Morgunblaðið - 16.11.2012, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. NÓVEMBER 2012
✝ Hreinn Her-mannsson
fæddist í Reykjavík
20. október 1939.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 6. nóv-
ember 2012.
Foreldrar Hreins
voru Hermann Guð-
mundur Jónsson,
kaupmaður í
Reykjavík, f. 4. nóv.
1897 í Brandsbúð á Arnarstapa,
Breiðuvíkurhreppi, Snæfells-
nessýslu, d. 10. maí 1954 í
Reykjavík, og Kristín Benedikts-
dóttir húsfreyja, f. 14. feb. 1917
á Hömrum í Haukadal, Dala-
1942 í Reykjavík. Sonur þeirra
er Hermann Kristinn, f. 12. okt.
1973. Sonur Hrefnu og fóst-
ursonur Hreins er Haraldur
Guðmundsson, f. 21. feb. 1965,
maki Helen Guðjónsdóttir, f. 30.
maí 1965. Börn þeirra eru: Andri
Hrafn, f. 10. des. 1994 og Hrefna
Sif, f. 10. apríl 2000. Sonur Hel-
enar og fóstursonur Haraldar er
Guðjón Einar Stefánsson, f. 1.
júní 1989.
Hreinn ólst upp í Reykjavík.
Hann lærði bifvélavirkjun og
vann við þá iðn um skeið, m.a.
hjá Hafnarverkstæðinu í Ár-
múla, um tíma á eigin verkstæði
og loks hjá Bifreiðastöð Stein-
dórs. Síðar lærði hann símsmíði
og vann í allmörg ár sem sím-
smiður hjá Pósti og síma, síðar
Símanum.
Útför Hreins fer fram frá Há-
teigskirkju í dag, 16. nóvember
2012, og hefst athöfnin klukkan
15.
sýslu, d. 1. des. 1998
í Reykjavík. Hreinn
var næstelstur í
hópi fjögurra systk-
ina, en þau eru:
Erna, f. 15. nóv.
1936, d. 16. sept.
1979, maki Hilmar
Þór Helgason, f. 18.
jan. 1935, d. 5.
ágúst 2005, Jón
Steinar, f. 2. ágúst
1945 í Reykjavík,
maki Sólveig Þórðardóttir, f. 1.
okt. 1940 og Hermína Guðrún, f.
10. júní 1954, maki Kári Jónsson,
f. 27. feb. 1952.
Sambýliskona Hreins er
Hrefna Haraldsdóttir, f. 13. sept.
Elsku pabbi.
Það er erfitt að sætta sig við
að þú sért farinn og komir ekki
aftur. Ég sakna þess að heyra
ekki röddina þína og sjá glottið
þitt sem var alltaf svo innilegt.
Það var ekki til sá maður sem
kunni ekki vel við þig, samt
varstu ekki maður margra orða,
hjarta þitt var úr gulli og það sá
fólk. Fyrir mér varstu ekki bara
pabbi heldur líka vinur. Mitt lán
í lífinu er að eiga foreldra sem
hafa reynst mér ótrúlega vel og
eru jafnframt góðir vinir mínir.
Þú kenndir mér margt og það
var alltaf gott að leita til þín.
Alltaf varstu reiðubúinn að
hjálpa og ég fór alltaf frá þér
léttari í lund. Ég vona svo inni-
lega að ég hafi verið þér góður
sonur og að þú hafir verið stoltur
af mér.
Ég mun aldrei gleyma sund-
laugaferðum okkar, í mörg ár
fórum við daglega í Laugardags-
laugina, það var dýrmætur tími
sem ég met alltaf meira og
meira. Einnig voru ófáar ferð-
irnar á völlinn til að sjá Fram
spila, yndislegar minningar.
Þegar ég horfi til baka eru þess-
ar stundir ómetanlegar. Takk
kærlega fyrir allar þessar góðu
stundir.
Það var mjög erfitt að horfa
uppá þig veikan og ég verð
reiður að hugsa um öll þau áföll
sem dundu á þér í þessum veik-
indum en ég má ekki láta reiðina
taka yfirhöndina. Ég er stoltur
hvernig þú barðist áfram og
aldrei sá ég uppgjöf hjá þér. Að
vera hjá þér á dánarstund tók
mjög á en ég er líka þakklátur
fyrir það, þú varst ekki einn þeg-
ar þú kvaddir þennan heim.
Ég held að þú hafir ekki vitað
sjálfur hversu dýrmætur þú
varst okkur hinum sem minnir
mig á að vera duglegur að segja
við fólkið sem ég elska að ég
elski það. Ég vona að ég hafi
sagt þér nógu oft hversu vænt
mér þótti um þig en kannski
sagði ég það aldrei nógu oft. Ég
vil ekki trúa að þú sért virkilega
farinn en verð að sleppa af þér
takinu og leyfa þér að fara á vit
nýrra ævintýra. Andri Hrafn,
Hrefna Sif og Guðjón, barna-
börn þín, voru svo lánsöm að
eiga þig sem afa og ég veit að
þeirra minningar um þig eru
góðar og fallegar. Þín minning
mun lifa lengi.
Mamma, Halli bróðir og Hel-
en mágkona hafa verið sem einn
stór klettur fyrir mig í þessari
sorg, við öll höfum átt erfiða
tíma en reynt að gefa hvort öðru
styrk og trú. Ég er mjög lán-
samur maður að eiga þau að og
ég veit ekki hvar ég væri núna ef
ég hefði ekki notið stuðnings
þeirra í þessari sorg.
Elsku pabbi, þú verður alltaf í
huga mínum og hjarta, ég veit að
þú ert núna með ömmu og afa og
Ernu systur þinni og þú ert
örugglega að segja þeim sögur
af okkur. Reyndu að finna stað
til að horfa á Man. Utd. spila,
fáðu þér smá súkkulaði og
kannski líka smá coka cola með.
Þú þurftir aldrei mikið til að
vera sáttur og þú baðst aldrei
um neitt. Frægt var hvernig þú
svaraðir til hvað þig langaði í
jólagjöf. Alltaf sagðir þú nær-
buxur og nærbol. Það endaði
með því að barnabörn þín gáfu
þér nærbuxur og nærbol en auð-
vitað leyndist líka eitthvað meira
í pakkanum. Vonandi hefur þú
kvatt okkur með góðum minn-
ingum og ég vona innilega að þér
líði vel. Við munum öll sakna þín
og takk fyrir að hafa verið frá-
bær pabbi.
Hermann Kristinn
Hreinsson.
Fyrir rúmlega fjörutíu árum
vann móðir mín við dagheimilið
Lyngás og þannig háttaði til að í
lok dags voru börnin keyrð heim
af Bifreiðastöð Steindórs. Börn-
unum fylgdi starfsmaður og
mamma átti sína leið með sína
skjólstæðinga og mig. Það gladdi
mitt litla hjarta hvað það kom
oft fyrir að sami maður keyrði
okkar leið, sérstaklega þar sem
ég vissi að í brjóstvasanum á
rifflaða jakkanum var oftast nær
rúlla með ópal-brjóstsykri eða
annað slikkerí. Þetta var okkar
leyndarmál og þarna var hann
Hreinn Hermannsson fóstri
minn kominn. Eitt leiddi af öðru
og þessi litla fjölskylda flutti
saman á Lindargötu 27 þar sem
bættist í hópinn þegar Hermann
bróðir fæddist.
Fóstri var bóngóður maður og
margt til lista lagt en að elda var
ekki hans sterkasta hlið og þeg-
ar mamma var á fæðingardeild-
inni að eiga litla bróður var kók
og prins póló í morgunmat. Okk-
ur fannst það frábært.
Lindargatan var ævintýra-
heimur og ég sé enn fyrir mér
Volkswagen-bjölluna hans
Hreins í portinu, bratta stigann
upp á hæðina, litla eldhúsið og
sýrupoppaða veggfóðrið á stof-
unni. Þarna áttum við heima.
Seinna fluttum við í Bólstaðar-
hlíðina og þó Hreinn væri alinn
upp í Vesturbænum, vígi KR-
inga, gerðumst við allir þrír
feðgarnir Framarar og bjuggum
þó Valsmegin, skrýtin þessi ver-
öld.
Fóstri var ekki mikið fyrir
sviðsljósið eða að ota sínum tota,
en hann var maðurinn í bakland-
inu, sá sem alltaf var hægt að
leita til og fólk vissi að ef Hreinn
tók eitthvað að sér var það í góð-
um höndum.
Ég veit að flottasta reiðhjól
sem sést hafði í hverfinu kom
með krókaleiðum í gegnum
fóstra. Það var mitt fyrsta reið-
hjól, glansandi mosagrænt með
háu krómuðu stýri og boga-
dregnum línum eins og kona.
Sama var með fyrsta bílinn og
þegar undirritaður gafst upp á
skólagöngu í það skiptið var
maður kominn í vinnu hjá Pósti
og síma og hver skyldi hafa verið
þar fyrir.
Í Hreini blundaði safnari og
frægasta safn hans var bjórsafn-
ið. Það var með ólíkindum hvað
hann sankaði að sér þó að bjór-
bann væri í landinu en sýndi um
leið hvað það voru margir sem
hugsuðu til hans. Safnið hvarf
reyndar að mestu eitt kvöldið á
Lindargötunni með hjálp góðra
manna. Seinna safnaði hann
litlum vínflöskum og sem betur
fer var aldrei reynt að láta það
hverfa nema þá niður í geymslu.
Hreinn var Vesturbæingur,
ólst upp á Öldugötunni og átti
ættir að rekja vestur í Dali. Enn
og aftur fékk maður að njóta
góðs af vina- og venslatengslum
Hreins Hermannssonar. Í
Haukadalnum fetaði ég í fótspor
fóstra og var í sveit mörg sumur
eins og hann hafði gert á sínum
æskuárum. Allt hans fólk tók
mér og mömmu opnum örmum
og fyrir það verð ég ævinlega
þakklátur.
Auðvitað skiptust á skin og
skúrir í samleið okkar fóstra, ég
var ekki auðveldasti unglingur í
veröldinni en það kom að því að
maður náði einhverjum þroska,
náði sér í konu og eignaðist börn
og fóstri var frábær afi. Það
voru ekki lætin en þau leituðu til
þín og vissu að þau áttu hauk í
horni í honum afa Hreini.
Það hrannast upp minningar
en nú er mál að linni. Það er
komið að ferðalokum hjá þér,
elsku Hreinn, og söknuðurinn er
sár en minning um einstaklega
ljúfan og góðan mann lifir.
Farðu í friði, kæri fóstri.
Haraldur Guðmundsson.
Elsku Hreinn tengdapabbi
minn er farinn.
Það er erfitt og sárt að þurfa
að kveðja þig, við sem vorum
farin að tala um jólin, vorum að
gantast með jólagjafakaup.
Þetta gerðist allt svo hratt, ég
kom til þín til að fylgja þér í
geislameðferð, en þurfti svo að
kveðja þig í staðinn. Ég bara
trúi því ekki ennþá að þú sért
farinn, þú varst svo mikill vinur
minn og mikill afi barnanna okk-
ar Halla, við þig gat ég talað um
allt milli himins og jarðar, ef
eitthvað bjátaði á, gat ég alltaf
leitað til þín og fengið góð ráð.
Ég kom inn í þína fjölskyldu
fyrir ca. 19 árum, þá kynntist ég
fóstursyni þínum, þú tókst mér
og Guðjóni syni mínum svo vel,
hann gat endalaust hlustað á
sögurnar þínar og þegar þú
varst að gera töfrabrögðin fyrir
hann horfði hann dolfallinn á,
hann byrjaði strax að kalla þig
afa. Svo fæddist Andri Hrafn,
hann var mikill afastrákur og ár-
ið 2000 fæddist Hrefna Sif, alltaf
gafstu þér góðan tíma með þeim.
Mér er minnisstætt þegar
jarðskjálftinn kom árið 2000, ég
með Hrefnu Sif 2 mánaða, hjá
ykkur í Bólstaðarhlíð og Halli
með strákana niðri í bæ. Ég varð
alveg hrikalega hrædd en þér
tókst að róa mig því að þú gast
allt, þú varst svo stoltur af afa-
börnunum þínum og yndislegur
afi. Þegar þú varst að töfra fyrir
þau, segja þeim sögur eða vísur,
þegar Hrefna Sif sagði stundum:
Afi segir stundum skrýtin orð,
alltaf varstu með rétt svör þegar
hún hringdi í þig til að fá hjálp
með vísur eða gátur úr skólan-
um, alltaf gafstu þér tíma fyrir
afabörnin þín.
Ég er svo heppin að eiga
margar fallegar minningar. Við
töluðum oft um fjölskylduferðina
sem við fórum 2005 til Mallorka,
þú, Hrefna, Halli ég og börnin,
það var yndisleg og frábær ferð
sem stendur uppúr, við skemmt-
um okkur öll svo yndislega vel,
við töluðum oft um að fara aftur
í svona ferð.
Nú sit ég hér og leyfi bara
tárunum að renna, og minnist
þess þegar ég sat hjá þér á
mánudeginum uppi á spítala og
þú varst að segja mér hvað var
að gerast, horfðir á mig og
spurðir hvort ég sæi ljósið, ég
jánkaði því og bauðst til að taka
það í burtu, en þá brostir þú til
mín og sagðir: „Nei, Helen, þetta
getur þú ekki tekið í burtu þó þú
getir margt,“ brosið sem kom frá
þér þegar þú snérir að mér og
sagðir þessi orð yljar mér um
hjartarætur, ég skil núna hvað
þú varst að meina, þegar ég
hugsa um þessi orð renna tárin,
þú vissir hvað var að gerast.
Orðin þín og brosið ylja mér
um hjartarætur þegar ég sit hér
við kertaljós, skrifa til þín og
hugsa um allar minningar sem
ég á um þig. Ég gæti skrifað
endalaust, ég á svo margar fal-
legar minningar.
Ég horfi núna upp til stjarn-
anna og þar lýsir ein falleg
stjarna. Ég veit að það ert þú,
elsku Hreinn, og ég veit að þú
munt alltaf vera með okkur.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Elsku tengdapabbi minn og
vinur minn, minningar lifa og
þér mun ég aldrei gleyma.
Þín tengdadóttir,
Helen Guðjónsdóttir.
Elsku afi minn, nú ertu farinn
frá mér. Það er erfitt að þurfa að
kveðja þig, en heppin var ég að
eiga þig sem afa. Þú varst alltaf
svo góður við mig og svo klár. Þú
varst alltaf að segja mér
skemmtileg ljóð og vísur, ég
fékk innblástur frá þér að semja
ljóð. Ég man eitt skipti þegar ég
og bræður mínir vorum lítil þá
gerðirðu flott töfrabragð með
fingrunum fyrir okkur og við
horfðum dolfallin á og ég sagði
öllum að afi kynni að töfra. Þeg-
ar ég leit til himna um daginn sá
ég stóra fallega bjarta stjörnu,
ég er viss um að það varst þú.
Ég vona að þú lifir góðu lífi uppi
í himnaríki í sloppnum þínum og
að lesa bók uppi í sófa. Ég sakna
þín mjög mikið en ég veit að þú
ert samt hjá mér, ég er svo
heppin að ég á margar fallegar
minningar um þig.
Ég veit að þú horfir niður á
mig með stolti og gleði. Ég skal
hugsa vel um ömmu fyrir þig.
Ég elska þig mikið.
Með hinstu kveðju, þín litla
afastelpa,
Hrefna Sif.
Elsku afi minn, það er svo
sárt að kveðja þig og að koma
kveðjunni á blað er erfitt. Ég get
sagt frá svo mörgum góðum
minningum að það myndi verða
heil bók. Ein af þeim minningum
er frá töfrabragðinu um Pétur
og Pál, vá hvað ég var hugfangin
og hvernig þú gast platað mig
með töfrabragðinu, en svo þegar
ég var eldri fórstu að útskýra
fyrir mér hvernig þú fórst að
þessu, þá fannst mér ég vera
kjáni þegar ég vissi hvernig
þetta virkaði.
Önnur góð minning er þegar
þú kenndir mér að tefla, ein jólin
þá fékk ég að hafa mandarínur
sem taflmenn og þá þurftir þú að
komast í gegnum allar mínar
mandarínur áður en þú gast náð
taflmönnunum mínum, það var
gaman því að þá vann ég þig. Þú
varst alltaf svo góður og glaður,
alltaf þegar ég kom í heimsókn
eða í pössun þá var tekið vel á
móti mér með vísu eða einhverju
spakmæli sem ég svo botnaði
engan veginn í og eyddi svo
mörgum tímum í að pæla hvað
þýddu.
Það er alveg stórfenglegt
hvað fólk getur verið hjartahlýtt,
þegar mamma kom með mig
fyrst í Bólstaðahlíðina var mér
tekið með svo mikilli hlýju, gleði
og ást að nánast um leið var ég
farinn að kalla á afa og ömmu,
þú og amma Hrefna tókuð mér
eins og ykkar eigin barnabarni
enda aldrei litið á mig öðruvísi.
Svo liðu árin og ég kynnist
Díönu, og var henni tekið með
opnum örmum eins og öllum
sem litu inn hjá ykkur ömmu. Og
eitt sem var svona merki hjá
þér, afi, að þú og amma áttuð
alltaf Coke í gleri handa okkur
barnabörnunum, það fannst okk-
ur frábært.
En það sem gleður hjartað
hvað mest er hvað þú varst stolt-
ur þegar þú varðst langafi, þeg-
ar við Díana eignuðumst Helen
Amalíu, þegar við komum með
hana til þín á spítalann, þú hélst
á henni, brosið sem kom á þig
fannst mér vera sama bros og
þegar ég hitti þig fyrst.
Þegar þú fórst með orðalínu:
hvar er Gussi minn, eða hvernig
hefur Gussi minn það, mér
fannst það fyndið þegar þú kall-
aðir mig stundum þessu nafni.
Þú fórst með mörg spakmæli
fyrir okkur krakkana, það var
alltaf svo gaman að hlusta á vís-
urnar og ljóðin sem þú fórst með
um okkur bræðurna:
Iss, piss og pelamál,
púðursykur og króna.
Þegar Guðjóni er mikið mál,
þá pissar hann bara í skóna.
Nú er ég klæddur og kominn á ról,
Kristur Jesús veri mitt skjól,
í guðsóttanum gefðu mér,
að ganga í dag, svo líki þér.
(Höf. ók.)
Mér hefur alltaf fundist þetta
fallegt ljóð.
Ég veit að þú munt fylgjast
með okkur og vernda. Ég á
margar minningar sem ég mun
segja dóttur minni frá og sem
tengjast þessu ljóði.
Elsku afi minn, nú kveð ég þig
í hinsta sinn, ég mun ávallt
sakna þín.
Þinn
Guðjón Einar (Gussi).
Það eru liðin rúmlega 40 ár
síðan síðhærður austurbæjar-
strákur bankaði upp á að Öldu-
götu 57, til að bjóða ungu heima-
sætunni þar í bíó.
Heimilisfólkinu, Kristínu Ben og
Hreini syni hennar, hefur senni-
lega ekki staðið alveg á sama en
þau tóku mér, stráknum, með al-
úð eins og þau áttu eftir að gera
alla tíð síðan. Sennilega hef ég
notið fornrar vináttu afa míns,
Stefáns Jónssonar námsstjóra
og Hermanns Jónssonar, fyrrum
húsbónda á heimilinu. Unga
heimasætan Hermína var fædd
stuttu eftir lát Hermanns og átti
ekki því láni að fagna að kynnast
föður sínum, en það má að
mörgu leyti telja að Hreinn stóri
bróðir hafi komið í stað föður-
ímyndarinnar því hann tók svo
sannarlega þátt í uppeldi Herm-
ínu ásamt Kristínu. Eins og
gengur stofnuðum við Hermína
okkar fjölskyldu og stuttu síðar
stofnaði Hreinn heimili með
sinni ágætu konu Hrefnu Har-
aldsdóttur, sem í dag kveður
bónda sinn í hinsta sinn. Það var
einstakt að sjá hvað Öldugötu-
fjölskyldan stóð saman, alltaf
var hringt á milli til að heyra
hvert í öðru, eða skreppa til að
heilsa upp á og hjálpa til. Alla tíð
gátum við Hermína leitað til
Hreins um ráðleggingar eða lið-
sinni eða hvað sem var, því
Hreinn var faðir fjölskyldunnar
hvort sem honum líkaði það bet-
ur eða verr, en hann var lítillátur
og hafði ekki áhuga á að trana
sér fram. Það er því óhætt að
segja að hann hafi verið skírður
réttnefni, Hreinn. Hann þoldi
ekki óréttlæti eða óhóf og oft
ræddum við um hvað það væri
sem ræki menn áfram í græðgi í
peninga og völd og sumir væru
jafnvel til í að fórna sínum nán-
ustu fyrir það eitt að komast
sem næst „kjötkötlunum“.
Hreinn lærði ungur bifvéla-
virkjun og rak bifvélaverkstæði
um tíma en hóf síðan leigubíla-
akstur „hjá Steindóri“ ásamt
Jóni Steinari bróður sínum sem
fylgdi honum eftir í humátt,
enda voru þeir bræður ákaflega
samrýmdir og góðir félagar.
Seinna hófu þeir bræður báðir
störf hjá Símanum og veit ég að
þeir voru afskaplega vel liðnir
bæði fyrir dugnað og liðlegheit,
en það hef ég fyrir satt eftir
mönnum sem „unnu á móti
þeim“ við símatengingar í hús
úti í bæ og þurftu leiðbeiningar í
síma frá þeim bræðrum.
Á dánardegi Hreins 6. nóv-
ember sl. var búið að kalla fjöl-
skylduna saman uppi á spítala,
því búist var við að kallið kæmi
þá og þegar, en Jón var upptek-
inn fram eftir degi. Stuttu eftir
að hann mætti andaðist Hreinn
og var það eins og hann hefði
beðið eftir „Nonna bróður“.
Það hafa verið algjör forrétt-
indi fyrir mig að hafa kynnst
Hreini og hafa haft hann vak-
andi yfir fjölskyldu litlu systur,
því það eru svona menn sem
bæta umhverfi sitt og manni líð-
ur vel í návist við. Nú kveð ég
elskulegan mág minn og þakka
honum samfylgdina en um leið
sendi ég Hrefnu og fjölskyldu
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Far í friði, vinur.
Kári.
Stundum finnst manni tíminn
líða allt of hratt. Nú er komið að
því að kveðja vin minn og mág
Hrein Hermannsson hinstu
kveðju.
Það eru liðin um 40 ár frá því
ég sá hann fyrst, Hrefna systir
bauð okkur bræðrum í heimsókn
á Kjalarnesið þar sem foreldrar
okkar bjuggu á þeim tíma. Okk-
ur kom þetta nokkuð að óvart,
ekki síst þegar við sáum bílstjór-
ann sem við höfðum ekki séð áð-
ur. Okkur leist strax vel á mann-
inn og hefur það ekki breyst
síðan. Hrefna og Hreinn hófu
sambúð nokkru seinna sem stóð
yfir til dauðadags Hreins.
Hreinn var ættaður úr
Haukadal í Dalasýslu og var oft
farið í Dalina á sumrin. Ætlunin
var að veiða silung í vatninu.
Varð oftar en ekki minna úr
veiðiskap, en svo undarlega brá
við að eftir því sem minna veidd-
ist voru ferðirnar skemmtilegri
og ævintýralegri.
Ekki er ætlunin að skrifa
æviágrip Hreins, það munu aðrir
mér fróðari gera.
Þau Hrefna eignuðust einn
son, Hermann Kristin, sem sér á
eftir föður sínum, en fyrir átti
Hrefna soninn Harald Guð-
mundsson og var Hreinn honum
góður fósturfaðir.
Hreinn var einhver bónbesti
maður sem ég hef þekkt, sama
hvort vandamálin voru lítil eða
stór þá leysti hann þau af hendi
eins og ekkert væri sjálfsagðara.
Þegar hann gerði vinum sínum
greiða ætlaðist hann til einskis í
staðinn.
Hreinn minn, ég vil að lokum
þakka þér fyrir allt, sérstaklega
vil ég þakka þér fyrir að fá að
kalla þig vin minn í fjörutíu ár.
Kveðja, þinn mágur,
Karl Haraldsson.
Þegar ég sest niður til þess að
rita þessi orð til minningar um
móðurbróður minn Hrein Her-
mannsson lít ég um öxl og í huga
mínum birtast hinar ýmsu
Hreinn
Hermannsson