Morgunblaðið - 04.07.2013, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JÚLÍ 2013
nýtti tímann vel og tókst að vinna
sér inn aukapening á næturvökt-
um fyrir ónefnda sleða bekkjar-
ins með skilaverkefnum í vélritun
(Albert er albata) og ritgerðum
enda Óli frábær penni og fékk t.d.
verðlaun fyrir færni í móðurmáli
á stúdentsprófi. Ekki er heldur
hægt að minnast gömlu daganna
án þess að nefna nestið hans Óla
sem allir bekkjarfélagar muna
eftir. Þegar flestir voru með epli í
nesti var hann með hálft sam-
lokubrauð eða sex samlokur
smurðar og einn lítra af Trópí.
Fyrst hélt maður að þetta væri
grín, en allt hvarf þetta í 15 mín-
útna frímínútum ofan í Óla sem
var sérlega grannur og vel á sig
kominn.
Eftir að stúdentsprófi lauk
höfum við bekkjarfélagarnir
haldið hópinn, þó mismikið. Óli
var í innsta kjarna bekkjarins
sem m.a. hefur hist árlega í úti-
legum með allan krakkaskarann,
þar sem keppt er í hinum ýmsu
íþróttagreinum. Óli var ómiss-
andi í þessum félagsskap þó eng-
inn vildi lenda í skriðtæklingum
við hann. Hann innleiddi nýjar
keppnisgreinar eins og Stinger
og Ólapískar íþróttir sem var n.k.
fjölþraut samin af honum með al-
vöru og gríni. Þessar samveru-
stundir í útilegunum eru ómetan-
legar okkur öllum og fjölskyldum
okkar. Óli sinnti krökkunum allt-
af sérlega vel. Hann var alltaf
með á hreinu hvað hvert afkvæmi
hét og hvað það var að gera, t.d. í
íþróttum, og ræddi þau mál við
krakkana af áhuga. Krakkarnir
litu mjög upp til hans – enda var
hann kallaður Óli forseti í okkar
vinahópi og gantast var með að
hann fengi að sofa inni í húsi með-
an við værum í tjöldum. Vegna
anna komst hann ekki alltaf og
var þá ófrávíkjanleg regla að
hringja í hann um miðja nótt
sama hvar hann var staddur í
heiminum.
Elsku Gerður, Auður, Siggi og
Sigrún. Missir okkar er mikill en
ykkar svo margfalt meiri. Megi
Guð og góðar vættir og hlýjar
hugsanir okkar veita ykkur styrk
til að halda áfram. Minningin um
elskulegan eiginmann, föður, vin
og félaga mun lifa með okkur.
F.h. bekkjarfélaga 6-X í
Verzló,
Klara og Þórir.
Vinarkveðja.
Drúpum höfði en ljósið lifir skært
í lífsins góðu verkum hans sem sefur
vært,
vinarþel, alúð, mannvinurinn mesti,
þeir móta spor í sandinn, slíkir lífsins
gestir.
Drúpum höfði en myndbrot ljóssins
loga,
sú lifandi minning skapar himins boga
á kveðjunnar stundu, þakkir færum
þeim
sem þennan góða dreng, færðu í okkar
heim.
Drúpum höfði en ljósið leiðir för,
lifir björt minning þá bát er ýtt úr vör,
yfir munu vaka englar alla stund,
umvafinn kærleik á forfeðranna fund.
(Anna Karólína Vilhjálmsdóttir)
Með kærri þökk.
Innilegar samúðarkveðjur
til fjölskyldunnar.
Anna Karólína
Vilhjálmsdóttir.
„Hvernig er þessi strákur sem
hún Gerður er að hitta?“ „Hann
er hávaxinn, dökkhærður og
mjög myndarlegur.“ Þessi ein-
földu orðaskipti eru mér minnis-
stæð, en þau áttu sér stað fyrir
bráðum 30 árum þegar Óli kom
inn í líf Gerðar vinkonu okkar.
Nokkrum dögum síðar má segja
að hann hafi komið inn í líf okkar
allra hinna í vinahópnum. Þar
kom fljótt í ljós hvaða mannkosti
hann hafði að bera. Ég gæti sagt
að hann hafi lagt sig fram um að
kynnast okkur vinum Gerðar, en
það væri einföldun. Persónuleiki
hans var slíkur að hann, að því er
virtist áreynslulaust, varð strax
hluti af hópnum og fyrr en varði
vorum við hætt að tala um hann
sem Óla hennar Gerðar, og hann
varð „bara“ Óli, hluti af hópnum
og eini Hafnfirðingurinn í hópi
sem í grunninn samanstóð af
æskuvinum úr Kópavogi.
Þessi sextán manna vinahópur
hittist fyrstu árin mjög reglulega,
alltaf einu sinni í viku en stundum
oftar og þá var gjarnan spilað. Óli
var þar oftast sjálfskipaður
regluvörður og lét okkur hin ekki
komast upp með neitt múður.
Með árunum fækkaði samveru-
stundum eins og vill gerast þegar
líf ungs fólks fer að snúast um
börn, en vináttan hélst óbreytt.
Seinni árin hefur samveran
oftar en ekki snúist um golf, og
höfum við m.a. farið nokkrum
sinnum saman til Spánar til golf-
iðkunar. Í fyrstu ferðinni var
regluvörðurinn mættur strax í
flugvélinni og útdeildi golfreglu-
bókinni til okkar byrjendanna í
íþróttinni. En hann var þó alltaf
afslappaður og skemmtilegur
spilafélagi og þessi mikla virðing
fyrir lögum og reglum var hluti af
hans stóra persónuleika sem okk-
ur þótti öllum svo vænt um.
Óli hafði þann gagnlega hæfi-
leika að muna öll nöfn, hvort sem
um var að ræða örnefni eða
mannanöfn, sem vissulega kom
sér vel í þeim störfum sem hann
gegndi. Þessi hæfileiki stafaði af
einlægum áhuga á mönnum og
málefnum og að kynnast þeim
stöðum sem hann heimsótti.
Hann hafði ótvíræða forystu-
hæfileika, dugnað og metnað sem
engum duldist, en hann hafði líka
til að bera mikla hlýju og skop-
skyn. Ef honum fannst rökræður
okkar komnar í ógöngur hafði
hann einstakt lag á því að snúa út
úr á skemmtilegan hátt og skipta
um umræðuefni.
Við ræddum mikið saman í síð-
ustu golfferð og hann sagði okkur
frá erfiðum verkefnum sem hann
hafði verið að glíma við í sínum
störfum. Þar skein í gegn hug-
sjón hans fyrir viðfangsefninu, en
ekki síður þakklæti hans til Gerð-
ar fyrir þann stuðning og skilning
sem hún veitti honum alla tíð, en
án hennar hefði hann ekki getað
sinnt sínum hugðarefnum af
þeirri ástríðu og elju sem hann
einkenndi. Fjölskyldan var hon-
um þó alltaf efst í huga og þau
Gerður voru ávallt samhent í
hverju því sem varðaði velferð
barnanna.
Við höfum misst kæran vin og
félaga en það er hjóm eitt hjá því
sem fjölskyldan hefur misst.
Elsku Gerður, Auður, Siggi, Sig-
rún og aðrir ættingjar, engin orð
ná að tjá samúð okkar eða milda
það mikla högg sem þið hafið orð-
ið fyrir. En við munum ávallt
standa við hlið ykkar og heiðra
minningu góðs manns.
Sigríður María Torfadóttir
og Arinbjörn Clausen.
Þegar fréttatilkynningin barst
frá Íþrótta- og ólympíusambandi
Íslands um andlát Ólafs Rafns-
sonar þurfti ég að lesa hana
þrisvar áður en sannleikurinn sí-
aðist inn. Samt gat ég ekki trúað
því að vinur minn Óli Rafns væri
látinn.
Síðasta viðtalið sem ég tók á
Smáþjóðaleikunum í Lúxemborg
rúmum tveimur vikum áður var
við Óla þar sem hugur hans var
þegar við næstu leika í Reykjavík
eftir tvö ár, en hann var formaður
undirbúningsnefndarinnar. Síð-
asta fólkið sem ég knúsaði bless á
flugvellinum í Brussel þegar hóp-
urinn hélt heim á leið voru Óli og
Gerður. Ekki grunaði mig að það
yrði síðasta faðmlagið.
Óli var mikill leiðtogi sem sést
best á því hve ungur hann valdist
til trúnaðar- og forystustarfa í
íþróttalífinu, bæði hér heima og
erlendis. Hann var harðduglegur
og skipulagður og náði á ein-
hvern óskiljanlegan hátt að sinna
með stökum sóma öllum störfun-
um sem hann tók að sér. En fyrst
og fremst var Óli yndislegur
drengur, góður vinur og mikill
fjölskyldumaður. Alltaf þegar ég
hitti hann skein hlýjan úr brúnu
augunum og breiða brosinu. Í
kjölfarið fylgdi síðan sannkallað
bjarnarfaðmlag. Alltaf gaf hann
sér tíma til að spyrja um fjöl-
skylduna. Ekki af vana eða
skyldurækni, heldur af einlægum
áhuga.
Eins var manni alltaf ljós ást
hans á eigin fjölskyldu og stolt yf-
ir börnunum sínum. Þrátt fyrir
mikla fjarveru og annir vegna
starfa sinna var fjölskyldan alltaf
efst í huga hans. Þau Gerður voru
höfðingjar heim að sækja á fal-
legt heimili þeirra og mér er
minnisstæð alúðin sem Óli sýndi
við að steikja sveppina og velja
rauðvínið áður en kjötinu var
skellt á pönnuna og máltíðin full-
komnuð. Eftir á tóku síðan við
samræður um lífið og tilveruna
þar sem víðsýni hans og fordóma-
leysi nutu sín.
Óli hafði ríkan skilning á störf-
um íþróttafréttamanna og sem
formaður KKÍ og síðar forseti
ÍSÍ gekkst hann fyrir því að sam-
starfið við okkur var ávallt til fyr-
irmyndar. Hann gerði sér fylli-
lega grein fyrir erfiðum
aðstæðum sem við vinnum stund-
um við og hjá honum fengum við
fullan stuðning í okkar verkum.
Það er kaldhæðni örlaganna að
stærsti kostur Óla, hlýja, stóra
hjartað, skuli um leið hafa verið
veikleikinn sem kostaði hann lífið
og varð til þess að hann var hrifs-
aður frá okkur langt fyrir aldur
fram.
Mér er heiður að því að hafa
kynnst Óla og ég er stoltur af því
að geta kallað hann vin minn. Ég
sakna hjartahlýju hans og faðm-
lagsins, en get ekki gert mér í
hugarlund það ginnungagap sem
hann skilur eftir í hjörtum sinna
nánustu. Þeirra er missirinn
mestur. Gerði og börnunum
sendi ég innilegustu samúðar-
kveðjur mínar.
Adolf Ingi Erlingsson.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Þessi orð úr Hávamálum komu
upp í hugann þegar mér barst sú
hörmulega fregn að góður vinur
minn til margra ára, Ólafur E.
Rafnsson, væri látinn. Hvernig
má þetta vera að maður á besta
aldri, rétt fimmtugur, er hrifinn
burt frá eiginkonu, börnum, vin-
um og starfi? Enginn á sjálfsagt
svar við því en kannski er eitt-
hvað til í því sem ágætur maður
sagði við mig á erfiðu tímabili í
mínu lífi: „Lífið er ekki endilega
réttlátt, lífið er bara lífið!“
Kynni okkar Ólafs hófust er ég
tók við að þjálfa unga körfubol-
tastráklinga í 2. flokki Hauka í
Hafnarfirði sem þá höfðu unnið
sig upp í 1. deild og stefnan var
sett á úrvalsdeild. Þetta var
glæsilegur hópur og 7 af þeim
áttu eftir að klæðast íslenska
landsliðsbúningnum. Óli vakti
fljótlega athygli mína fyrir hraða
sinn og leikni en ekki síður fyrir
beinskeytta og heiðarlega fram-
komu. Foringjahæfileikar voru
ótvíræðir og áttu svo sannarlega
eftir að koma betur fram síðar.
Hann var harður í horn að taka
og gaf ekki hlut sinn fyrir nein-
um, hvorki á æfingum né í leikj-
um. Þetta var maður að mínu
skapi, keppnismaður fram í fing-
urgóma og þoldi ekki að tapa.
Hann hafði óbilandi trú á sjálfum
sér og það var nokkuð sama hvað
maður bað hann um í leikjunum
eða hvern hann átti að taka.
Hann hræddist aldrei neitt og
vék sér aldrei undan ábyrgð, stór
orð en sönn. Hann missti nánast
aldrei af æfingu og það var jú í
þeim anda sem ríkti innan hóps-
ins í þessi 4 ár sem ég var með þá.
Ástundun og óbilandi áhugi skil-
aði þessum hópi 2 bikarmeistara-
titlum á þessum 4 árum, óteljandi
titlum í yngri flokkunum, frá-
bærri frammistöðu í Evrópu-
keppni og 1 Íslandsmeistaratitli
ári seinna.
Samband mitt við Óla og
Haukastrákana varð mjög náið
enda kenndi ég mörgum þeirra
líka í Flensborg. Þarna myndað-
ist taug sem aldrei mun rofna og
þeir allir og karfan í Haukum
mun ætíð eiga stóran sess í hjarta
mínu. Á engan er hallað þótt ég
segi að samband okkar Óla hafi
orðið meira og nánara en hinna
enda störfuðum við saman í
stjórn KKÍ í mörg ár og hittumst
oft eftir það til skrafs og ráða-
gerða bæði hér á landi og erlend-
is.
Gerður, yndisleg eiginkona og
félagi til margra ára ásamt börn-
um hefur misst eiginmann í
blóma lífsins, þungur og erfiður
er þeirra harmur. Ísland hefur
misst einn af sínum bestu sonum,
körfuknattleikurinn í Evrópu
sinn foringja og íþróttahreyfing-
in á Íslandi án leiðtoga síns er
sem lömuð af sorg. Við vinirnir
skiljum þetta bara ekki, eða vilj-
um ekki skilja þetta. Vonumst
kannski bara til þess að við vökn-
um og að þetta hafi allt verið
draumur. Því miður er það ekki
og við verðum að sætta okkur við
að traustur félagi er ekki lengur á
meðal okkar. Minningin mun lifa,
minning um góðan dreng sem á
allt of stuttri ævi afrekaði meira
en flestir aðrir.
Gerði, börnum, foreldrum
Ólafs og öðrum tengdum sendi ég
innilegar samúðarkveðjur og bið
Guð að vaka yfir ykkur og styðja í
sorg ykkar.
Einar Gunnar Bollason,
fyrrv. formaður Körfuknatt-
leikssambands Íslands.
Mér barst boð frá Ólafi Rafns-
syni og Gerði konu hans um miðj-
an júní um teiti þeirra hjóna í til-
efni fimmtugsaldurs þeirra
beggja. Ég var rétt búinn að
þiggja þetta boð, þegar harma-
fregnin barst um andlát hans.
Sorglegt og óvænt reiðarslag.
Ólafur tók við af mér sem for-
seti ÍSÍ árið 2006. Áður hafði
hann gegnt formannsembættinu
í Körfuknattleikssambandi ÍSÍ.
Þar hafði hann haslað sér völl,
með röggsemi og atorku og aug-
ljósum mannkostum. Eftir að
Ólafur tók við forsæti í Íþrótta-
og ólympíusambandinu áttum við
náið samstarf innan sem utan
skrifstofunnar og með okkur
tókst vinátta. Ólafur var heiðar-
legur og einlægur í framkomu,
drengskaparmaður og hvers
manns hugljúfi. Forystuhæfileik-
ar hans nutu sín í fjölmennri og
útbreiddri íþróttahreyfingu og
öllum var ljóst að Ólafur var rétt-
ur maður á réttum stað. Þar að
auki var hann jákvæður, glað-
lyndur, hreinskiptinn. Fríður
sýnum, myndarlegur á velli,
ræðumaður góður og sáttasemj-
ari í hvívetna. Áhugi hans á
íþróttum var einlægur og aug-
ljós, sem naut sín í smáu sem
stóru. Bæði hann og hreyfingin
öll.
Til marks um hversu flestum
var ljóst um hæfileika hans til
forystu og verka var Ólafur kjör-
inn formaður Evrópusambands
körfuknattleiksíþróttarinnar.
Þrátt fyrir þessar annir við for-
ystustörf hér heima og á erlend-
um vettvangi var hann góður fé-
lagi í golfíþróttinni og gaf sér
tíma til að bregða á leik með okk-
ur gömlu félögunum þegar færi
gafst og þar var Óli einn sá snjall-
asti og glaðasti í góðra vina hópi.
Ólafur Rafnsson hverfur á
braut löngu, löngu fyrir aldur
fram. Hann átti margt ógert,
einn af okkar bestu sonum, hafði
verk að vinna og það er skarð fyr-
ir skildi, þegar slíkur höfðingi
fellur í valinn. Ég þakka mínum
kæra vini fyrir samskiptin og þá
jákvæðu og fallegu áru sem
fylgdi honum alla tíð.
Ég votta Gerði og börnum
þeirra hjóna innilegustu samúð
mína. Blessuð sé minning Ólafs
Rafnssonar.
Ellert B. Schram.
Við Óli áttum góða samferð í
nær 20 ár. Kynntumst fyrst þeg-
ar hann var stjórnarmaður KKÍ
og ég framkvæmdastjóri ÍSÍ.
Seinna varð hann formaður KKÍ
og árið 2006 tók hann við sem for-
seti Íþrótta- og ólympíusam-
bands Íslands. Það kom því í
minn hlut að leiða hann fyrstu
skrefin. Þar og fyrr áttum við
alltaf afar gott samstarf og var
vel til vina. Og eftir að ég flutti
mig yfir til Getspár frá ÍSÍ 2007
töluðum við saman reglulega um
ýmis mál sem tengdust íþrótta-
hreyfingunni eða fyrirtækjum
hennar, Íslenskri getspá og Ís-
lenskum getraunum. Og áfram
héldum við að spila golf á þriðju-
dögum þó að Óli hafi, starfa sinna
vegna, átt erfiðara með það í
sumar. Í hugann koma margar
skemmtilegar ferðir þegar ég var
að kynna hinn nýja forseta fyrir
valdamönnum íþróttahreyfingar-
innar í heiminum. Eins og vana-
lega kom kappinn vel undirbúinn
og vakti athygli fyrir framgöngu
sína og sterkan og bjartan per-
sónuleika. Hann var opinn og já-
kvæður félagsmálamaður í bestri
merkingu þess orðs.
Ólafur Rafnsson var einstak-
lega áhugasamur í starfi sínu sem
forseti og setti sig inn í alla þætti
starfsins og vildi vera vel upp-
lýstur. Fyrir mann með fjöl-
skyldu og rekstur eigin lög-
mannsstofu kallar starf forseta
ÍSÍ á mikið álag. Með kosningu
hans í embætti forseta FIBA Eu-
rope jókst álagið á hann enn frek-
ar og var á tíðum ómannlegt. Við
félagar hans minntum hann
reglulega á að hann þyrfti að
draga úr álaginu. En hann gaf
sjálfum sér engan afslátt og var
stöðugt á ferðinni í starfi og leik.
Ábyrgðartilfinningin var sterk og
hann vildi klára öll mál. Þannig
var Óli.
Óli var góðmenni sem vildi öll-
um vel. Aldrei heyrði ég hann
leggja illt til nokkurs manns.
Hann var stoltur af Gerði og
krökkunum og ljómaði þegar
hann ræddi um sitt fólk.
Fráfall Óla er gríðarlegt áfall
fyrir íslenska íþróttahreyfingu
sem misst hefur mikinn foringja
og leiðtoga. Fráfallið er þó sárast
og mest fyrir Gerði, Auði, Sigga
og Sigrúnu og hjá þeim er hug-
urinn.
Kæra fjölskylda, megi Guð
vera með ykkur og styrkja í sorg-
inni. Minningin um þennan góða
dreng mun lifa.
Stefán Snær Konráðsson,
fyrrv. framkvæmdastjóri
ÍSÍ.
Það er með þakklæti og virð-
ingu sem við kveðjum nú góðan
félaga, Ólaf E. Rafnsson, forseta
ÍSÍ. Ólafur var leiðtogi af Guðs
náð. Hann veitti okkur styrk og
kraft til að halda gangandi því
öfluga íþrótta- og ungmenna-
félagsstarfi sem einkennir ís-
lenskt samfélag í dag.
Héraðssamband Þingeyinga
vottar fjölskyldu og samstarfs-
fólki Ólafs innilega samúð. Guð
veri með ykkur.
F.h. HSÞ,
Jóhanna S. Kristjánsdóttir.
Kveðja frá Ungmennafélagi
Íslands
Ólafur Eðvarð Rafnsson, for-
seti Íþrótta- og ólympíusam-
bands Íslands og FIBA Europe,
lést langt fyrir aldur fram 19. júní
sl. tæplega fimmtugur að aldri.
Íþróttahreyfingin á Íslandi og
erlendis er harmi slegin yfir frá-
falli mikilsvirts leiðtoga og góðs
vinar. Missirinn og sorgin er mik-
il. Ólafur var farsæll leiðtogi
íþróttahreyfingarinnar og var
óþreytandi við að berjast fyrir
málefnum hennar. Hann var
traustur og ábyrgur leiðtogi,
hæfileikaríkur og með ákveðna
sýn sem gekk út á að gera veg
íþrótta sem mestan. Sérstaklega
var honum annt um starf sjálf-
boðaliðans og lagði áherslu á að
mikilvægt væri að sýna fram á
virðisauka hreyfingarinnar sem
fælist í starfi sjálfboðaliðans þeg-
ar verið væri að óska eftir fjár-
framlögum til rekstrarins.
Hann var stór og mikill á velli
og sterkur persónuleiki enda
vakti hann athygli þar sem hann
fór. Það var enda svo að honum
var treyst fyrir ýmsum hlutverk-
um innan íþróttahreyfingarinnar
hérlendis og erlendis. Hann fór
ekki dult með skoðanir sínar og
var óhræddur við að koma þeim á
framfæri en á hógværan hátt. Er
skemmst að minnast þess hvern-
ig hann talaði fyrir auknum fram-
lögum í afrekssjóð ÍSÍ og í ferða-
sjóð ÍSÍ sl. vetur.
Ólafur var heill í samskiptum
sínum við Ungmennafélag Ís-
lands enda féll aldrei skuggi á
samskiptin og samstarfið í þau
sjö ár sem þau hafa varað. Hreyf-
ingarnar unnu saman að ýmsum
málefnum sem hafa skilað mikl-
um árangri íþróttahreyfingunni
og samfélaginu til heilla. Ung-
mennafélag Íslands þakkar Ólafi
gott og gæfuríkt samstarf innan
íþróttahreyfingarinnar sem mun
geymast en aldrei gleymast. Við
syrgjum góðan félaga og vin og
minningin um hann mun lifa með
okkur.
Ungmennafélagshreyfingin
sendir eiginkonu, börnum og öðr-
um ástvinum og samstarfsfólki
innilegar samúðarkveðjur. Bless-
uð sé minning Ólafs E. Rafnsson-
ar.
Helga G. Guðjónsdóttir,
formaður UMFÍ.
„Enginn veit hvað átt hefur,
fyrr en misst hefur.“ Þessi fleygu
orð flugu um huga mér þegar ég
frétti af ótímabæru andláti Ólafs
E. Rafnssonar. Þrátt fyrir að
þessi öðlingur ætti að baki hart-
nær 20 ára feril sem farsæll
stjórnandi í efsta lagi þeirra fjöl-
mörgu sjálfboðaliða sem bera
uppi íslenska íþróttahreyfingu
var ég þess fullviss að Óli ætti
eftir a.m.k. önnur 20 ár í forystu-
sveit okkar, bæði hér heima og
erlendis.
Óli sagði oft á fundum og þing-
um þar sem hann mætti, „að
hann væri kominn til að fleyta
rjómann af góðum verkum okkar
hinna“. Raunveruleikinn var auð-
vitað allur annar, það var hann
sem dró vagninn og hvatti okkur
áfram. Það geislaði af honum
atorka og hlýja í senn. Hann var
óþreytandi í hvatningu sinni til
Ólafur E. Rafnsson HINSTA KVEÐJA
Stjórn og framkvæmda-
stjóri Dansíþróttasam-
bands Íslands þakkar Ólafi
E. Rafnssyni fyrir ánægju-
legt og gott samstarf gegn-
um árin. Ólafur var ávallt
reiðubúinn að aðstoða,
veita ráðgjöf og var það
aðdáunarvert hversu mik-
inn tíma hann gaf sér til að
setja sig inn í mál sérsam-
bandanna og nutum við
góðs af því. Á skilnaðar-
stundu eru eiginkonu,
börnum og aðstandendum
Ólafs færðar innilegar sam-
úðarkveðjur, minningin lif-
ir.
F.h. Dansíþróttasam-
bands Íslands,
Ástríður S. Jónsdóttir.
Af djúpri virðingu og
með þakklæti fyrir gjöfult
samstarf, kveðja skátar
traustan félaga.
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og
sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
(Kvöldsöngur skáta)
Bragi Björnsson,
skátahöfðingi.