Morgunblaðið - 03.10.2012, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. OKTÓBER 2012
✝ Valdís Sigurð-ardóttir fædd-
ist í Mörk á Djúpa-
vogi 2. ágúst 1928.
Hún lést á Land-
spítala, Fossvogi,
26. september
2012.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Andrea Stefanía
Emilsdóttir, kenn-
ari og húsfreyja, f.
22.6. 1892, d. 28.8. 1956 og Sig-
urður Jónsson, bóndi og tré-
smiður, f. 14.10. 1895, d. 13.6.
1972.
Valdís var yngst þriggja
systkina, þeirra Emils Sigurðs-
sonar, fyrrverandi versl-
unarstjóra á Akureyri, f. 29.3.
1919, d. 17.11. 2008, og Val-
borgar Sigurðardóttur, f. 9.1.
1921, d. 29.2. 1976.
Hinn 29. mars 1954 giftist hún
Jóni Vídalín Jónssyni, hús-
gagnasmíðameistara frá Húsa-
vík í Vestmannaeyjum. For-
eldrar hans voru Sigríður
Jónsdóttir húsfreyja og Jón
Auðunsson skósmiður.
Valdís og Jón eignuðust þrjú
börn. 1) Adda Björk, maki
sem heyrnarskerðing, afleiðing
skarlatsóttar sem hún fékk þeg-
ar hún var fimm ára gömul, olli
því að hún gat ekki stundað
frekara nám, þó að hugur henn-
ar stæði til þess. Hún var vel gef-
in, fróð og einstaklega minnug.
Hún var bókelsk og þá sér-
staklega á bundið mál og kunni
fjöldann allan af vísum og kvæð-
um. Þá var hún einstaklega
handlagin saumakona og vand-
virk með eindæmum. Hannaði
hún og saumaði marga frábæra
flíkina og taldi hún ekki eftir sér
að vaka heilu næturnar ef mikið
lá við. Þá má ekki gleyma
ástríðu hennar fyrir blómarækt
og átti hún margar fallegar
plöntur sem hún sinnti af ein-
stakri alúð. Á heimili þeirra
hjóna var mjög gestkvæmt og
tekið á móti öllum af miklum
höfðingsskap. Barnabörn og
barnabarnabörn voru ein-
staklega hænd að henni og sóttu
mikið í Blönduhlíðina enda tók
hún öllum opnum örmum með
ást sinni og hlýju. Síðustu árin
voru henni erfið vegna veikinda
en hún þjáðist af illvígri igtsýki
sem byrjaði að hrjá hana um fer-
tugsaldurinn. Gat hún þó verið
heima nær alveg fram að andláti
með einstökum stuðningi, ástúð
og væntumþykju eiginmanns.
Útför Valdísar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 3. október
2012, og hefst athöfnin klukkan
15.
Björgvin Frið-
riksson. Dætur
þeirra eru Andrea
Stefanía og Karen
Björk. Sambýlis-
maður Andreu er
Karl Elinías Krist-
jánsson og maki
Karenar er Adam
Clinton Reeve. 2)
Erla Bára, börn
hennar eru Reynir
Pálsson, Sigurhans
Óskar og Thelma Lind Sig-
urhansbörn. 3) Sigurður Rúnar,
maki Selma Thorarensen. Börn
þeirra eru Rakel Sif, Unnar
Freyr og Sigríður Ylfa. Barna-
barnabörnin eru fjögur, Emilía
Rán McGregor, Ívar Nói Karls-
son, Mikael Ægir Logason og
Bríet Valdís Reeve.
Barns- og unglingsárum
eyddi hún á Djúpavogi, þar sem
hún gekk í skóla og söng með
kirkjukórnum en á nítjánda ald-
ursári flutti hún ásamt for-
eldrum sínum til Reykjavíkur en
þá hafði hún kynnst tilvonandi
eiginmanni sínum en þau kynnt-
ust sem pennavinir, sem var fés-
bók þess tíma. Valdís var heima-
vinnandi húsmóðir alla tíð þar
Mamma, elsku mamma,
man ég augun þín,
í þeim las ég alla
elskuna til mín.
Mamma, elsku mamma,
man ég þína hönd,
bar hún mig og benti
björt á dýrðarlönd.
Mamma, elsku mamma,
man ég brosið þitt;
gengu hlýir geislar
gegnum hjarta mitt.
Mamma, elsku mamma,
mér í huga skín,
bjarmi þinna bæna,
blessuð versin þín.
Mamma, elsku mamma,
man ég lengst og best,
hjartað blíða, heita –
hjarta, er sakna ég mest.
(Sumarliði Halldórsson.)
Elsku mamma, hjartans þakk-
ir fyrir allt. Hvíl þú í friði.
Þín dóttir,
Adda Björk.
Elsku mamma mín.
Ég vil fá að kveðja þig með
þessum fátæklegu orðum.
Þakka þér fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig og mína.
Ef ég ætti að telja upp allt
sem þú hefur gert fyrir mig væri
það ótæmanlegur listi.
Þú varst kletturinn í lífi mínu
og alltaf til staðar, bæði nótt sem
dag og ávallt tókstu mér með
hlýju faðmlagi og kossi á kinn.
Það voru ófáar næturnar þar
sem þú sast og saumaðir á okkur
systkinin fallegt föt eða hvað
eina sem vantaði eða við báðum
þig um.
Óþreytandi raktir þú upp aft-
ur og aftur þangað til þú varst
ánægð eða svo vel færi. En það
var ekki auðvelt að rekja upp það
sem þú saumaðir, svo vel var það
gert.
Oft sagðirðu við okkur syst-
urnar að þér þætti leitt hvað við
værum ómyndarlegar í höndun-
um við saumaskap.
Minningarnar hrannast upp.
Þú vildir gefa mér allt það besta í
veganesti. Heiðarleiki, vand-
virkni, kurteisi, hjálpsemi og
iðjusemi voru þín einkunnarorð.
Svoleiðis varst þú, elsku mamma
mín, þú fórnaðir þér ætíð fyrir
aðra þrátt fyrir veikindi. Nú get
ég ekki hringt í þig og spurt þig
ráða eins og svo oft áður. Ef eitt-
hvað vafðist fyrir gat ég alltaf
hringt í þig og spurt þig ráða
ekkert síður en börnin mín. Þú
áttir svör við öllu, kunnir hafsjó
af vísum, stökum, þulum og bæn-
um sem þú fórst með fyrir okkur
og sögum sem gaman var að
heyra þig segja.
Nú er allt svo tómlegt þegar
þú ert farin, ég sakna þín og
hlýja faðmlagsins þíns og gleðst
yfir að hafa átt þig sem mömmu
mína og ömmu barnanna minna.
Ég mun geta sagt barnabörnun-
um svo margt frá þér og pabba
sem nú sér á eftir yndislegri eig-
inkonu, vini og lífsförunaut.
Missir pabba er mikill því þið
voruð svo náin. Þið voruð svo fal-
leg hjón.
Elsku pabbi guð styrki þig,
Öddu, Sigga og þeirra fjölskyld-
ur og aðra sem eiga um sárt að
binda sem misst hafa svo mikið.
Elsku mamma, ég er og verð
innilega þakklát fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman
og allt það sem þú varst og
kenndir mér og börnunum mín-
um.
Minning þín mun ætíð lifa í
hjarta mínu og ég mun halda
minningu þína í heiðri.
Takk fyrir allt og allt.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Að minnast góðrar móður
er mannsins æðsta dyggð
og andans kærsti óður
um ást og móðurtryggð.
(Freysteinn Gunnarsson.)
Það er fögur sjón að sjá
Svona ást og blíðu
Sem að vinna ekki á
Árin löng og stríðu.
(Höf. ókunnur.)
Þótt þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hvíldu í friði.
Þín,
Erla Bára.
Í dag kveð ég þig, elsku amma
mín, með söknuð í hjarta en um
leið minnist ég allra góðu stund-
anna sem við áttum saman og
þakka svo fyrir það. Þú varst
alltaf svo góð, hreinskilin og
samkvæm sjálfri þér og þótti
mér svo gott að tala við þig um
lífið og tilveruna.
Margar eru góðu minningarn-
ar úr Blönduhlíðinni, við frænd-
systkinin að alast upp með til-
heyrandi ævintýrum, hlýleikann
og ástina sem maður fann alltaf
hjá ykkur afa og það má með
sanni segja að margar af mínum
ástsælustu minningum séu ykk-
ur að þakka.
Ég hef alltaf haldið sérstak-
lega upp á handskrifuðu kortin
þín sem þú gafst mér í gegnum
tíðina og hef ég reynt að safna
þeim og varðveita þar sem þau
eru mér ómetanlega dýrmæt.
Þakka þér svo innilega fyrir
samfylgdina, elsku amma mín.
Að lokum eftir langan, þungan dag,
er leið þín öll. Þú sest á stein við
veginn,
og horfir skyggnum augum yfir sviðið,
eitt andartak.
Og þú munt minnast þess,
að eitt sinn, eitt sinn, endur fyrir löngu
lagðir þú upp frá þessum sama stað.
(Steinn Steinarr.)
Hvíldu í friði, amma mín.
Þinn
Reynir.
Elsku amma mín, nú ertu búin
að kveðja. Það tók þig nokkurn
tíma og ekki gleymdir þú nein-
um. Kallaðir nöfn okkar allra og
lagðir okkur lífsreglurnar fram á
síðustu stundu sem þér einni var
lagið. Þér var annt um alla í
kringum þig og alltaf varstu svo
yndisleg, hlý og góð.
Þú varst svo mikið með mig öll
mín æskuár og alla mína skóla-
göngu átti ég vísan stað hjá þér
og afa í Blönduhlíðinni. Það er
svo sárt að kveðja þig, amma,
mér finnst ég eiga eftir að segja
þér svo margt og mig langar svo
að heyra þig segja sögurnar þín-
ar.
Þú sagðir mér í ófá skipti sög-
una af því þegar ég stalst út að
leita að mömmu einn vetrar-
morgun eftir að hún var farin í
vinnuna. Þú hentist út í myrkrið
að leita að mér en á leiðinni upp
götuna mættir þú svo manni sem
hélt á mér. Þú hlóst svo oft að því
hvað var erfitt fyrir þig að taka
mig í fangið þar sem þú varst
næstum því bara á sloppnum.
Yndisleg ertu, amma, og þú
minntist meira að segja þessa at-
viks meðan ég sat hjá þér og
kvaddi þig.
Ég man eftir þér ófáar stund-
irnar við saumaskap og ekki
gleymi ég rauða kjólnum og húf-
unni sem þú heklaðir á dúkkuna
mína þegar ég var lítil og bláu
smekkbuxurnar sem þú saumað-
ir á bangsa. Svo gerðir þú líka
svo vel við bangsa þegar ég var
búin að kyssa á hann gat.
Þegar ég var svo orðin stærri
og fékk hugmynd að einhverju
sem mig langaði í þá varstu strax
byrjuð að sauma, kjóla, pils,
pelsa og svo margt fleira sem ég
mun alltaf geyma vel. Oft var
liðagigtin að hrjá þig en þá leið-
beindir þú mér við saumaskap og
oft þurfti ég að rekja upp heilu
metrana ef hlutirnir voru ekki
nógu vel gerðir. Þú gerðir allt svo
vel og lagðir mikinn metnað í allt
sem þú tókst þér fyrir hendur.
Þú varst afburða kokkur og
pönnukökurnar þínar, sem voru
þær bestu í heimi, varstu yfirleitt
búin að baka þegar ég kom í
heimsókn. Ég mun aldrei gleyma
þeim óteljandi stundum þegar ég
kom í mat til þín í steikta fiskinn
eða fiskibollurnar í bleiku sós-
unni, sem voru í uppáhaldi hjá
mér. Ég hringdi oft í þig til að
leita ráða um eldamennsku eða
spyrja um afmælisdaga og ártöl.
Alltaf varstu til taks í Blönduhlíð-
inni.
Ég mun aldrei gleyma hvernig
þú kallaðir á hann Jón þinn, að
koma og sjá eitthvað í sjónvarp-
inu eða til þess að færa okkur
eitthvað gott inn í stofu. Stund-
unum okkar þegar við sátum og
spjölluðum yfir kaffibolla inni í
eldhúsi og hvernig þú faðmaðir
mig í hvert skipti sem ég kom til
þín. Já, ég mun varðveita allar
minningar mínar um þig.
Elsku amma, ég ætla að enda
þessa kveðju með ljóði sem þú
skrifaðir til mín en öll kort frá
þér voru svo einstaklega vel
skrifuð og fagurlega prýdd ljóð-
um um lífsins reglur, vináttu, ást
og kærleika.
Séð gáð til baka um gengna slóð
er greypt í hug og sinni.
Þau urðu mörg og ávallt góð
okkar vinakynni.
(Sig. Jónsson.)
Allar stundir okkar hér
er mér ljúft að muna.
Fyllstu þakkir flyt ég þér
fyrir samveruna.
(Har. S. Mag.)
Elska þig alltaf, amma mín.
Þín,
Andrea.
Hún amma mín var heiðarleg-
asta, sterkasta og yndislegasta
manneskja sem ég hef kynnst, ég
vil bara þakka þér og honum afa
mínum fyrir allar frábæru stund-
irnar sem ég átti með ykkur og
minning þín mun ávallt lifa í
hjarta mínu.
Ég er bara svo ánægð að þið
hafi átt svona stóran part í mínu
lífi og það eigið þið afi að eilífu.
Ég mun alltaf elska þig, elsku
amma mín.
Elsku afi minn, guð styrki þig í
sorginni og englarnir vaka yfir
þér.
Þegar lífið slokknar,
þá sorgin inn skýst.
Oft þá andlitið blotnar,
því sorginni engin orð fá lýst.
Sorgin eftir skilur í hjartanu holu,
sem ekki er hægt að fylla upp í með
vind golu.
Maður getur ekki verið hennar þegn
en þó vill hún fylgja manni lífið út í
gegn.
Loks kemur gleðin,
þá birtir til,
svo jafnvel við dánarbeðinn,
er hægt að kunna á því skil.
Gleðin sorginni burt víkur,
þannig að henni um tíma lýkur.
Bros og hlátur hlutar af gleðinni eru
og hún er stór þáttur í okkar tilveru.
(Aurora Borealis.)
Hvíldu í friði.
Þín
Thelma Lind.
Elsku besta amma mín.
Ég er svo heppin að hafa átt
ömmu eins og þig, alveg einstaka
konu.
Sorgin er svo mikil og það er
erfitt að kveðja en ég er svo
þakklát fyrir að hafa átt allar
þessar yndislegu stundir með
þér, að hafa átt ömmu eins og þig
er alveg ómetanlegt.
Á köldum vetrarmorgnum
kom ég í Blönduhlíðina til þín og
við kúrðum saman, hlustuðum á
sögur, spiluðum og svo ótal
margt og fleira.
Við sátum í stofunni og sung-
um úr uppáhaldssöngbókinni
þinni.
Þú hjálpaðir mér að læra að
lesa og skrifa.
Kenndir mér bænir sem litla
Valdísin þín kann í dag.
Grjónagrauturinn þinn var
uppáhaldið mitt og alltaf var það
fyrst á lista þegar ég kom er-
lendis frá að koma í Blönduhlíð-
ina að fá graut.
Ég gleymi aldrei deginum
þegar ég hringdi í þig og spurði
hvort litla stelpan mín mætti
bera nafn þitt og þú varst svo
glöð og auðvitað var það eitt
stórt já.
Litla Valdísin þín.
Hún var svo hrifin af þér og
alltaf var hún jafn glöð og ánægð
að fá að koma í Blönduhlíðina til
að hitta þig og afa.
Ég varðveiti litlu Dísina fyrir
þig og ég er svo stolt að litla
stelpan mín fái að bera nafnið
þitt með sér alla ævi.
Elsku amma mín, ég passa afa
fyrir þig og litlu nöfnu þína eins
og þú varst búin að biðja um.
Megi guð gefa afa og fjöl-
skyldunni styrk á þessum erfið-
um tímum.
Takk fyrir allt, amma mín, og
takk fyrir að vera þú.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson.)
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem.)
Þín,
Karen.
„10939“ heyrðist í símtólinu
þegar svarað var og ég spurði
eins og vanalega „Er Adda
heima?“ Þá heyrðist mamma
hennar Öddu kalla: „Adda Björk,
það er síminn til þín, það er
María.“ Þessi samskipti urðu
ansi tíð – líklega einu sinni á dag
þau ár sem við Adda vorum vin-
konur og hún bjó heima hjá móð-
ur sinni og föður í Blönduhlíð-
inni.
Ég kynntist Valdísi eða
mömmu hennar Öddu eins og
hún var kölluð meðal okkar vin-
kvennanna fyrir réttum 50 árum
þegar við Adda byrjuðum í 8. ára
bekk í Hlíðaskóla.
Á þessum árum upp úr 1960
voru flestar mömmur heimavinn-
andi og pabbarnir í vinnunni. Við
vinkonurnar kynntumst því oft
vel mömmum hver annarrar sem
alltaf svöruðu í símann og komu
til dyra. Heima hjá mér var allt
öðruvísi heimilishald en hjá flest-
um vinkvenna minna. Mamma
var einstæð móðir, vann alltaf úti
og við bjuggum hjá ömmu og afa.
Mér fannst því alltaf forvitnilegt
að koma á þessi heimili þar sem
pabbinn fór í vinnuna með nestið
sitt í tösku og mamman var
heima að baka, taka til, sauma og
drekka kaffi og reykja. Mamma
og pabbi hennar Öddu voru mjög
merkileg fannst mér. Mamma
hennar talaði mjög hátt og
spurðist alltaf fyrir um hagi mína
en lét okkur annars í friði. Pabbi
hennar var algjör völundur við
smíðar – gat smíðað hvað sem
var og Valdís saumaði á Öddu
allt sem hún bað um. Það sem
var líkt með okkar heimilum var
að á þeim báðum voru afar sem
okkur fannst stundum alveg
ótrúlega gamaldags í athuga-
semdum sínum við okkur stelp-
urnar.
Ég vissi ekki að mamma henn-
ar Öddu var nánast heyrnarlaus
á þessum árum og því talaði hún
svona hátt. Einnig þjáðist hún af
liðagigt sem fyrst lagðist á hend-
urnar og hún varð að hætta að
sauma. Þá varð nú Jón minn,
eins og hún kallaði hann, að vera
hendur hennar. Við þessar að-
stæður virkaði hún oft eins og
herforingi þegar hún skipaði
heimilisfólkinu fyrir verkum. Því
þótt Dísa væri nánast handalaus
urðu heimilisverkin að vera jafn-
vel unnin og áður og ekki vildi
hún sjá heimilishjálp.
Eftirminnilegustu stundirnar
með Dísu voru þegar ég lærði að
taka slátur með þeim mæðgum.
Þá var nú fjör í Blönduhlíðinni.
Jón skar mörinn, mældi og
hrærði í samkvæmt fyrirmælum
Dísu. Við Adda hreinsuðum
vambir og Dísa fylgdist vandlega
með að ekki ein arða væri eftir í
vömbinni af gori. Ég vandaði mig
svo mikið að mínar urðu næstum
götóttar. Svo átti innri hliðin að
vísa út þegar saumað var, það
var hreinlegra, sagði Dísa. Ef
Björgvin maður Öddu ætlaði að
flýta sér og saumaði illa var hon-
um snarlega skipað að rekja upp.
Margt fleira lærði ég hjá
mömmu hennar Öddu eins og
ýmis þrifnaðartrix og að þrífa
vandlega alla króka og kima.
Valdís var sátt við líf sitt held
ég þótt hún hafi ekki skrifað nafn
sitt á spjöld sögunnar heldur
fyrst og fremst ræktað garðinn
sinn heima fyrir og lítt flækst um
heiminn.
Um leið og ég þakka henni
fyrir ómetanleg kynni vil ég
minnast allra hinna mamma vin-
kvenna minna sem nú eru farnar
úr þessum heimi.
Blessuð sé minning Valdísar
„mömmu hennar Öddu“.
María Anna Þorsteinsdóttir.
Valdís
Sigurðardóttir
MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Rvk • s. 587 1960 • www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Í tilefni af 60 ára starfsafmæli okkar bjóðum við
fría uppsetningu á höfuðborgarsvæðinu
og fría pökkun á legsteinum sem fara út á land
Mikið úrval - Vönduð vinna - Gott verð
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít