Morgunblaðið - 11.02.2012, Blaðsíða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 2012
✝ Stefán Bjarna-son var fædd-
ur þann 17. júní ár-
ið 1937 við
Eiríksgötu í
Reykjavík. Hann
lést á Landspítal-
anum við Hring-
braut þann 22. jan-
úar sl.
Foreldrar hans
voru Jóna Guð-
munda Jónsdóttir
f. 1914, d. 2004 og Bjarni Sig-
urður Einarsson f. 1914, d. 1938.
Stefán ólst upp hjá fósturfor-
eldrum, Guðbjörgu Kristjáns-
dóttur f. 1901, d. 1978 og Mar-
teini Ólafssyni f. 1896, d. 1979.
Systkini Stefáns, sammæðra,
eru: Ásta f. 1943, Örn f. 1944, d.
1952, Jón f. 1945, Valgerður f.
1946, d. 1991 og Gylfi f. 1952, d.
2002. Stefán átti einn bróður
samfeðra, Einar f. 1938, d. 1993.
Uppeldissystkini hans eru: Grét-
ar f. 1928, d. 1998 og Katrín f.
1930. Stefán var tvíkvæntur.
Fyrri kona hans er Hildur Gísla-
dóttir f. 1938 og eignuðust þau 3
börn; Ómar f. 1960. Hann á eina
dóttur með Helgu Völundar-
dóttur sem heitir Sólbjört Vera.
Sara f. 1973. Dætur hennar og
Guðmundar Magna Ágústsonar
eru Dýrleif Gigja og
Úlfhildur Melkorka.
Rakel f. 1975.
Seinni kona Stefáns
heitir Eygló Gunn-
arsdóttir f. 1952 og
eiga þau einn son,
Stefán Þór f. 1979.
Eftir skyldunám í
Laugarnesskóla lá
leið Stefáns í Iðn-
skóla Reykjavíkur
og þaðan í flug-
virkjanám hjá Flugfélagi Ís-
lands. Stefán fullnumaði sig svo
í greininni í Northrop Institute
of Technology í Los Angeles í
Bandaríkjunum. Að loknu námi
hóf hann störf í flugvirkjun og
starfaði lengst af sem flug-
vélstjóri. Fyrst hjá Flugfélagi
Íslands, seinna hjá Pan Am og
Air Viking. Hann var síðan einn
af stofnendum Arnarflugs og
var yfirflugvélstjóri hjá félaginu
á meðan það starfaði, eftir það
vann hann hjá Cargolux í Lúx-
emborg. Síðustu ár starfs-
ævinnar starfaði Stefán fyrst og
fremst sem flughermiskennari
og prófdómari erlendis.
Útför Stefáns fór fram 10.
febrúar 2012 frá Víðistaða-
kirkju í Hafnarfirði.
Minn kæri bróðir. Um leið og
ég læt fylgja ljóð eftir snillinginn
Grétar Fells, þá þakka ég þér
fyrir æskuárin öll í okkar kæra
Laugarnesi þar sem við lékum
okkur frjáls. Fjölskyldan öll
kveður þig með reisn og biður
Guð að vaka yfir öllu þínu fólki.
Farðu heill vinur minn og Guð
geymi þig.
Blaka ég ljóðvængjum.
Blaka ég ljóðvængjum.
Bládjúp himins
eru mig allt um kring,
og í ljósöldum
lofthafsins mikla
baða ég sál mína og syng.
Blaka ég ljóðvængjum.
Berst ég glaður
upp yfir storð og stund.
Hverfur og gleymist
í himinljóma
húm yfir harmanna grund.
Moldin er sterk
og margt, sem bindur.
Vizkunni er varnað máls.
Blaka ég ljóðvængjum.
Bresta hlekkir
jarðar – og ég er frjáls.
(Grétar Fells)
Þín systir,
Katrín Marteinsdóttir.
Leiðir okkar Stefáns lágu fyrst
saman þegar við fórum á vegum
Guðna í Sunnu til Denver til
náms á Boeing 707. Það fór ekki á
milli mála allt frá fyrstu kynnum
að Stefán var enginn venjulegur
maður.
Hann hafði alltaf á takteinum
hnyttileg svör og frumleg, húm-
orinn oft beittur og stundum
hæðinn og ekki skemmdi fyrir að
hann gat hnoðað saman vísu.
Hann hafði mjög gott vald á ís-
lenskri og enskri tungu og af-
burðaþekkingu á flugtækni sem
nýttist honum vel við kennslu.
Við unnum fyrst saman hjá Air
Viking, sem var flugfélag í eigu
Guðna í Sunnu, þess góða manns,
síðan hjá Arnarflugi og síðast var
hann svo með okkur í Flugfélag-
inu Atlanta.
Þar sem stjórnklefi flugvélar
er ekki stór og við flugum oftast
saman á löngum leiðum kynnt-
umst við afar vel.
Auðvitað vorum við ekki alltaf
sammála, en aldrei kom þó til
handalögmála.
Þar sem við vorum oft fjarri
heimahögum eyddum við tíman-
um gjarnan saman á áfangastöð-
um og kynnti hann sér þá gjarn-
an sögu lands og þjóða.
Báðir höfðum við einlægan
áhuga á sögu og góðum mat, sér-
staklega steikum, og reyndum að
safna sem flestum góðum matar-
minningum í sarpinn.
Á ferðum mínum um heiminn
var enginn maður sem flaug oftar
með mér, og þegar Stefán var
ekki að fljúga með mér flaug
hann gjarnan með tveimur barna
minna, þeim Gunnari og Ragn-
heiði, og tók þá að sér flugupp-
eldið á þeim sem og öðrum börn-
um mínum sem dáðu hann öll.
Stefán flaug með mér síðustu
ferð mína til Íslands frá Havana
og er ég mjög þakklátur fyrir
það, þótt ekki endurgjaldi ég
honum nú greiðann.
Þessi einstaki maður og vinur
heldur einn í sína síðustu ferð og
engin leið að vita hvaða ókönnuðu
lönd bíða hans.
Arngrímur
Jóhannsson og börn.
Stefán Bjarnason
Kveðja til elsku Dísu.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Sigurjóni frænda mínum og af-
komendum vottum við fjölskyld-
an innilega samúð.
Guðrún Gunnarsdóttir.
Við fráfall Dísu rifjast upp
margar ánægjulegar minningar
um samverustundir á Húsavík.
Ég man þar fyrst eftir henni í
Garðarshólma og síðar á Ketils-
brautinni.
Dísa hans Sigurjóns, eins og
við kölluðum hana alltaf, bar
glögg merki uppruna síns á
Hornströndum. Þar var lífsbar-
áttan svo hörð að fólk kippti sér
ekki upp við smámuni. Dísa með
sína léttu lund virtist geta leitt
hjá sér það sem miður fór, skelli-
hlegið og svo var það bara frá, öf-
ugt við Sigurjón frænda með sína
viðkvæmni og langminni. Þau
voru því afskaplega ólík í lund en
náin og mjög samhent.
Þar sem ég dvaldi árlega í
sumardvöl á Húsavík leið varla
svo dagur að ég kæmi ekki á Ket-
ilsbrautina. Alltaf tók Dísa vel á
móti mér og ég gat gengið inn og
út að vild. Með sex börn munaði
Dísu ekkert um að bæta við ein-
um diski í kringum hið fjölmenna
matarborð. Ég dvaldi einn vetur
við nám í framhaldsskóla á Húsa-
vík og kom þá daglega í morg-
unkaffi og alltaf var Dísa jafn-
elskuleg og tilbúin að spjalla við
mig unglinginn. Þegar börnin
mín voru komin til sögunnar nut-
um við gestrisni Dísu og Sigur-
jóns. Börnin mínu fengu sömu
góðu móttökurnar. Áhugi var á
því sem þau voru að fást við og
ekki talað við þau á neinu barna-
máli.
Dísa var pólitísk og átti sæti
eitt kjörtímabil í bæjarstjórn
Húsavíkur. Hún var krati af
gamla skólanum. Er ég kom í
mínar árlegu heimsóknir á full-
orðinsárum var oft rætt um stöðu
þjóðmála og var Dísa aldrei hlut-
laus í þeim efnum.
Uppeldi barnanna hvíldi mikið
á henni þar sem frændi minn var
upptekinn við að koma nemend-
um gagnfræðaskólans til manns.
Síðan tóku við störf á saumastofu
en hún hafði séð um að sauma og
prjóna fötin á börnin sín meðfram
því mikla annríki sem var á stóru
heimili. Hún hafði ekki notið
langrar skólagöngu en eðlis-
greind Dísu, mikill bóklestur og
þáttaka í þjóðmálum hafði gert
hana gagnmenntaða.
Ég minnist þessarar mætu
konu, sem sýndi mér svo mikla al-
úð, hvatningu og umhyggju. Við
fráfall hennar er mér efst í huga
virðing og þakklæti. Ég sendi
Sigurjóni föðurbróður mínum og
fjölskyldunni allri mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Berglind Ásgeirsdóttir.
Herdís Salbjörg
Guðmundsdóttir
✝ Herdís SabjörgGuðmunds-
dóttir fæddist á
Búðum í Hlöðuvík í
Sléttuhreppi,
Norður-Ísafjarðar-
sýslu, 3. september
1929. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga á
Húsavík 31. janúar
2012.
Útför Herdísar
var gerð frá Húsavíkurkirkju
10. febrúar 2012.
Meira: mbl.is/minningar
Þú lést ekki mik-
ið fyrir þér fara.
Hafðir samt
ákveðnar skoðanir.
Jafnaðarsinni og
kvenréttindakona
fram í fingurgóma.
Ótrúlega falleg
manneskja. Þú
hafðir líka ein-
hverja náðargáfu
sem flestum öðrum
er hulin. Þú bara
sást og vissir. Hreinskilin, víðsýn
og dugnaðarforkur. Þið voruð
samrýnd hjón, Sigurjón og þú.
Alltaf yndislegt að koma á Ketils-
brautina. Innihaldsríkt spjall.
Dýrindis matur og notalegheit.
Þórður Ingi bókstaflega dýrkaði
ykkur og heimsóknir hans til
ykkar gáfu honum meira en orð
fá lýst. Takk fyrir allt. Samúðar-
kveðjur.
Hólmfríður.
Það var í október 1966 sem við
hjónin fluttum til Húsavíkur. Við
bjuggum á Ketilsbraut 20 og átt-
um þar heima næstu 30 árin.
Beint á móti okkur, á Ketilsbraut
19, bjuggu Herdís Guðmunds-
dóttir og Sigurjón Jóhannesson
skólastjóri ásamt börnunum sín-
um fimm og það sjötta bættist við
í desember það ár. Við kynnt-
umst fljótlega Herdísi og Sigur-
jóni og börnum þeirra og strax
varð okkur ljóst hvílík gæfa það
er að eignast góða granna. Her-
dís var þá heimavinnandi hús-
móðir, enda ærið starf að sjá um
átta manna heimili, þar sem tæp-
lega 15 ár voru á milli elsta og
yngsta barnsins. Herdís var mjög
laghent, saumaði mikið á fjöl-
skylduna og gaf sér tíma til að
hjálpa nágrönnunum einnig með
saumaskap, a.m.k. hvað okkur
snerti. Herdís hafði mikið yndi af
blómarækt, enda stór garður
kringum húsið. Hún eyddi frí-
stundum fyrst og fremst með
fjölskyldunni, hafði mjög gaman
af bridds og spilaði það reglulega
með vinkonum sínum. Herdís
hafði mikinn áhuga á samfélags-
málum og sat í bæjarstjórn
Húsavíkur í eitt kjörtímabil fyrir
Alþýðuflokkinn. Svo vildi til að
Sigríður dóttir Herdísar og Sig-
urjóns varð „besta“ barnapían
okkar og dvaldi á sínum tíma hjá
okkur í Skotlandi í tæpt ár. Meðal
annars þess vegna urðu tengslin
nánari. Börnin okkar voru tíðir
gestir hjá Herdísi og Sigurjóni og
voru ávallt velkomin, svo velkom-
in að Soffía dóttir okkar skreið
upp í á milli þeirra eitt sinn þegar
hún gisti þar. Við fórum einnig í
„fjölskylduferðir“, útileguferðir
að sumarlagi ásamt öðrum góð-
um grönnum, Óla og Hellu. Þær
ferðir eru ógleymanlegar í okkar
fjölskyldu enda margt brallað,
einkum í barnahópnum.
Herdís gekk aldrei fyllilega
heil til skógar hvað heilsufarið
snerti, var með meðfæddan
hjartagalla og þurfti að berjast
við liðagigt. Fékk reyndar að
hluta til bót á hjartakvillanum á
fullorðinsárum. Aldrei heyrðist
Herdís kvarta um heilsu sína og
má með sanni segja að hún hafi
ekki verið uppnæm fyrir smá-
munum. Mun þó flestum svo farið
að líta ekki á þá sjúkdóma sem
Herdís glímdi við sem neina smá-
muni. Þetta kom ekki síst í ljós á
síðustu ævidögum Herdísar þeg-
ar ólæknandi sjúkdómur blasti
við. Hún ræddi opinskátt um
sjúkdóminn og sýndi fullkomið
æðruleysi gagnvart honum, gekk
óttalaus til þeirrar glímu eins og
til allra annarra verkefna sem líf-
ið hafði fært henni. Hélt fullri
reisn til hinstu stundar.
Í Orðskviðum Salómons segir á
einum stað: „Lát fals og lygaorð
vera fjarri mér, gef mér hvorki fá-
tækt né auðæfi, en veit mér minn
deildan verð.“ Okkur finnst þessi
orðskviður hæfa lífshlaupi Her-
dísar einkar vel. Hún var hrein-
skilin og hispurslaus kona, sem
hafði ekki minnsta áhuga á auð-
legð, en þó fulla einurð til að
krefjast réttláts verðs sér og sín-
um til handa. Hún var hugrökk og
heilsteypt, ein af þessum hjálpar-
hellum sem aldrei bregðast, við-
mótið alltaf hlýtt og glaðlegt.
Með þessum fátæklegu minn-
ingabrotum kveðjum við Herdísi
Guðmundsdóttur. Guð blessi
minningu hennar. Við vottum
Sigurjóni, börnum þeirra og öðr-
um aðstandendum okkar dýpstu
samúð.
Gísli G. Auðunsson
og Katrín Eymundsdóttir.
Fyrst og síðast er mér þakk-
læti í huga þegar ég hugsa um
Dísu. Hún reyndist mér alltaf af-
ar vel og því vil ég minnast henn-
ar með nokkrum orðum.
Fyrstu minningarnar um hana
eru frá því þegar móðurbræður
mínir komu í heimsókn í Fjöll á
sumrin, ásamt ömmu og afa og
fjölskyldum sínum. Þá var alltaf
mikil hátíð og gaman þegar fjöl-
skyldurnar komu saman.
Ég fór í Gagnfræðaskóla
Húsavíkur 13 ára gömul og það
æxlaðist þannig að ég fékk að
vera hjá Dísu og Sigurjóni alla
fjóra veturna sem ég var í skól-
anum.
Það var alls ekki sjálfgefið að
þau gerðu foreldrum mínum og
mér þennan greiða, en ég varð
aldrei vör við að þetta væri eitt-
hvert stórmál eða að mér væri
ofaukið. Það var meira en að
segja það að vera með mörg
„börn“ á heimilinu, en Dísa var
skipulögð og mikill dugnaðar-
forkur. Hún bakaði, þreif og þvoði
þvotta ákveðna daga svo allt gekk
þetta upp eins og ekkert væri.
Hún var líka mikil hannyrða-
kona. Prjónaði og saumaði og ég
gleymi ekki hekluðu húfunum
sem allar stelpur voru með einn
veturinn. Hún gerði húfur handa
dætrum sínum og auðvitað fékk
ég eina líka. Sumarið eftir að ég
kláraði skólann vann ég á Hótel
Húsavík og var með húsnæði hjá
ömmu og afa. Ætla mætti að Dísa
væri laus við mig þá, en svo var
ekki. Ég var á leiðinni í Hús-
mæðraskólann á Varmalandi og
þurfti að verða mér úti um föt,
eldhússloppa, svuntur, kappa og
fleira.
Ég fékk að sauma margt af
þessu á saumavélina hennar Dísu.
Og svo fór að Dísa bæði hjálpaði
mér og saumaði sjálf sumt af því
sem ég þurfti að hafa með mér á
meðan ég var í vinnunni. Hún
sleppti ekki af mér hendinni því
hún vissi að hún gat orðið mér að
liði. Ég er afar þakklát fyrir hug-
ulsemina og alla hjálpina. Það
skal þakkað hér og gleymist ekki.
Kæri Sigurjón, Jóhanna, Jó-
hannes, Sigríður, Guðrún,
Gummi, Halli og fjölskyldur.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar frá mér og mínu fólki og
sérstakar kveðjur eru frá Sigríði
Katrínu, Margréti Önnu og fjöl-
skyldum þeirra í Danmörku.
Blessuð sé minning Dísu.
Sigurbjörg Friðný.
Ég kynntist henni í Sambandi
Alþýðuflokkskvenna. Sambandið
var mjög virkt og hafði unnið að
metnaðarfullum stefnuskrám um
jafnréttis- og fjölskyldumál, m.a.
um barnið í samfélagi jafnaðar-
manna og hina afskiptu konu.
Fjöldi kvenna alls staðar að af
landinu var kominn til Húsavíkur
á ráðstefnu til að leggja lokahönd
á sameiginlegt verkefni. Herdís
kom þá til mín brosandi og sagð-
ist vera svo glöð að kynnast mér
loksins, við værum frænkur úr
Sléttuhreppi. Og það var eins og
við hefðum alltaf þekkst. Reynd-
ar hafði mágur hennar sem starf-
aði með mér í Kópavogi ítrekað
spurt mig um hugsanleg tengsl
mín og Herdísar því það væri
truflandi hversu lík ég væri mág-
konu hans í útliti og töktum. Ráð-
stefnan á Húsavík var giftudrjúg
og mikill sóknarhugur í konunum.
Þær vildu sækja fram. Það kom
mér því ekkert sérstaklega á
óvart þegar ég frétti seinna að
Herdís væri komin í framboð til
bæjarstjórnar á Húsavík. Hún
var með sterka samfélagssýn og
þá félagslegu hugsun sem er svo
mikilvæg ef ná á árangri í pólitík.
Með kjöri sínu var Herdís að bæt-
ast í hóp kvenna með rætur í
Sléttuhreppi sem höfðu ákveðið
að leggja fram krafta sína í bar-
áttu fyrir betra samfélagi. Sátum
við á þessum árum í sveitarstjórn
fyrir Alþýðuflokkinn í Kópavogi,
Mosfellsbæ, Ísafirði, Húsavík og
Njarðvíkum, konur með rætur í
þessu magnþrungna byggðarlagi
norður við Hornstrandir sem fór í
eyði um miðja öldina. Og það á
tímum þegar konur voru fáar í
sveitarstjórnum. Okkur Herdísi
varð vel til vina í gegnum þetta
starf okkar. Við hjónin fundum
líka að við vorum aufúsugestir á
heimili hennar og Sigurjóns á
Húsavík ef okkur bar þar að
garði. Fyrir skömmu hringdi ég
til hennar til að leita í hennar
þekkingarbrunn. Hún hafði legið
lengi á sjúkrahúsinu en tók mér
afar vel og við áttum þarna gott
samtal. Og auðvitað leysti hún úr
því sem mér lá á hjarta. Viku
seinna var hún öll.
Herdís Guðmundsdóttir var
ein af konunum sem verulega
lögðu af mörkum í kvennabaráttu
okkar jafnaðarmanna og varð
merkisberi í sinni heimabyggð.
Ég minnist hennar með virðingu
og þökk og er stolt af að vera fjar-
skyld frænka. Blessuð sé minning
merkrar konu.
Sigurjóni og fjölskyldu þeirra
allri flytjum við Sverrir innilegar
samúðarkveðjur.
Rannveig Guðmundsdóttir.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Í tilefni af 60 ára starfsafmæli okkar bjóðum
við fría uppsetningu á höfuðborgarsvæðinu og
fría pökkun á legsteinum sem fara út á land
Mikið úrval - Vönduð vinna - Gott verð
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar eigin-
konu, móður, tengdamóður, dóttur, ömmu,
langömmu, systur og mágkonu,
SJAFNAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Lillu,
frá Ófeigsfirði,
Traðarstíg 4,
Bolungarvík.
Ragnar I. Jakobsson,
Reynir Ragnarsson, Auður H. Ragnarsdóttir,
Kjartan Ragnarsson, Ann Rigmor Nora,
Steinunn Ragnarsdóttir, Sigurður Þ. Stefánsson,
Ragnheiður I. Ragnarsdóttir, Jónas L. Sigursteinsson,
Elín Elísabet Ragnarsdóttir, Ásgrímur S. Þorsteinsson,
Elín Elísabet Guðmundsdóttir frá Ófeigsfirði,
barnabörn, barnabarnabörn og
systkini og fjölskyldur hinnar látnu.