Morgunblaðið - 11.02.2012, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 2012
✝ Ingibjörg Sal-óme Björns-
dóttir, fv. starfs-
kona á Kristnesi,
fæddist 16. októ-
ber 1917 á Stóru-
Seylu í Skagafirði.
Hún lést á Dvalar-
heimili aldraðra á
Sauðárkróki 2.
febrúar 2012, dótt-
ir Björns L. Jóns-
sonar, bónda og
hreppstjóra á Stóru-Seylu, f.
1879, d. 1943, og Margrétar
Björnsdóttur húsfreyju, f.
1881, d. 1970. Hálfbróðir var
Jón Björnsson, tónskáld og
kórstjóri frá Hafsteinsstöðum,
f. 1903, d. 1987, sonur Björns
og Steinvarar Sigurjónsdóttur,
f. 1881, d. 1911. Alsystkini voru
Lovísa Björnsdóttir, matselja á
Sauðárkróki, f. 1916, d. 1998,
héldu búskapnum áfram næstu
10 árin. Þá veiktist Mundi aftur
og fór öðru sinni á Kristnes.
Æja fylgdi honum alla tíð og
hjúkraði til dauðadags í apríl
árið 1972. Hún hélt áfram
störfum sem starfsstúlka á
Kristneshæli þar til hún fór á
eftirlaun. Um vorið 1988 flutti
hún til Sauðárkróks og hélt
heimili á Suðurgötunni með
bróðurdóttur sinni, Birnu Hall-
dórsdóttur, þar til hún fór á
Dvalarheimili aldraðra á Sauð-
árkróki árið 2008.
Æja gekk í unglingaskóla á
Sauðárkróki og þó að hugur
hennar stefndi til frekara náms
höguðu aðstæður þannig til að
hún bjó áfram á Stóru-Seylu og
aðstoðaði foreldra sína við
heimilis- og bústörfin. Æja
hafði mikið dálæti á köttum og
hugsaði um þá af einstakri alúð
á meðan heilsa leyfði. Hún
hafði brennandi áhuga á þjóð-
málunum og fylgdi ávallt
Sjálfstæðisflokknum að málum.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Glaumbæjarkirkju í dag,
11. febrúar, kl. 11.
og Halldór Björns-
son, kennari og
bóndi á Stóru-
Seylu, f. 1921, d.
2008.
Hinn 17. júní ár-
ið 1947 giftist Ingi-
björg, ætíð kölluð
Æja, Guðmundi
Halldóri Stefáns-
syni, f. 1915, d.
1972, sonur Stef-
áns Árnasonar og
Teitnýjar Jóhannesdóttur.
Þeim Munda varð ekki barna
auðið. Árið 1947 hófu þau Æja
búskap á hluta af jörðinni á
Stóru-Seylu á móti Halldóri.
Árið 1948 veiktist Mundi af
berklum og fylgdi Æja honum
og hjúkraði á Kristneshæli í
Eyjafirði. Eftir tvö ár á hælinu,
þegar Mundi hafði náð bata,
sneru þau aftur að Seylu og
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson)
Föðursystir mín, Ingibjörg
Björnsdóttir, er látin á 95. aldurs-
ári. Langar mig að minnast henn-
ar í nokkrum orðum. Hún bjó
ásamt eiginmanni sínum, Guð-
mundi Stefánssyni, í tvíbýli á móti
foreldrum mínum á Stóru-Seylu
þegar við systkinin ólumst þar
upp. Voru þau okkur sem bestu
foreldrar, áttu engin börn sjálf.
Guðmundur missti heilsuna á góð-
um aldri og þurfti að fara á Krist-
neshæli í Eyjafirði, sem þá var
stofnun fyrir berklasjúklinga.
Fylgdi Æja eiginmanni sínum og
dvölin nyrðra varð löng. Guð-
mundur lést árið 1972, en Æja
dvaldi áfram á Kristnesi, stundaði
þar fulla vinnu allan þann tíma
sem hún var þar til 70 ára aldurs.
Það er þeim mun merkilegra að
hugsa til þess hve mikið hún vann,
að hún var mikið fötluð á fæti frá
fæðingu. Það var mikill happadag-
ur fyrir mig þegar Æja fluttist til
mín, árið 1988, þá hætt að stunda
vinnu og vildi vera nær skyldfólk-
inu og Skagafirðinum. Það vildi
þannig til að það var laus íbúð í
húsinu sem ég átti þá og bjó í.
Smiðir og laghentir menn úr fjöl-
skyldu Æju tóku að sér að lagfæra
íbúðina fyrir hana og þarna bjó
hún í 20 ár og fann sig fljótt heima
á Króknum, því þar var flest
hennar skyldfólk búsett. Mér var
hún einstaklega góð öll þessi ár og
aðstoðaði mig á alla lund. Hugsaði
um allar kisurnar á heimilinu eins
og hún ætti í þeim hvert bein. Hún
var mikill dýravinur. Það var mik-
ið áfall fyrir Æju þegar hún missti
það mikið sjón, að hún gat ekki
lesið lengur, það eru um það bil
6-7 ár síðan. Alla tíð hlustaði hún
mikið á útvarp og stytti það henni
stundir fram undir það síðasta,
þótt heyrnin væri nú farin að láta
sig. Ættingjar hennar voru afar
duglegir að heimsækja hana, al-
veg til loka, og gaf það henni mjög
mikið. Við vorum öll eins og henn-
ar eigin börn. Árið 2008 varð
breyting á högum Æju, en hún
þurfti að flytjast á dvalarheimili
aldraðra á Sauðárkróki vegna
aukins hrumleika og ellin sótti á.
Hún sætti sig vel við þá miklu
breytingu, fékk miklar heimsókn-
ir frá fjölskyldu og vinum. En Æja
átti marga vini, unga og eldri. Hún
var nútímaleg í hugsun, raunsæ
og fljót að aðlaga sig breyttum að-
stæðum. Ég vil þakka alla elsku
og umhyggju í minn garð, og alla
hjálp sem hún veitti mér í gegnum
árin. Bið Guð að vernda hana á
ókunnum stígum. Síðustu orð
Æju voru: „Ég bið að heilsa
Emma.“ Emmi biður að heilsa.
Birna.
Elsku Æja mín. Loksins er
þínu veikindastríði lokið. Þú ert
búin að berjast lengi og virtist
alltaf ósigrandi. Lífslöngunin var
sterk og þrekið sem þú hafðir var
mikið.
Mínar bernskuminningar
tengjast þér margar hverjar og
honum Munda þínum, og hvernig
þið hugsuðuð um ömmu á meðan
ykkar naut við á Seylu. Svo kom
reiðarslagið þegar Mundi veiktist
og þurfti að fara á Kristnes. Það
var erfitt fyrir ykkur bæði að
skilja við Seylu, þannig var sárt
fyrir Munda að fara frá hestunum,
sérstaklega Skjóna sínum, og fyr-
ir þig að fara frá öllum kisunum.
Við sögðum stundum á góðri
stundu að þú gæfir kisunum meiri
mjólk en innleggið í mjólkursam-
lagið var. En svona varstu, alltaf
að gefa, og nutum við þess í ríkum
mæli, systkinabörnin frá Seylu.
Þú gekkst í öll störf um ævina og
lést mikla fötlun á fæti aldrei aftra
þér.
Okkar vegferð var löng og sam-
ofin. Aldrei féll þar skuggi á því
alltaf barstu hag minn fyrir
brjósti og studdir við bakið á mér.
Þannig varstu við svo marga, eins
og föður minn sem ávallt hafði sitt
athvarf hjá þér á meðan þú varst
við búskap á Seylu. Þú varst mér
sem önnur móðir og öllum börn-
um mínum og barnabörnum sem
góð amma og frænka. Þú tókst
mannsefni mínu, honum Bubba,
fagnandi þegar ég sagðist ætla að
trúlofast honum. Enda urðuð þið
miklir vinir og þú barst mikið
traust til hans. Söknuður þinn var
einlægur þegar hann lést fyrir 20
árum og þá kom vel í ljós hvað
fórnarlund þín var mikil við að
létta mér byrðarnar.
Það voru viðbrigði fyrir þig að
fara frá Kristnesi, þegar þú hættir
að vinna, en Birna tók þér opnum
örmum á Suðurgötunni og sam-
býli ykkar var farsælt. Kisurnar
höfðu líka mikið að segja við að
stytta þér stundirnar. Það var
alltaf nóg að gera hjá þér alveg
fram á kvöld, þar til þær voru
komnar heim. Þær þurftu að fá
mat á réttum tíma alveg eins og
mannfólkið.
Elsku Æja mín, hjartans þakk-
ir fyrir mig og börnin mín. Hauk-
ur biður fyrir kveðju, þú tókst
honum einnig vel og treystir og
baðst hann alltaf að hugsa vel um
mig. Innilegar þakkir færi ég
starfsfólki á deild 5 á Dvalarheim-
ilinu. Það var aðdáunarvert hvað
það hugsaði vel um þig í erfiðum
veikindum undir lokin.
Ég veit að fólkið okkar, sem er
farið yfir, tekur vel á móti þér.
Guð geymi þig, Æja mín.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð.
Lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Margrét Guðvinsdóttir.
Hún Æja frænka er horfin af
sjónarsviðinu, 94 ára að aldri.
Margs er að minnast í gegnum
tíðina, þar sem ég ólst upp sam-
hliða henni til margra ára. Alla tíð
var mikið og gott samband á milli
okkar þó að hún færi norður á
Kristnes. Hún var þar í nær 30 ár.
Ég vann á Kristneshæli einn vet-
ur og voru það forréttindi fyrir
mig að hafa hana og Munda þar.
Ég gat alltaf leitað til þeirra. Æja
reyndist mér og systkinum mín-
um og seinna fjölskyldu minni
ætíð sem besta móðir. Fyrir það
verð ég alla tíð þakklát. Æja þurfti
oft að berjast gegnum þetta líf,
fötluð eins og hún var og við mikil
veikindi Munda. En hún gafst
ekki upp. Eftir að Æja flutti aftur
til Skagafjarðar jukust samskipti
okkar og vorum við fjölskyldan oft
daglegir gestir á Suðurgötunni
hjá henni og Birnu. Þegar heilsu
hennar hrakaði árið 2008 fluttist
hún á dvalarheimili aldraðra á
Sauðárkróki. Gat ég séð hana nær
daglega þar sem ég vinn á stofn-
uninni. Það var mér mikils virði að
geta setið hjá Æju og stutt hana í
veikindum hennar þegar hún
þurfti mest á okkur að halda. Sýnt
henni þannig smá þakklætisvott
fyrir allt sem hún var búin að gera
fyrir okkur. Æja fékk hægt andlát
aðfaranótt 2. febrúar. Södd líf-
daga. Ég trúi því að vel hafi verið
tekið á móti henni af fólki hennar
sem á undan er gengið og nú
ganga hún og Mundi frísk og sæl
um ljóssins friðarströnd.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Þín frænka,
Anna Halldórsdóttir.
Komið er nú að kveðjustundu.
Æja andaðist 2. febrúar. Ég
kynntist Æju fyrir rúmum 40 ár-
um. Hún dvaldi þá á Kristneshæli
ásamt Munda, manni sínum, sem
lést 1972. Eftir lát Munda dvaldi
Æja áfram á Kristnesi. Hún kom
oft í heimsókn í Skagafjörð í frí-
um. Þegar starfsævinni lauk flutti
hún aftur í Skagafjörðinn.
Æja hafði óbilandi kjark og lífs-
löngun allt fram að síðustu
stundu. Hún var fötluð alla ævi og
varð að berjast við heilsuleysi
Munda í marga áratugi. Þrátt fyr-
ir mótlæti í lífinu heyrði ég aldrei
uppgjafartón hjá henni. Hún tók
öllu með æðruleysi og var sann-
kölluð hetja hversdagsins. Hún
var mjög greiðug og hafði gaman
af að gleðja aðra.
Ég þakka henni fyrir góð
kynni. Nú er komið að leiðarlok-
um. Blessuð sé minning hennar.
Far vel til fegri heima.
Allar stundir okkar hér
er mér ljúft að muna.
Fyllstu þakkir flyt ég þér
fyrir samveruna.
(Har. S. Mag.)
Konráð Gíslason.
Elsku Æja frænka. Nú er kom-
ið að kveðjustund. Margar góðar
minningar um kæra ömmusystur
leita á hugann. Þú varst okkur
systkinunum á Hólaveginum og
börnum okkar sem önnur amma
og langamma og ég þykist viss um
að aðrir í Seylu-fjölskyldunni hafi
sömu sögu að segja. Ykkur
Munda varð ekki barna auðið en
barngóð voruð þið bæði. Gjafmildi
þín var mikil og fyrir hverja
jólahátíð á bernskuárunum ríkti
ákveðin spenna í loftinu yfir því
hvað margir pakkar skyldu vera
frá þér undir trénu. Þeir gátu orð-
ið fleiri en einn og fleiri en tveir.
En hlýr og góður hugur þinn
fylgdi máli og seint verður þér
fullþakkað örlæti og umhyggja í
okkar garð alla tíð.
Ein mín fyrsta minning um þig
er frá heimsókn með foreldrum
mínum á Kristneshæli í Eyjafirði.
Þar starfaðir þú um áraraðir eftir
að hafa þurft að flytja á Kristnes til
að hjúkra honum Munda þínum.
Þetta var að sumri til, og sólin skein
glatt. Ég hafði ekki komið áður á
þennan kyrrláta, fallega en fram-
andi stað. Fyrir ungan og ósigldan
dreng var þetta eins og að vera
kominn til útlanda. Aldrei hafði ég
séð jafnstór tré og fagur fuglasöng-
urinn ómaði þegar út úr bílnum var
komið. Þegar nær dró þessari hvítu
og miklu byggingu skutust sólar-
geislar inn á milli trjánna, sem virt-
ust risavaxin í mínum augum. Þú
tókst á móti okkur glöð í bragði.
Sýndir okkur húsakynnin á hælinu,
bauðst upp á kaffiveitingar og gafst
mér góðgæti.
Heimsóknir á Kristnes urðu
fleiri en mun oftar hittumst við eftir
að þú fluttir nokkru síðar á Krók-
inn og hélst lengi vel heimili með
Birnu frænku á Suðurgötunni.
Þangað var gaman að koma og
seinna þótti börnunum mínum ekki
síður skemmtilegt að heilsa upp á
þig og kettina ykkar Birnu. Stjórn-
málin voru líka rædd í þaula en þú
fylgdist alltaf vel með. Þið Birna
keyptuð flest ef ekki öll dagblöðin
og fenguð fréttirnar beint í æð.
Síðustu árin voru þér erfið og
eftir miklar þrautir hefurðu loksins
fengið að kveðja. Þegar ég heim-
sótti þig á dvalarheimilið um ára-
mótin mátti svo vel sjá að lífsneist-
inn var slokknaður. Á þessari
síðustu samverustund okkar sagð-
irðu ekki mikið en vissir vel hver
var kominn í heimsókn. Þú talaðir
um að þú værir orðin þreytt og vild-
ir fara. Af hógværð og lítillæti af-
sakaðir þú að geta ekki boðið upp á
veitingar en öðruvísi en þannig
man ég varla eftir þér. Gilti einu
hversu vel og myndarlega þú lagðir
á borð fyrir gestina, ætíð baðstu þá
að fyrirgefa vel útilátið bakkelsi og
gómsæta konfektmola.
Þegar á hólminn var komið
varstu ekki alveg tilbúin að kveðja
átakalaust. Lýsir það vel baráttu-
þrekinu því marga hildina háðir þú
um langa ævi. Ung fékkstu lömun-
arveikina en lést ekki fötlun á fæti
hamla þér síðar í lífinu. Þú vannst
langan vinnudag allt þar til þú fórst
á eftirlaun og vildir alltaf vera að.
Þú varst í mínum huga sönn hetja.
Nú hafið þið Mundi náð saman
að nýju og eruð vonandi á viði vöxn-
um og friðsælum stað eins og Krist-
nesi, þar sem sólin skín og allar
þrautir eru að baki.
Hafðu þökk fyrir allt, elsku Æja
mín.
Björn Jóhann.
Það er á margan hátt skrýtin til-
hugsun að hún Æja sé fallin frá,
hún sem var búin að ganga í gegn-
um hver veikindin á fætur öðrum
og alltaf sigrast á þeim. Það var því
ekki í fyrsta skiptið sem þær fréttir
bárust okkur að hún væri orðin
veik. Við héldum því að þetta skipt-
ið yrði ekkert öðruvísi, hún myndi
sigrast á þessum veikindum, en svo
fór ekki í þetta skiptið.
Okkar fyrstu minningar um
hana Æju eru frá því að við munum
eftir okkur. Við fórum með foreldr-
um okkar sem krakkar að heim-
sækja hana á Kristnesspítala við
Akureyri þar sem hún starfaði.
Alltaf gátum við gengið að því sem
vísu að hún myndi stjana við okkur
með góðum veitingum, gotteríi og
gjöfum. Frá Æju fór enginn svang-
ur, það var ekki í boði.
Eftir að Æja flutti svo í Skaga-
fjörðinn á Suðurgötuna urðu heim-
sóknir okkar tíðari og alltaf voru
sömu kræsingar í boði og ómiss-
andi var flatbrauðið með hangikjöt-
inu og allar kökurnar sem hún tíndi
út úr ísskápnum. Alltaf var gaman
að tala við hana um landsmálin og
pólitíkina, hún hafði ákveðnar
skoðanir á hlutunum og var ófeimin
við að láta þær í ljós. Það var alltaf
gestkvæmt á Suðurgötunni, margir
sóttu í hennar félagsskap og alltaf
var hún glöð með að fá fólk í heim-
sókn.
Æja var mikill kattavinur og eru
þeir ófáir kettirnir sem hún ann-
aðist og er til efs að nokkrir kettir
hafi fengið aðra eins umönnun og
hún veitti þeim. Stjanið og matur-
inn sem þeir fengu hjá henni var
ekki af lakara taginu og hefði hver
köttur verið meira en sáttur.
Æja hefur alla tíð verið stór
þáttur í lífi okkar og á margan
hátt verið okkur eins og amma.
Það er mikil eftirsjá að þessari
góðu konu sem hefur reynst okk-
ur svo vel og spilað stórt hlutverk í
lífi okkar frá blautu barnsbeini.
Við trúum því hins vegar og
treystum að hún sé búin að fá
hvíldina sem hún verðskuldar og
sé núna umvafin hlýju frá sínum
nánustu. Við viljum þakka henni
allar góðu stundirnar og þann
mikla hlýhug sem hún sýndi okk-
ur alltaf.
Blessuð sé minning hennar.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Gísli Óskar, Ása Dóra,
Davíð Örn og Elvar Atli.
Ég man fyrst eftir Æju frænku
á Kristnesi þar sem hún bjó og
starfaði. Þangað fór ég oft með
foreldrum mínum. Það fylgdi því
alltaf mikil eftirvænting að heim-
sækja Æju. Alltaf voru móttök-
urnar höfðinglegar og ég minnist
þess sérstaklega hve spennandi
var að fá að fara í litlu búðina sem
rekin var inni á Kristneshæli. Í
seinni tíð var mjög gaman að sjá
hvernig hún fékk glampa í augun
þegar við töluðum um Kristnes.
Henni þótti afskaplega vænt um
staðinn eins og eðlilegt er eftir að
hafa búið þar í svo langan tíma.
Þegar hún komst á eftirlauna-
aldur flutti hún á Sauðárkrók til
Birnu bróðurdóttur sinnar. Þær
áttu það sameiginlegt að þykja af-
ar vænt um ketti og þekki ég ekki
til annarra katta sem búið hafa við
þvílíka umhyggju.
Alla tíð sýndi Æja mikinn
áhuga á því sem ég tók mér fyrir
hendur og öllu sem lífið hefur fært
mér, hvort sem verið hefur með-
eða mótbyr.
Við náðum vel saman og gátum
setið heilu tímana og spjallað sam-
an um heima og geima. Æja fylgd-
ist alltaf vel með öllu sem gerðist í
þjóðfélaginu. Hún var áskrifandi
að Morgunblaðinu og las það vel
og vandlega og hafði sterkar skoð-
anir. Það var henni því ákaflega
erfitt er sjónin fór að daprast með
aldrinum og hún hætti að geta les-
ið. Æja var einstaklega dugleg
kona sem þurfti mikið fyrir lífinu
að hafa bæði vegna fötlunar sinn-
ar og heilsuleysis Munda heitins.
Ég vil þakka kærri frænku
minni fyrir allar samverustund-
irnar sem við áttum og allt sem
hún gerði fyrir mig og fjölskyldu
mína. Minning hennar lifir í hjört-
um okkar.
Linda Hrönn Einarsdóttir.
Elsku Æja frænka, guð geymi
þig.
Ég horfi í ljóssins loga
sem lýsir í hugskot mitt
og sé á björtum boga
brosandi andlit þitt.
(Snjólaug Guðmundsdóttir)
Við þökkum fyrir ástúð alla,
indæl minning lifir kær.
Nú mátt þú vina höfði halla,
við herrans brjóst er hvíldin vær.
Í sölum himins sólin skín
við sendum kveðju upp til þín.
(HJ)
Við söknum þín.
Konráð Karel og
Ásta Lilja Gíslabörn.
Ingibjörg Salóme
Björnsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku Æja. Þegar ég
hugsa til þín dettur mér í
hug kisur og konfekt. Mér
fannst alltaf gaman að
koma til þín og Birnu og
hitta kisurnar ykkar. Man
ég vel eftir stóra bílskúrn-
um hjá Birnu og stiganum
sem kisurnar höfðu til að
komast út og inn. Þú áttir
alltaf konfekt eða nammi í
ísskápnum þínum á Suður-
götunni og elliheimilinu. Í
stofunni þinni voru meira
en 10 myndir af kisum og í
hvert skipti sem við
mamma og pabbi komum
til þín taldi ég myndirnar.
Vonandi líður þér vel
núna.
Þín frænka.
Tinna Birna.
Mig langar til að þakka þér
fyrir allar þær stundir sem við
áttum saman. Ég á margar
ánægjulegar minningar um þig,
man ég það til dæmis vel er við
veiddum og vorum í Haga á Snæ-
Magnús
Valdimarsson
✝ Magnús Valdi-marsson fædd-
ist í Reykjavík 28.
júní 1955. Hann lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 28. janúar
2012.
Útför Magnúsar
fór fram frá Há-
teigskirkju 10.
febrúar 2012.
fellsnesi. Líka er við
smíðuðum kassabíl-
inn eftir teikningu
frá Þórði Markúsi
nafna mínum. Þú
varst ávallt svo
ráðagóður og þú
þekktir svo vel inn á
margt. Ég er þakk-
látur fyrir þann
tíma sem ég átti þig
að. Ég lærði svo
margt af þér og ég
er stoltur að hafa blóð þitt í æð-
um mér, minningu þína í huga
mér og föðurást þína í hjarta
mér.
Þinn sonur,
Jóhannes Markús.