Morgunblaðið - 04.07.2013, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JÚLÍ 2013
✝ Sigvaldi Sig-urðsson fædd-
ist á Múla í Þorska-
firði 20. nóvember
1929. Hann lést á
Akureyri 23. júní
2013.
Sigvaldi var son-
ur hjónanna Sig-
urðar Guðmundz
Sigurðssonar, f.
1894, d. 1984, og
Þórunnar Sigríðar
Pétursdóttur, f. 1896, d. 1987.
Systkini Sigvalda: Pétur, f.
1920, d. 1972, Sigríður, f. 1921,
d. 2007, Sólveig, f. 1927, og
Gunnsteinn Sólberg, f. 1940, d.
2008.
Sigvaldi kvæntist 17. nóv-
ember 1951 Karólínu Krist-
insdóttur, f. 21. júlí 1932. For-
eldrar Karólínu voru hjónin
Kristinn Bjarnason og Bjarney
Helgadóttir á Húsavík. Sigvaldi
og Karólína bjuggu lengst af í
Víðimýri 2 á Akureyri, þar til
þau fluttu í Furulund 55 fyrir
sjö árum. Þau eignuðust fimm
dætur: 1) Dóttir, andvana fædd
27. júní 1949. 2) Auður, f. 27.
júní 1949, gift Jóni Karlssyni.
Auður var áður gift Stefáni
Páli Stefánssyni, sem lést 1987.
Elva Bryndís Björnsdóttir.
Regína er gift Árna Birgissyni,
börn þeirra eru: Karolína og
Guðmundur. Sonur Karolínu er
Elvar Bragi.
Fyrstu tvö æviárin bjó Sig-
valdi með foreldrum sínum í
Þorskafirði, síðan í Bolung-
arvík og Hnífsdal. Þaðan flutti
fjölskyldan til Akureyrar. Eftir
að hefðbundinni skólagöngu
lauk lærði Sigvaldi hárskeraiðn
á Akureyri. Hann dvaldi um
tíma í Kaupmannahöfn til að
öðlast reynslu í faginu. Síðan
varð hann hárskerameistari og
rak hárskerastofu á Akureyri í
60 ár, fyrst í Hafnarstræti 105.
Sigvaldi var í hópi þeirra sem
reistu verslunarmiðstöðina
Kaupang v/ Mýraveg. Árið
1975 opnaði hann þar rakara-
stofu í eigin húsnæði og rak
ásamt Karólínu eiginkonu sinni
rammagerð á efri hæðinni. Sig-
valdi átti farsælan starfsferil
og átti stóran hóp fastra við-
skiptavina sem héldu mikla
tryggð við rakarann sinn. Frá
honum hafa útskrifast margir
hárskerar. Sigvaldi tók virkan
þátt í félagsmálum lamaðra og
fatlaðra. Hann var formaður
Sjálfsbjargar á Akureyri 1963-
1964. Jafnframt sat hann í
byggingarnefnd félagsins þeg-
ar nýbyggingin Bjarg var reist
við Bugðusíðu 1.
Útför Sigvalda fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 4. júlí
2013, kl. 13.30.
Börn þeirra eru: a)
Sigvaldi, kvæntur
Dagnýju Brodda-
dóttur, börn þeirra
eru: Auður, Stefán
Broddi og Alex-
ander Broddi. b)
Fjóla, gift Jóhanni
Sigurðssyni, börn
þeirra eru: Stef-
anía Lilja og Sig-
urður Sigvaldi. c)
Vignir, í sambúð
með Önnu Berglindi Sigurð-
ardóttur. 3) Bjarney, f. 24. apríl
1951, í sambúð með Gísla Krist-
inssyni. Bjarney var gift Guð-
mundi Sigurbjörnssyni, sem
lést 1998. Börn þeirra eru: a)
Einar Már, kvæntur Katrínu
Melstað, börn þeirra eru; Ka-
milla og Telma. b) Bjarni
Freyr, kvæntur Örnu Hrönn
Skúladóttur, börn þeirra eru:
Bjarney Sara, Björgvin Máni og
Bríet Fjóla. c) Klara. 4) Kristín,
f. 17. febrúar 1958, í sambúð
með Sveini Guðmundssyni. Var
gift Gunnlaugi Einarssyni, þau
skildu. Sonur þeirra er Ársæll.
Börn hans og Dóru Sifjar Indr-
iðadóttur eru Alexía Lind og
Anton Már. 5) Regína, f. 15.
febrúar 1966, dóttir henna er
Lífshlaupi okkar elskulega
pabba er skyndilega lokið, við er-
um harmi slegnar. En minning-
arnar hrannast upp. Efst í huga
er þakklæti fyrir allt sem pabbi
var okkur systrunum. Yndislegur
og blíður, aldrei neikvæðni eða
skammaryrði í okkar garð. Pabbi
var einstaklega ráðagóður og lag-
hentur þegar bilanir voru annars
vegar. Sama hvað það var. Bara
eitt símtal og hann var mættur til
að laga ofnkrana, klósettkassa,
kíkja á bílinn eða bora gat í vegg.
Kláraði samt alltaf fyrst að
klippa kúnnann sem sat í stóln-
um. Hjónaband foreldra okkar
var afar farsælt. Ást og gagn-
kvæm virðing ríkti í sambandi
þeirra. Sameiginlega perlan
þeirra var Múli, sumarbústaður-
inn í Aðaldal sem er svo vel falinn
í hrauninu. Pabbi tók tengdason-
um sínum af mikilli alúð og sýndi
þeim að þeir væru í hans augum
mikils virði og hann hefði álit á
þeim. Það varð honum og
mömmu okkar því ólýsanlega
mikið áfall að missa tvo tengda-
syni í blóma lífsins. Fyrst Stefán
1987 og síðan Guðmund 1998. Þá
kom samheldni þeirra hjóna
skýrt í ljós, því sameiginlega
studdu þau hetjusamlega fjöl-
skyldur látinna tengdasona.
Breiður og þéttur faðmurinn var
mikið notaður á þeim árum.
Barnabörnin sem höfðu misst
pabba sinn hændust að afa sínum
og kom hann þeim nánast í föð-
urstað. Þá sýndi sig aftur sama
yndislega blíða viðmótið í garð
barnanna og jákvæðnin sem allt-
af fylgdi pabba okkar. Fyrir það
erum við systurnar óendanlega
þakklátar.
Elsku pabbi, nú er sól þín
gengin til viðar, en við trúum því
að þú vaknir í blómagarði þar
sem ástvinir þínir taka á móti þér
og þið sendið okkur hlýja
strauma þaðan.
Elsku mamma okkar, við
þökkum þér fyrir að annast
pabba í veikindum sínum.
Auður, Bjarney, Kristín
og Regína.
Minn ágæti afi er fallinn frá 83
ára að aldri. Ég vonaði, eins og
allir aðrir í stórfjölskyldunni, að
til þessa dags kæmi ekki strax en
nú er ljóst að stórt skarð hefur
myndast sem afar erfitt verður
að fylla.
Valdi afi áorkaði miklu á ævi
sinni og af ótal mörgu er að taka.
Hann byrjaði ungur að læra rak-
arann og hefur maður heyrt
margar sögur frá því að hann var
í Köben að nema fræðin. Allar
götur síðan starfaði hann við fag-
ið. En það voru ekki bara skærin
sem léku í höndunum á honum
því einhvern veginn kunni hann
allt. Það var alveg sama hvað
hann tók sér fyrir hendur, allt lék
í höndum hans. Það var ósjaldan
sem ég nýtti mér reynslu hans,
kunnáttu og þekkingu og aldrei
kom ég að tómum kofunum. Und-
ir það síðasta voru veikindi að
plaga hann en kollurinn var sem
fyrr skýr. Amma stóð sig eins og
hetja með honum og reyndist
honum vel sem aldrei fyrr. Ég
var svo heppinn að ná að vera hjá
honum síðustu dagana og var það
ómetanlegt fyrir mig og fellur
mér aldrei úr minni.
Í mínum huga var Valdi afi
enginn venjulegur afi. Hann
reyndist mér sem faðir jafnt sem
afi og hann hafði allt það sem
maður sækist sjálfur eftir að
verða. Valdi afi skilur eftir tóma-
rúm sem erfitt verður að fylla þar
sem hann var ákveðinn mið-
punktur hjá mér sem og öðrum. Í
gegnum tíðina hefur það reynst
mér vel og iðulega komið manni
skrefinu lengra að segja að Valdi
rakari væri afi manns. Allir á Ak-
ureyri þekktu hann enda líklega
búinn að klippa ansi marga í
gegnum tíðina þar í bæ.
Við þessar aðstæður koma upp
ansi margar minningar í hugann
og er af nógu að taka síðustu ára-
tugi. Þar á meðal veturinn sem ég
bjó í Víðimýrinni hjá ömmu og
afa, en sérstaklega þykir mér
vænt um þá minningu þegar
hann kom tvö ár í röð í heimsókn
til okkar í Lúxemborg.
Maður huggar sig við það, þeg-
ar nákominn fellur frá, að eitt-
hvað tekur við og tel ég víst að
það hafi verið góðir endurfundir
hinum megin þegar pabbi og
Guðmundur tóku á móti honum.
Gangur lífsins er víst svona,
menn koma og menn fara. Því
miður oft miklu fyrr en maður
sjálfur vildi en mikið er ég og fjöl-
skyldan þakklát fyrir samveruna
þegar hún varir í svo langan tíma.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Sigvaldi, Dagný, Auður,
Stefán Broddi og
Alexander Broddi.
Komið er að kveðjustund,
elsku afi minn, og ég lít þakklát
til baka á öll árin sem við áttum
saman. Þú varst alltaf svo miklu
meira en bara afi minn, og ég gat
alltaf leitað til þín og ömmu. Ég
var svo lánsöm að búa hjá ykkur
fyrstu árin mín og eyða með ykk-
ur mörgum stundum í Múla á
sumrin og þú tókst mikinn þátt í
því að gera mig að þeirri mann-
eskju sem ég er í dag.
Ég elska þig og geymi þig allt-
af í hjarta mínu.
Elva Bryndís Björnsdóttir.
Minning um Valda afa.
Orð eru lítils megnug. Á sorg-
arstundu verða þau aldrei meira
en veikt bergmál þess sem fer í
gegnum hugann. Þó langar mig
að reyna að minnast í nokkrum
orðum góðs vinar míns og afa,
Valda rakara.
Afi var afskaplega skipulagður
og snyrtilegur maður. Greiðan
var alltaf til staðar í skyrtuvas-
anum og naglaþjölin á sínum stað
við hliðina á skipulega uppröðuð-
um fjarstýringunum á stofuborð-
inu. Sá gamli hafði mikla ástríðu
fyrir bílum og passaði hann mjög
vel upp á bílaflotann sinn og þótt
þau amma væru ekki nema tvö í
heimili fannst honum gott að hafa
þrjá stífbónaða bíla í innkeyrsl-
unni. Bílunum var vel viðhaldið
og var brunað á næsta verkstæði
ef minnsti grunur vaknaði um bil-
un. Ég man vel eftir einu spaugi-
legu atviki sem gerðist fyrir
nokkrum árum. Ég hafði heyrt
afa tala margsinnis um að það
væri eitthvert leiðindaskrölt í
jeppanum. Hafði hann farið með
bílinn nokkrum sinnum á verk-
stæði vegna þessa en án árang-
urs. Það var ekki fyrr en nokkru
síðar sem skýringin á skröltinu
uppgötvaðist en sökudólgurinn
var rúðuskafa sem skrölti í hólfi í
bílstjórahurðinni. Var mikið
hlegið að þessu í mörg ár á eftir
og þá ekki síst afi sjálfur.
Afi var þeim hæfileikum búinn
að geta séð allt hið fallega og
góða í lífinu. Hann var alltaf svo
jákvæður og hafði svo yndislega
nærveru. Af þeim sökum leitaði
ég alla tíð mikið til hans og
reyndist hann mér vel. Þær eru
því margar góðar minningarnar
sem ég á um okkur afa. Ein af
þeim eftirminnilegri er án efa
ferð okkar á Old Trafford á 75
ára afmæli hans. Í þeirri ferð var
talsvert af feðrum með sonum
sínum og hefur það væntanlega
haft einhver áhrif á að afi bað mig
að vera ekkert að kalla sig afa
fyrir framan aðra, „kallaðu mig
frekar bara Valda eða pabba“.
Um leið og ég kveð þig elsku-
legur afi minn bið ég Guð að
blessa hana ömmu Kæju. Minn-
ingin um góðan mann mun lifa
áfram með okkur sem vorum svo
heppin að eiga þig að.
Þinn vinur og dóttursonur,
Einar Már Guðmundsson
og fjölskylda.
Mér verður oft hugsað til ár-
anna í MA og í Hafnarstræti 105,
þeirra ára ævi minnar sem ég er
einna þakklátastur fyrir. Ég var
ungur og saklaus og skólinn hafði
á að skipa skólameistara og
kennurum sem voru úrval
ágætra manna. Bekkjarsystkinin
voru frábær og hugurinn var all-
ur við námið, hjá menntagyðj-
unni. En það voru fleiri sem áttu
sinn þátt í því að gera þessi ár
ógleymanleg og gjöful, ekki síst
mágur minn og vinur, Sigvaldi
Sigurðsson, Valdi rakari, sem
lést 23. júní sl. Ég bjó nefnilega
hjá systur minni Kaju og Valda
námsárin fjögur sem ég var í MA.
Mér datt ekki til hugar að fara í
heimavist, þar sem þó flest
bekkjarsystkini mín voru. Mér
leið vel í Hafnarstræti 105. Þar
var rakarastofa Valda og íbúð
fjölskyldunnar. Ekki var íbúðin
stór, en þarna leið okkur samt
vel, systur minni og Valda, dætr-
unum litlu Auði og Bjarneyju,
mínum bestu vinum. Í litlu kvist-
herbergi lá ég yfir bókum og
stærðfræðidæmum, en þá tíðkað-
ist enn heimavinna í framhalds-
skólum landsins. Góður tími.
Meðeigandi rakarastofunnar
var Birgir Sigurðsson, Biggi rak-
ari, einnig frábær náungi, dreng-
ur góður og íþróttamaður. Hann
flutti til Kanada og lést þar fyrir
fáum árum, en er jarðsettur á
Akureyri.
Ég á einnig fallega mynd af
Bigga í hjarta mínu og minni. Nú
eru þeir vinirnir Valdi og Biggi
horfnir af braut og Hafnarstræti
105 var jafnað við jörðu fyrir
mörgum árum. Og það sem var
kemur ekki aftur. Seinna meir á
ævinni, þegar leið mín lá til lands-
ins og utan aftur var heimili
Valda og Kaju alltaf minn við-
komustaður, fastir og traustir
„kóordínatar“ í mínu lífi.
Rétt fyrir aldamótin síðustu
heimsóttu systir mín og Valdi
mig til Sviss, ásamt tveimur
dætrum og góðum vini. Þaðan
fórum við svo til Grikklands í
sumarhús fjölskyldu minnar í Te-
meni á Peloponnesos. Það var
gott ferðalag og mér þótti vænt
um að geta farið með þessu fólki
til Grikklands, sem ég ber sterk-
ar taugar til.
Valdi sýndi mér alltaf hlýju,
ætíð vingjarnlegur, vildi allt fyrir
mig gera og allar gjafir voru án
skilyrða. Ég þakka honum við
leiðarlok trausta vináttu, mér
þótt vænt um Valda. Ég votta
systur minni, dætrum hennar,
Sólveigu systur Valda og ástvin-
um þeirra samúð mína.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Haukur Kristinsson,
Múla, Húsavík.
Fyrstu minningar mínar um
Valda tengjast sumarfríi, sól, Ak-
ureyri, rakarastofunni, Kæju
systur mömmu og öllum
skemmtilegu og fallegu frænkun-
um mínum.
Það var fastur liður í tilverunni
þegar við vorum krakkar að fjöl-
skyldan fór norður í sumarfrí.
Þetta voru góðar stundir, mikil
eftirvænting og ferðin byrjaði al-
laf hjá Kæju og Valda. Stundum
þegar mikið stóð til var farið með
allan systkinahópinn á rakara-
stofuna og Valdi klippti okkur öll
eftir nýjustu Akureyrartísku. Þá
var gaman að lifa. Ég man hvað
við vorum stolt og fín. Síðan var
haldið til Húsavíkur til afa og
ömmu sem þar bjuggu. Svona var
þetta ár eftir ár, alltaf eins og það
var gott. Það eru ljúfar minning-
ar frá þessum ferðum og þær eru
sveipaðar einhverjum ævintýra-
ljóma.
Seinni minningar eru oft
tengdar sumarhúsinu í Aðaldal
sem fjölskyldurnar áttu saman.
Þar átti Valdi mörg handtök og
átti heiðurinn af því hvað öllu var
vel við haldið og fínt.
Það var alltaf gaman að um-
gangast Valda. Hans góða skap
og kímnigáfa naut sín vel. Þegar
við hittumst síðast var hann orð-
inn veikur en alltaf bar hann sig
vel. Man hvað hann var stoltur
þegar hann var að sýna mér nýj-
ustu myndirnar af fjölskyldunni.
Alltaf jafnhlýr, leiftrandi augna-
ráð og stutt í brosið.
Við Ísak sendum Kæju, börn-
unum og öðrum aðstandendum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Inga Sigurjónsdóttir.
Jæja Valdi, komið að leiðarlok-
um.
Ég kemst ekki að fylgja þér
síðasta spölinn, er að þvælast í
útlöndum en sendi þér línu í stað-
inn. Skammast mín svolítið því þú
varst sannarlega einn þeirra sem
ég legg stolt mitt í að fylgja til
grafar. Kynni okkar hófust þegar
ég fór að slá mér upp með dóttur
þinni, henni Kristínu. Við vorum
ekki par líkir, tilheyrðum ekki
bara sinni kynslóðinni hvor held-
ur komum hvor úr sinni áttinni,
með ólík áhugamál og rammir
andstæðingar í pólitík. Ég var
kratagrey en þú hafðir veitt lax
með Halldóri Blöndal, sjálfstæð-
ismaður inn að beini en einn af
þessum gömlu með hjarta úr
skíragulli. Það virðir maður allt-
af.
Kannski voru það breiðfirsku
genin mín, mjög langsótt reynd-
ar, sem gerðu útslagið, allavega
tókust með okkur ánægjuleg
kynni. Þú ert til dæmis eini mað-
urinn sem ég hef getað talað við
um bíla, reyndar mest út af því að
þú lagðir meira upp úr hlustun en
gagnkvæmri þekkingu, vissir að
mig svimar ef ég opna húdd. Sé
bara alltaf eftir því að hafa ekki
keypt af þér Bensinn, en um það
sömdum við reglulega.
Svo þegar ég setti upp fyrir-
tækið mitt og átti ekki krónu eins
og venjulega þá gekkstu í ábyrgð
fyrir mig. Man þegar ég kom nið-
ur í Víðimýri með pappírana, þá
varstu að dytta að einhverjum
tengslum. Þú leist varla á blöðin,
hélst á skrúfjárni eða skiptilykli
og skrifaðir undir meðan þú út-
skýrðir fyrir mér út á hvað það
gengur að skipta um innstungu.
Ég hlustaði með andakt og sann-
færðist um að þú værir töffari.
Svo liðu árin. Við keyrðum alla
Ítalíu og sigldum á Grikkland til
að halda upp á stórafmælin okk-
ar. Vorum seint á ferðinni enda
sporðdrekar báðir. Reyndumst
óheppnir með veður en það er
hægt að gera margt skemmtilegt
í útlöndum fyrir það. Ein af mín-
um eftirminnilegustu ferðum.
En tengdasynir koma og fara.
Því kynntist þú kannski betur en
aðrir. Tvo misstirðu sviplega og
sorgin gekk ekki framhjá þínu
húsi. Aðrir tóku pokann sinn og
við höfum því hist miklu sjaldnar
en ég vildi síðustu árin. Þannig
ganga víst kaupin á eyrinni.
Ég votta henni Kaju samúð
mína, dætrunum og allri fjöl-
skyldunni. Þó að þú hafir skilað
þínu og vel það þá er einstaklega
sárt að sjá á bak mönnum eins og
þér. Hvíldu í friði, vinur og félagi.
Helgi Indriðason.
Sigvaldi
Sigurðsson
Elsku Nonni.
Það er svo margs að minnast
þegar ég hugsa um þig. Ég var 17
ára gömul þegar þú komst inn í
okkar fjölskyldu, ég þá nýkomin
úr ballettnámi í Bandaríkjunum.
Þú hafðir sjálfur verið mikið þar
og gátum við spjallað mikið um
það. Þú varst Keflvíkingur í húð
og hár og ég átti mikið af vinum í
Keflavík og sótti mikið þangað og
þú varst alltaf tilbúinn að lána
mér bílinn þinn svo ég kæmist
suðureftir. Þarna var ég að fara á
þínar heimaslóðir og þú varst
endalaust að fræða mig, þennan
ungling, um alla Keflvíkingana.
Þú varst endalaust fróður maður,
svo vel að þér í öllum málefnum
og hafðir svo gaman af því að
segja frá, þ.á m allt sem tengdist
fluginu, flugfélagið sem þú áttir
og settir á stofn, flugturninn, her-
inn og námið þitt erlendis. Ég
Jón G. Haraldsson
✝ Jón G. Haralds-son fæddist í
Keflavík 13. desem-
ber 1940. Hann lést
á heimili sínu, Ritu-
hólum 6, Reykja-
vík, 4. júní 2013.
Útför Jóns fór
fram í kyrrþey frá
Bústaðakirkju 13.
júní 2013.
kom einu sinni til þín
í vinnuna í turninn,
þú varst mjög stolt-
ur af þínu starfi og
ég man hvað ég var
stolt af þér, mér
fannst svo tilkomu
mikið að fá að sjá öll
þessi tæki og tól og
gerði ég mér þá fyrst
grein fyrir hversu
ábyrgðar miklu
starfi þú gegndir.
Ég flaug einu sinni með þér og þú
varst óþreytandi að útskýra allt
fyrir mér. Ári eftir að ég fluttist
til Boston hóf ég nám í einkaflugi,
ég gat alltaf leitað til þín ef mig
vantaði svör við einhverju varð-
andi flugið. Ég fór í ansi marga
flugtímana en var aldrei tilbúin að
taka solo-prófið, og ég held að
innst inni hafir þú vitað að þetta
var ekki fyrir mig og það var mik-
ill léttir fyrir þig og mömmu þeg-
ar ég ákvað að hætta í fluginu.
Ein eftirminnilegasta og mik-
ilvægasta stund mín með þér er
þegar þú varst svaramaður minn
þegar ég og Gústi giftum okkur.
Þegar við vorum um það bil að
ganga upp að altarinu hvíslaði ég
að þér að ég myndi ekkert hvað
ég ætti að gera en þú stappaðir í
mig stálinu og sagðir haltu bara í
mig, við gerum þetta saman, og
saman gerðum við þetta.
Þú varst einn yndislegasti
maður sem ég þekki á allan hátt,
varst ávalt reiðubúinn að rétta
fram þína aðstoð og gera allt fyr-
ir alla. Þú varst yndislegur afi og
öll barnabörnin dýrkuðu þig,
þ.á.m dætur mínar þrjár. Ester
Eva hringdi í þig nokkrum dög-
um fyrir andlát þitt og sagði þér
að þú værir að verða langafi og
þú varst svo glaður að fá þessar
fréttir. Aníta Mist og Tanya Líf
höfðu báðar orð á því að það yrði
erfitt að koma í Rituhólanna núna
þar sem afi tæki ekki lengur á
móti þeim með opinn faðminn og
spyrði þær hvað þær vildu borða
og drekka því þú varst alltaf bú-
inn að fara út í búð og bakarí og
kaupa það sem þú vissir að þeim
myndi langa í þegar þú vissir að
von væri á þeim, enda alltaf hlað-
borð þegar við komum í heim-
sókn.
Þú undir þér best þegar öll
fjölskyldan var samankomin í
Rituhólunum og þú umvafinn
barnabörnunum, við eigum
margar svoleiðis minningar.
Elsku Nonni minn þín verður
sárt saknað af mér og minni fjöl-
skyldu en ég veit að þér líður vel
núna, laus undan fjötrum veik-
indanna en við huggum okkur við
góðar minningar um þig. Við
gleymum þér aldrei.
Þín dóttir,
Rósella.