Morgunblaðið - 17.05.2012, Blaðsíða 25

fylgdina í tæp 43 ár. Við minn-
umst hennar af virðingu og með
hlýhug. Fjölskyldu hennar send-
um við samúðarkveðjur.
Herdís Sveinsdóttir,
formaður Soroptim-
istaklúbbs Reykjavíkur.
Það er skammt stórra högga á
milli í stofndeild Delta-Kappa-
Gamma alþjóðasamtakanna á Ís-
landi. Guðrún Halldórsdóttir er
önnur úr stofndeildinni sem kveð-
ur þennan heim á rúmu hálfu ári.
Guðrún var einn af máttarstólp-
um og einn af stofnfélögum Alfa-
deildar. Hinn 13. september 2011
lést Sigríður Valgeirsdóttir.
Guðrún Halldórsdóttir var
mikil kjarnakona og brautryðj-
andi á sviði menntamála enda
hlaut hún margs konar viður-
kenningar fyrir störf sín. Hún leit
á menntun sem mannrækt og
lagði sálu sína í starf sitt fyrir
Námsflokka Reykjavíkur sem
blómstruðu undir hennar stjórn í
gamla Miðbæjarskólanum þar
sem hún hlúði vel að nemendum
sínum, breytti viðhorfi margra til
náms og efldi sjálfstraust þeirra.
Guðrún setti sitt persónulega
mark á skólastarfið og voru
Námsflokkarnir ekki bara vinnu-
staður hennar heldur líka hennar
annað heimili þar sem nemendur
og kennarar voru hluti af stórri
fjölskyldu. Guðrún var ósérhlíf-
inn dugnaðarforkur með hlýja og
góða nærveru. Hún mætti fyrst
til vinnu og fór síðust heim að
kveldi.
Í Delta-Kappa-Gamma var
hún öflug liðskona. Guðrún sá um
undirbúning og hýsti jólafundi
Alfa-deildar á meðan hún var
skólastjóri Námsflokkanna og
fannst henni ekkert eðlilegra,
þrátt fyrir erilsamt starf.
Innan Alfa-deildar gegndi hún
ýmsum embættisstörfum, sat í
stjórn og var formaður um skeið.
Það var skemmtilegt að ræða
við Guðrúnu, hún hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum
og sá spaugilegu hliðarnar á til-
verunni.
Við kveðjum Guðrúnu Hall-
dórsdóttur með þakklæti í huga
og minnumst margra góðra
stunda í Delta Kappa-Gamma.
Við vottum aðstandendum
innilega samúð.
Sigríður Ragna Sigurð-
ardóttir, forseti lands-
sambands Delta-Kappa-
Gamma,
Marta Guðjónsdóttir,
formaður Alfa-deildar.
Aumt væri að láta hjá líða að
kveðja hana Guðrúnu Halldórs-
dóttur og þakka henni kynnin og
samveruna í gegnum árin.
Ég man enn býsna vel hvenær
ég fyrst veitti henni eftirtekt –
líklega vegna þess að hún setti þá
á svið svo myndrænan og tákn-
rænan sjónleik að hann hefur síð-
an verið greyptur í huga minn:
Ég er nemandi í skólastofu í
Lindargötuskólanum veturinn
1969-70. Úti hefur kyngt niður
svo miklum snjó alla nóttina að fá-
ir nemendur eru mættir í skól-
ann. Í mínum bekk var þó messu-
fært og ég læt hugann reika og
gýt augunum út í hvíta auðnina.
Skólalóðin er „Tabula raca“ –
hvítt, óskrifað blað, eins og hugur
hins nýfædda barns. Þá kom Guð-
rún inn á sviðið og skrifaði líf sitt í
snjóinn, svolítið þybbin, arkandi
með litríkt hippasjal og húfu, eins
og franskur látbragðsleikari, með
alla sína nemendur í halarófu á
eftir sér. Þau voru í þrautakóng
og létu eins og vitleysingar í
snjónum. Allir skemmtu sér kon-
unglega.
Þetta var Guðrún í hnotskurn,
allar götur síðan. Alltaf fremst
meðal jafningja þegar skólastarf
var annars vegar. Alltaf kát og
hlý í kulda hversdagsins og sífellt
með nýjar hugmyndir í mennta-
málum sem snérust um það að
bæta líf og sjálfsmat þeirra sem
verst voru staddir.
Seinna kenndi ég karla- og
kvennasmiðjum Námsflokkanna
stærðfræði og kynntist þá betur
þessari ógleymanlegu konu, frá-
bærum kennurum hennar, stjórn-
unaraðferðum hennar og lífsaf-
stöðu. En ég kynntist því einnig
hvernig embættismenn og stjórn-
málamenn hjá Reykjavíkurborg,
sem kenndu sig við félagshyggju
og mannúð, lögðu niður lífsstarf
Guðrúnar, á sama tíma og þeir
stofnuðu Guðrúnarsjóð til að
heiðra þetta sama lífsstarf. Það
var skrýtin mótsögn sem særði
þessa sómakonu. Ég er sann-
færður um að þegar fram líða
stundir verður Guðrún almennt
talin í hópi merkustu skólamanna
okkar, fyrr og síðar. Það á líklega
eftir að vekja gremju ýmissa sem
náðu lengra en hún í „skólapóli-
tíkinni“. En Guðrúnu hefði staðið
á sama. Hún lifði ekki sjálfri sér.
Kjartan Gunnar Kjartansson.
Ég minnist Guðrúnar Hall-
dórsdóttur með miklum hlýhug
og virðingu, henni kynntist ég í
Kvennalistanum bæði í grasrót-
arstarfinu og þegar ég var starfs-
kona þingflokksins og hún sat á
Alþingi um tíma. Guðrún var ekki
sú sem hafði hátt og tók orðið á
fundum. Hún beitti sér þegar hún
taldi þörf á, var fylgin sér og ef
henni misbauð fór það ekki
framhjá neinni okkar.
Hún var mikil baráttukona fyr-
ir réttindum og stöðu láglauna-
fólks og ekki síst þeirra sem
þurftu á stuðningi og hvatningu
að halda til að mennta sig. Náms-
flokkar Reykjavíkur voru henni
mikið hjartans mál, nánast eins
og barnið hennar og gætti hún að
hag og hagsmunum nemendanna
af einstakri natni og umhyggju-
semi.
Kvennabaráttan var henni
einnig mikilvæg til að bæta sam-
félagið þannig að jafnrétti kvenna
og karla myndi nást. Hún var öfl-
ug talskona Kvennalistans og tal-
aði af mikilli þekkingu og reynslu
um stöðu kvenna. Hún tók þátt í
starfi Samfylkingarinnar og
starfaði með 60+ innan flokksins.
Það var lærdómsríkt að kynn-
ast og fá að starfa með Guðrúnu
Halldórsdóttur á vettvangi
Kvennalistans á sínum tíma. Vil
ég þakka henni fyrir kynnin og
samstarfið. Ættingjum hennar og
aðstandendum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur. Minning hennar
lifir.
Sigrún Jónsdóttir.
Félag dönskukennara kveður í
dag Guðrúnu Halldórsdóttur með
vinsemd og virðingu. Hún var ein
af forgöngumönnum um stofnun
þess og formaður á árunum 1973
til 1982. Guðrún var heiðursfélagi
í Félagi dönskukennara og eru
henni þökkuð störf í þágu félags-
ins.
Guðrúnu hlotnuðust margs
konar viðurkenningar fyrir störf
sín á vettvangi menntamála. Hún
hlaut m.a. riddarakross hinnar ís-
lensku fálkaorðu, riddarakross
Dannebrogsorðunnar og einnig
hlaut hún viðurkenningu frá Sam-
fundet for nordisk voksenunderv-
isning og frá Íslensku mennta-
samtökunum.
Guðrún tók saman nokkrar
kennslubækur í dönsku á árunum
1969 til 1979. Bækurnar brutu
blað vegna þess hversu nútíma-
legar þær þóttu á þeim tíma. Þær
voru notaðaðar til kennslu í flest-
um grunnskólum landsins og
sumar bókanna hafa verið notað-
ar allt fram á þennan dag.
Guðrún var mikil sómamann-
eskja og raungóð. Hún vann í
þágu félagsins af áhuga og ein-
lægni og var málsvari danskrar
tungu í ræðu og riti. Hún var
fylgjandi því að nemendum í ís-
lenskum skólum gæfist tækifæri
til að leggja stund á norsku og
sænsku.
Guðrúnar er minnst með hlýju
og þakklæti. Blessuð sé minning
hennar.
Erna Jessen, formaður
Félags dönskukennara.
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. MAÍ 2012
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
(Hákon Aðalsteinsson)
Mig langar í örfáum orðum að
kveðja kæran æskuvin minn
Benedikt Karl Bachmann.
Það er einstök gæfa að eignast
svona góðan vin eins og Bósa
minn, en svo var hann ávallt kall-
aður. Bósi var drengur góður,
hann vildi hvers manns vanda
leysa og var á sinn einstaka hátt
ávallt hrókur alls fagnaðar hvar
sem hann kom. Vinmargur var
Bósi og voru vinirnir aldrei langt
undan, gleðin var honum í blóð
borin. Þær eru elskulegar allar
minningarnar sem ég á og get ylj-
að mér við nú frá uppvaxtarár-
unum okkar á Hlíðarenda hjá
séra Friðriki, en einmitt þar hitt-
umst við fyrst fyrir sextíu árum.
Margs er að minnast frá æsku-
og unglingsárunum; keppnisferð-
ir innanlands og fræg Danmerk-
urferð þriðja flokks Vals 1961
þegar við vorum 16 ára og byrj-
aðir að bragða á lífinu.
Þá urðu til „Snabbi Gísla og
Kalli Gunnars“, höfundarréttur-
inn var þinn. Unglingsárin okkar
í Skíðaskála Vals og úti á lífinu
voru skemmtileg, þú fannst
Möggu þína fljótt en það tók mig
nokkur ár að finna Erlu mína.
Síðan áframhaldandi ævilöng vin-
átta við ykkur bæði þótt stundum
væri bil á milli samvista en alltaf
voru það skemmtilegar stundir.
Við hugsum um tilgang lífsins,
örlög okkar allra og um hvert
stefnir við fráfall ástvina okkar og
óvissa ríkir í huga okkar um
stund. Þegar að er gáð er dauðinn
ekki aðeins dauði og lífið ekki að-
eins líf, heldur er því stundum öf-
ugt farið, dauðinn aðeins áfram-
haldandi líf og lífið stundum
harðara en hel.
Af hverju er þetta svo? Ég á
ekki eitt svar til við því, en hef
samt skilið, að þeir sem við elsk-
um eru alltaf hjá okkur, í ein-
hverri mynd, og veita okkur styrk
í sorginni. Á tímamótum sem
þessum öðlast kærleikurinn auk-
ið gildi. Sama er að segja um þá
sem elska okkur. Þeir halda
áfram, hvert sem leið þeirra ligg-
ur, því ástin er sterkari en dauð-
inn og það sem lifir í minningunni
eigum við áfram. Það verður aldr-
ei frá okkur tekið.
Þegar maður fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
… í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(Kristján Hreinsson)
Mig skortir orð til að lýsa til-
finningum mínum á viðeigandi
hátt. Þess vegna verð ég að láta
mér nægja að votta þér að lokum
mitt innilegasta þakklæti fyrir
Benedikt Karl
Bachmann
✝ Benedikt KarlBachmann
fæddist í Reykja-
vík 12. mars 1945.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 9. maí 2012.
Útför Benedikts
fór fram frá Bú-
staðakirkju 16. maí
2012.
hverja stund, sem
ég fékk að njóta þíns
stóra hjarta, Bósi
minn.
Það að hafa átt
því láni að fagna að
eiga þig að vini tel
ég verulegan hluta
af þeirri hamingju
sem ég hef notið um
liðna daga.
Ég bið góðan guð
að styrkja alla ást-
vini þína elsku Bósi minn; sér í
lagi Möggu þína og börnin ykkar í
þeirra sáru sorg.
Hvíl þú í friði, kæri vinur.
Sigurður S. Gunnarsson.
Þegar mér barst sú harma-
fregn til Suðaustur-Asíu að æsku-
félagi minn og stórvinur til ára-
tuga væri dáinn setti mig hljóðan
og varð sleginn og hálflamaður.
Hvernig gat það gerst að þessi
glaðlyndi maður, Benedikt Bach-
mann, sem við gjarnan kölluðum
Bósa, væri hrifinn burt frá okkur
langt um aldur fram og alltaf jafn
hress og kátur.
Já, frá ástríkri eiginkonu sinni
og tveimur yndislegum börnum,
barnabörnum og öðrum ástvinum
og fjölskyldu.
Við Benedikt kynntumst í
yngri flokkum Vals þar sem hann
lék við góðan orðstír en hætti allt-
of snemma. Sú trausta og sanna
vinátta sem þá myndaðist entist
svo alla tíð, vinátta sem aldrei bar
skugga á heldur einkenndist ein-
göngu af gleði og galsa öllum
stundum. Benedikt var sannur
gleðigjafi öllum sem honum
kynntust og hrókur alls fagnaðar
hvar sem hann fór.
Benedikt rak ásamt yndislegri
eiginkonu sinni verslunina Corus
í Hafnarstræti, en síðar ráku þau
innrömmunarmiðstöð, sem naut
mikilla vinsælda.
Á unglingsárum skemmtum
við okkur mikið saman á svo-
nefndum Glaumbæjarárum og þá
voru sjaldan færri en 10 eða 15
aðrir Valsmenn með í för, enda
mikil eining í þeim sigursæla
hópi.
Snemma kynntist Benedikt
svo Möggu sinni, sem síðar varð
eiginkona hans, og stóð hún alla
tíð eins og klettur við hlið hans í
blíðu og stríðu, miklu oftar þó í
blíðu. Benedikt hafði talsverða
ævintýraþrá og henni varð ekki
fullnægt nema að freista gæfunn-
ar í Bandaríkjunum og auðvitað
var Magga með í för. Hann kom
heim reynslunni ríkari og hélt
ótrauður áfram við alls konar
verkefni, m.a. stundaði hann veit-
ingarekstur um tíma.
Skömmu eftir einvígi aldarinn-
ar í Laugardalshöll árið 1972
ákváðum við nokkrir félagar að
stofna skákklúbb, sem við kölluð-
um Peðið. Við vorum sex í þessum
klúbbi og áherslan var jafnan á
kaffið og meðlætið, ásamt tilheyr-
andi fíflalátum, en stundum var
skákin látin sitja á hakanum,
menn gleymdu stað og stund og
enginn tók framförum í skáklist-
inni. Það var alltaf jafn ánægju-
legt að heimsækja þau Möggu og
Bósa á þessum skákkvöldum, en
þá skemmti hann okkur oft með
spilagöldrum og hefði vafalaust
náð langt á þeirri braut. Reyndar
var hann oft fenginn til að sýna
þessa galdra sína, en vildi helst
hafa þá fyrir bestu vini sína.
Það er svo margs að minnast
frá samskiptum við þau hjónin og
börn þeirra og það bara allt
mannbætandi og skemmtilegt.
Fyrir það vil ég þakka af heilum
hug, þessar fjölmörgu gleði-
stundir og jákvæðni, sem ein-
kenndi Bósa.
Elsku Magga mín, börnin ykk-
ar, dásamlegu barnabörn. Missir
ykkar er mestur, en einnig þeirra
fjölmörgu ættingja og vina sem
syrgja frábæran mann.
Megi góður Guð styrkja ykkur
og styðja í sorginni, en höfum
hugfast að minningin um þennan
trausta, skemmtilega og glað-
lynda dreng mun aldrei deyja.
Hermann Gunnarsson.
Er góðir drengir falla frá og
skilja eftir sig stórt skarð verður
maður lítill og finnur til vanmátt-
ar og orð skortir. Þegar það
versta er yfirstaðið huggar mað-
ur sig við það að hafa þó fengið að
kynnast og eiga samleið með
þeim og af Benedikt er aðeins
góðs að minnast. Við höfðum vit-
að hvor af öðrum frá eldri tíð, þó
að vinskapur hafi ekki orðið fyrr
en leiðir lágu saman við húsbygg-
ingu við Reyðarkvísl. Sá vinskap-
ur stóð hnökralaus allt frá þeim
degi.
Við byggðum hlið við hlið við
Reyðarkvísl og varð vel til vina.
Bósi flutti fyrr inn en hann var
alltaf hugsunarsamur og glettinn
félagi og gott að leita til hans.
Einhverju sinni var ég einn að
vinna á efri hæð og heyri þá Bósa
kalla: Óli, ertu heima? Ég skýst
út á svalir: hérna er bjór, gríptu,
og hér er annar, grípt’ann líka.
Margs er að minnast frá þessum
árum sem við vorum þarna þó að
þau hafi ekki verið mörg. Loftljós
og aðra smámuni á ég enn sem
hann gaukaði að mér. Hann kall-
aði mig yfir vegna ljósa sem
geymd voru uppi á lofti hjá þeim
hjónum og meðan ég skoðaði þau
nagaði hvolpurinn Petra klossana
mína, sem var í lagi en ljós fékk
ég sem er enn á mínu heimili og
ég bætti um betur og skrifaði
undir heimilisfesti Petru. Bósi
sagði svo að hann hefði fyrst gefið
mér ljósið og svo hefði hann feng-
ið mig til að skrifa.
Hann varð fertugur á nýja
staðnum og var mikið afmæli en
þau hjón stoppuðu stutt á Kvísl-
inni, seldu og fóru til Ameríku.
Ekki misstum við kontaktinn og
skrifuðumst á og voru þetta 5 til
10 síðna bréf skrifuð beggja
vegna. Ég skrifaði Bósa um
breytingu á mínum högum 1986
og eins og hans var von þá hringdi
hann í mig og sagði stutt, komdu
og heimsæktu okkur. Ég fór til
Möggu og Bósa á Flórída í febr-
úar 1987 og var hjá þeim í 3 vikur.
Ekki er að orðlengja að þessi dvöl
mín var eitt ævintýri enda hafði
ég lítið lagst í utanferðir.
Margt skemmtilegt var gert og
voru þau hjón og Hrefna alveg
einstök og var dekrað við mig.
Þarna fékk ég nýtt gælunafn, en
mig langaði mikið að eignast Co-
lemanStove, hitunartæki, sem ég
hafði séð þarna í stórbúð og að-
stoðaði hann mig við að nálgast
það og pakka fyrir Íslandsferð.
Honum fannst þetta svo
skemmtileg della hjá mér að alla
tíð síðan kallaði hann mig Colem-
an í okkar samskiptum. Á Flórída
lékum við keilu og svo voru farnir
kvöldbíltúrar. Eitt skipti spiluð-
um við Black Jack við konu sem
hafði það verkefni að spila við
gesti og féfletta. Bósi sagði mér
að leggja 5 undir og myndi ég
komast í hagnað u.þ.b. 10 þegar
eitt spil væri eftir og þá ynni hún.
Svo fór hann og spilaði, sá við
henni og hafði mína 5 til baka og 5
að auki. Þá hringdi fraukan bjöllu
og tvær svartklæddar górillur
sögðu: No professional gamblers
allowed – get out! Við fáum okkur
einn fyrir þessa auka 5, sagði Bósi
og skemmtum okkur vel. En
Benedikt var með snjallari töfra-
mönnum enda listamaður fram í
fingurgóma og allt virtist leika í
höndum hans. Megi sár söknuður
eiginkonu, barna og afkomenda
mildast við ljúfar og góðar end-
urminningar um góðan dreng.
Ólafur J. Bjarnason.
(Coleman.)
Hver óttast er lífið við æskunni hlær
sem ærslast um sólríka vegi,
og kærleikur útrás í kætinni fær,
sé komið að skilnaðardegi.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla
stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Blessuð sé minning um góðan
vin.
Þórhallur og Gróa.
Kæri Bósi. Það er stutt millibil
milli lífs og dauða.
Það var mikill harmur að heyra
af andláti þínu og mikill söknuð-
ur. Eftir alla áratugina sem vin-
skapur okkar hjónanna hefur
staðið yfir kom mikið áfall þegar
hringt var í okkur og okkur til-
kynnt andlát þitt. Það var alltaf
gleðistund þegar við hjónin hitt-
umst í kvöldmat hjá hvort öðru og
spiluðum á spil eftir matinn. Þeir
voru ófáir brandararnir sem
hrutu af vörum þínum og margar
frásagnir því þú varst manna
fróðastur og inni í flestum mál-
um.
Við viljum þakka þér fyrir það
allt. Þetta var óvæntur og sár
missir. Við viljum færa konu
þinni, Möggu og börnum og
barnabörnum innilegar samúða-
kveðjur
Björg og Steingrímur.
Mikið óskaplega var gaman að
umgangast hann Bósa. Hann var
sennilega nálægt heimsmetinu í
þeirri list að láta fólki líða vel í
kringum sig. Ekki endilega af því
að hann trommaði upp sjálfur
með endalausa skemmtidagskrá,
heldur vegna þess að hann gat
sett tóninn á augabragði þannig
að aðrir fóru umsvifalaust að
njóta sín og blómstra. Ef hann
hitti einhvern sem hann ekki
þekkti, þurfti ekki nema fimm
mínútur til að sá hinn sami
gleymdi honum aldrei upp frá því,
sama hvort viðkomandi var fimm
eða níutíu og fimm ára. Og með
fullri virðingu fyrir öllu því góða
fólki sem ég þekki þá veit ég eng-
an annan sem almennt er talað
eins vel um og Bósa, jafnt af vin-
um hans sem nánast bláókunn-
ugu fólki. Enda var hann virðing-
ar verður. Hann var traustur og
vandaður, ósérhlífinn og hugul-
samur og gekk til starfa sinna af
fádæma samviskusemi og dugn-
aði alla tíð, bóngóður og sann-
gjarn nánast úr hófi. En um leið
og hann var ábyrgðartilfinningin
holdi klædd og ekkert fékk að
danka eitt andartak eða lausir
endar að hanga óhnýttir, skórnir
alltaf burstaðir og brot í buxun-
um, var í honum svo mikil lífs-
gleði og leikur að það hálfa væri
meira en nóg. Hann kunni brand-
arana á færibandi, tíkalla- og
spilagaldra í röðum og var svo
auðvitað algjör dellukarl á nánast
öll spil og hafði þroskað með sér
sannkallaða meistaratakta í að
halda spilafélögunum við efnið
löngu eftir að tími var til kominn
að segja þetta gott og fara heim
að sofa. Þá skipti engu hvort verið
var í borðspili við stofuborðið
heima eða allra, allra síðasta úr-
slitageiminu á billanum eftir að
búið var að loka og byrjað að
stóla. Það er þess vegna ekki al-
veg í karakter að hann skuli vera
kallaður burt svona snemma,
meðan ævikvöldið er ennþá bráð-
ungt og svo margt eftir að gera,
sér og öðrum til skemmtunar.
Hann var gjörsamlega ófeim-
inn. Hafði gaman af öðru fólki og
annað fólk af honum. Hans verð-
ur minnst með hlýju og gleði.
Smitandi, gáskafullur hláturinn
er sko alls ekki þagnaður. Hann
hljómar áfram í höfði okkar og
hjarta sem vorum svo lánsöm að
fá að deila lífinu með Bósa Bach-
mann.
Ólafur Grétar Haraldsson.