Morgunblaðið - 06.12.2013, Síða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER 2013
✝ Sigrún Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. júní árið 1927.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Grund þann 30.
nóvember síðastlið-
inn. Móðir hennar
var Kristbjörg Jó-
hannesdóttir, f.
9.10. 1905, d. 21.10.
1968 og faðir Guð-
mundur Sæmundsson, f. 5.6.
1899, d. 15.2. 1939. Kristbjörg
giftist 10.10. 1931 Árna Krist-
jánssyni, f. 7.11. 1902, d. 28.9.
1987. Bræður Sigrúnar, sam-
mæðra, voru Kristján Árnason,
f. 1932, d. 1991 og Eysteinn
maí 1961 og Björgvin, sálfræð-
ingur og kennari, f. 16.11. 1965,
d. 9.2.2013. Eftirlifandi eig-
inkona Björgvins er Vilborg
Davíðsdóttir, rithöfundur og
þjóðfræðingur, f. 3.9. 1965.
Dóttir Björgvins og Vilborgar
er Sigrún Ugla, f. 21.5. 2004.
Eldri börn Vilborgar eru Katr-
ín Vilborgardóttir Gunn-
arsdóttir, f. 31.5. 1987 og Matt-
hías Már Valdimarsson, f. 5.10.
1994.
Sigrún útskrifaðist frá Hús-
mæðraskólanum á Blönduósi
árið 1949 og sem hjúkr-
unarkona frá Luton Hospital í
Englandi árið 1954. Hún starf-
aði m.a. á Landakotsspítala og
sjúkrahúsinu Sólvangi í Hafn-
arfirði og vann við ungbarna-
eftirlit hjá Heilsugæslu Kópa-
vogs um tuttugu ára skeið.
Útför Sigrúnar Guðmunds-
dóttur verður gerð frá Foss-
vogskirkju í dag, 6. nóvember
2013, og hefst athöfnin kl. 13.
Árnason, f. 1934, d.
2002 og systir Dag-
björt Árnadóttir,
leiðbeinandi, f. 7.7.
1949. Samfeðra
Sigrúnu voru Hjalti
Guðmundsson, f.
1931, d. 2001 og
Stefanía Guð-
mundsdóttir, f.
1935, d. 2007. Eig-
inmaður Sigrúnar
var Ingimar Krist-
ján Jónasson, skrifstofustjóri á
Hagstofu Íslands, f. 21.2. 1925,
d. 7.7. 1989. Þau áttu heimili
sitt lengst af í Hrauntungu 113
í Kópavogi. Börn Sigrúnar og
Ingimars eru Jónas Kristján, f.
6.3. 1959, andvana fædd dóttir í
Í dag kveð ég elskulega systur
mína, við höfum verið samferða
gegnum lífið frá því ég fæddist.
Fyrsta minning mín um hana er
frá því hún var í hjúkrunarnámi á
Englandi, ég fór með mömmu á
pósthúsið að sækja pakka frá
henni, þá 3ja ára gömul. Eitthvað
misskildi ég þetta því ég neitaði að
fara út fyrr en ég sæi hana. Sigrún
kom heim frá námi 1954.
Á kveðjustund streyma um
hugann ótal minningar, Sigrún fór
að vinna á Sólvangi í Hafnarfirði,
þar hafði hún herbergi. Ég fékk
nokkrum sinnum að gista þar þeg-
ar hún átti frí. Þar var margt til
gamans gert og stundum heim-
sóttum við gamla fólkið sem dvaldi
þar, fyrir mig var þetta mikið æv-
intýri. Eins tók hún mig með að
heimsækja vini sína sem bjuggu í
Kjósinni þar sem hún dvaldi í
bernsku, þessara ferða með henni
naut ég vel enda margt hægt að
gera í sveitinni.
Tíminn leið og Sigrún gifti sig,
skömmu síðar fæddist Jonni
frændi og nokkrum árum seinna
Böbbi frændi, ég passaði þá oft og
áfram var mér boðið með þegar
Sigrún og Ingimar ferðuðust um
landið, þær ferðir voru mikil upp-
lifun fyrir mig og sannkallaðar
ævintýraferðir.
Þegar við misstum móður okk-
ar var gott að eiga eldri systur
sem ég gat leitað til.
Þegar ég stofnaði fjölskyldu og
eignaðist börnin þá var hún boðin
og búin til aðstoðar, þau hjónin
óku mér á fæðingardeildina þegar
frumburður minn fæddist, hún tók
mig í tíma í smákökubakstri og
prjónaskap, það var ómetanlegt
fyrir mig að hafa hana, hún var
mér bæði systir og staðgengill
mömmu, hún reyndist börnum
mínum sem besta amma, þau köll-
uðu hana Frænku með stóru F-i
og þeirra börn hændust öll að
henni, hún mundi hvenær öll mín
barnabörn áttu afmæli og gladdi
þau alltaf á afmælisdaginn.
Það var Sigrúnu mikil gleði
þegar ömmustelpan hennar, hún
Sigrún Ugla, dóttir Björgvins og
Vilborgar, konu hans, fæddist, að
auki varð hún sjálfkrafa amma
þeirra Katrínar og Matthíasar
sem eru börn Vilborgar, hún taldi
það mikið lán að eignast 3 ömmu-
börn nánast á einu bretti.
Árið sem er að líða var Sigrúnu
erfitt hún dvaldist nánast allt þetta
ár á sjúkrahúsi en var svo lánsöm
að fá hvíldarinnlögn á Hjúkrunar-
heimilinu Grund og varanlega vist
síðustu vikurnar, þar leið henni vel
og var þakklát fyrir þá góðu
umönnun sem hún fékk þar.
Það var henni mikið áfall þegar
Björgvin yngri sonur hennar lést
af völdum krabbameins í febrúar
sl. Öllu þessu tók hún af miklu
æðruleysi.
Ég kveð elskulega systur mína
með söknuði og ylja mér við góðar
minningar, það var mér mikil gleði
að geta létt henni lífið síðustu
misseri, við áttum yndislegar
stundir í litla herberginu á Grund.
Takk fyrir allt, þín systir
Dagbjört
Þá er hún búin að kveðja ver-
öldina, elskuleg tengdamamma
mín, Sigrún Guðmundsdóttir, 86
ára að aldri. Hún var skýr í hugs-
un og anda allt þar til rétt fyrir
andlátið. „Mikið má maður nú
þakka fyrir að hafa kollinn í lagi,“
sagði hún oft við mig, sérstaklega
eftir að hún fékk inni á Grund í
sumar þar sem mörg höfðu betri
líkamlega heilsu en hún en voru
hrjáð af heilabilun. Ég hef sjaldan
kynnst jafn jákvæðri og æðru-
lausri manneskju. Þrátt fyrir vax-
andi heilsuleysi síðustu ára og aðr-
ar raunir sem lífið lagði á hana
tókst henni ávallt að vera þakklát
fyrir að fá að vakna að morgni.
Þegar við Björgvin sonur henn-
ar rugluðum saman reytum okkar
fyrir áratug tók hún mér af mikill
hlýju og var himinlifandi af gleði
þegar okkur fæddist vorið 2004
dóttir sem fékk hennar nafn. Sig-
rún var þá tæpra 77 ára og búin að
bíða lengi eftir ömmuhlutverkinu.
Þá reyndist hún ekki síður eldri
börnum mínum tveimur blíð og
góð amma og sagði að henni þætti
það bæta upp fyrir sig hvað þetta
gekk seint að fá þau tvö í tilbót.
Þegar sú litla stálpaðist fékk hún
stundum að gista hjá ömmu og
Jonna frænda í Hamraborginni og
þá voru nöfnurnar kátar og ekkert
til sparað í aðbúnaði og dekri, eins
og vera ber. Örlæti Sigrúnar við
okkur fjölskylduna var viðbrugð-
ið; aldrei dugði annað en það vand-
aðasta og besta fyrir hennar fólk.
Hún var sagnakona og ófáar
sögurnar sem ég fékk að heyra í
eldhúskróknum af uppvexti henn-
ar sjálfrar og sonanna tveggja.
Henni kom ekki til hugar að vor-
kenna sér það þótt hún hefði þurft
sem ungbarn getið utan hjóna-
bands að fara í fóstur til ættingja í
sveit þar til hún var fjögurra ára
og móðirin gat tekið hana til sín
eftir að hún giftist. Miklu heldur
leit hún á það sem sitt lán að hafa
átt athvarf hjá fólkinu í Sogni í
Kjós þar sem hún dvaldi síðan
sumarlangt fram að fjórtán ára
aldri. Þá sagði hún líka skemmti-
lega frá lífinu í Þingholtunum þar
sem hún óx úr grasi, þegar bærinn
var að breytast í borg og þó mátti
enn renna sér á sleða niður Bar-
ónsstíginn, yfir Laugaveg og nið-
ur á fjörukamb.
Eina æskuminningu átti
tengdamamma sérlega fallega úr
Sogni. Þá var þar í sveit einnig
dóttir Karls O. Runólfssonar, á
sama reki og hún, og hann kom oft
þangað í heimsókn. Tónskáldið
gekk þá iðulega með þeim telpun-
um upp í hlíðina fyrir ofan bæinn
og hafði með sér trompetið sitt.
Settist alltaf á sama steininn,
sagði hún, og lék á trompetið það
undurfagra lag „Í fjarlægð“ sem
hann samdi eftir konu sína látna.
Hún rifjaði síðast upp fyrir mig
þessa minningu fyrir fáum vikum
þegar við vissum að kveðjustundin
hennar nálgaðist og hún bað þá
um að lagið yrði leikið við útför
sína. Ég veit að hún brosir til okk-
ar í guðsríkinu þegar tónar tromp-
etsins óma um Fossvogskirkju í
dag, umvafin kærleika og þakk-
læti okkar sem eftir lifa en líka
ástvinanna sem fóru á undan
henni; dótturinnar sem fæddist
andvana vorið 1961, eiginmanns-
ins sem hún missti fyrir nær ald-
arfjórðungi og sonarins sem lést
fyrir tíu mánuðum.
Með virðingu og þökk í hjarta
kveð ég þessa hlýju og elskuríku
konu.
Meira: mbl.is/minningar
Vilborg Davíðsdóttir
Í dag fylgi ég móðursystur
minni síðustu sporin. Þrátt fyrir
að hún hafi kvatt södd lífdaga
verða sporin ekki auðveld, hún
hefur verið til staðar fyrir mig síð-
an áður en ég tók mín fyrstu skref.
Við systkinin höfum aldrei notast
við Sigrúnarnafnið, frá fyrstu tíð
var hún Frænka, frænka með
stóru effi. Frænka var stóra systir
mömmu. Móðir þeirra var látin
þegar ég fæddist og það eru engar
ýkjur að segja að Frænka hafi
gengið okkur systkinunum í
ömmu stað. Hún var vel gift, Ingi-
mar Jónasson var jafn sæll með
hana og hún var með hann. Falleg
hjón. Meðan ég var barn var heim-
ili þeirra í Hrauntungu í Kópavogi
og þangað var gott að koma þó
húsráðendur ættu stundum fullt í
fangi með uppátækjasaman gest á
heimili reglufestunnar.
Þau voru bæði miklir húmorist-
ar og kunnu vel þá list að skemmta
sér og öðrum þegar sá gállinn var
á þeim. Synir þeirra tveir fengu
gott veganesti. Frænka varð
ekkja rétt ríflega sextug, það var
allri fjölskyldunni áfall að missa
Ingimar um það leyti sem hann
ætlaði að setjast í helgan stein.
Frænka tók því af æðruleysi.
Frænka var góður sögumaður
sem var skemmtilegt að heim-
sækja og hún nálgaðist unga sem
aldna á jafnréttisgrundvelli. Hún
var röggsöm, góðviljuð og gat ver-
ið þrjósk. Mér er það minnisstætt
þegar ég, fyrir mörgum árum, var
nýskilinn, fátækur háskólanemi
og var að fara að flytja á stúdenta-
garða HÍ. Hún hafði áhyggjur af
því að ég ætti lítið af húsbúnaði og
þegar ég gerði lítið úr því spurði
hún mig hvar ég geymdi bækurn-
ar mínar. Ég varð viðurkenna að
þær væru geymdar í pappaköss-
um. „Þú verður að eiga almenni-
lega bókahillu,“ segir hún þá. Ég
reyndi að gera mikið úr kerfinu á
bakvið pappakassaröðun mína, en
það var engu tauti við komandi.
Hún dreif mig með sér í hús-
gagnaverslun og áður en ég vissi
af var ég orðinn bókahillueigandi.
Hún bað mig svo að vera ekkert að
hafa orð á þessu við aðra. Þetta
væri bara okkar á milli. Týpísk
Frænka.
Hún var mikil barnagæla og
þegar ég eignaðist sjálfur börn
kom það enn frekar í ljós. Hún
vildi allt fyrir þau gera og var
mjög dugleg að fylgjast með þeim
allt fram á síðasta dag. Þau minn-
ast hennar með mikilli hlýju. Sjálf
varð hún ekki amma fyrr en hún
var komin hátt á áttræðisaldur,
eignaðist þá litla nöfnu sem var án
efa hennar stærsti gleðigjafi síð-
ustu árin. Frænka var hraust að
upplagi, en nokkuð var af henni
dregið undir það síðasta. Ekki síst
eftir að hún þurfti að fylgja yngri
syni sínum gegnum erfið veikindi
sem drógu hann til dauða snemma
á þessu ári. Hún tók því einnig af
æðruleysi. Í síðustu heimsóknum
mínum til Frænku fann ég vel að
hún var orðin lúin og gerði sér
grein fyrir að ekki væri langt eftir.
Hún var tilbúin að kveðja, hugsun
hennar enn leiftrandi skýr en lík-
aminn orðinn slitinn. Það verður
tómlegt án hennar en góðar minn-
ingar um konu sem kenndi mér
meira um lífið en flestir hafa gert
munu fylla hjarta mitt til síðasta
dags. Elsku Jonni, mamma, Villa
og Sigrún Ugla, ykkar missir er
mestur, en ég veit að minning
góðrar konu mun einnig fylgja
ykkur alla tíð.
Hafþór Ragnarsson
Vertu mér góður allt til enda,
því óðum dagurinn líður.
Enginn veit hvenær örlagastundin
eftir manninum bíður.
(Sigurlaug Ólöf Guðmundsdóttir)
Þetta erindi er úr ljóðabókinni
Það snertir mig eftir Sigurlaugu
Ólöfu Guðmundsdóttur, vinkonu
Sigrúnar sem hér er kvödd. Þó svo
að veikindi hafi herjað á hana síð-
ustu árin þá fór hún snögglega.
Örlagastundin var komin og dag-
arnir allir liðnir sem við áttum
með henni frá unglingsárum okk-
ar. Hún var okkur hjartahlý og
góð allt til enda.
Sigrún giftist frænda okkar,
Ingimar Jónassyni, og frá þeirri
stundu varð hún ein af okkar fjöl-
skyldu. Hún var einstök eigin-
kona, móðir, tengdamóðir, amma,
systir, vinur og ekki síst hann-
yrðakona. Eftir hana liggur mikið
magn af fallegum munum sem
hún vann seinni árin í Gjábakka.
Það var árlegur viðburður hjá
okkur að koma á vorsýninguna og
sjá öll fallegu verkin sem hún og
félagar hennar höfðu unnið yfir
veturinn. Þar kynntist Sigrún frá-
bæru fólki sem hún mat mikils og
listrænir hæfileikar hennar
blómstruðu í góðum félagsskap.
Sigrún var menntaður hjúkrun-
arfræðingur frá Englandi. Hún
færði með sér nýja strauma inn í
fjölskylduna í matargerð og heim-
ilishaldi. Þær eru ófáar veislurnar
sem við nutum á fallegu heimili
þeirra hjóna. Það var alltaf hægt
að eiga hana að ef á þurfti að halda
og fyrir það er þakkað í dag.
Síðustu árin hélt Sigrún heimili
með Jónasi, syni sínum, og studdu
þau hvort annað í blíðu og stríðu.
Í febrúar sl. missti hún Björg-
vin son sinn í blóma lífsins. Að sjá
á eftir honum frá eiginkonu, dótt-
ur og stjúpbörnum varð Sigrúnu
þungbær raun. Hún bar harm
sinn í hljóði en við fundum að áfall-
ið var mikið. Barnabarnið Sigrún
Ugla var ljósið hennar seinni árin
og fyrir hana vildi hún allt gera.
Við frænkurnar þökkum Sig-
rúnu tryggðina sem hún sýndi
okkur alla tíð og vottum ástvinum
öllum dýpstu samúð.
Jóhanna Sigríður, Nanna
Kolbrún, Sigrún Laufey
og Guðrún Erla.
Sigrún, kær vinkona mín í rúm-
lega 30, ár hefur kvatt, södd líf-
daga.
Við kynntumst á Heilsugæslu-
stöð Kópavogs þar sem við unnum
við ungbarnaeftirlitið. Hún var
þar fyrir þegar ég byrjaði og við
hittumst nær daglega í vinnunni
um árabil en svo síðar einnig utan
vinnu. Það bar aldrei skugga á það
samband, hún var þarna alltaf til
staðar, traust og áreiðanleg .
Það má með sanni segja að hún
var frábær í samstarfi, vakandi og
samviskusöm með afbrigðum.
Minni hennar var svo einstakt og
við samstarfsfólkið virkilega nut-
um þess að geta leitað til hennar í
hinum ýmsu tilvikum. Það báru
allir virðingu fyrir henni, hún var
hrein og bein í öllum samskiptum.
Hún var fróð um menn og málefni
og gædd skopskyni sem hún
fylgdi eftir með skemmtilegri
glettni, kankvíslegum glampa í
augum og brosi en skellihló ekki.
Við Sigrún áttum saman
ógleymanlega daga þegar hún
heimsótti okkur til Genfar. Þar
naut hún sín innan um blómin í
birtunni með mikilfenglega Alpana
í baksýn
Sigrún var frábær húsmóðir og
hlúði fallega að ástvinum sínum.
Heimili hennar var smekklegt og
hlýlegt, prýtt fallegum hannyrð-
um, en Sigrún var mikill listamað-
ur í höndunum. Hún hafði mikið
yndi af hvers kyns föndri og út-
saumi, sem frá hennar hendi var
vandaður og fagur.
Eiginmaður Sigrúnar, Ingimar,
féll snögglega frá langt um aldur
fram og var það mikið áfall fyrir
hana, þeirra hjónaband hafði verið
gott og kærleiksríkt og söknuðurinn
mikill eftir hann, „Minn“ eins og
hún kallaði hann alltaf . En lífið hélt
áfram og hún hlúði vel að drengj-
unum sínum tveimur sem voru
hennar líf og yndi. Og þeir gerðu
ávallt allt það sem í þeirra valdi stóð
til að styðja hana og hjálpa.
Mikil var gleði Sigrúnar þegar
yngri sonurinn, Björgvin, giftist
Vilborgu, þeirri mætu konu, og
hamingjan mikil þegar Sigrún litla
kom í heiminn. Mikill og óbærileg-
ur harmur var að henni kveðinn
þegar hún missti Björgvin, þann
góða dreng, í byrjun þessa árs. Þá
var hennar heilsa orðin léleg og
þrek hennar lamað. Síðastliðið ár
hefur verið henni erfitt, bæði hefur
hún þurft að berjast við lamandi
sorgina og við þær aðstæður að
þurfa að hrekjast á milli stofnana
þar til loks að hún fékk nú öruggt
skjól á hjúkrunarheimilinu Grund.
Þar naut hún alúðar og umhyggju
starfsfólksins og ekki síst andlegr-
ar aðhlynningar prestsins, séra
Auðar Ingu Einarsdóttur, sem hún
var afar þakklát fyrir.
Lítil Sigrún þarf nú að horfa eft-
ir ömmu sinni svo skömmu eftir
andlát föður síns. Sigrún litla var
stolt og gleði ömmu sinnar. Guð
styrki hana og alla ástvini Sigrúnar
og blessi minningu góðrar konu.
Rannveig Sigurbjörnsdóttir
Sigrún
Guðmundsdóttir
✝ Kristinn Sig-fússon fæddist
að Morastöðum í
Kjós 10. september
1929. Hann lést á
Hrafnistu í Hafn-
arfirði 25 nóv-
ember 2013. For-
eldrar hans voru
Sigfús Jónsson,
bóndi í Norðurkoti,
f. 1. apríl 1891, d.
11. febrúar 1951,
og Júlíana Einarsdóttir, vinnu-
kona að Morastöðum, f. 24. júlí
1903, d. 13. desember 1982.
Systkini Kristins voru Guð-
mundur, f. 12. janúar 1944, Lilja,
f. 7. janúar 1946, d. 9. apríl 1989
og samfeðra Ólafur, f. 29. sept-
ember 1923, d. 18. apríl 1991.
Kristinn ólst upp að Morastöðum
og gekk í farskóla í Kjósinni.
Þegar hann var 10 ára fluttist
hann með móður sinni að Gufu-
nesi og var þar í tvö ár. Á þeim
tíma var hann í heimavistarskóla
í Mosfellssveit. Árið 1941 flutti
börn. Sigfús, f. 1954. Maki, Hild-
ur Friðþjófsdóttir, þau eiga 4
börn og 5 barnabörn. Mjög kær
vinkona hans síðustu 30 árin var
Helga Magndís Haraldsdóttir, f.
6. nóvember 1941. Hennar börn
og fósturbörn Kristins eru Edda,
f. 1959. Maki, Högni Gunn-
arsson, þau eiga 5 börn og 4
barnabörn. Björk, f. 1960. Hún á
4 börn og 5 barnabörn. Grétar, f.
1972. Maki, Harpa Þorgeirs-
dóttir. Þau eiga samtals 6 börn.
Kristín, f. 1975. Hún á 1 barn.
Bragi, f. 1977. Maki, Lorea Palle.
Þau eiga 2 börn.
Kristinn var með blandaðan
búskap í Norðurkoti lengst af, en
seinni árin með fjárbúskap og
eggjaframleiðslu.Þá stundaði
hann netaveiði, aðallega hrogn-
kelsaveiði en þegar hann minnk-
aði við sig fór hann að vinna við
smíðar. Eftir að allur búskapur
var aflagður í Norðurkoti bjó
Kristinn þar áfram sem eftirlits-
maður fyrir Steypustöðina sem
hafði þá keypt jörðina. Árið 2009
flutti hann á Hrafnistu í Hafn-
arfirði.Útför Kristins fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag, 6.
desember, kl. 13.
Júlíana í Norðurkot
með son sinn og tók
við búsforráðum
þar. Hún giftist Sig-
fúsi 28 september
1950. Kristinn tók
við búinu í Norð-
urkoti 22 ára gam-
all, þegar faðir hans
féll frá. Kristinn var
um tíma á vertíð í
Vestmannaeyjum en
bjó annars óslitið í
Norðurkoti í 68 ár. Kona Krist-
ins var Greta Jónasdóttir frá
Vestmannaeyjum, f. 19. sept-
ember 1933. Þau skildu. For-
eldrar hennar voru Jónas
Bjarnason, skipstjóri í Vest-
mannaeyjum, f. 21. júní 1899, d.
24. mars 1978 og Valgerður
Björnsdóttir frá Færeyjum, f. 1.
janúar 1915, d. 12. ágúst 1978.
Börn Kristins og Gretu eru:
Gerður, f. 1950, hún á 3 börn og
5 barnabörn. Hrönn, f. 1952,
maki, Magnús Sigríðarson, þau
eiga samtals 4 börn og 7 barna-
Elsku Kiddi afi.
Við systkinin vorum svo óend-
anlega heppin að fá að kynnast
þér og munum sakna þín mikið.
En við eigum svo margar fallegar
og skemmtilegar minningar frá
tímanum okkar saman sem munu
lifa með okkur. Minningar um
skemmtilegar heimsóknir til þín í
Norðurkot og margt fleira.
Ég man það eins og það hafi
gerst í gær þegar við vorum að
róla í garðinum hjá ömmu í Borg-
arnesi og þú varst að bralla eitt-
hvað með okkur, þá spurði Þrúða
systir hvort við mættum ekki
kalla þig afa. Þér þótti það nú
bara skemmtilegt og eftir þetta
varstu kallaður Kiddi afi og verð-
ur alltaf í okkar huga.
Það var líka svo gaman að
koma heim úr skólanum og sjá
bílinn þinn sem við kölluðum
Grænu þrumuna, fyrir utan
heima því það þýddi að maður
fékk einhverjar skemmtilegar
sögur og það besta var að maður
fékk alltaf stórt og gott afaknús.
Þú varst einstakur maður, hlý-
legur og góður. Við erum þakklát
fyrir að hafa fengið að eiga þig
sem afa.
Megi Guð geyma þig, Þín.
Helga, Þrúða, Ína,
Olga og Yngvi.
Elsku Kiddi okkar
Efst í huga okkar systkina á
kveðjustund er þakklæti fyrir að
vera til staðar fyrir móður okkar
og okkur, alltaf traustur, góður
og yndislegur. Vinátta þín hefur
verið ómetanleg í gegnum árin og
sérstaklega komu gæði þín og
umhyggja í ljós þegar móðir okk-
ar stóð ein uppi, ekkja með okkur
fimm. Margar minningar eigum
við fjölskyldan sem tengjast þér
og allar eru þær góðar. Samvera
um jól, páska, berjaferðir og
fleira og fleira. Einnig reyndist
þú börnunum okkar vel og þau
kölluðu þig alltaf Kidda afa.
Þín verður sárt saknað. Hafðu
hjartans þökk fyrir allt, elsku
vinurinn okkar.
Guð geymi þig, kær kveðja.
Edda Rún, Björk, Kristín,
Grétar og Bragi Helgubörn
og fjölskyldur okkar
Kristinn Sigfússon