Morgunblaðið - 17.05.2012, Qupperneq 28

✝ Jóhanna Krist-ín Guðjóns-
dóttir Hjaltalín
fæddist 22. sept.
1918 í Reykjadals-
koti í Hruna-
mannahreppi. Hún
lést á Sjúkrahús-
inu í Stykkishólmi
30. apríl 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Guðjón
Halldórsson frá
Reykjadalskoti, f. 20. apríl
1884, d. 24. maí 1965, og Jó-
fríður Jóhannsdóttir frá
Rauðasandi, f. 27. mars 1881,
d. 31 des. 1964. Hún ólst upp í
Reykjadalskoti til 10 ára aldurs
er foreldrar hennar fluttu til
Reykjavíkur.
Hinn 21. sept. 1940 giftist
Jóhanna Vilhjálmi V. Hjaltalín
frá Brokey á Breiðafirði, f. 31.
des. 1905, d. 16. maí 2000. Þar
bjuggu þau til 1980 er þau
fluttu í Stykkishólm og bjuggu
þar til dánardags. Þeim varð
fjögurra barna auðið en þau
ardóttur. Dóttir þeirra er
Jóhanna Kristín. Fyrir á Ásta
Margréti Erlu, Söndru og Sig-
urð Júlíusarbörn.
Jóhanna lærði kjólasaum hjá
danskri konu sem var kjóla-
meistari í Reykjavík og var ein-
hver sumur í kaupavinnu með
móður sinni. Síðan fór hún í
kaupavinnu vestur í Breiða-
fjörð, til Þorvarðar og El-
ínbjargar í Rifgirðingum. Þar
kynntist hún Vilhjálmi en hann
var úr Brokey. Eftir það varð
ekki aftur snúið og þau hófu
búskap í Brokey ásamt Jóni
bróður hans og Ingibjörgu, en
hún var frænka Jóhönnu.
Í 40 ár var mjög náið sam-
býli og í sama eldhúsi í 15 ár.
Eftir að þau fluttu í Stykk-
ishólm var samgangur milli
þeirra á hverjum degi, þegar
Ingibjörg lést fékk það mjög á
Jóhönnu.
Jóhanna var jarðsungin frá
Stykkishólmskirkju þriðjudag-
inn 15. maí 2012.
eru: 1) Freysteinn
V. Hjaltalín. 2)
Friðgeir V. Hjalta-
lín, kvæntur Sal-
björgu Sigríði
Nóadóttur. Börn
þeirra: a) Jóhanna
Rós F. Hjaltalín.
Hennar maður
Magnús Snorri
Magnússon, synir
þeirra eru Fannar
og Dagur. b) Eydís
F. Hjaltalín.
c) Jófríður F. Hjaltalín.
Hennar maður Steinar Þór Al-
freðsson. Dætur þeirra eru
Sandra Rut, Svana Björk og
Rakel Myrra. 3) Laufey Gerður
V. Hjaltalín. Gift Þorsteini Sig-
urðssyni. Þeirra synir: a) Vil-
hjálmur Hjaltalín, í sambúð
með Völu Björk Víðisdóttur,
þeirra synir eru Bjarki Freyr
og Brynjar. b) Steindór, kvænt-
ur Önnu Kurzeja, þeirra börn
eru Sigurður Maciej og Krist-
jana Ósk. 4) Guðjón V. Hjalta-
lín, í sambúð með Ástu Sigurð-
Mig langar til að minnast
ömmu í Brokey í nokkrum orðum.
Ég var svo lánsamur að fá að eyða
mestum hluta sumarsins hjá
ömmu og afa í Brokey í æsku, oft
var ég þar eina barnið ásamt
ömmu og afa, Ingu og Jóni og
hundinum Depli. Amma og Inga
voru öllum stundum að hreinsa
dúninn meðan ég lék mér úti með
Depli eða fór út að róa.
Minnisstætt er það þegar
amma bakaði kökur fyrir okkur
afa, með rúsínum fyrir afa en án
rúsína fyrir mig. Daginn eftir
lögðu tveir piltar af stað, annar 82
ára og hinn 10 ára, róandi inn í
Barmeyjar sem mér fannst tölu-
verður spotti, okkur munaði ekki
um að leita allar þrjár eyjarnar.
Við skiptumst á að róa og afi sýndi
mér hvernig faðir hans reri stund-
um með því að sitja á þóftu fyrir
aftan árarnar og snúa sér fram.
Það var þreyttur kútur sem kom
heim til ömmu sem hafði þá útbúið
hangikjöt fyrir okkur með upp-
stúfi fyrir afa en kartöflustöppu
fyrir mig og grjónagraut í eftir-
rétt.
Þegar amma hafði lokið skyld-
um sínum yfir daginn settumst við
oft niður og spiluðum marías eða
kasínu eða hún sagði mér sögur.
Hún rifjaði þá oft upp æsku sína
þegar hún bjó með foreldrum sín-
um austur í Reykjadalskoti í
Hruna. Stundum settist Inga með
okkur og þá varð forvitinn strákur
ein eyru, þegar frænkurnar kom-
ust á flug. Þótt sumt sem þær rifj-
uðu upp hafi kannski ekki verið
ætlað mér lét ég fara lítið fyrir
mér og hlustaði af áfergju og
drakk í mig hvert einasta orð.
Þegar þær komu aftur í stofuna
eftir minningaflugið tóku þær það
skýrt fram að ég ætti nú ekki að
hafa þetta kerlingahjal eftir þeim.
Þegar ég hugsa til baka til
þeirra stunda sem ég átti með
ömmu og afa í æsku og fram að
dánardegi afa vekur það hjá mér
mikla hlýju að sjá hve samhent
hjón þau voru og ást þeirra var
virkilega djúp eftir öll þessi ár. Afi
var á spítalanum síðustu ár ævi
sinnar og dagurinn hjá ömmu
byggðist á því að komast upp á
spítala í heimsókn. Oft var það
mitt hlutverk að keyra hana þang-
að þótt hún teldi það ekki eftir sér
að labba. Þegar ég sótti hana fór
ég upp til þeirra og sat með þeim
dálitla stund. Oft sátu þau saman
út við glugga og horfðu út á sjó og
eyjarnar og héldust í hendur og
þurftu ekkert endilega að tala
heldur var návist hvort annars
þeim alveg nóg, líkt og ungt og
ástfangið par.
Einu sinni þegar ég var að
keyra ömmu heim af spítalanum
skemmti hún sér yfir því að ein-
hverjar hjúkrunarkonur á spítal-
anum hefðu verið að tala um sjald-
séða gamla ást.
Seinna meir fórum við Anna að
venja komur okkar til ömmu, oft-
ast vikulega, þegar Anna þreif hjá
henni á meðan ég sat og blaðraði
við ömmu um heima og geima og
svo að sjálfsögðu með Silla og
Kristjönu eftir að þau fæddust.
Þegar langt var liðið á milli heim-
sókna minnti Silli okkur á að nú
þyrftum við að fara að heimsækja
langömmu.
Ég kveð þig nú, elsku amma,
með sorg og söknuð í huga þótt
innst viti ég að þú hefur hitt afa,
stóru ástina í lífi þínu, aftur og ég
ylja mér við þá tilhugsun að
kannski fái ég tækifæri til að
segja barnabörnunum mínum
sögur af einstakri ömmu.
Hvíl í friði elsku amma í Brok-
ey.
Steindór.
Jóhanna Kristín
Guðjónsdóttir Hjaltalín
28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. MAÍ 2012
Til hærri sviða hugur snýr
helgi breiðist yfir
Það er söknuður á kveðju-
stundu, þegar fækkar í systk-
inahópnum. Sérstaklega finnst
það þegar mikil samheldni hef-
ur verið alla tíð hjá systkinum.
Við vorum fimm í eldri hópnum
sitt á hverju árinu og vorum við
því mjög nátengd félagslega í
uppvexti okkar. Fimm og sex
árum síðar bættust við tvö
yngri systkini okkar. Alla tíð
hélt þessi hópur mjög góðu
sambandi, þótt hann dreifðist
síðar.
Fyrsta ferð okkar Hrefnu að
heiman út í hinn stóra heim var
haustið 1939. Þá vorum við 12
og 15 ára. Við dvöldum vestur á
Flateyri hjá Hirti móðurbróður
okkar og Rögnu konu hans.Við
vorum þar í unglinga-kvöld-
skóla. Hrefna sinnti auk þess
mikið heimilisstörfum, en ég
var mest með frjálsa viðveru á
daginn. Það var notalegt að
hafa systur sína með í þessari
Hrefna
Þórarinsdóttir
✝ Hrefna Þór-arinsdóttir
fæddist á Hólum í
Hjaltadal 27. júlí
1924. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 7.
maí 2012.
Útför Hrefnu fór
fram frá Digra-
neskirkju 16. maí
2012.
fyrstu ferð að
heiman.
Hrefna var mikil
handíðamanneskja.
Prjónaskapur í
höndum og í vél og
ekki síður hekl lék
í höndum hennar.
Þá annaðist hún
mikið saumaskap
og beitti þar sér-
stakri nýtni ef gera
þurfti upp flíkur
eða lagfæra listmuni. Hógværð
hennar og búhyggindi komu
fram í öllum verkum hennar.
Heimilisstörfin urðu hennar að-
alverkefni. Hún rækti þau af
mikill nákvæmni og samvisku-
semi. Auðlegð í hennar garði
var hin vandaða persóna, en
ekki innistæður í fallvöltum
bönkum.
Hrefna annaðist ræstingar í
Kópavogsskóla í fjöldamörg ár.
Þar eignaðist hún marga
trausta vini, sem minnast henn-
ar og héldu tryggð og kunn-
ingsskap við hana. Að leiðarlok-
um stendur þó fremst hið fagra
og farsæla uppeldishlutverk
hennar, sem kemur fram í
börnum hennar og barnabörn-
um og ekki síður þau góðu áhrif
sem hún hafði á samferðafólk
sitt. Þetta stendur fremst þegar
við systkinin minnumst góðrar
systur á kveðjustundu.
Söknuður í brjósti býr,
blessuð minning lifir
Hjörtur
Þórarinsson.
Hún Ebba systir mín er látin
eftir veikindi frá því í október
2010. Hún var þriðja í röðinni
af sjö systkinum, fimm eldri og
tveim yngri hálfsystkinum. Öll
alin upp saman. Það kom mikið
í hlut Ebbu minnar að passa
okkur og ég veit að oft var það
hennar hlutverk, að vera með
okkur hin yngri þegar aðrir
voru við leik og störf úti. Að
hennar sögn var það ekkert
leiðinlegt og við hefðum ekkert
verið óþekk. Hún hafði líka gott
lag á börnum eins og ömmu-
börnin hennar hafa fundið, og
mörgum er hún búin að kenna
að hekla og prjóna. Hún var
ákaflega flink i höndunum,
lærði á námskeiðum að sníða og
sauma. Hannaði marga flíkina
bæði á mig og aðra, t.d. ferm-
ingarkjólinn minn sem var hvít-
ur og síður. Svo nutu auðvitað
börn og barnabörn góðs af
þessum hæfileikum hennar.
Hún Ebba mín reyndi margt
um ævina. Heilsan var oft ekki
góð og ýmsir erfiðleikar mættu
henni á lífsleiðinni, en lundin
var létt og alltaf var stutt í hlát-
urinn. Hún var góður leikari,
hún gat næstum því leikið
hvern sem var og skemmti öðr-
um með þessum hæfileikum
sínum þegar það átti við. Hún
tók öllu með jafnaðargeði og
gerði gott úr öllu.
Eiginmaður hennar Hendrik
Rasmus lést árið 1991. Börn
þeirra eru þrjú og kominn er
fallegur hópur af ömmu- og
langömmubörnum. Þessi fallegi
hópur hennar hefur sinnt henni
af mikilli alúð og miklum kær-
leika í þessum síðustu veikind-
um hennar. Ég kveð kæra syst-
ur með þökk fyrir allt.
Nú hverfur sól við segulskaut
og signir geisli hæð og laut,
en aftanskinið hverfur fljótt,
það hefur boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason)
Börnum Ebbu og fjölskyld-
um þeirra sendum við Máni
innilegar samúðarkveðjur.
Kristín Ingibjörg
Tómasdóttir.
Kynni okkar Hrefnu hófust í
brúðkaupi hennar og föður
míns, 12. september 1951. Ég
hafði lítið samband haft við
hann frá skilnaði foreldra
minna og sú mynd, sem ég ólst
upp við af honum, var býsna
broguð. Starf hans og lífsmáti
þóttu lítt til fyrirmyndar, spil-
andi djass og danslög með til-
heyrandi óreglu eða siglandi
um heimsins höf. Gallar hans
voru gjarnan tíundaðir og brýnt
fyrir mér að vinna gegn þeim
sem ég kynni að hafa erft.
Hafði sjálf þó ekki haft nema
gott af honum að segja, það
litla sem var.
Það kom mér á óvart þegar
hann bað mig að vera við fyr-
irhugaða hjónavígslu sína, sá
ekki að hún kæmi mér mikið við
en féllst þó á það, m.a. fyrir
hvatningu fósturforeldra minna.
Ég kveið því að hitta nýju kon-
una, taldi næsta víst að mér
mundi lítt líka við hana – sem
gerði svo sem ekkert til því að
ég átti ekki von á að kynni okk-
ar yrðu mikil – og varð því
heldur betur undrandi að hitta
fyrir tilgerðarlausa, fremur
stórgerða en fallega konu, sem
frá streymdi ótrúleg hlýja og
kraftur; handtakið þétt og aug-
un djúp og skær. Mér létti og
hugsaði, að manni sem hefði
valið sér slíka konu að lífsföru-
naut, gæti ekki verið alls varn-
að.
Milli okkar Hrefnu tókst
þegar sterk vinátta sem aldrei
bar skugga á. Er skemmst frá
því að segja að hún varð til þess
að auka samband mitt við föður
minn og sýna mér hans betri
eðlisþætti. Hann var þó oft
heldur brokkgengur, blessaður,
og veikur fyrir freistingum
Bakkusar, en ætíð stóð Hrefna
eins og klettur við hlið hans og
var óþreytandi að benda börn-
um hans sem öðrum á kosti
hans umfram galla. Það duldist
heldur engum sem til þekkti
hversu mikils hann mat hana og
virti; hann gerði sér þess ljósa
grein að hún var lífsankeri
hans. Þau eignuðust svo þrjú
yndisleg börn sem urðu að vel
menntuðum, frábærum mann-
eskjum. Öll fundu þau sér mæta
maka og eignuðust samtals níu
börn, hvert öðru glæsilegra.
Þau og barnabarnabörnin átta
hafa verið svo lánsöm að njóta
ástar og umhyggju þessarar
einstöku konu, sem hefur verið
þeim öllum styrk stoð. Fjöl-
skyldu minni sýndi hún ætíð
takmarkalausa hlýju og kær-
leika, tók okkur öllum jafnan
opnum örmum.
Hrefna var ein besta mann-
eskja sem ég hef kynnst. Hún
var ætíð róleg og yfirveguð í
framkomu, tók með jafnaðar-
geði hverju sem að höndum
bar. Afstaða hennar til manna
og málefna var ætíð mörkuð
raunsæju mati, velvild og
mannskilningi. Hún var trygg
vinum sínum og fjölskyldu og
aldrei heyrði ég hana lasta
nokkra manneskju. Hrefna
vann alltaf mikið, bæði heima
og heiman; það var sem henni
félli aldrei verk úr hendi. Öll
nutum við góðs af hannyrðum
hennar því að hún saumaði föt á
alla fjölskylduna og var slyng
að sjá hvað hverjum hentaði.
Hún heklaði mikið, m.a. vett-
linga með sérstöku mynstri,
sem voru fastir liðir í jólapökk-
um barnanna allt frá fæðingu
fram á fullorðinsár.
Það var mér mikil gæfa að
kynnast þessari einstöku konu
sem við nú kveðjum að lokinni
langri ævi hennar. Þakkir
ómældar flyt ég henni frá mér
og mínum og innilegar samúð-
arkveðjur fjölskyldu hennar
allri.
Margrét H.
Langri og fallegri lífsgöngu
Hrefnu Þórarinsdóttur er lokið.
Hún sýndi samferðafólki sínu
gott fordæmi. Hún var góð
manneskja, hlý og umhyggju-
söm. Vináttan milli fjölskyldu
minnar og hennar var óslitin
alla tíð.
Móðir Hrefnu og stjúpfaðir
tóku við Reykhólajörðinni á
Barðaströnd eftir að forfeður
mínir hættu þar búskap, en
aldrei rofnaði sambandið við
Reykhóla og vináttan var svo
mikil að ég, sem strákur, leit
alltaf á Hrefnu sem „frænku“
mína.
Ég fékk að vera í sveit á
Reykhólum og var hún borg-
arbarninu stoð og stytta í sveit-
inni. Hún og Dídí systir hennar
kenndu bæði mér og Bent
frænda mínum að synda í
heimalaug Reykhóla. Oft feng-
um við að vera daglangt í laug-
inni og komum aðeins upp úr til
að borða. Sundárangurinn stóð
heldur ekki á sér og við frænd-
urnir fengum alltaf 10 í einkunn
í sundi í barnaskóla.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við andlát og útför
okkar ástkæru
PERLU K. ÞORGEIRSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Hrafnistu í
Hafnarfirði fyrir einstaka umönnun og elsku-
legheit.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á minningarkort
Fríkirkjunnar í Hafnarfirði, sjá frikirkja.is.
Brandur Þorsteinsson,
Lárus Geir Brandsson, Ingibjörg Marinósdóttir,
Jóna Margrét Brandsdóttir, Guðbergur Ástráðsson,
Jón Þór Brandsson, Sif Stefánsdóttir,
Fríður Brandsdóttir, Guðlaugur Sæmundsson,
Hafdís Brandsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUNNHILDAR ÖBBU MAGNÚSDÓTTUR
frá Sauðárkróki.
Sérstakar þakkir til Heilbrigðisstofnunarinnar
á Sauðárkróki og Hrafnistu í Reykjavík.
Hildur Svafarsdóttir, Jón Þór Ólafsson,
Ólöf Svafarsdóttir Wessman, Wilhelm Wessman,
Svavar Ásbjörnsson,
Linda Wessman, Knútur Rúnarsson,
Róbert Wessman, Ýr Jensdóttir,
Gunnhildur Wessman, Arnar Haraldsson,
Arnþór Jónsson, Alda Jónsdóttir,
Ómar Andri Jónsson, Arna Ragnarsdóttir
og langömmubörn.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is
má finna upplýsingar um inn-
sendingarmáta og skilafrest.
Einnig má smella á Morg-
unblaðslógóið efst í hægra horn-
inu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir
birtingu á útfarardegi þarf grein-
in að hafa borist á hádegi tveim-
ur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, jafnvel þótt
grein hafi borist innan skila-
frests.
Lengd | Hámarkslengd minn-
ingargreina er 3.000 slög. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda stutta
kveðju, Hinstu kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar
og hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og hvenær út-
förin fer fram. Þar mega einnig
koma fram upplýsingar um for-
eldra, systkini, maka og börn,
svo og æviferil. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín undir grein-
unum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað.
Minningargreinar