Morgunblaðið - 17.05.2012, Blaðsíða 27

Minning þín lifir og ég mun
aldrei gleyma þér.
Guðjón Rúnar Emilsson.
Guðbjörg Sigurjónsdóttir var
nágranni minn til fjölda ára.
Hún er ein af þeim sem var allt-
af „nærri“ lífi mínu þó svo að
margt hafi einnig aðskilið.
Ég man fyrst eftir henni þeg-
ar hún varð ekkja. Halldór, eig-
inmann sinn, missti hún þegar
hann hvarf í hafið við Vest-
mannaeyjar án þess að nokkur
hefði orðið vitni að. Þeir voru að
koma af miðunum og hann eitt-
hvað að bauka aftast á bátnum
þegar síðast sást til hans.
Ég sá þegar áhöfnin af Maí
kom til hennar að votta samúð.
Þetta mun hafa verið 1957 en þá
voru þau nýflutt inn í húsið sitt
við Faxastíg í Vestmannaeyjum.
Þó svo að ég hafi verið aðeins 5
ára þá deildi ég þessum atburði
með Guðbjörgu og börnum
hennar. Í tímans rás verða
stundir sem þessar til að auka
tengsl milli fólks.
Guðbjörg átti með manni sín-
um þrjú börn, þau Guðríði,
Ágúst og Björgu, sem voru leik-
félagar og vinir æ síðan. Eftir
brotthvarf Halldórs flutti Björg
systir hennar inn á heimilið og
þær bjuggu saman með börn-
unum upp frá því eða þar til
Guðbjörg flutti til Reykjavíkur.
Alltaf var heimili hennar opið
okkur félögunum þegar við vild-
um leika með börnum hennar.
Auðvitað þurfti hún að róa okk-
ur niður því sjálfsagt hefur verið
mjög fjörugt á stundum en aldr-
ei var okkur meinaður aðgang-
ur.
Ég deildi líka með henni
mörgum stundum í Betel, söfn-
uði hvítasunnumanna, þar sem
við bæði sóttum samfélag trúar
og uppörvunar, bæði á góðum
og erfiðum stundum lífsins. Þá
var Guðbjörg alltaf til staðar.
Hún ver ekki ræðumaðurinn
eða kennarinn sem hélt uppi
samkomuhaldinu en hún var
samt rödd „hrópandans“ – hróp-
andi rödd bænakonunnar.
Alltaf þegar söfnuðurinn var
beðinn um að biðja fyrir mönn-
um og málefnum og þungi dauð-
ans hafði sótt einhvern heim var
það rödd Guðbjargar sem ómaði
upp í himininn með bænir,
beiðnir og árnaðaróskir fyrir
hönd þeirra líðandi sem í hlut
áttu.
Þessi gjöf bænar og mildi var
Guðbjörg. Mér er næst að halda
að hún hafi tekið þessa trú inn
með móðurmjólkinni en svo
einnig að hin sára kvöl sem Guð-
björg leið við dauða eiginmanns-
ins hafi sett bænamál hennar í
þann farveg sem ég minnist
helst.
Hún var alltaf tíguleg og kvik.
Hún hélt sínu góða útliti allt
fram til dauðadags. Við Hrefna
Brynja heimsóttum hana nýlega
þegar hún var á hjartadeild
Landspítalans og þá leit hún
ekki út sem fársjúk kona. Þó að
hjartað hafi verið orðið veikt
hafði hún útlitið með sér og von-
ina um frelsisverk Jesú Krists.
Í einum sálmi Hörpustrengja,
söngbók hvítasunnumanna, seg-
ir: „Eitt sinn mun rödd mín
hljóðna hér.“ Nú hefur bæn-
arödd Guðbjargar hljóðnað –
hér, en fyrirheit Guðs eru þau
að hann mun leggja við bænir
hinna heilögu og gera þær enn
magnaðri en okkur grunar.
Bænirnar lifa í eyrum Guðs og
þeim verður svarað þó svo að
fyrirbiðjandinn sé horfinn. Það
munum við sjá eftir að Guðbjörg
hefur kvatt, þá verða bænir
hennar enn á meðal okkar og
Guð svarar þeim bænum með
vitjun blessun og englavernd.
„En sú kona sem óttast Drottin á
hrós skilið.“
(Orðskv. 31:30)
Þannig kveð ég Guðbjörgu, í
Guðs friði.
Snorri í Betel.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. MAÍ 2012
✝ Hildiþór Kr.Ólafsson fædd-
ist á Fögrugrund í
Miðdölum, Dala-
sýslu 14. júní 1927.
Hann lést á
krabbameinslækn-
ingadeild Land-
spítalans við
Hringbraut 30.
apríl 2012.
Foreldrar hans
voru María Ög-
mundsdóttir sem ólst upp á
Harrastöðum í Miðdölum og
Ólafur Samúelsson frá Bæ í
sömu sveit. Hildiþór ólst upp á
Fögrugrund fyrstu ár ævi sinn-
ar. Við lát föður síns fluttist
Hildiþór með móður sinni að
Fellsenda í Miðdölum og ólst
þar upp til fullorðinsára. Fóst-
urfaðir Hildiþórs var Benedikt
Jónsson bóndi á Fellsenda.
Hildiþór kvæntist 24. júlí
1956 eftirlifandi konu sinni
Önnu Margréti Albertsdóttur,
f. 24. júlí 1931, frá Erpsstöðum
í Miðdölum. Foreldrar hennar
voru Albert Finnbogason frá
Sauðafelli í sömu sveit og El-
ísabet Benediktsdóttir frá
Erpsstöðum. Dætur Hildiþórs
og Önnu Margrétar eru: María,
f. 24. febrúar 1959, M.ed. í sér-
og síðustu starfsár sín vann
hann hjá Brauðgerð Mjólk-
ursamsölunnar í Reykjavík.
Hildiþór og Anna hófu búskap
á Hraunteig 15 en fluttust í
Fellsmúla þegar Hreyf-
ilsblokkin var byggð. Starfs-
mannafélag Hreyfils byggði
það hús og var þar mikið sam-
félag starfsmanna Hreyfils og
mikill vinskapur sem mynd-
aðist milli íbúa þar. Þar
bjuggu þau í rúmlega 40 ár
eða þar til þau fluttust að Ár-
skógum 8 í Reykjavík árið
2008.
Hildiþór var mikill Dalamað-
ur í sér alla tíð og fylgdist
grannt með sveitastörfum og
tíðarfari í sinni gömlu sveit.
Hann átti hesta sem ungur
maður og hafði mikla ánægju
af hestum og hestaíþróttum.
Hann fylgdist alla tíð vel með
þjóðmálunum og hafði vakandi
áhuga á málefnum samfélags-
ins á hverjum tíma. Hann var
mikill áhugamaður um íþróttir
og fylgdist grannt með öllu
slíku efni í fjölmiðlum. Hildi-
þór bar mikla umhyggju fyrir
fjölskyldu sinni og var afar ná-
inn fjölskyldu sinni, dætrum
sínum og dótturdætrum. Hann
var ávallt boðinn og búinn að
aðstoða fjölskyldu og vini við
allt það sem hann hafði tök á
og vildi greiða götu allra í hví-
vetna.
Útför Hildiþórs fór fram frá
Fossvogskirkju 14. maí 2012.
kennslufræðum,
starfar nú sem
framkvæmdastjóri
við Fjölmennt, sí-
menntunar- og
þekkingarmiðstöð,
og Elísabet, f. 20.
ágúst 1963, sér-
kennari við Sel-
ásskóla í Reykja-
vík, nú í
framhaldsnámi við
menntavísindasvið
Háskóla Íslands. Maki Elísabet-
ar er Guðjón Baldursson pípu-
lagningamaður, f. 2. september
1963, frá Hjarðarholti í Dölum.
Dætur þeirra eru Þórhildur, f.
2. maí 1995, nemi við Kvenna-
skólann í Reykjavík, og Mar-
grét Anna, f. 5. janúar 2000,
nemi við Breiðagerðisskóla í
Reykjavík.
Hildiþór vann við sveitastörf
fram á unglingsár, tók ungur
meirapróf og vann við vinnu-
véla- og bifreiðaakstur stærst-
an hluta ævi sinnar. Hann vann
við vegavinnu í Dölum sem
ungur maður. Hildiþór fluttist
til Reykjavíkur árið 1950.
Hann vann sem leigubílstjóri
hjá Hreyfli um margra áratuga
skeið. Hann vann einnig hjá
Sambandinu við vöruflutninga
Það var með nokkuð snöggum
hætti að faðir minn kvaddi þenn-
an heim. Að minnsta kosti vorum
við ekki undir það búin að missa
hann og alls ekki tilbúin. Sjálfsagt
er maður aldrei tilbúinn og vill
alltaf lengri tíma.
En nú ber hins vegar að þakka.
Nú ber að þakka allan þann tíma
sem við fengum og allt það sem
við fengum að njóta og þiggja af
pabba og það er margt, því hann
var örlátur maður. Hann var ör-
látur á tímann sinn og allt það
sem hann gat gert fyrir okkur.
Það var aldrei spurning hvernig
hann forgangsraðaði í lífi sínu.
Við sem stóðum honum næst vor-
um alltaf númer eitt. Hann vildi
allt fyrir okkur gera. Ef hann gat
lagt lið þá var hann boðinn og bú-
inn. Hann gerði ekkert með lát-
um, hann notaði ekki mörg eða
stór orð, hann tranaði sér ekki
fram eða gerði mikið úr sínum
hlut. Hann tróð engum um tær,
hann var hógvær, hljóðlátur og
lét yfirleitt lítið fyrir sér fara.
Hann var samt sem áður fastur
fyrir og hafði sterkar skoðanir á
hlutunum. Hann vildi standa með
þeim sem vildu stuðla að jöfnuði
og hann vildi standa með þeim
sem stóðu höllum fæti. Hann
hafði ríka réttlætiskennd, vildi
leggja sitt af mörkum og var ein-
staklega ósérhlífinn maður. Nú
ber að þakka fyrir slíka fyrir-
mynd og slík skilaboð okkur til
handa sem varðveitum nú dýr-
mætar minningar.
Að leiðarlokum er gott að
minna sig á að „Hinir látnu eru
ekki horfnir að fullu. Þeir eru að-
eins komnir á undan“ (Cypria-
nus).
Leiðirnar skiljast en ljós okkar skín
er liðinna daga minnumst.
Ég þakka af hjarta og hugsa til þín
uns heima hjá Drottni við finnumst.
(ók. höf.)
Elísabet.
Á sólríkum degi þann 30. apríl
sl. lést faðir minn eftir stutta
sjúkdómslegu. Nokkrum dögum
fyrr höfðum við fengið niðurstöð-
ur rannsókna sem gáfu til kynna
alvarleika sjúkdómsins sem lagði
hann að velli svo skyndilega. Við
fjölskyldan sitjum eftir harmi
slegin og erum að átta okkur á að
hann sé ekki lengur á meðal okk-
ar. Á þeim tíma sem liðinn er frá
andláti hans höfum við rifjað upp
atburði úr lífi hans, tilsvör hans
og takta sem hafa verið órjúfan-
legur þáttur í lífi okkar allra svo
lengi.
Við þökkum nú auðmjúk fyrir
þann tíma sem við áttum með
honum og allt það sem hann gaf
okkur með sinni ljúfu og rólegu
nærveru. Pabbi var hlédrægur
maður, hafði sig lítt í frammi,
tranaði sér aldrei fram en gat
verið fastur á sínu. Hann hafði
alla sína tíð mikinn áhuga á þjóð-
málum, var verkamaður alla sína
starfstíð og Dagsbrún var hans
stéttarfélag. Hann notaði hvert
tækifæri til að benda okkur á gildi
vinnunnar, hver sem verkefnin
voru og mikilvægi þess að sinna
störfum okkar af heilindum, ósér-
hlífni og hollustu. Jöfnuður í sam-
félaginu var hans lífsstefna og í
hans huga voru öll störf mikilvæg
og áttu að vera til þess bær að
fólk gæti lifað sómasamlegu og
góðu lífi með reisn.
Hann var sannur vinur vina
sinna og var alltaf tilbúinn til að
aðstoða á allan hátt. Þau voru
samhent í því foreldrar mínir að
heimili þeirra stóð vinum og
vandamönnum opið, sjálfsagt að
hafa mat og kaffi með heimabök-
uðu kaffibrauði fyrir alla þá sem
litu inn og velkomið að veita fólki
gistingu. Hann leit alltaf á sig
sem landsbyggðarmann og var
það honum sérlega kært ef hann
gat liðsinnt vinum og vanda-
mönnum sem bjuggu á lands-
byggðinni og þurftu að erinda í
höfuðstaðnum. Pabbi hafði alltaf
mikinn áhuga á lífi okkar dætra
sinna og fylgdist með því sem við
tókum okkur fyrir hendur, lét sig
mál okkar sig varða og hvatti
okkur til góðra verka. Hann dáði
afastelpurnar sínar takmarka-
laust og var alltaf tilbúinn til að
gera allt fyrir þær. Hjá honum
höfðu þær ávallt forgang.
Pabbi var af þeirri kynslóð sem
vildi ekki íþyngja öðrum, hann
var til þjónustu reiðubúinn. Hann
var ósérhlífinn og greiðvikinn og
það var hans lífsgildi að gera allt
það sem hann gat fyrir aðra.
Hann hafði unnið lengi sem leigu-
bílstjóri, hafði þolinmæði umfram
aðra, stillti alltaf klukkuna sína
aðeins á undan, til að vera örugg-
ur með að vera kominn aðeins
fyrir réttan tíma. Þau lífsgildi
sem hann reyndi ávallt að inn-
leiða hjá okkur dætrum sínum
byggðust á þessum eiginleikum
hans, að leggja öðru fólki lið,
hjálpa til og aðstoða þá sem á
þurftu að halda án þess að láta á
því bera eða að það væri sérstakt
tiltökumál. Sýna hógværð og lít-
illæti en vera drjúg í vinnunni,
hver sem hún var. Ég vona að
okkur í fjölskyldunni auðnist að
koma lífsgildum hans til skila í
eigin fari og til afastelpnanna
hans sem hann átti svo fallegt
samband við.
Ég bið fyrir styrk mömmu til
handa á þessum erfiðu stundum
um leið og ég í auðmýkt þakka
pabba fyrir samveruna á lífs-
göngu okkar. Blessuð sé minning
hans.
Þín dóttir,
María.
Líkt og sól að liðnum degi,
laugar kvöldið unaðsblæ,
gyllir skýin gullnum roða,
geislum slær á lönd og sæ.
Þannig burtför þín í ljósi,
þinnar ástar, fögur skín.
Okkur fluttu ótal gæði
elskuríku störfin þín.
Elskulegi afi, njóttu
eilíflega Guði hjá,
umbunar þess, er við hlutum,
ávallt þinni hendi frá;
þú varst okkar ungu hjörtum,
eins og þegar sólin hlý
vorblómin með vorsins geislum
vefur sumarfegurð í.
Hjartkæri afi, far í friði,
föðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu,
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæll um allar aldir,
alvaldshendi falinn ver,
inn í landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Höf. ók.)
Nú höfum við kvatt elskulegan
afa okkar sem við eigum svo
margar góðar minningar um.
Hann stjanaði í kringum okkur
alla tíð. Hann sótti okkur í leik-
skólann þegar við vorum litlar,
sótti okkur í skólann þegar við
vorum byrjaðar í grunnskóla,
keyrði okkur til og frá, í tónlistar-
tíma, á hljómsveitaræfingar, til
vinkvenna, í afmæli, bara hvert
sem við þurftum að fara. Við
þurftum ekki að hafa áhyggjur af
því að þurfa að bíða eftir honum
eða verða of seinar þegar hann
hafði tekið okkur að sér, hann var
alltaf mættur tímanlega, vildi
alltaf standa vel við sitt og alls
ekki láta okkur bíða. Þetta kunn-
um við að meta og veitti okkur ör-
yggi. Ef afi var búinn að taka að
sér að sinna okkur þá mátti alger-
lega treysta á hann.
Afi vildi alltaf allt fyrir okkur
gera. Hjá honum vorum við alger-
lega númer eitt. Ef hann gat eitt-
hvað fyrir okkur gert þá var það
ekki nein spurning, hjá honum
gekk það fyrir öðru.
Afi var alltaf svo áhugasamur
um það sem við tókum okkur fyr-
ir hendur. Hafði svo mikla trú á
okkur og efaðist aldrei um að við
stæðum okkur alltaf framúrskar-
andi vel í öllu sem við gerðum.
Hann var alltaf svo spenntur að fá
að sjá vitnisburðinn okkar úr
skólanum, talaði við okkur í síma
og vildi fá að heyra hann upples-
inn, svo var hann kominn við
fyrsta tækifæri til að fá að lesa
vitnisburðarblöðin og hann las
þau vandlega. Hann var svo stolt-
ur af okkur. Efaðist aldrei um að
við gætum allt sem við vildum
taka okkur fyrir hendur.
„Einstakur“ er orð sem notað er þegar
lýsa á því sem engu öðru er líkt, faðm-
lagi eða sólarlagi eða manni sem veitir
ástúð með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki sem stjórnast af
rödd síns hjarta og hefur í huga hjörtu
annarra.
„Einstakur“ á við þá sem eru dáðir og
dýrmætir og hverra skarð verður aldrei
fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez)
Núna varðveitum við í huga
okkar allar góðu minningarnar
sem við eigum um afa sem var
einstakur fyrir okkur. Minning-
arnar um hann eru og verða okk-
ur alltaf dýrmætar. Þær munum
við varðveita.
Þórhildur og Margrét Anna.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína
en Alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir)
Í dag kveðjum við Mumma
mág minn og svila með sorg í
hjarta. Við hefðum viljað hafa
samferðatímann lengri því hann
var stór hluti af okkar fjölskyldu-
lífi í gegnum árin.
Fyrstu kynnin af Mumma voru
í Dölunum þar sem hann ólst upp
og þar kynntist hann Önnu systur
minni, eftirlifandi eiginkonu
sinni. Hann var alltaf boðinn og
búinn að rétta hjálparhönd og
mjög gott að koma til þeirra.
Margs er að minnast en við ætl-
um ekki að fara að telja það upp
hér því hann hefði ekki viljað það,
hann vildi ekki mikla athygli.
Okkur langar samt að minnast á
það þegar þau Anna tóku við okk-
ur Páli með 3 börn og tvo gesti inn
á heimili sitt í tvær vikur rétt fyr-
ir jólin, þegar við vorum að flytja í
Breiðholtið, ekki töldu þau það
eftir sér og þökkum við innilega
fyrir það. Einnig langar okkur að
minnast á allar ferðirnar í Dalina
meðan foreldrar mínir bjuggu
þar og svo einnig seinna meir,
ófáar stundir höfum við átt þar
saman. Dalirnir voru hans heim-
kynni og fannst honum alltaf jafn
gaman og gott að koma þangað.
Hann var mjög umhyggjusam-
ur í sambandi við foreldra mína
og taldi ekki eftir sér að snúast
hvert sem var fyrir þau og þakka
ég honum það.
Hann fylgdist mjög náið með
íþróttum sérstaklega handbolt-
anum og fótboltanum og hafði
mjög gaman af og þekkti leik-
menn alla með nafni.
Mummi er einn af okkar elstu
og nánustu lífsförunautum og er
stórt skarð höggvið í okkar líf við
fráfall hans. Takk fyrir samfylgd-
ina.
Undir Dalanna sól, við hinn einfalda óð
hef ég unað við kyrrláta för.
Undir Dalanna sól hef ég lifað mín ljóð,
ég hef leitað og fundið mín svör.
Undir Dalanna sól hef ég gæfuna gist,
stundum grátið en oftast í fögnuði
kysst.
Undir Dalanna sól á ég bú mitt og ból
og minn bikar, minn arin, minn svefn-
stað og skjól.
(Hallgrímur Jónsson frá Ljár-
skógum)
Við og fjölskylda okkar send-
um Önnu, Maríu, Elsu, Guðjóni,
Þórhildi og Margréti Önnu okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Guðrún og Páll.
Það er með söknuði sem við
kveðjum góðan vin okkar, hann
Mumma. Hann var óvenjuheil-
steyptur og trygglyndur maður
sem átti gott með að eiga sam-
skipti við aðra, sama á hvaða aldri
fólk var. Börn hændust að hon-
um, því hann gat alltaf rætt
þeirra áhugamál hvort sem það
var fótbolti, hestamennska eða
eitthvað annað. Góður vinur hans
sem átti við heilsuleysi að stríða
sagði eitt sinn: „Mér líður alltaf
betur þegar ég er búin að tala við
Mumma.“
Það er þessi rósemi, ásamt
léttri kímni sem gerði það að
verkum að fólki leið vel í návist
hans. Hann fór ungur úr sveitinni
eins og ungt fólk þurfti oft að
gera, en það var eins og sveitin
væri alltaf í honum. Hann fylgdist
vel með hvernig búskapurinn
gekk á hverjum tíma, hringdi
stundum til að vita um sauðburð-
inn, hvernig heyskapur gengi og
ekki síst um smalamennsku á
haustin.
Þau voru mjög gestrisin hann
og Anna, heimili þeirra stóð alltaf
opið fyrir okkar fólk, börn og
barnabörn ef á þurfti að halda.
Fyrir það viljum við þakka og alla
greiðana fyrr og síðar. Hann átti
mjög góða fjölskyldu sem alltaf
hefur staðið einstaklega vel sam-
an í gleði og sorg.
Við sendum Önnu, dætrum,
tengdasyni og dótturdætrum
innilegar samúðarkveðjur
Hljóma mitt í hversdagsönn
hreimar svanalagsins,
aldrei máir tímans tönn
töfra æskudagsins.
Þegar sumarsólin heið
signir gróður jarðar
flýgur hugur heim á leið,
heim til Breiðafjarðar
(Jón frá Ljárskógum.)
Kristín og Hörður,
Sauðafelli.
Hildiþór Kr.
Ólafsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
kveðju, 5-15 línur.
Minningargreinar