okkur konunum í vinahópn-
um amalegt að ná Sæma út á
dansgólfið og taka með honum
eins og einn tangó eða jive svo
ekki sé talað um gömlu dansana.
Undir handleiðslu hans svifum
við um gólfið í réttum takti eins
og við hefðum aldrei gert annað.
Hann var afbragðs sundmaður
og keppti í sundi með ÍR og eru
verðlaunapeningar á skrifstofu
hans til vitnis um frábæran ár-
angur. Sæmi var líka lunkinn
laxveiðimaður og naut þess að
vera úti í náttúrunni. Hann var
mikill fagurkeri og áhugamaður
með bíla.
Nú seinni árin hefur hann var-
ið miklum tíma í sumarbústað
sínum í Vaðnesi ásamt Snæju
sinni, börnum og fjölskyldum
þeirra. Þeirra er söknuðurinn
mestur. Við vottum þeim okkar
dýpstu samúð og biðjum almætt-
ið að veita þeim styrk til að tak-
ast á við missinn.
Við sjáum á eftir góðum vini
sem við kveðjum í dag en vitum
að minningarnar um Sæma
munu sefa sorgina í hjörtum
okkar allra.
Hvíl í friði kæri vinur.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(Vald. Briem.)
Kolbrún og Þorgeir, Elsa
og Haraldur, Erla og
Garðar, Arna og Svein-
björn, Ólafía og Hermann,
Gerður og Gunnar.
Í dag kveðjum við kæran vin,
Sæmund Þ. Sigurðsson, sem lést
eftir erfið veikindi föstudaginn
27. janúar sl.
Þegar horft er til baka og ljúf-
ar minningar streyma fram er
ótrúlegt en satt að við hjónin
höfum átt samleið með Sæma og
Snæju, eiginkonu hans, í hart-
nær hálfa öld og mestan hluta
þess tíma deilt sælureit með
þeim hjónum í Vaðneslandi í
Grímsnesinu. Þetta land keyptu
þeir félagarnir nokkru áður en
sumarbústaðaeign varð eins al-
menn og í dag og áður en vegur
var lagður að landinu. Á þeim
tíma sáum við Snæja það varla
fyrir okkur að við ættum eftir að
reisa þarna hús, hvað þá að sjá
gróðurinn vaxa okkur yfir höfuð.
Rafmagn og heitt vatn var ekki
inni í myndinni á þeim árum og
varð rigningarvatn og olíulamp-
ar að duga fyrstu árin.
En sælureiturinn varð að
veruleika snemma á áttunda ára-
tugnum og þar höfum við séð
ungviðið okkar vaxa og þroskast
og átt óteljandi sælustundir sam-
an. Í byrjun gátum við horft á
dætur okkar beggja trítla á milli
bústaðanna og einu hætturnar á
leiðinni voru hraunsprungur sem
litlir fætur stigu oft í.
Sæmi var sem hluti af tilveru
okkar í Vaðnesi. Fyrsta spurn-
ingin þegar við fjölskyldan kom-
um austur var: „Eru Sæmi og
Snæja komin?“ Sæmi og Snæja
voru sem eitt. Ef nafn annars
var nefnt fylgdi hitt sjálfkrafa á
eftir. Það var eitthvað traust-
vekjandi við að vita af honum í
bústaðnum og þá sérstaklega í
svartasta skammdeginu. Hann
var öllum hnútum kunnugur,
vissi við hvern átti að tala ef raf-
magnið eða vatnið fór af eða ef
eitthvað fór úrskeiðis. Auk þess
var hann hagleikssmiður sem
gott var að leita til. Hann var
mikið snyrtimenni og ræktaði og
snyrti landið án þess að yfir-
keyra það með gróðri.
Sæmi var hvers manns hug-
ljúfi. Hann var sælkeri af guðs
náð, léttur í lund og þótti ekki
leiðinlegt að borða góðan mat, fá
sér fínan vindil eftir matinn og
gleðjast með góðum vinum. Og
vinahópurinn okkar var traustur.
Sæmi naut þess að vera með í
okkar árlegu ferðum, hvort held-
ur í sumarbústaðinn eða í lengri
ferðum um landið. Skarð er fyrir
skildi og verður hans sárt sakn-
að.
En mestur er söknuðurinn hjá
Snæju okkar, börnum, tengda-
börnum og barnabörnum. Við
biðjum góðan guð að veita þeim
styrk til að takast á við sorgina.
Við leiðarlok streyma minn-
ingar í gegnum hugann sem
munu ylja okkur um ókomin ár
og viðhalda minningunni um
Sæma.
Við kveðjum kæran vin og
þökkum honum samfylgdina í
gegnum árin.
Blessuð sé minning hans.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Erla og Garðar.
Í dag kveðjum við góðan vin
okkar og félaga, Sæmund Þ. Sig-
urðsson bakarameistara eða
Sæma eins og hann var kallaður.
Sæmi varð hluti af vinahópnum
þegar hann giftist Snæju æsku-
vinkonu okkar og glöddumst við
vinkonurnar í saumaklúbbnum
yfir ráðahagnum.
Sæmi var glaðlyndur, með
næma kímnigáfu, ljúfur í allri
umgengni, félagslyndur og naut
sín vel í vinahóp en gat þó jafn-
framt notið þess að vera einn
með sjálfum sér. Hann var mikill
náttúruunnandi og naut sín ekki
síst við stangveiði þar sem hann
átti fjölda góðra stunda svo sem
við Norðurá, Laxá í Aðaldal og
Grímsá. Oft var Snæja með í
þessum ferðum.
Fallega heimilið þeirra að
Heiðarbæ var opið börnum og
fjölskyldum þeirra að ógleymd-
um sumarbústað fjölskyldunnar í
Grímsnesi, paradís þeirra allra
og ekki síst Sæma. Við vinkon-
urnar áttum þar ógleymanlegar
stundir og iðulega sá Sæmi um
móttökurnar sem voru ekki af
verri endanum.
Sæmi og Snæja ferðuðust
mikið og einu sinni gerðu þau
það sem marga dreymir um, þau
héldu til Spánar og dvöldu þar í
eitt ár ásamt börnunum. Sæmi
minntist þessa tíma með mikilli
ánægju.
Það var glatt á hjalla þegar
saumaklúbburinn hittist ásamt
mökum og var Sæmi hrókur alls
fagnaðar. Haustið 2004 lögðum
við land undir fót og fórum til
Rómaborgar. Þar kom enn einu
sinni í ljós hvað Sæmi naut sín
vel í vinahóp og brölluðu strák-
arnir ýmislegt saman.
Undanfarna mánuði átti Sæmi
við vanheilsu að stríða og dró
mjög úr þreki hans síðustu vik-
una þegar ekki tókst að snúa
þróuninni við. Gat hann lengst af
dvalið heima þar sem hann naut
góðrar umönnunar fjölskyldu
sinnar og stóð Snæja sem klettur
við hlið hans. Þarna sýndi sig
enn og aftur sú gagnkvæma virð-
ing, umhyggja og ást sem var á
milli Snæju og Sæma. Sæmi
hlaut hægt andát á Landspítal-
anum við Hringbraut í faðmi
fjölskyldunnar að kvöldi 27. jan-
úar.
Við vottum Snæju, börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
okkar dýpstu samúð.
Megi guð og góðar vættir
gæta þeirra.
Blessuð sé minning góðs vin-
ar.
Guðrún, Hildur, Birna,
Sigríður Halldóra, Gyða
og makar.
Andlát Sæmundar bar nokkuð
brátt að og því fylgdi sársauki og
harmur.
Kynni okkar Sæma, eins og
við félagarnir kölluðum hann
alltaf, tókust fyrir 35 árum þegar
ég og fjölskylda mín hófum
byggingu á sumarhúsi í landi
Vaðness í Grímsnesi.
Sæmi og Snæja eins og þau
voru ætið kölluð af vinum sínum
voru þá ein af frumbyggjunum á
sumarhúsum þar, þetta voru
góðir nágrannar sem gott var að
leita til og kynnin urðu náin eftir
því sem árin liðu.
Eftir að Sæmundur hætti að
starfa dvaldi hann mikið í sveit-
inni sinni og sagði oft við mig að
þar kynni hann best við sig enda
dvaldi hann þar hin síðari ár eig-
inlega allt árið eftir að rafmagn
og heitt og kalt vatn var komið í
húsin okkar.
Eitt sameiginlegt áhugamál
áttum við, laxveiðar. Við töluðum
oft saman um veiði og veiðistaði
og sögðum hvor öðrum veiðisög-
ur og hvaða flugur lónbúinn tók í
það og það skiptið, en Sæmi var
góður fluguveiðimaður og hnýtti
sínar flugur sjálfur.
Þau hjónin fóru árlega til
Spánar eða Kanarí og nokkrum
sinnum áttum við þess kost að
hitta þau á Kanaríeyjum ef það
hittist svo á að við vorum þar á
ferð á sama tíma.
Sæmundur kom til liðs við
okkur í stjórn Hitaveitu Vað-
ness, fyrst sem varamaður árið
1998 og síðar sem aðalmaður ár-
ið 2002. Þá sat hann í stjórn
Hvítárbrautarveitu frá upphafi.
Sæmundur var drengur góður
í þess orðs fyllstu merkingu,
hjálpfús og bóngóður er til hans
var leitað. Við stjórnarmenn í
hitaveitunni og makar fórum ár-
visst í ferðir saman og héldum í
mörg ár þorrablót í sveitinni
okkar hvert hjá öðru. Þetta var
mjög samstilltur hópur og Sæmi
og Snæja voru ætíð með, kát og
hress að vanda.
Sæma verður sárt saknað af
nágrönnum sínum í sveitinni því
margir höfðu samband við hann
til að athuga með færð og veður,
sérstaklega yfir vetrarmánuðina,
áður en lagt var af stað úr bæn-
um. Það verður því tómlegt fyrir
okkur að koma í sveitina og sjá
ekki hjálparhelluna Sæma með
bros á vör og veit ég að þar mæli
ég fyrir munn margra vina og
kunningja.
Ég vil fyrir hönd okkar félaga
og maka í Hitaveitu Vaðness og
Hvítárbrautarveitu þakka Sæ-
mundi fyrir það fórnfúsa starf
sem hann vann þar og þær
skemmtilegu stundir sem við átt-
um saman.
Ég og fjölskylda mín viljum að
leiðarlokum þakka Sæmundi fyr-
ir allan þann trúnað, hlýju og
traust sem hann ætíð sýndi okk-
ur og aldrei brást.
Elsku Snæja, megi algóður
Guð styrkja þig og fjölskylduna
á þessari erfiðu stundu.
Minningin um góðan dreng
mun lifa.
Magnús Tryggvason.
Þegar einn besti vinur manns
fellur frá eru fyrstu hugsanir
bundnar við sorg og trega. En
þegar farið er að rifja upp lífs-
hlaupið og samverustundirnar,
kemur svo margt jákvætt fram í
hugskotið að sorgin verður létt-
bærari.
Sæmundur Sigurðsson var í
eðli sínu gleðinnar barn, léttur í
skapi og bjartur á svip. Hann var
drengur góður, trúr og traustur
að eðlisfari. Hann kunni vel að
umgangast fólk, var skilningsrík-
ur og framúrskarandi velviljað-
ur. Sæmi hafði einstaklega góða
nærveru. Hann stráði hlýju og
léttleika á veg samferðamanna
sinna með því einu að vera bara
sá sem hann var og eins og hann
var. Sæmi var því óvenju vin-
margur, enda félagslyndur með
afbrigðum og áhugasamur um
hag annarra. Hann átti bara vini.
En þótt Sæmi hafi fengið góða
skapið og ljúfmennskuna í
vöggugjöf var hann langt frá því
að vera skaplaus. Og stundum
hvessti svo um munaði, en svo
sjaldan að allir hlustuðu og tóku
mark á. Samt hafði hann lag á að
koma sínu þannig á framfæri að
enginn lá særður eftir.
Ég kynntist Sæma sem ungur
maður, og höfum við ferðast
gegnum lífið nánast hlið við hlið,
í vináttu sem aldrei hefur borið
skugga á. Á kveðjustundu
hrannast minningarnar upp:
heimsóknir, skemmtanir, útileg-
ur, áramótagleði og ferðalög
bæði utanlands og innan. Og
ógleymanleg eru grillpartíin í
sumarbústöðum okkar í Vaðnes-
inu þar sem Sæmi dvaldi oft
langdvölum síðustu árin og undi
sér vel og var óumdeilanlega
kóngurinn á svæðinu. Einum
sona minna varð að orði þegar
hann heyrði hina óvæntu and-
látsfrétt: hann var alltaf svo rosa
töff hann Sæmi, hann kenndi
mér að hlusta á Freddy Mercury
með græjurnar í botni!
Sæmi hafði yndi af stangveiði,
áhugamál og íþrótt sem hann
kynnti mig fyrir. Og ég var svo
lánsamur að vera í áratugi háseti
með honum á stöng í mörgum
bestu laxveiðiám landsins. Á
vetrarkvöldum í sumarbústaðn-
um hnýtti hann gjarna veiðiflug-
ur fyrir komandi sumar sem ég
naut góðs af, þar á meðal uppá-
haldsfluguna sína, stóran Þing-
eying streamer. Sæmundur gekk
ungur til liðs við Frímúrararegl-
una. Þar nýttust hæfileikar hans
vel við starfið og innan reglunn-
ar voru Sæmundi falin margvís-
leg trúnaðarstörf sem hann
gegndi með hollustu og sam-
viskusemi.
Sæmundur lærði bakaraiðn í
Hlíðabakaríi hjá föður sínum og
stundaði framhaldsnám í iðn
sinni í Danmörku og Sviss. Síðar
rak hann um áratugaskeið eitt
þekktasta og virtasta bakarí í
Reykjavík, Bakaríið Austurver
við Háaleitisbraut, fyrst með föð-
ur sínum og síðar einn að honum
gengnum.
Ef til vill mun þó orðstír
Sæma bakara lengst lifa fyrir
hans sérstæða og einlæga per-
sónuleika, hjartahlýju og höfð-
ingslund sem allir hrifust af sem
kynntust.
Í dag kveð ég Sæmund Þ. Sig-
urðsson, vin minn og félaga, með
virðingu og miklum söknuði. Að
fá að vera samferða Sæma allan
þennan tíma á lífsins braut eru
forréttindi, þótt sú vegferð hefði
mátt vera snöggtum lengri. Við
Lóa og fjölskylda okkar sendum
Snæju, börnum þeirra, tengda-
börnum og barnabörnum okkar
dýpstu og innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sigfús Þór Elíasson.
Í ljósinu lifi ég minningu á,
í hjarta mér, vinurinn minn,
með hjarta þitt skínandi fallegt
og tært,
mig kvaddir í síðasta sinn.
Loftur
Gunnarsson
✝ Loftur Gunn-arsson fæddist
á Landspítalanum í
Reykjavík 11. sept-
ember 1979. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
í Fossvogi 20. jan-
úar 2012.
Loftur var jarð-
sunginn frá Garða-
kirkju 31. janúar
2012.
Núna þig fegurð og
farsæld umvefur,
á himnum er fallegt
og tært,
þú ert fegursti engillinn
friðsæll nú sefur,
elsku vinur minn,
sofðu vært.
Elsku Loftur
minn, ég veit að
núna ertu á falleg-
um og friðsælum
stað þar sem allt er
fallegt og gott.
Þú sýndir mér heiminn í nýju
ljósi.
Þín vinkona,
Alma Rut.
✝
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda
samúð og vinarhug vegna fráfalls ástkærrar
móður, tengdamóður, ömmu og langömmu,
UNNAR ELÍSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á Hrafnistu
í Hafnarfirði.
Guðrún Ásta Kristjánsdóttir, Ísleifur Tómasson,
Elín Hrefna Kristjánsdóttir, Friðþór Kr. Eydal,
Auður Kristjánsdóttir, Snorri Pálmason,
Bára Kristjánsdóttir, Bergþór Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.