Morgunblaðið - Sunnudagur - 06.10.2013, Blaðsíða 47

6.10. 2013 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 47
efni heima og sömuleiðis séu neytendur ekki
alltaf vissir hvert þeir eigi að leita. „Mér
fannst að þetta vantaði inn í íslenskt sam-
félag, ekki síst um þessar mundir þar sem
það er ákveðin stöðnun í verkefnum. Oft á
tíðum er fólk líka með hugmyndir sem það
vill framkvæma en leggur ekki út í því það
hræðist að útkoman verði allt of dýr. Þarna
inni ber engum skylda til að taka verð-
tilboðum en það getur oft komið skemmtilega
á óvart að verkkaup eru ódýrari en einhver
hafði ímyndað sér. Og þetta er sérstaklega
nauðsynlegur vettvangur því það er ekki til
nein verðskrá yfir svo margt af því tagi sem
er þarna inni.“
Svarta bókin
Við erum aftur farin að tala um viðskipti svo
það liggur beint við að spyrja hvernig æv-
intýrið hafi hafist. Hvernig komust þeir
Hemmi í samband?
„Hjá mér byrjaði þetta með svartri, þykkri
bók sem ég hafði einkum krotað í á ferðalög-
um, hugmyndir og annað sem mig langaði til
að framkvæma. Á ferðalögum mínum hafði ég
til dæmis tekið eftir hvað úrval minjagripa
var af skornum skammti, sérstaklega fyrir
börn. Við höfðum heimsótt þónokkrar verk-
smiðjur á ferðalögum okkar í Bandaríkjunum
og Asíu og vorum því komin með tengiliði
upp á framleiðslu og það varð úr að við hóf-
um framleiðslu á minjagripum. Þá vildi ég at-
huga hvort það væri ekki eitthvað meira sem
væri hægt að gera.“
Valdi þekkti Hemma í gegnum eiginkonu
sína en hún og kona Hemma eru vinkonur.
Hann ákvað að hringja í Hemma og spyrja
hvort hann væri ekki til í að opna með sér
bílaleigu. Hún er betur þekkt undir heitinu
KúkúCampers.
„Ég vissi að hann var ótrúlega skemmti-
legur karakter og gat ímyndað mér að þetta
samstarf yrði skemmtilegt. Þegar ég hringdi í
hann var lægð að leggjast yfir efnahagslífið,
árið 2008. Það var jú erfitt en á ýmsa vegu
hjálpaði það okkur í því sem við tókum okkur
fyrir hendur. Þannig má nefna sem dæmi að
þegar við fórum út í að opna Nýlendu-
vöruverzlun Hemma og Valda við Laugaveg
var verið að loka annarri hverri verslun. Það
var því auðveldara að semja við fólk um hag-
stæð kjör og þannig var það til dæmis með
Hemma og Valda húsið. En við trúðum því
einhvern veginn að þetta væri góður tími til
að láta eitthvað gott af sér leiða.“
Hvernig datt þeim í hug að opna bar?
„Okkur hafði alltaf þótt verðlag á Íslandi hátt
og okkur langaði til að geta boðið upp á ódýr-
ari kost. Við vorum ekki að hækka kaffiboll-
ann um hundrað kall bara til að fá inn meiri
gróða. Grunnurinn í öllu því sem við gerðum
og ég hef reynt að gera alla tíð er einfaldur,
það er að vinna í samvinnu við fólk og finna
gleði í því. Þetta var gagnkvæmt á alla kanta
og þess vegna virkaði þetta. Við gerðum allt
smátt og smátt þó svo að það hafi verið viss
hraði í allri þessari uppbyggingu.“
Þeir félagar miðuðu einkum á ferðaþjón-
ustu og ein af mörgum hugmyndum var að
stofna flugfélag, stuttu áður en Hermann féll
svo frá. „Sú hugmynd var jafnframt hluti af
þessari heildarþjónustu sem við höfðum verið
að byggja upp til að þjónusta bakpokaferða-
langa. Við vorum aldrei í þessum bransa til
þess að bjóða upp á endalausa afþreyingu.
Við heilluðumst meira af hugmyndinni um að
fá fólk saman til vinna að arðleiðandi upp-
byggingu og gera eitthvað skapandi í nánasta
umhverfi. Sem sagt að vinna ekki endilega
fyrir fólk heldur með fólki. Og okkur þótti
hugmyndin um lítinn hóp sem kemur sér
saman um að gera eitthvað án þess að vera
með stórt fyrirtæki á bak við sig afar góð.
Þetta flugfélag var angi af því – átti bara að
vera ein flugvél sem myndi fljúga 16 tíma á
dag, átti ekki að vera neitt meira.“
Hemmi dó þegar hugmyndin um flug-
félagið hafði nýverið ratað í blöðin, raunar
birtist viðtal við þá félaga um að þeir væru að
skoða þetta af fullri alvöru aðeins um tveimur
vikum áður en Hermann varð bráðkvaddur er
hann var úti að hlaupa á sunnudagskvöldi í
Hafnarfirði. Man Valdi vel eftir þessum tíma?
„Já, það geri ég. Þarna var ég mikið að
vinna á Akureyri og sá um verkefnastjórn á
uppbyggingu Akureyri Backpackers og kom
heim til Reykjavíkur tveimur dögum áður en
hann dó. Við ætluðum að fara yfir reksturinn
og ýmislegt og ég ætlaði að dvelja í viku í
bænum. Ég hef mikið hugsað um þetta kvöld.
Ég var að svæfa krakkana mína og var hálf-
sofandi þegar hann hringdi líklega einum og
hálfum tíma fyrir miðnættið. Ég snúsaði sím-
talið og ætlaði að hringja í hann síðar en
sofnaði. Um þrjúleytið sé ég skilaboð frá
Söru þar sem hún spyr hvort ég viti um
Hemma. Hann fór oft út á hlaupa, rakst á
vini sína og fór að kjafta svo að það var ekk-
ert óeðlilegt við það þótt hann væri ekki
kominn heim, en hann lét þó oftast vita af
sér. Svo hringir hún í mig um morguninn og
segir mér þetta. Það er skrýtið að hugsa til
þessa síðasta símtals. Það er ekki til nein
uppskrift að svona hlutum, hvernig þeir ger-
ast. Ég er afar hreykinn af því hvernig vin-
kona okkar hjóna hún Sara hefur unnið úr
því að missa Hemma, eiginmann, barnsföður
og félaga sinn úr æsku.“
Lítur Valdi lífið öðruvísi augum en áður?
„Það er ekki bara það að missa einhvern sem
breytir manni heldur líka það að vera í ná-
munda við Hemma. Ég hef alltaf verið frem-
ur laus við að hafa áhyggjur af því hvað aðrir
eru að hugsa um mig en í dag er ég algerlega
án þess. Ég kem til dyranna eins og ég er
klæddur. Ég er heldur aldrei feiminn við það
að sýna væntumþykju og sýni hana alltaf
þegar ég get og ég kveð fólkið mitt alltaf al-
mennilega. Þegar ég þarf að velta einhverju
alvarlega fyrir mér fer ég stundum út að
hlaupa. Ég er þá kannski ekki í beinu samtali
við Hemma en ég hugsa samt hvernig hann
hefði gert þetta og tekið á einhverju. Alveg
eins og þegar við vorum að kasta hug-
myndum á milli okkar. En ég sakna hans allt-
af.“
Morgunblaðið/Rósa Braga
Valdi og Hemmi á góðri stundu fyrir utan Nýlenduvöruverzlun Hemma og Valda við Laugaveg.