Morgunblaðið - 10.05.2012, Blaðsíða 50

50 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. MAÍ 2012
✝ Anna Óskfæddist í Viðey
8. ágúst 1921. Hún
lést á Droplaugar-
stöðum 3. maí
2012.
Foreldrar: Sig-
urður Friðrik Jó-
hannesson, f. 10.7.
1898, d. 22.12.
1980, bifreiðastjóri
og Bjarnína Krist-
rún Sigmunds-
dóttir, f. 29.6. 1895, d. 3.11.
1932, húsmóðir. Alsystkini: Sig-
urður, f. 8.11. 1925, d. 27.3.
1997; Unnur, f. 25.2. 1928. Hálf-
systkini samfeðra: Bjarnína
Kristrún, f. 26.9. 1934, d. 30.11.
1935; Ásta Nína, f. 14.2. 1937;
Bragi Hrafn, f. 9.12. 1938.
Skúli; Ingibjörg Margrét, f.
1948, gift Sigurði Erni Krist-
jánssyni, dóttir þeirra er Anna
Ósk. Anna Mjöll, f. 1956, dóttir
hennar er Birna Ósk. Kristinn
Már, f. 1957, kvæntur Dagnýju
Þórólfsdóttur, börn þeirra eru
Hlynur, Valgerður og Unnur
Ósk; Brynjar Karlsson, f. 1964,
sambýliskona Cristina Gonzalez
Serrano.
Anna Ósk fæddist í Viðey en
fluttist á þriðja ári með for-
eldrum sínum til Reykjavíkur
og hefur búið þar og á Seltjarn-
arnesi síðan. Hún gekk í Aust-
urbæjarskólann og Kvennaskól-
ann í Reykjavík. Á yngri árum
starfaði hún við neta-hnýtingu
og hanskasaum. Eftir lát eig-
inmanns síns starfaði hún hjá
Krabbameinsfélaginu og var
meðal annars matráðskona á
pósthúsinu og lögreglustöðinni
í Reykjavík.
Útför Önnu Óskar fer fram
frá Neskirkju í dag, 10. maí
2012, og hefst kl. 13.
Anna Ósk giftist
5.3. 1942 Karli Sig-
urðssyni, f. 22.11.
1919, d. 3.7. 1965,
pípulagningameist-
ara og leikara.
Foreldrar hans
voru Sigurður Sóf-
us Karlsson, f. 18.8.
1894, d. 30.9. 1971,
og k.h. Vigdís Ingi-
björg Bachmann
Jónsdóttir, 7.3.
1896, d. 21.8. 1957.
Börn Önnu Óskar og Karls
eru Birna Soffía, f. 1942, börn
hennar eru Kolbrún Anna,
Hjördís Unnur og Karl Pétur;
Sigurður, f. 1946, sambýliskona
Guðrún Erla Gunnarsdóttir,
börn hans eru Elín, Karl og
Þegar ég var lítil fannst mér
ég ekki eiga venjulega ömmu.
Amma mín var bara mamma
hans Binna frænda, sem var
heilu ári yngri en ég, og allra
systkinanna á Tjarnarstígnum.
Hún var útivinnandi einstæð
móðir. Keyrði um á rauðum
Skoda og eldaði nýtískumat í
bland við hefðbundinn. Hún
veggfóðraði, prjónaði á prjóna-
vél og gerði við pústið á Skód-
anum með garnspotta. Engin
venjuleg amma.
Þegar ég eignaðist mitt
fyrsta barn, sem jafnframt var
fyrsta barnabarnabarn ömmu,
sá ég ömmu í nýju ljósi. Meira
svona ömmulega. Þegar ég
nefndi við hana að ég þyrfti að
setja litlu stelpuna mína til
dagmömmu sagði hún: „Hvaða
vitleysa. Þú ferð ekkert að
setja barnið til ókunnugra, ég
kem bara.“ Þar með var það
ákveðið og afgreitt mál. Amma
kom bara. Í fimm ár gætti hún
Nínu minnar, gaf henni hafra-
graut og hollustu en þó um-
fram allt umhyggju og athygli.
Engin venjuleg langamma.
Amma mín varð ekkja rúm-
lega fertug, nýbúin að eignast
sitt sjötta barn. Hún fór út á
vinnumarkaðinn, sinnti börnum
og búi, stóð hnarreist í lífsins
ólgusjó. Barlómur var ekki
hennar stíll. Æðruleysið algert.
Engin venjuleg kona.
Ég hef aldrei kynnst jafn-
miklum töffara og henni ömmu.
Lífið fór ekkert sérstaklega
mjúkum höndum um hana en
hún kvartaði aldrei. Hún kall-
aði okkur krakkana oft ræfils-
tuskur, en einhvern veginn var
það fallegt. Já hún var töffari í
bestu merkingu þess orðs. Kom
börnunum sínum sex til manns,
tók þátt í uppeldi barnabarna,
gerði lasagna áður en nokkur á
Íslandi vissi hvað það var,
gerði hafragraut í örbylgjuofni
og stillti vídeótækið fram í tím-
ann. Betri fyrirmynd get ég
ekki hugsað mér fyrir mig og
stelpurnar mínar. Nú er hún
búin að fá hvíldina og búin að
hitta afa Kalla sem hún saknaði
alla tíð sárt. Engin venjuleg
amma.
Kolbrún Anna Jónsdóttir.
Elsku amma mín. Á kveðju-
stund finn ég fyrir sárum sökn-
uði. Dýrmætar minningar ylja
mér í sorginni, en efst í huga
mér er þó þakklæti.
Þakklæti fyrir allan tímann
sem þú gafst mér, spjallaðir við
mig, fórst með mér um allan
bæ og sagðir mér sögur og
kenndir mér lög og vísur,
fræddir mig um allt á milli
himins og jarðar og tókst mig
með þér í heimsóknir til vina
og fjölskyldu. Alltaf fékk litla
stelpan að fljóta með og taka
þátt í öllu mögulegu.
Þakklæti fyrir umhyggjuna
og stuðninginn sem þú gafst
mér öll þessi ár, hlýjuna og
styrkinn sem ég fann alltaf frá
þér elsku amma mín.
Þakklæti fyrir að hafa lært
af þér tryggð og samstöðu með
mínum nánustu, að fjölskyldan
sé það dýrmætasta sem við eig-
um, að það sé alltaf pláss fyrir
fleiri í fjölskyldunni og að við
eigum að standa saman og
njóta þess að eiga hvert annað
að.
Þakklæti fyrir bestu ömmu
sem hægt er að hugsa sér;
æðrulausa og trausta hetju sem
lét áföllin í lífinu aldrei buga
sig og tókst á við hvert vanda-
mál eins og verkefni sem skyldi
leysa.
Ég er þakklát fyrir að eiga
fyrirmynd eins og þig í lífinu;
sterka, kraftmikla, trausta og
umfram allt stórskemmtilega
sjálfstæða konu sem fylgir mér
hvert sem ég fer.
Takk fyrir allt.
Birna Ósk.
Kjarnakonan og langamma
mín Anna Ósk Sigurðardóttir
kvaddi þennan heim fyrir fá-
einum dögum og mig langar til
þess að deila nokkrum minn-
ingum um hana. Ég var svo
heppin að eiga langömmu að
þegar ég var lítil. Hún sótti
mig á leikskólann og passaði
mig þegar foreldrar mínir voru
í vinnunni. Ég kallaði hana allt-
af ömmu Löngu og ég hlýt að
hafa verið komin langt á ung-
lingsár þegar ég komst að það
var ekki hennar raunverulega
nafn.
Margar af mínum sterkustu
og fallegustu bernskuminning-
um eru frá heimili ömmu
Löngu á Kaplaskjólsvegi. Við
dunduðum okkur saman við
ýmislegt, ég var svo rólegt
barn að ég undi mér miklu bet-
ur inni með ömmu heldur en
úti með öðrum börnum í ein-
hverjum skarkala. Stundum
lásum við saman símaskrána en
mér fannst það mjög skemmti-
legt. Við fórum vandlega yfir
hvernig bregðast á við í hinum
ýmsu náttúruhamförum en á
þeim tíma var það líklegast það
mest spennandi í símaskránni.
Amma kenndi mér stafina og
ég held að það sé að mestu
leyti henni að þakka að ég
lærði að lesa meðan ég var enn
leikskólabarn. Auk þess tileink-
aði ég mér ýmislegt úr orða-
forða ömmu.
Eitt sinn var ég í afmæli hjá
strák sem bjó í götunni minni
og mér varð á að fórna höndum
og kalla: „Ég á ekki eitt ein-
asta aukatekið orð!“ Foreldrar
og systur afmælisbarnsins tóku
bakföll af hlátri því þeim fannst
eðlilega alveg út í hött fyrir
fjögurra ára barn að taka
svona til orða.
Flestir sem þekktu ömmu
Löngu eru líklegast sammála
um það að hún var hörkutól.
Hún var ekki mikið fyrir
væmnishjal og til að mynda
kallaði hún mig iðulega „ræfils-
tusku“ eða eitthvað annað í
þeim dúr. En alltaf reyndist
hún mér vel og mikið ofboðs-
lega þótti mér vænt um hana.
Fyrir um það bil tíu árum
hrakaði heilsu ömmu til muna
og hún fluttist á Droplaugar-
staði þar sem hún bjó til dán-
ardags. Hún varð níræð síðasta
sumar og þá fór ég og spilaði
litla tónleika fyrir hana og aðra
íbúa Droplaugarstaða. Það var
í raun ömmu að þakka að ég
ákvað að læra á þverflautu því
við horfðum svo oft saman á
myndbandsupptöku af manni
sem lék svo fallega á þver-
flautu í helli í Vestmannaeyj-
um.
Ég kveð ömmu Löngu með
þakklæti í hjarta því hún
kenndi mér svo margt. Ég veit
að ég mun varðveita minning-
arnar sem ég hef um hana alla
ævi.
Hvíl í friði, amma Langa
mín.
Nína Hjördís Þorkelsdóttir.
Fyrir margt löngu hringdi
ég í Önnu Ósk og spurði: Viltu
koma með til Spánar? „Já,
takk! Hvenær förum við?“ Allt-
af til í allt.
Í þessari sólarferð til Spánar
kynntumst við vel. Þegar hún
svaraði þessari spurningu vissi
hún að vísu ekki um þær kvaðir
sem fylgdu en ég var aðstoð-
arfararstjóri í þessari ferð og
kom það því í hennar hlut að
gæta sonar míns Skúla sem var
ansi fjörugur og rásgjarn ung-
ur piltur og þurfti manninn
með sér. Og það urðu ekki
vandræðin með þau! Þau fóru í
sínar ævintýraferðir út um all-
ar þorpagrundir í Torremol-
inos, hönd í hönd og hamingju-
söm.
Það var mjög stíft samkomu-
lag um það á milli okkar að ég
yrði að sjá til þess að hún
kæmist alltaf á „Happy Hour“.
Hún smakkaði yfirleitt alls
ekki vín en þetta var eina frí-
stundin sem hún fékk frá mér
og mínum. Það var engin hætta
á því að Anna Ósk bjargaði sér
ekki á erlendri grundu þótt
spænska væri henni ekkert
sérstaklega töm. Hún var
heimsborgari í eðli sínu. Hún
gat talað við alla og hafði þann
eiginleika að hún naut sín í
hvaða hópi sem var og var ekki
með neina minnimáttarkennd
gagnvart sjálfri sér í tilverunni.
Heil í gegn.
Kannske var það einmitt
þessi þáttur í fari hennar sem
gerði það að verkum hve vel
hún tókst á við ýmsa þá erf-
iðleika sem mættu henni á lífs-
leiðinni. Hún var liðlega fertug
og sex barna móðir þegar hún
missti eiginmann sinn, Karl
Sigurðsson pípulagningameist-
ara og leikara. Ekkja með sex
börn á framfæri á þessum ár-
um og kemur þeim öllum far-
sællega til manns. Sá sem get-
ur slíkt er ekki einhamur.
Hún studdi alla tíð sína
mörgu afkomendur á alla lund
eftir föngum og við erum æði
mörg sem eigum henni margt
og mikið að þakka.
Svo vildi til að núna um síð-
ustu helgi var ég stödd á heim-
ili Steinunnar Finnbogadóttur
ljósmóður. Hún spurði: „Er það
rétt að hún Anna Ósk sé látin?“
Ég sagði svo vera. Sagði Stein-
unn mér þá að Anna Ósk hefði
verið ráðskona hjá Orlofi hús-
mæðra í Reykjavík og hún
„hafi svo sannarlega skilað því
með miklum myndarbrag. Eitt
var það líka að hún skynjaði
svo vel meginmarkmið hús-
mæðraorlofsins þ.e. að konurn-
ar næðu í sjálfsvirðingu sína og
gerðu sér grein fyrir því hvað
þær hefðu til brunns að bera“.
Anna Ósk var greind kona
og skemmtileg, vel menntuð,
Kvennaskólagengin og með
óvenjulegt stálminni til síðustu
daga. Merk kona er kvödd.
Ég þakka Önnu Ósk Sigurð-
ardóttur fyrir allar okkar sam-
verustundir fyrr og síðar.
Ásdís Skúladóttir.
Anna Ósk
Sigurðardóttir
Elsku amma mín. Nú ertu
komin á betri stað og ég er sann-
færð um að þér líður betur núna.
Svo margt kemur upp í hugann
þegar ég hugsa til þín. Mínar
fyrstu minningar um þig eru
tengdar Hítará, en þar áttum við
margar góðar stundir og þú varst
alltaf sú sem hugsaðir um okkur
öll með þvílíkri þolinmæði og um-
hyggju. Hvort sem það var að
kenna okkur krökkunum að
veiða, spila við okkur eða föndra
með okkur og lita, þá varst þú
alltaf til staðar inni í veiðihúsinu
eða úti og ég minnist þess eig-
inlega ekki að þú hafir fengið
Ragnheiður
Guðjónsdóttir
✝ RagnheiðurGuðjónsdóttir
fæddist á Starmýri
í Álftafirði 12. maí
1920. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Holtsbúð á
Vífilsstöðum 21.
apríl 2012.
Útför Ragnheið-
ar fór fram frá
Kópavogskirkju 4.
maí 2012.
mikinn tíma fyrir
þig persónulega þar
sem þú gætir rennt
fyrir lax í þessu fal-
lega umhverfi í
kringum Hítará,
heldur varstu boðin
og búin til að að-
stoða okkur hin við
að veiða og kastaðir
ósjaldan út fyrir
okkur, kræktir í fisk
og leyfðir okkur
barnabörnunum að draga fiskinn
að landi og fá heiðurinn af aflan-
um. Svona varst þú, amma mín,
settir alltaf þarfir annarra fram
fyrir þínar eigin. Jólin í bernsku
eru mér líka mjög minnisstæð, en
þar sem við fjölskyldan bjuggum
úti á landi fórum við öll jól í Kópa-
voginn til ykkar og gistum hjá
ykkur yfir hátíðarnar og þetta
fannst mér það skemmtilegasta
við hátíðarnar, að fá að gista hjá
ykkur afa í margar nætur. Að-
fangadagur fannst mér alltaf of-
boðslega lengi að líða, en það sem
stytti mér stundir var að vera
með þér í eldhúsinu og fylgjast
með matreiðslunni hjá þér og fá
að aðstoða við matseldina, enginn
gat gert eins góðan mat og þú. Þú
leyfðir mér að smakka til hjá þér
og gerðir alltaf extra mikla kara-
mellu með brúnuðu kartöflunum,
alveg spes fyrir mig. Upp úr sex
ára aldri fór ég að eyða meiri
tíma en ég hafði gert áður hjá
ykkur afa á Digranesveginum.
Þessar stundir kunni ég vel að
meta og þú varst tilbúin til að
sitja með mér tímunum saman og
spila við mig á spil og uppáhaldið
mitt var langavitleysa. Ég var
vægast sagt uppátækjasöm á
þessum árum og hvort sem ég
drekkti blómunum þínum, bland-
aði saman salt- og sykurdöllun-
um í eldhúsinu hjá þér eða þvoði
gluggana hjá þér með drullu-
malli, þá hækkaðir þú aldrei róm-
inn og skammaðir mig aldrei,
þær eru margar plönturnar eða
blómin, sem ég færði þér í fallega
garðinn þinn í sárabót fyrir
prakkarastrikin mín. Þetta
fannst mér alveg einstakt við þig,
þessi þolinmæði sem þú hafðir,
en svona varst þú alltaf, amma
mín, svo góð við alla og um-
hyggjusöm.
Ég trúi því að núna sértu kom-
in á betri stað og þér líði betur.
Við munum hugsa ofsa vel um
hann afa, elsku amma.
Hvíldu í friði elsku amma mín.
Þín dótturdóttir,
Jórunn Jónsdóttir.
Gylfi Símonarson leigubílstjóri
og pípulagningamaður er látinn
eftir harða baráttu við erfiðan
sjúkdóm sem meðal annars svipti
hann röddinni. Hann talaði samt
einhvern veginn ágætlega vel
með nokkurri fyrirhöfn.
Kynni okkar hófust þegar
hann leigði af okkur húsnæði
ásamt fjölskyldu sinni. Hann var
Gylfi
Símonarson
✝ Gylfi Sím-onarson leigu-
bílstjóri fæddist í
Keflavík 22. sept-
ember 1955. Hann
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
við Hringbraut 25.
apríl 2012.
Útför Gylfa fór
fram frá Digra-
neskirkju 5. maí
2012.
nokkuð stjórnsamur
fannst mér í byrjun
og setti út á eitt og
annað í húsnæðinu.
En allt var þetta á
gildum rökum reist
hjá Gylfa og við
jöfnuðum allan
ágreining fljótt og
vel. Og samskiptin
urðu upp frá því
ávallt eins og best
varð á kosið og hús-
ið batnaði við búsetu hans.
Ég fylgdist með því hvernig
hann stundaði vinnu af kappi þótt
heilsan væri áreiðanlega ekki
upp á sitt besta alltaf og leigubíl-
stjórastarfið nógu erfitt fullfrísk-
um manni.
Síðasta sumar kom hann mér
verulega á óvart. Hann kom að
máli við mig upp úr þurru og
spurði hvort hann mætti ekki
mála fyrir okkur húsið allt að ut-
an. Stærðarhús upp á tvær hæð-
ir. Hann vildi bara fá að gera það
til að vera úti í góða veðrinu sagði
hann. Við keyptum auðvitað
málninguna glöð í bragði og Gylfi
málaði húsið svo ósvikið vel og
vandlega að þess mun lengi sjá
stað. Fleira tók hann að sér að
gera smálegt fyrir okkur sem
upp á kom og var það sama sag-
an. Allt leyst af hendi fagmann-
lega og af mikilli sanngirni, allt
að því ókeypis. Fágætur maður
sem svona gerir. Og aldrei stóð á
leigunni hjá Gylfa, það mátti
stilla klukkuna eftir greiðslun-
um.
Öll okkar viðskipti og kynni
urðu með þessum ljúfa hætti.
Milli okkar fór aldrei öfugt orð.
Ég bar mikla virðingu fyrir þess-
um manni sem svona mikið veik-
ur bar sig svo hermannlega.
Enda maðurinn stór vexti og
þrekinn og bar sig vel á velli,
karlmannlegur og svipmikill. Við
þekktumst ef til vill ekki mikið en
það sem ég sá var sönn hetja í
lífsins oft þunga stríði. Að lokum
dró sjúkdómurinn hann uppi og
nú er hann genginn veg allrar
veraldar.
Við í fjölskyldunni eigum bara
góðar minningar um Gylfa Sím-
onarson. Að honum er sjónar-
sviptir og við söknum vinar í stað.
Ástvinum hans sendum við
samúðarkveðjur.
Halldór Jónsson.
✝
Eiginkona mín, móðir okkar, amma, lang-
amma og systir,
HALLDÓRA BJARNADÓTTIR,
Kvígindisfelli,
Tálknafirði,
sem lést á gjörgæslu Landspítalans í Foss-
vogi föstudaginn 27. apríl, verður jarðsungin
frá Tálknafjarðarkirkju laugardaginn 12. maí kl. 14.00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Magnús Guðmundsson.
✝
Ástkær bróðir okkar og mágur,
HAUKUR ANGANTÝSSON,
Kristnibraut 77,
Reykjavík,
lést á lungnadeild Landspítalans í Fossvogi
föstudaginn 4. maí.
Útförin fer fram frá Guðríðarkirkju í Grafar-
holti föstudaginn 11. maí kl. 15.00.
Alúðarþakkir til starfsfólks á lungnadeild Landspítalans í
Fossvogi fyrir góða umönnun og hlýju.
Ibsen Angantýsson, Hulda Guðmundsdóttir,
Bára Angantýsdóttir, Einar Sigurgeirsson,
Auður Angantýsdóttir,
Ólafur Angantýsson,
Guðrún Angantýsdóttir, Viðar Már Matthíasson
og fjölskyldur.