Morgunblaðið - 16.11.2012, Page 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. NÓVEMBER 2012
oftast til að glíma við einhver
vandamál í heimatölvunni eða
uppfæra einhvern hugbúnað, en
eitt er það heimboð sem ég hef
alltaf séð eftir að hafa ekki kom-
ist í. Það var þegar þeir feðgar,
Óli og Styrmir og einhverjir fleiri
útvaldir mættu til hans, um það
bil þegar frumsýna átti þriðju
myndina, snemma dags og
horfðu á fyrstu tvær myndirnar á
DVD og svo átti að steðja í bíó og
horfa á þriðju myndina. Svona
skemmtilegar hugmyndir fram-
kvæma ekki nema fáir útvaldir.
Einhverju sinni vorum við í
kaffitíma að ræða myndir Spiel-
bergs. Ég missti það út úr mér að
ég hefði aldrei séð E.T. því ég
hélt að þetta væri bara krakka-
mynd. Minn maður var auðvitað
mjög hneykslaður, en lét ekki
þar við sitja. Daginn eftir kom
hann með DVD-mynd með E.T.
og skipaði mér að horfa. Sem ég
og auðvitað gerði mér til mikillar
ánægju. Og í næsta kaffitíma var
hún rædd fram og til baka.
Því var það óvænt ánægja að
sjónvarpið sýndi E.T. á laugar-
dagskvöld – aðeins nokkrum
dögum eftir fráfall míns góða vin-
ar. Og þegar E.T. labbar upp
stigann um borð í geimskipið,
sem flytur hann brott frá jörðinni
og út í óravíddir geimsins, segir
E.T. eitthvað á þá leið að hann
verði alltaf hér. Þannig vil ég líka
hugsa til Óla – þótt hann sé far-
inn þá verður hann alltaf hér.
Meira um Óla á http://
www2.nmi.is/oli
Einar Karlsson.
Þriðjudagurinn 6. nóvember
hófst svo sannarlega ekki með
venjubundnum hætti í höfuð-
stöðvum Nýsköpunarmiðstöðvar
Íslands á Keldnaholti því þegar
starfsmenn fóru að tínast til
vinnu á Holtið var Bimminn hans
Óla hvergi sjáanlegur á bílaplan-
inu og enginn kaffiilmur mætti
mannskapnum. Eitthvað var
öðruvísi. Eitthvað hlaut að hafa
komið upp á!
Líklegast hefði enginn kippt
sér upp við það á vinnustaðnum
ef einhver annar starfsmaður
mætti ekki á ákveðnum tíma eða
léti ekki vita af ferðum sínum, en
hvað Óla varðaði giltu önnur lög-
mál. Það var nefnilega nánast
hægt að stilla klukkuna sína eftir
ferðum hans og því varð sam-
starfsfólk hans strax verulega
áhyggjufullt þegar hann hvorki
var mættur til vinnu fyrstur allra
né svaraði síma.
Óli andaðist í svefni á heimili
sínu aðfaranótt þessa þriðjudags
eftir hefðbundinn mánudags-
vinnudag, með glaðværð og léttu
spjalli við vinnufélagana yfir há-
degissoðningunni. Áfall okkar,
sem eftir sitjum, er mikið og
söknuðurinn sár eftir einstaklega
ljúfum samstarfsmanni.
Óli átti 22 ára farsælan starfs-
feril að baki á Iðntæknistofnun,
sem síðar varð hluti af Nýsköp-
unarmiðstöð Íslands. Hann setti
svo sannarlega sitt mark á stofn-
unina því nánast allt efni, sem
birtist í formi auglýsinga, blaða-
útgáfu, myndbanda, bóka og
bæklinga, hefur farið í gegnum
hans faglegu hendur.
Þegar hugsað er til Óla koma
orð eins og vandvirkni, sam-
viskusemi, stundvísi, sköpunar-
gleði og fagmennska upp í hug-
ann. Þrátt fyrir að Óli væri
ákaflega ljúfur maður og þægi-
legur í allri umgengni sló hann
aldrei af faglegum kröfum og það
komst ekki nokkur maður upp
með að hugsa ekki hlutina til
enda eða ætla sér að fara á auð-
veldri hraðferð í gegnum það
efni, sem átti að birtast í nafni
stofnunarinnar. Óli sá til þess á
sinn hægláta, ljúfa en jafnframt
ákveðna hátt að ekkert færi „í
loftið“ nema „rúmlega“ fullkom-
ið. Hvert viðfangsefni skyldi vera
útpælt og hugsað út frá öllum
sjónarhornum og aldrei skyldi
slakað á sjálfsögðum fagurfræði-
legum kröfum þrátt fyrir að
tímaþröng væri farin að banka
upp á. Óli var sannkallaður lista-
maður í sinni grein.
Fjölskyldan var Óla afar hug-
leikin og mjög oft ræddi hann
stoltur um Styrmi son sinn, sem
býr í Svíþjóð, og fjölskyldu hans.
Feðgarnir voru mjög nánir og
notuðu hvert tækifæri til að hitt-
ast. Styrmir var nýbúinn að vera
í heimsókn á Íslandi hjá pabba
sínum og Óli hafði ráðgert að
dvelja í Svíþjóð um jólahátíðina.
Oft er rætt um að enginn viti
hvað átt hefur fyrr en misst hef-
ur. Við, samstarfsfólk Óla á Ný-
sköpunarmiðstöð Íslands, höfum
alltaf vitað að við vorum með ein-
stakan fagmann með ákaflega
góða nærveru í okkar röðum.
Hann var aldrei að trana sér
fram, en var ætíð til staðar fyrir
þá, sem þurftu á honum að halda.
Óli var einn af þeim lykilstarfs-
mönnum, sem settu sitt persónu-
lega fingrafar á miðstöðina. Góðs
samstarfsmanns og yndislegs
vinar verður sárt saknað.
Forstjóri og samstarfsfólk á
Nýsköpunarmiðstöð Íslands
senda fjölskyldu Óla innilegar
samúðarkveðjur.
Minning hans mun lifa.
Sigríður Ingvarsdóttir.
Við kveðjum þig kæri vinur
með þessu ljóði:
Ég veit þú fékkst engu, vinur, ráðið
um það,
en vissulega hefði það komið sér betur,
að lát þitt hefði ekki borið svo
bráðan að.
Við bjuggumst við að hitta þig
oft í vetur.
Og nú var um seinan að sýna þér allt
það traust,
sem samferðafólki þínu hingað til láðist
að votta þér. Það virtist svo ástæðulaust
að vera að slíku fyrst daglega
til þín náðist.
En dánum fannst okkur sjálfsagt að
þakka þér
og þyrptumst hljóðir um kistuna
fagurbúna.
Og margir báru þig héðan á
höndum sér,
sem höfðu í öðru að snúast þangað
til núna.
En þetta er afrek, sem einungis
látnum vinnst,
í allra þökk að gerast virðingamestur.
Því útför er samkoma, þar sem oss
flestum finnst
í fyrsta sinn rétt, að annar sé
heiðursgestur.
Loks fundum við til þess með stolti
og sorg í senn
er síðast héldum við burt frá
gröfinni þinni,
að við, sem þig kvöddum, vorum þá
lifandi enn,
að vísu með Allt eins og blómstrið
í fersku minni.
En þó að við sjáum til ferða dauðans
hvern dag
og drottinn stuggi við okkur á
marga lundu,
er þetta hið eina ævinnar ferðalag,
sem aldrei er ráðið fyrr en á
síðustu stundu.
Mér dylst að vísu þín veröld
á bak við hel,
en vænti þess samt, og fer þar að
prestsins orðum,
að þú megir yfirleitt una hlut þínum vel,
því okkar megin gengur nú flest úr
skorðum.
Og hér eru margir horfnir frá þeirri trú,
að heimurinn megi framar skaplegur
gerast,
og sé honum stjórnað þaðan, sem
þú ert nú,
mér þætti rétt að þú létir þau
tíðindi berast.
(Tómas Guðmundsson)
Elsku Styrmir og fjölskylda,
við sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Minning um góðan dreng lifir.
Þínir vinir og samstarfsfélag-
ar,
Ósk Sigurðardóttir
og Kristján Óskarsson.
Hver er mikilvægasta mann-
eskjan í þínu lífi? spurði Óli mig
daginn áður en hann kvaddi
þennan heim, alveg upp úr þurru.
Ég svaraði sem svo að hann væri
mikilvægasta manneskjan í mínu
lífi enda hægri og vinstri hönd
mín í mínum verkefnum hjá Ný-
sköpunarmiðstöð Íslands. Hann
brást hneykslaður við og hafði á
þessari stundu sjálfur í huga son
sinn og það hversu mikilvægur
hann væri honum. Hafði sjálf að
sjálfsögðu fjölskyldu mína í huga
en fannst tilvalið að skella þessu
fram til að láta hann vita af því
hversu miklu máli hann skipti
mig líka.
Síðustu daga og vikur var Óli
búinn að ljóma enda sonur hans
væntanlegur til landsins með vin-
um sínum. Hann hlakkaði ekki
lítið til þeirrar helgar og gladdist
mjög yfir því að taka á móti syni
sínum og vinum hans. Óli lifði
fyrir fjölskylduna, fyrir litlu
prinsessurnar sínar tvær og fyrir
litla ófædda gullmolann sem
væntanlegur er í desember. Við
byrjuðum morgnana oft á því að
sitja fyrir framan tölvuna hans
og skoða nýjar myndir og mynd-
bönd af fjársjóðnum hans í Sví-
þjóð; Styrmi, tengdadótturinni
og barnabörnunum tveimur. Óli
var stoltur faðir, stoltur og mont-
inn afi og var duglegur að segja
okkur samstarfsfélögunum sögur
af fjölskyldu sinni enda mikill
barnakarl og góður vinur.
Fyrir mér er Óli einstakur
maður sem kenndi mér margt.
Hann kenndi mér að meta litlu
hlutina í lífinu, reyndi á þolrif
mín með þrjósku sinni sem varð
til þess að ég skilaði betra verki,
átti það til að tuða svolítið mikið
en með tímanum fór mér að
þykja vænt um tuðið í honum
sem oft endaði bara í hlátri. Á
sínu sviði var hann fagmaður
fram í fingurgóma, mikill heim-
spekingur og víðlesinn snillingur
sem ég á eftir að sakna mikið.
Það er afar einmanalegt að
koma í vinnu þessa dagana. Eng-
inn grænn BMW fyrir utan í
stæðinu sínu. Engin kaffilykt.
Ekki búið að kveikja ljósin á
skrifstofunni okkar. Enginn Óli
sem tekur á móti mér með bros á
vör með orðunum: Góðan og
blessaðan daginn, dísin mín, mik-
ið er nú gaman að sjá þig!
Takk fyrir allt, elsku Óli.
Árdís Ármannsdóttir.
Við Ólafur vorum samstarfs-
menn um skeið án þess að kynn-
ast að nokkru ráði öðru en því að
ég sótti til hans námskeið í gerð
prentgripa og kynningarmynd-
banda og komst þar að því að
þessi maður sem var kyrrlátur í
sínu dagfari bjó yfir eldlegum
áhuga á sjónlist og prentlist og
kviknaði virkilega til lífsins þeg-
ar viðfangsefnin vöktu áhuga
hans. Ólafur var svipmikill mað-
ur, með þykkt grásprengt hár,
sem hann bar jafnan sítt og tók
tilgerðarlaust saman í tagl, hafði
sinn eigin stíl í klæðaburði sem
bar bæði keim af rótum hans í
kynslóð hippatímans og fag-
manns á sviði kvikmyndunar.
Hann var stórvaxinn en leið
nokkuð af gigt á síðustu árum og
fór sér hægt í hreyfingum. Hann
var fagurkeri í bestu merkingu,
með næman smekk og beitti
þeim kostum að fullu í sínu starfi,
sem hann hafði mikla ánægju af
og sinnti af aga og festu. Hann sá
um alla gerð prentgripa, mynd-
banda eða tilfallandi verkefna á
sviði fjölmiðlunar fyrir Nýsköp-
unarmiðstöð og gladdi okkur
samstarfsfólkið líka ævinlega
með vönduðu handbragði sínu
þegar gera þurfti skemmtiefni af
sjónrænu tagi.
Fyrir þó nokkrum árum fór ég
að gera mér far um að kynnast
Ólafi og komst að því sem mig
hafði grunað, að við áttum mörg
sameiginleg áhugamál og milli
okkar tókst hinn ágætasti kunn-
ingsskapur. Ólafur var menning-
arviti, fjölfróður og gríðarlegur
lestrarhestur. Hann var hrif-
næmur og minnugur og gat rakið
söguþráð úr bók eða sviðsetning-
ar í kvikmyndum af lifandi ná-
kvæmni og innlifun. Hann hafði
ákveðnar skoðanir en fordóma-
lausar á flestu sem við festum vit
og önd okkar við, hann hallaðist
til vinstri í pólitík og fannst Sví-
þjóð, þar sem hann hafði stundað
nám og búið um nokkurt skeið,
um margt fyrirmyndarríki, það
fór ekki á milli mála. Þar bjuggu
líka afkomendur hans, sem voru
forgangsmál, Ólafur hafði þau á
hreinu, vinna, fjölskylda, listir.
Til hans var hægt að leita um
hvaðeina, kvikmyndir, heimildar-
myndir og bækur um efni sem
hann hafði áhuga á, hann stóð
báðum fótum í tuttugustu öldinni
og var með tækni nýrrar aldar
áreynslulaust í fingurgómunum.
Hann var alls ekki átroðslusamur
maður, blandaði sér ekki í um-
ræðu nema efnið gripi huga hans,
en gat staðið fast á sínu ef svo
bar til.
Þegar dauðinn fer um og hefur
svo hratt á hæli, verður það bæði
sárt og skýrt að vinur er horfinn,
hann er farinn fyrir fullt og allt
og við sitjum eftir með þá tilfinn-
ingu að við gátum ekki kvatt
hann, gátum ekki sagt honum að
við kynnum að meta hann með
sínum kostum og kynjum og
myndum sakna hans, að hann
væri sem pálmatré í okkar mann-
lífsvin sem við vildum ekki missa.
Og vandfyllt skarð hans sem í
áratugi óf lífsverk sitt úr þráðum
listhneigðar, vandvirkni og þekk-
ingar, sem safnað var til af áhuga
og smekkvísi, þessa bera vitni
verkin sem hann lætur eftir sig.
Ég minnist Ólafs með miklum
söknuði og veit að þar mæli ég
fyrir munn okkar samstarfs-
manna og vina hans. Genginn er
drengur góður.
Hermann Þórðarson, Ný-
sköpunarmiðstöð Íslands.
Það hefur verið höggvið skarð
í hópinn okkar hér á vinnustaðn-
um. Ólafur eða Óli, eins og við
kölluðum hann jafnan, var hér í
fullu fjöri á mánudegi en varð
síðan bráðkvaddur aðfaranótt
þriðjudags. Síðustu dagarnir
hafa því verið hálfóraunverulegir
án hans og við eigum ennþá erfitt
með að trúa að hann sé farinn frá
okkur.
Óli hóf störf á fræðsludeild
Iðntæknistofnunar Íslands á
árinu 1990, sem breyttist í Ný-
sköpunarmiðstöð Íslands á árinu
2007, og hafði því verið sam-
starfsmaður minn í rúmlega 22
ár. Upphaflega vann hann hönn-
unarvinnu við námsgagnagerð en
starf hans þróaðist í hönnun og
uppsetningu kynningarefnis og
annarra prentaðra gagna frá
okkur svo og gerð myndbanda af
ýmsu tagi, bæði fræðsluefnis,
funda og annarrar margmiðlun-
ar. Hann var hugmyndaríkur og
snillingur á sínu sviði, hafði skýr-
ar skoðanir á því hvernig hlut-
irnir ættu að líta út og vildi ekk-
ert hálfkák enda mikill
fagmaður.
Sem félagi var Óli góður vinur
og hjálpsamur, ég tel mig heppna
að hafa átt hann sem vinnufélaga
og ágætan vin svo lengi. Hann
var gjarnan aðalhugmyndasmið-
urinn að skemmtiatriðum okkar
deildar fyrir árshátíðir, undirbjó
þau í smáatriðum og lét okkur
æfa og æfa þar til hann sætti sig
við árangurinn. Þarf ekki að
spyrja að því að þetta varð hin
besta skemmtun. Hann var
manna fróðastur um kvikmyndir
og vissi bókstaflega allt á því
sviði. Þótt kvikmyndir væru stórt
áhugamál hans var fjölskyldan í
fyrsta sæti. Hann naut þess fyrst
og fremst að heimsækja Styrmi,
son sinn, og hans fjölskyldu til
Svíþjóðar eða fá þau til sín í
heimsókn og fylgjast með barna-
börnunum eftir að þau komu til
sögunnar.
Ég kem til með að sakna Óla
en bæði hann og verkin hans
munu lifa lengi með okkur. Ég
votta Styrmi og hans fjölskyldu
og systkinum Óla samúð mína.
Blessuð sé minning þín.
Sigríður Halldórsdóttir.
Við fáum öll mis-
munandi hönd í spili lífsins.
Sumir fæðast með fulla hönd af
mannspilum, en aðrir standa
eftir með tvista og þrista.
Mamma fékk blandaða hönd og
nokkur góð tromp. Heilsan var
versta spilið enda fór henni að
hraka fyrir fertugt, en mamma
kunni á trompin og nýtti þau
vel.
Mikilvægasta trompið var að
sjálfsögðu pabbi, því án hans
hefði þessi barátta verið von-
laus. Dugnaður hans og vinnu-
semi gerðu honum kleift að taka
við heimilishaldinu þegar veik-
indi mömmu byrjuðu. Allt í einu
var það pabbi sem gerði allt,
sópaði, skúraði, þurrkaði af,
lærði að elda og baka og bjó
jafnvel til jólakökurnar. Systir
mín hljóp líka fljótt í skarðið,
aðeins rúmlega 10 ára gömul.
Við systkinin vorum annað
tromp. Líffræðilega átti mamma
ekki að geta orðið ófrísk eftir að
hún missti frumburðinn. Hún
lét sér hinsvegar ekki segjast
og fann lækni sem búsettur var
erlendis til að framkvæma sjald-
gæfa aðgerð og gefa henni von
um fleiri börn. Alla tíð fengum
við að heyra hvað við værum
dýrmæt. Mamma sagði gjarnan:
„Ég vildi að ég ætti tíu,“ en
bætti svo við að þá gæti hún
ekki eytt svona miklum tíma
með okkur. Það voru einföld og
góð rök gegn fleiri systkinum
þegar maður var krakki.
Kímnigáfan hennar var
tromp sem lítið bar á. Á erfiðum
tímum gat hún laumast úr
ástandi augnabliksins og hlegið
dátt að léttleika tilverunnar.
Eitt það fyrsta sem hún sagði
um kærasta systur minnar, síð-
ar eiginmann, var það hvað
Sólveig Anna
Þórleifsdóttir
✝ Sólveig AnnaÞórleifsdóttir
fæddist í Grímsey
30. ágúst 1938. Hún
lést á Hornbrekku í
Ólafsfirði 16. nóv-
ember 2011.
Útför Sólveigar
fór fram frá Ólafs-
fjarðarkirkju 25.
nóvember 2011.
hann væri með góð-
an húmor og taldi
það mikilvægan
þátt í hverju sam-
bandi. Einu sinni
þegar ég var ný-
byrjaður með kær-
ustu spurði hún:
„Hlæið þið saman?“
Svarið við þeirri
spurningu reyndist
vera góð vísbend-
ing um framtíðina,
enda mamma líka góð að greina
fólk.
Mamma var full af kærleika,
en það var trompið sem kom
okkur systkinum best. Hún bjó
til einkennilegan aga umvafinn
kærleika, útskýrði alltaf regl-
urnar og hvað maður þyrfti að
gera til að vinna sér inn fyrir
hlutunum. Hún lagði mikla
áherslu á að tjá kærleika og ein
strangasta reglan hennar var,
að kvöldi skal ósáttum eyða.
Það síðasta sem hún sagði við
mig er lýsandi fyrir þá um-
hyggju og kærleik sem mamma
ávallt sýndi: „Ertu með hósta,
elskan?“
Að lokum eru það forvitnin
og móðurmálið. Mamma var
alltaf að lesa, bæði skáldsögur,
ævisögur og heimildarrit. Hún
vildi stöðugt fræðast, sérstak-
lega um aðra menningarheima.
Hún hafði gaman af góðum sög-
um og þegar ég var krakki þá
leyfði hún mér að útskýra í
smáatriðum flestar bíómyndir
sem ég fór á, sitjandi á rúm-
stokknum hjá henni á meðan
hún lagði niður bókina. Þolin-
mæðin til að hlusta var óþrjót-
andi þó lesturinn væri hennar
helsta tómstundaiðja. Í gegnum
árin er ég sennilega búinn að
bera allar bækurnar á bókasafn-
inu heim til okkar og tilbaka.
Mamma var því með mjög gott
vald á íslenskri tungu og aldrei
brást henni bogalistin að út-
skýra orð, orðatiltæki, eða máls-
hætti fyrir okkur. Hún kvaddi
þennan heim á degi íslenskrar
tungu, 16. nóvember 2011. Hún
mun ávallt lifa í huga mér. Að
tala er að sá, að hlusta er að
uppskera.
Þórarinn Rúnar Einarsson.
Afburða snjöll,
leiftrandi skemmtileg og góður
vinur. Þannig var Dilla. Hún
kom inn í vinahópinn í 3. bekk í
MR og ávann sér samstundis
sess í þéttri klíku Hagaskóla-
krakka sem héldu til í Fjósinu í
öllum frímínútum. Hún passaði
svo vel inn í hópinn að það var
eins og við hefðum alltaf þekkt
hana. Þessi yndislega stúlka
varð mín besta vinkona og ná-
grannakona næstu áratugina.
Hún var fær í sínu fagi sem
hjúkrunarfræðingur og ég naut
leiðsagnar hennar um brjósta-
gjöf, kvilla og barnastúss. Hún
var líka huggari í ástarsorg og
sú sem var trúað fyrir öllum
leyndustu hugsunum. Dilla gat
verið undurblíð en líka harð-
ákveðin og þrautseig. Hún ól
upp Kristján sinn, einkason og
Guðrún Dýrleif
Kristjánsdóttir
✝ Guðrún DýrleifKristjánsdóttir
fæddist í Reykjavík
4. apríl 1958. Hún
lést í Reykjavík 24.
október 2012.
Útför Dýrleifar
fór fram frá Nes-
kirkju við Haga-
torg 7. nóvember
2012.
augastein og bjó
þeim fallegt heimili
á Ásvallagötunni.
Þegar hún hóf nám
í lögfræði, hellti
hún sér í það heils-
hugar og af mikl-
um krafti. Lög-
mannsstörfin
virtust eiga vel við
hana og ekki var
annað að sjá en að
hún blómstraði.
Það gladdi gömlu vinkonurnar
ósegjanlega þótt við sæjum
minna af henni en áður. Nú
sitjum við eftir harmi slegnar
því vinkona okkar fór alltof
snemma og alltof snöggt.
Hvernig er hægt að kveðja
bestu vinkonu? Dóttir mín seg-
ist alltaf sjá Dillu fyrir sér
hlæjandi. Það er líka þannig
sem hún stendur fyrir mínum
hugskotssjónum og mun gera
um ókomna tíð. Elsku Dilla,
sem var okkur öllum svo kær.
Ég sendi mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur til Kristjáns, Hjör-
dísar og barnabarnanna sem
hún elskaði og dáði. Til Unnar
sem hefur misst yndislega dótt-
ur og vinkonu og til systkina
Dillu og fjölskyldna þeirra.
Brynhildur Bergþórsdóttir.