Morgunblaðið - 27.04.2012, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2012
✝ VilhjálmurÞórsson, frá
Bakka í Svarf-
aðardal, fæddist
23.04. 1930. Hann
lést á Sjúkrahúsinu
á Akureyri 21.4.
2012.
Vilhjálmur var
yngstur sex barna
Þórs Vilhjálms-
sonar, f. 13.3.
1893, d. 6.12. 1975
og Engilráðar Sigurðardóttur,
f. 1.6. 1896, d. 10.8. 1993. Einn-
ig áttu þau eina uppeld-
isdóttur. Systur hans voru
Kristín, Ósk Filipía, Eva, Helga
og Rannveig Steinunn en þær
eru allar látnar.
Uppeldissystir hans er Anna
Gréta Þorbergsdóttir. Árið
1978 giftist Vil-
hjálmur Guðrúnu
S. Magnúsdóttur, f.
12.1. 1936, en þau
skildu. Guðrún á
fjóra syni og eina
dóttur.
Vilhjálmur lauk
barna- og ungl-
ingaskóla í Svarf-
aðardal. Síðan fór
hann til náms,
fyrst í Reykholt í
Borgarfirði en síðan á Hvann-
eyri.
Vilhjálmur starfaði mestalla
sína starfsævi sem sjálfstæður
atvinnurekandi.
Útför Vilhjálms fer fram frá
Dalvíkurkirkju föstudaginn 27.
apríl kl. 14. Jarðsett verður í
Tjarnarkirkjugarði.
Minningar streyma fram í
hugann er ég undirritaður
minnist Villa frænda eins og ég
gjarnan nefndi hann er hann
bar á góma við skylda sem
óskylda. Hugurinn leitar til
bernskuáranna – til sumarsins
1947 er ég kom á Bakka til sum-
ardvalar 5 ára gamall til Engil-
ráðar og Þórs móðurbróður
míns og ykkar systkina og þau
sjö sumur er fylgdu í kjölfarið.
Bakki er vel í sveit settur í
miðjum Svarfaðardalnum. Þar
var skemmtilegt að vera við leik
og störf. Gestagangur mikill, líf
og fjör flesta dagana. Þú sjálfur
oft að heiman við ýmis önnur
störf. En þegar þú birtist færð-
ist birta og gleði yfir huga ungs
drengs. Yfir þér var seiðmagn-
aður töfraljómi sem þá var erf-
itt að skilja til hlítar.
Þannig var einnig farið með
herbergið þitt á Bakka, „Kvist-
inn“, sem var eins og heilagt vé.
Þar kenndi ýmissa grasa er for-
vitnum fannst yndislegt að upp-
lifa og skoða þegar enginn sá til
manns. Út um gluggann blasti
við frábært útsýni yfir á ið-
grænan austurkjálkann, Rim-
arnar í öllu sínu veldi, og ekki
síst sjálfa ána er liðaðist um
dalinn í allri sinni dýrð.
Ána þar sem silungarnir
kúrðu í hyljum og biðu þess að
þú færir með manni til veiða.
Ég var svo lánsamur að kynn-
ast þér einmitt á því aldurs-
skeiði er mannshugurinn verð-
ur fyrir þeim áhrifum sem
endast allt lífið og tengjast vin-
áttuböndum er aldrei hafa rofn-
að.
Seinna fluttist þú suður í
„Kvistinn“ að Skipasundi 13 –
til foreldra minna og bjóst þar í
tólf ár og gerðist einn af stærri
verktökum við mannvirkjagerð
á Íslandi, m.a. við Búrfellsvirkj-
un og víðar. Það má segja að
Bakki og Skipasund 13 hafi
virkað sem félagsmiðstöð – er
stóð öllum opin, Bakki að sumri
til en Skipasundið að vetri til.
Umhyggja þín, hjálpsemi í
minn garð, góðvild og þolin-
mæði að hlusta á og trúa litlum
snáða gleymist eigi. Eins þakk-
ir fyrir spilakennsluna og allar
skemmtilegu stundirnar sem
við áttum saman við spilaborðið
gegnum árin.
Lífsstef þitt var jafnvægi
náttúrunnar, jafnvægi milli hins
sterka og veikari, eldri og
yngri. Villi var í senn trúr
bernsku sinni og uppvaxtarár-
um úr Dalnum og þeirri lífs-
reynslu er hann ávann sér
gegnum árin. Þar sem orð og
athafnir manna voru leiðarljósið
að betra mannlífi, vonar og trú-
ar til jöfnunar.
Á annan veg var Villi frændi
dulur, hlédrægur, einfari og
varð að komast frá fánýti hvers-
dagsins og fá að vera einn með
sjálfum sér. Manninum er í
reynd ásköpuð sú hvöt að taka
afstöðu til mannlífsins í heild
sinni eftir efnum og ástæðum
hvers og eins. Í slíku lífsspili
var Villi ódeigur baráttumaður,
spili sem verður aldrei að fullu
lokið við, í þeirri fullvissu að
alltaf mætti gera betur til að
nálgast „markmiðið“. Í lífs-
göngu hans mátti kenna þessa
þætti ljóslega.
Við Helga viljum þakka þér
fyrir frábærar móttökur á
heimili þínu á Dalvík, í heim-
sóknum okkar í Dalinn fagra
undanfarin sumur.
Hér er góður drengur kvadd-
ur.
Blessuð sé minning þín.
Þinn frændi,
Eyjólfur Magnússon
Scheving.
Dal einn vænan ég veit,
verndar Drottinn þann reit.
Allt hið besta þar blómgast hann
lætur.
Þar er loftið svo tært,
þar er ljósblikið skært. –
Þar af lynginu er ilmurinn sætur.
(Hugrún.)
Já, það eru forréttindi að
alast upp í þessum fallega dal.
Því fengum við, stóri systkina-
hópurinn frá Bakka, að kynn-
ast.
Ólumst upp með mömmu,
pabba, ömmu og afa, frænkum
og frændum. Villi móðurbróðir
okkar tilheyrði þessum hóp.
Villi var vinur vina sinna,
fylgdist vel með öllu og hafði
sterkar skoðanir á hlutunum.
Hann var ekki mikið að bera
tilfinningar sínar á torg, frekar
en veiðimönnum er tamt, en
stórt hjarta hafði hann samt
sem áður. Hann hafði unun af
því að stunda veiðar á öllum
sviðum, hvort sem var að eltast
við fiska eða fugla.
Við krakkarnir minnumst
þess að jólin voru fullkomin á
Bakka þegar Villi kom og það
var farið að spila, þá var sko
fjörið. Hann hafði unun af því
að spila og átti góðan hóp af
vinum sem hann spilaði reglu-
lega við fram á síðustu stund.
Við viljum minnast Villa með
þessu fallega ljóði um dalinn
sem honum var svo kær.
Þetta’er dalurinn minn,
hann er dalurinn þinn.
Þar í draumunum eigum við sporin.
Þar er veröld svo góð
þar sem vaggan þín stóð,
þar er frjálslegt og fagurt á vorin.
Hann er törfrandi höll,
hann á tignarleg fjöll,
þar í laufbrekkum lækirnir hjala.
Mér er kliður sá kær,
ég vil koma’honum nær.
Hann er öndvegi íslenskra dala.
(Hugrún.)
Við þökkum samfylgdina,
kæri frændi.
F.h. systkinanna frá neðri
hæðinni
á Bakka,
Halldóra Lilja.
Vilhjálmur
Þórsson
✝ Gunnar Guð-mundsson
fæddist 2. júlí 1932
í Bolungarvík.
Hann lést á Land-
spítala við Hring-
braut, blóðlækn-
ingadeild, hinn 20.
apríl sl.
Foreldrar Gunn-
ars voru Guð-
mundur S. Ásgeirs-
son sjómaður og
Jensína Ólöf Sólmundsdóttir.
Bæði voru þau fædd í Dýrafirði
en fluttu á barnsaldri til Bol-
ungarvíkur þar sem þau bjuggu
síðan. Auk Gunnars eignuðust
þau þrjá aðra syni: Sævar f.
1930, Geir f. 1931 og Rögnvald
f. 1934, d. 1988. Fyrir átti Guð-
mundur dótturina Svandísi sem
er látin.
Gunnar kvæntist 5.4. 1958
eftirlifandi eiginkonu sinni Ingi-
björgu Pétursdóttur, frá
fæddist andvana drengur 10.8.
1959.
Gunnar ólst upp í Bolung-
arvík en flutti til Reykjavíkur
vorið 1952. Þar gekk hann í Iðn-
skólann og lagði stund á múr-
araiðn. Hann starfaði alla tíð við
iðn sína. Á yngri árum tók
Gunnar þátt í skátastarfi og
hafði ætíð mikið yndi af því að
ferðast um í íslenskri náttúru
sem hann unni heitt. Gunnar
hafði gaman af því að hreyfa sig
og áhuga á ýmsum íþróttum.
Hann lagði stund á fimleika og
var í sýningarflokki Ármanns á
6. og 7. áratugnum og var dóm-
ari í fimleikum um skeið. Á efri
árum fór hann gjarnan á göngu-
skíði og á skauta langt fram á
áttræðisaldur. Þá hafði hann
einnig ánægju af golfi. Gunnar
las mikið, einkum ljóð og bækur
sögulegs eðlis. Hann hafði
áhuga á stjórnmálum og fylgd-
ist vel með þróun lands- og
heimsmálanna.
Gunnar og Ingibjörg fluttu í
Stóragerði árið 1961 og bjó
hann þar alla tíð síðan.
Útför Gunnars verður gerð
frá Grensáskirkju föstudaginn
27. apríl 2012, kl. 13.
Tungukoti á Vatns-
nesi, f. 11.6. 1934.
Foreldrar hennar
voru hjónin Pétur
Theodór Jónsson
frá Stöpum á
Vatnsnesi og Krist-
ín Jónsdóttir frá
Seljatungu í Flóa.
Börn Gunnars og
Ingibjargar eru: 1)
Guðbjörg f. 7.12.
1957, maki Pétur
Ingi Guðmundsson. 2) Kristín
Sigríður f. 30.9.1961, maki Sig-
þór Þórarinsson. Dætur Krist-
ínar eru Sigríður Sigurjóns-
dóttir f. 23.12. 1983, maki
Ármann Andri Einarsson, dóttir
þeirra er Elín Lilja f. 11.6. 2010,
og Kristína Mekkin Haralds-
dóttir f. 14.12. 1990. 3) Ástrós f.
24.7. 1964, maki Þorfinnur
Ómarsson. Sonur Ástrósar er
Baltasar Breki Samper f. 22.7.
1989. Gunnari og Ingibjörgu
Margar minningar koma upp í
hugann er ég minnist bróður
míns Gunnars. Hann var fæddur
í Bolungarvík í húsi er stóð á
malarkambinum fyrir ofan lend-
ingarvarirnar en húsið hafði áður
verið verbúð. Við vorum fjórir
bræðurnir og aðeins fjögur ár
skildu að þann elsta, Sævar, og
þann yngsta, Rögnvald. Á þess-
um árum var lífsbaráttan hörð.
Faðir okkar var sjómaður og var
stundum í burtu á vertíðum.
Foreldrar okkar höfðu hænsni
og kindur til að drýgja tekjurnar
og lærðum við því fljótt að hjálpa
til heima. Leikvöllurinn var
kamburinn og varirnar og sóttu
margir drengir til okkar og var
því oft glatt á hjalla. Það kom
fljótt í ljós að Gunnar var efni í
góðan íþróttamann og var sama
hvaða íþrótt var í boði, annað en
sund. Í plássið hafði flust maður
að nafni Guðjón Bjarnason, bak-
ari, frá Ísafirði. Hann var einn af
fjölhæfustu íþróttamönnum
landsins og sóttum við mikið til
hans ásamt öðru æskufólki í
þorpinu. Fyrsta viðurkenningin í
íþróttum sem Gunnar fékk voru
fegurðarverðlaun fyrir glímu.
Hann átti síðar eftir að standa
sig vel í frjálsum íþróttum en
fimleikar voru hans uppáhald.
Gunnar fór í sveit að Hæsta-
Hvammi í Dýrafirði til heiðurs-
hjónanna Ingibjargar Jónsdótt-
ur og Jóns Arasonar, útvegs-
bónda. Mörg börn voru þá í
Hvammi og voru tómstundirnar
vel notaðar. Gunnar var svo
heppinn að komast í skipsrúm á
Bangsa til Jóns Guðfinnssonar,
þá fimmtán ára gamall. Hann fór
einnig að grípa í múrverk hér
heima hjá Kristni Þórðarsyni
Brekkholt. Meðal annars tók
hann þátt í að pússa félagsheim-
ilið og sjúkraskýlið. Gunnar
fluttist til Reykjavíkur árið 1952
og fór að læra múrverk hjá Ólafi
Pálssyni er kenndur var við
Siglufjörð. Múrverk varð síðan
ævistarf hans. Hann þótti mjög
vandvirkur og var því eftirsóttur
múrari og flísalagningarmaður.
Vinnudagurinn var oft langur.
Fyrst eftir að hann fluttist suður
kom hann vestur um jól. Tvíveg-
is kom hann hingað til Bolung-
arvíkur til að múra hús eftir að
hann lauk námi. Fljótlega eftir
að suður kom fór hann í fim-
leikadeild Ármanns og komst
fljótt í sýningarflokkinn er fór
víða um land í sýningarferðir og
meðal annars fóru þeir í sýning-
arferð til Færeyja. Honum var
boðið að koma til Finnlands til að
æfa fimleika en hann þáði ekki
það boð. Seinna var hann lengi
dómari í fimleikum. Árið 1958
kvæntist Gunnar Ingibjörgu
Pétursdóttur. Þau eignuðust
fljótlega íbúð að Stóragerði 28
þar sem þau bjuggu alla tíð.
Gunnar var mikill fjölskyldu-
maður og tók þátt í áhugamálum
dætra sinna og barnabarna.
Hann átti við veikindi að stríða
undanfarið en vildi ekki gera
mikið úr veikindum sínum. Ég
var svo heppinn að hitta hann
fyrir tæpum hálfum mánuði og
áttum við góða stund saman.
Immu, dætrum þeirra og fjöl-
skyldum vottum við hjónin inni-
lega samúð. Blessuð sé minning
góðs drengs.
Geir Guðmundsson.
Hverfum um stund aftur til
ársins 1961 en þá var borgin í ör-
um vexti og ný hverfi eins og
Háaleitishverfið í uppbyggingu.
Þangað flykktist barnafólkið svo
að allt iðaði af lífi og athafnasemi
í umhverfinu. Þar liggja leiðir
okkar hjóna og Gunnars og Ingi-
bjargar fyrst saman. Við vorum
öll frumbýlingar í Stóragerðinu
sem þurftum að brasa margt
sameiginlega, sér í lagi fyrstu ár-
in. Fljótlega myndaðist þægilegt
nágrannasamband okkar á milli
sem haldist hefur alla tíð síðan.
Þannig varð Stóragerðið gata
bernsku barnanna okkar og sam-
gangur tíður yfir ganginn hjá
ungviðinu og húsmæðrunum.
Hjá Helgu og Agli börnum okkar
voru þau hjón ætíð titluð Ingi-
björg og Gunnar „á móti“ – en
það var heiðurstitill.
Gunnar var dulur á sjálfan sig
en hafði sínar skoðanir á hlut-
unum þótt hann bæri þær ekki á
torg. Umfram allt var hann hóg-
vær og viðmótsgóður í allri um-
gengni. Hann var einnig bæði
liðtækur og hjálpsamur þegar til
hans var leitað, eiginleikar sem
við höfum ávallt kunnað vel að
meta.
Gunnar var mikill fjölskyldu-
maður og sérlega natinn við kon-
una sína og dætur, ætíð vakandi
yfir velferð þeirra og annarra af-
komenda. Hann var ekki kvarts-
ár maður, barmaði sér aldrei og
það var alltaf allt í lagi hjá hon-
um að eigin sögn. Þess vegna
kom andlát hans okkur nokkuð á
óvart þrátt fyrir að við vissum að
hann gengi ekki heill til skógar.
Þau hjón Ingibjörg og Gunnar
hafa reynst okkur afar góðir ná-
grannar og sambýlingar í hálfa
öld og einu ári betur. Fyrir það
viljum við þakka um leið og við
sendum Ingibjörgu og fjölskyld-
unni allri okkar einlægustu sam-
úðarkveðjur. Megi minningin um
góðar stundir lifa í hjörtum ykk-
ar.
Alda, Steini og fjölskylda.
Mætur maður er fallinn frá,
Gunnar Guðmundsson múrari.
Ég kynntist Gunnari sem ung-
lingur er ég varð tíður gestur á
heimili þeirra Ingibjargar í
Stóragerði þegar við elsta dóttir
þeirra, Guðbjörg, urðum vinkon-
ur. Mér líður aldrei úr minni
hversu fjarskalega vel þau hjón
tóku ávallt á móti mér og ætíð
fannst mér ég vera ákaflega mik-
ill aufúsugestur. Þannig var ein-
mitt framkoma þeirra við alla,
ekki síst okkur unglingana, við
okkur var rætt af alvöru og
skynsemi og ekki látið sem við
værum ábyrgðarlausir krakkakj-
ánar. Það voru jafnt þjóðmál sem
heimsmál sem bar á góma og
sterk réttlætiskennd ríkti þar.
Augljóst var að húsráðendur
voru ráðvant fólk sem gekk til
verka af alúð, heiðarleika og
vinnusemi. Þrátt fyrir ríkan
áhuga á samfélaginu var þar
jafnframt glaðværð og jákvæðni,
hjá Gunnari fyrst og fremst
hljóðlát og hógvær kímni, en þó
kunni hann vissulega að segja
skemmtilega frá.
Gaman var að heyra hann
segja frá æsku sinni fyrir vestan
og ekki spillti fyrir að verið gat
að við fengjum rikling af heima-
slóðum hans til að japla á undir
frásögninni. Það var dýrðin ein.
Hjá Gunnari fékk ég líka að
smakka almennilega kæsta skötu
með hnoðmör í fyrsta sinn en þar
fór smekkur okkar ekki eins vel
saman og hvað yndislegan harð-
fiskinn að vestan varðaði. Gunn-
ar var ætíð sannur Vestfirðingur
þótt hann byggi öll sín fullorð-
insár hér fyrir sunnan enda voru
ferðirnar vestur honum mikil-
vægar.
Einnig átti fjölskyldan
skemmtilegt athvarf í bústaðn-
um í Grímsnesinu þar sem Gunn-
ar undi sér við að dytta að. Þang-
að var einnig yndislegt að sækja
þau heim og maður fann að þar
var Gunnar í essinu sínu. Nú eru
þessar stundir minningin ein.
Stundirnar með Gunnari eru nú
líka dætrum hans og afkomend-
um dýrmætar minningar sem
þau geta kallað fram, nú þegar
hann hefur þurft að láta í minni
pokann fyrir lúmskum andstæð-
ingi sem hann þó barðist við af
sama æðruleysi og ætíð ein-
kenndi hann.
Missir Ingibjargar og söknuð-
ur er þó vafalaust mestur þegar
traustur bóndi hennar til hálfrar
aldar er genginn. Megi minning-
arnar veita þér huggun, Ingi-
björg mín, meðan sárasta sorgin
herjar á og síðan styrkja þig og
verma er frá líða stundir. Þér,
dætrunum, Guggu, Stínu og Ást-
rós, og öðrum ástvinum votta ég
einlæga samúð mína og bið þess
að réttsýni Gunnars verði öllum
sem hann þekktu leiðarljós. Hvíli
hann í friði.
Áslaug J. Marinósdóttir.
Gunnar
Guðmundsson
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra er
sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát
og útför
ÁSMUNDAR GUÐMUNDSSONAR
fv. skipstjóra,
Árskógum 6,
Reykjavík.
Sigríður Einarsdóttir,
Einar Eysteinn Jónsson.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, systir, mágkona og amma,
ÞÓRUNN NANNA RAGNARSDÓTTIR
frá Vogi
við Raufarhöfn,
sem lést á líknardeild Landspítalans í
Kópavogi föstudaginn 20. apríl, verður
jarðsungin frá Háteigskirkju mánudaginn 30. apríl kl. 13.00.
Jóhann Hólmgrímsson,
Sigríður Jóhannsdóttir, Jón Skúli Indriðason,
Hólmgrímur Jóhannsson, Ingibjörg María Gylfadóttir,
Svanhvít Jóhannsdóttir, Djamel Seba,
Ragnar Axel Jóhannsson, Olga Friðriksdóttir,
Ingvaldur Jóhannsson, Ásdís Hallgrímsdóttir,
Ingunn Ragnarsdóttir, Már Óskarsson,
Gunnar Ragnarsson, Ásthildur Ágústsdóttir,
Heiðar Ragnarsson, Sigrún Guðjónsdóttir
og barnabörn.
✝
Ástkær faðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐBJÖRN GUÐJÓNSSON,
Haukanesi 5,
Garðabæ,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni þriðjudaginn
24. apríl.
Jarðarförin fer fram frá Bústaðakirkju
föstudaginn 4. maí kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bergþóra Guðbjörnsdóttir.