Morgunblaðið - 06.12.2013, Qupperneq 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER 2013
✝ Unnur Krist-insdóttir
fæddist í Reykja-
vík 16. febrúar
1934. Hún lést á
Droplaugar-
stöðum 30. nóv-
ember 2013.
Foreldrar
hennar voru Að-
alheiður Björns-
dóttir, húsmóðir,
f. 1904, d. 1987
og Lýður Krist-
inn Lýðsson, ölgerðarmaður f.
1904, d. 1981.
Unnur var elst fjögurra
systkina. Systkini hennar eru
Jón Ingi, f. 1936, d. 1981, Sig-
urður Lýður, f. 1943 og Ásdís,
f. 1948.
Unnur ólst upp við Hring-
braut í Reykjavík og gekk í
Melaskólann og síðan í Kvenna-
skólann í Reykjavík, þaðan sem
hún lauk kvennaskólaprófi árið
1952. Hún stundaði einnig nám
við Húsmæðraskólann í Reykja-
vík. Hún starfaði á skrifstofu
Eimskipafélags Íslands um
nokkurra ára skeið þar til þau
Valgeir stofnuðu heimili. Unn-
ur var heimavinnandi og sinnti
heimilisstörfum og þegar börn-
in uxu úr grasi fór hún aftur út
á vinnumarkaðinn. Unnur
starfaði í versluninni Skósel við
Laugaveg í um áratug og síðar
sem móttökuritari hjá Skýrslu-
vélum Ríkisins og Reykjavík-
urborgar (SKÝRR). Hún tók
einnig virkan þátt í rekstri fjöl-
skyldufyrirtækisins Repró í
gegnum árin.
Valgeir Jón Emilsson fædd-
ist í Reykjavík 6. júlí 1934.
arafélags (HÍP). Meðal verka
sem Valgeir vann voru Hæsta-
réttardómar, og endurprentun
á Orðabók Sigfúsar Blöndals.
Fyrir vinnu sína fyrir Sögu-
félagið var hann heiðraður árið
2003. Valgeir var um skeið í
stjórn HÍP og í ritstjórn Prent-
arans.
Unnur og Valgeir gengu í
hjónaband þann 29. mars 1958.
Þau bjuggu lengst af við Háa-
leitisbraut í Reykjavík. Börn
þeirra eru 1. Aðalheiður, f.
1958, myndlistamaður og
meistaranemi í listfræði, maki
Erlendur Hjaltason, f. 1957,
rekstrarhagfræðingur, synir
þeirra: Hjalti Geir, f. 1987, lög-
fræðingur, unnusta hans er
Guðrún Þorsteinsdóttir, f.
1987, viðskiptafræðingur. Val-
geir, f. 1990, hagfræðinemi,
unnusta hans er Anna Fríða
Gísladóttir, f. 1990, viðskipta-
fræðinemi. 2. Sigríður, f. 1964,
doktor í sameindalíffræði, maki
Einar Olavi Mäntylä, f. 1963,
doktor í sameindaerfðafræði.
Börn þeirra: Valgeir, f. 1986,
sjúkraþjálfari, sambýliskona,
Steinþóra Jónsdóttir, f. 1986,
sjúkraþjálfari, dóttir þeirra er
Vigdís, f. 2012. Kristín, f. 1991,
söngnemi. Sigurður, f. 2001,
nemi. 3. Emil Hannes, f. 1965,
grafískur hönnuður, maki,
Arna Björk Stefánsdóttir, f.
1971, sagnfræðingur, dóttir
þeirra er Stefanía, f. 1995,
nemi.
Sameiginleg útför þeirra
Unnar og Valgeirs fer fram frá
Hallgrímskirkju, í dag, 6. des-
ember 2013, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Elskuleg hjón, Valgeir elsti
bróðir okkar systkinanna og
Unnur mágkona, eru fallin frá.
Ung felldu þau hugi saman og
áttu samleið í tæp 60 ár. Svo sam-
rýmd voru þau að ekki liðu nema
nokkrir dagar á milli þeirra. Unn-
ur hafði dvalið á Droplaugarstöð-
um um tveggja ára skeið vegna
vanheilsu. Valgeir annaðist konu
sína einstaklega vel í veikindum
hennar sem og fjölskyldan öll og
iðulega gengu þau saman um ná-
grennið og áttu góðar stundir.
Það var sem lífsneisti Unnar
slokknaði þegar hún heyrði lát
síns elskaða eiginmanns. Hún
felldi tár, lagðist fyrir og stóð ekki
upp aftur. Svo sterkur og fallegur
var þráðurinn milli þeirra.
Hugurinn leitar í fjársjóð
ljúfra endurminninga. Svo margs
er að minnast og margt að gleðj-
ast yfir og þakka fyrir í tímans
rás.
Stórfjölskyldan samankomin á
tímamótum, afmæli, skírnir,
brúðkaup, útskriftir, ferðalög.
Valgeir og Unnur, börnin og
tengdabörnin myndarlegu oftar
en ekki í hlutverki gestgjafa,
höfðingleg, veitul og gestrisin.
Unnur var mjög greind og
vönduð kona, falleg, blíð og góð
og annaðist fjölskylduna af natni
og elskusemi alla tíð. Hún var
heima við þegar börnin þrjú voru
lítil en starfaði einnig utan heim-
ilis þegar þau voru komin á legg.
Þegar þau Valgeir kynntust
starfaði hún á skrifstofu hjá Eim-
skipafélaginu. Valgeir var glæsi-
legur á velli, hafsjór af þekkingu
og áhuga á málefnum líðandi
stundar og fyrri tíma, fróðleiks-
fús og ávallt skemmtilegur að
ræða við og ljúfur í allri fram-
göngu. Bæði tvö voru einstaklega
umhyggjusöm um fjölskyldu sína,
og nutu þess að eiga tíma með
barnabörnunum 6 og barna-
barnabarninu sem þau voru að
verðleikum stolt af.
Bæði kusu þau gæði umfram
magn í einu og öllu og höfðu ekki
áhuga á að berast á eða láta fyrir
sér fara en lögðu allt í vandvirkni
og nákvæmni, alltaf nægjusöm og
hógvær. Jólasmákökurnar henn-
ar Unnar, allar jafnar að stærð og
lögun og hin ýmsu ritverk og öll
þau tímarit sem Valgeir prentaði
eru gott dæmi um þá eiginleika
sem prýddu þau bæði.
Valgeir gat verið fastur fyrir
og hafði sterkar skoðanir um hin
ýmsu málefni sem hann lá ekki á.
Unnur brosti þá fallega og lét
hann hafa sinn gang ótruflaðan.
Hann var afar áhugasamur um
ættarsögu fjölskyldunnar sem sjá
má í óbirtu ritverki sem hann
vann að í mörg ár. Þar setti hann
saman þætti um ævi, tengsl og ör-
lög fólks eftir miklar rannsóknir í
ættfræði og hinum ýmsu bókum
sem fjölluðu um liðna tíð. Það var
ótrúlega gaman að hlusta þegar
hann rifjaði upp gamla tíma með
frændfólkinu á Borg á Mýrum og
á Freyjugötu 10 sem var heimili
fjölskyldunnar um skeið þar sem
kynslóðirnar áttu samleið.
Á kveðjustundu þegar sorgin
sækir að finnum líka til gleði og
þakklætis fyrir allt það sem okk-
ur hlotnaðist með elskulegum
bróður og mágkonu og biðjum
góðan Guð að styrkja börnin
þeirra og fjölskyldur.
Blessuð sé minning Unnar og
Valgeirs.
Dagný, Dórothea, Jón og
Ólafur Emilsbörn.
Elskuleg systir mín, Unnur
Kristinsdóttir, er látin. Við fráfall
hennar hverfur stór hluti úr lífi
mínu. Eftir lifa minningar og á
einu augnabliki rennur allt hjá í
ótal myndum, litbrigðum og ang-
an af liðnum tíma nær og fjær.
Unna var elst fjögurra barna
foreldra okkar, þeirra Aðalheiðar
Björnsdóttur og Kristins Lýðs-
sonar. Jón Ingi var næstur í röð-
inni en hann lést árið 1981, langt
um aldur fram og var öllum mikill
harmdauði, næstur er Sigurður,
en fjórtán ár eru á milli okkar
systra.
Ég minnist kærleiksríkra upp-
eldisára á Hringbrautinni og hve
mikið ég dáðist að stóru systur
sem komin var með kærasta, sem
síðan varð lífsförunautur hennar.
Ég dáist enn að fallega gull-
hringnum í hvítu skeljaöskjunni
sem ég fékk í fermingargjöf frá
þeim, þvílík dásemd.
Ekki var síður spennandi að
heimsækja ungu hjónin, þau Unni
og Valgeir Jón Emilsson, á ný-
stofnuðu heimili þeirra í Blöndu-
hlíðinni. Þar fæddist þeim dótt-
irin Aðalheiður, og þá var nú
gaman að vera í mömmuleik og
ófáar voru ferðirnar til þeirra
sem við mamma fórum með
strætisvagninum, Austurbæ-
Vesturbæ, hraðferð. Síðar fædd-
ist þeim dóttirin Sigríður og
yngstur er Emil Hannes. Öll eru
þau einstaklega vel af Guði gerð
og hafa fengið gott veganesti inn í
framtíðina.
Unna systir vildi að öllum liði
vel, það sýndi hún með hlýju sinni
og fallega brosinu. Hún lagði
mikla alúð við heimili þeirra
hjóna á Háaleitisbrautinni og þar
var snyrtimennskan og reglu-
semin ávallt í fyrirrúmi. Alltaf var
tekið vel á móti gestum og gaman
þangað að koma.
Þegar ég kynnti þau fyrir til-
vonandi eiginmanni, Magnúsi
Kjærnested, var honum tekið
sem sönnum vini og hélst sú vin-
átta og virðing allt til andláts
hans.
Ég á Valgeiri að þakka að hann
leiddi mig inn kirkjugólfið í brúð-
kaupi okkar Magga og á heimili
þeirra var brúðkaupsveislan
haldin á sólríkum sumardegi í júlí
1971.
Unnu minni var mjög umhugað
um börn sín, tengdabörn og
barnabörn, enda sýndu þau þakk-
læti sitt í verki með allri þeirri
umhyggju sem þau gátu veitt
henni í veikindum hennar.
Að leiðarlokum þakka ég og
fjölskylda mín samfylgdina við
yndisleg hjón sem kvatt hafa
þessa jarðvist með nokkurra daga
millibili.
Vinir og ættingjar allir
sem áttu með þér leið
biðja í Herrans hallir
þér heimkoman verði greið.
Þó skilji vinir á vegi
vaxa í hjörtum blóm
sem lifa þó líkaminn deyi
í lausnarans helgidóm.
(Vígþór H. Jörundsson)
Elsku Allý, Sirrý, Emil og aðr-
ir ástvinir, innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar allra, ykkar
missir er mikill.
Guð blessi minningu Unnar
Kristinsdóttur og Valgeirs Jóns
Emilssonar.
Ásdís Kristinsdóttir.
Valgeir Jón Emilsson og Unn-
ur Kristinsdóttir
Tengdaforeldrar mínir hafa nú
kvatt með nokkurra daga milli-
bili. Andlát beggja kom á óvart,
en ljóst er að 55 ára hjónaband
þeirra var sterkur stofn.
Unnur og Valgeir hafa verið
traustur bakhjarl frá fyrstu
kynnum. Þau hafa reynst mér og
mínu fólki afburðavel.
Fyrstu spor Valgeirs voru í
suðurhlíðum Skóavörðuholts og
þar bjó hans fólk. Valgeir missti
móður sína, Valentínu Valgeirs-
dóttur, ungur og fékk skjól hjá
Sigríði Bjarnadóttur ömmu sinni
og manni hannar Hannesi Guð-
laugssyni. Faðir hans, Carl Emil
Ole Möller Jónsson og seinni
kona hans Hrefna Ólafsdóttir,
bjuggu ekki langt undan og átti
hann þar góðar stundir með þeim
og systkinum sínum, en alltaf var
mjög kært með Valgeiri og
Hrefnu. Frændfólkið á Berg-
staðastrætinu var vinir hans og í
þessu umhverfi þroskaðist hann
til manns innan um gott fólk.
Unnur var vesturbæingur og
bjó á Hringbraut með foreldrum
sínum þeim Aðaheiði Björnsdótt-
ur og Lýði Kristni Lýðssyni og
systkinum sínum. Stofnar úr
Landsveit og Vatnsdal stóðu að
henni; gott fólk sem hún tengdist
sterkum böndum. Æskuheimili
Unnar var í raun félagsheimili
ættingja af landsbyggðinni. Ég
hef heyrt sögur af ótal fólki sem
þar kom við, gisti og naut góðs
viðgjörnings. Þegar ég kom í
íbúðina á Hringbraut á sínum
tíma, og heyrði af öllum gesta-
ganginum þar, var ljóst að þröngt
mega sáttir sitja, því oft voru
margir þar á sama tíma.
Valgeir lærði prentverk og
gerði bókagerð að ævistarfi sínu.
Hann var mikill fagmaður, og
virkur í innleiðingu offsettækni.
Sótti hann sér þekkingu til Bret-
lands og Danmerkur og setti upp
eigið fyrirtæki þar sem hann
vann að uppsetningu bóka og
margs konar prentaðs máls.
Í starfi sínu og leik las hann
mikið og var fróður maður. Hann
hafði afburðagott minni og vann
mikið með bækur. Vinnuherbergi
hans var fullt af bókum og miðar
upp úr þeim öllum. Þegar fjöl-
skyldan sat og ræddi mál, náði
hann í bækur sem fjölluðu um
efnið og oftar en ekki rataði hann
beint á þann stað í bókinni sem
skipti máli. Það er margt sem við
lærðum af honum á þessum góðu
stundum og við nutum mikillar
frásagnargáfu Valgeirs.
Fyrir nokkrum árum tók hann
sig til og fór að skrá sögu fjöl-
skyldu sinnar og Unnar. Ekki
hafa þau skrif ratað á prent, en ég
fræddist mikið um uppruna fjöl-
skyldunnar þegar ég las þessa
samantekt.
Unnur var heimavinnandi hús-
móðir í fyrstu. Hún fór á vinnu-
markað eftir að börnin komust á
legg og vann ýmis verslunarstörf
og síðast sem móttökufulltrúi hjá
SKÝRR. Unnur fór ekki hátt með
afrek sín en hún var afar sam-
viskusöm og vönduð í öllum sín-
um störfum eins og heimilið er til
marks um. Umhyggja fyrir henn-
ar fólki var alltaf í fyrirrúmi.
Það var mjög góður tími í ævi
Unnar og Velgeirs þegar barna-
börnin voru að vaxa úr grasi. Þau
voru frábær amma og afi sem
fræddu barnabörnin um allt milli
himins og jarðar og hlustað var af
athygli. Oft var ekið um Reykja-
vík og nágrenni þar sem þau
kynntu fyrir þeim nærumhverfið,
sögðu sögur af fólki og bygging-
um. Gamla höfnin var jafnan við-
komustaður. Þetta var barna-
börnunum mikils virði og eiga
þau dýrmætar minningar um afa
sinn og ömmu.
Þau Unnur og Valgeir ferðuð-
ust meira innanlands en utan. Ís-
land var þeirra land, og þekktu
þau landið mjög vel. Það eru ófáir
tindarnir sem voru sigraðir á
þessum árum. Við fjölskyldan
fórum saman í ferðalag til Dan-
merkur árið sem Unnur og Val-
geir urðu sjötug. Það var minn-
isstæð ferð og kunni Valgeir betri
skil á ýmsu á Sjálandi en ég, þó ég
hefði búið þar í yfir fimm ár.
Þekking hans náði til staða víða
um heim sem hann hafði aldrei
komið til.
Unnur hefur átt við vanheilsu
að stríða síðustu ár sem höfðu í
för með sér miklar breytingar á
högum þeirra. Valeir sinnti Unni
með eindæmum vel; var henni
traustur bakhjarl. Ásdís, systir
Unnar, var okkur í fjölskyldunni
mjög mikilvæg stoð á þessum
tíma, því hún annaðist systur sína
af mikilli alúð. Fyir það þökkum
við af heilum hug.
Nú þegar komið er að leiðar-
lokum þakka ég Unni og Valgeiri
fyrir tíma okkar saman og þann
þátt sem þau áttu í að koma son-
um okkar til manns.
Erlendur Hjaltason
Hugur minn leitar tæp tuttugu
ár aftur í tímann þegar ég hitti
tengdaforeldra mína, heiðurs-
hjónin Valgeir og Unni, í fyrsta
skipti. Þessi fyrstu kynni okkar
voru afar ánægjuleg og innan
skamms leið mér eins og einni af
fjölskyldunni og hefur þannig
verið alla tíð síðan.
Valgeir og Unnur voru afskap-
lega ólík en áttu samt alveg sér-
staklega vel saman. Mér er sér-
staklega minnisstæð ástúð þeirra
hvors í garð annars. Unnur var
skemmtileg kona, falleg, fínleg og
alltaf vel tilhöfð. Hún var hógvær
og kyrrlát en fljótlega áttaði ég
mig á hve sterk hún var og góð
fyrirmynd. Hún studdi börn sín
og tengdabörn hvað sem á dundi
og Valgeiri var hún akkerið í líf-
inu. Hún var mikill höfðingi heim
að sækja og aldrei hef ég fengið
betri mat en þann sem Unnur
reiddi fram handa okkur. Lamba-
læri frú Unnar ásamt meðlæti er
líklega besti matur sem við fjöl-
skyldan höfum fengið. Hún gerði
miklar kröfur til sjálfrar sín og
annarra og það einkenndi Unni að
allt sem hún gerði, gerði hún vel.
Barnabörnunum var hún afar góð
og þau hjónin voru alltaf boðin og
búin að taka þátt í uppeldi þeirra.
Stefanía, dóttir mín, gisti oft hjá
afa og ömmu og ég veit að minn-
ingar hennar frá þeim stundum
eru ómetanlegar. Ég veit líka að
stundirnar með barnabörnunum
voru þeim hjónum dýrmætar og
þau vildu að þær yrðu sem flestar.
Þau hjónin höfðu mikla unun af
útivist og fjallaferðum og sinntu
því áhugamáli meðan heilsan
leyfði. Valgeir var fróður og vel að
sér um ólíklegustu efni. Hann
hafði gaman af að umgangast fólk
og það var einstaklega gaman að
spjalla við hann. Áhugamálin
voru fjölmörg en sagnfræðigrúsk,
útivist og fjölskyldusaga voru efst
á blaði auk samveru við fjölskyld-
una. Eftir Valgeir liggja möppur
fullar af endurminningum, ætt-
fræði og ýmsum athugunum auk
allra ljósmyndanna sem hann tók
í gegnum árin. Í mörg ár sá hann
um umbrot á tímariti sögufélags-
ins, Sögu, og ég er ekki frá því að
margir greinahöfundar hafi lært
ýmislegt í sagnfræði af Valgeiri
enda hafði hann ekki síður áhuga
og þekkingu á efni ritsins en útliti
þess. Sagnfræðiáhuginn tengdi
okkur Valgeir saman og eyddum
við gjarnan löngum stundum við
að ræða sagnfræðileg mál, bæði
efni sem hann var að grúska í og
efni sem ég hafði sérstakan áhuga
á. Þegar Unnur greindist með
Alzheimer-sjúkdóminn fyrir
nokkrum árum kom í ljós hve
annt Valgeiri var um Unni sína.
Það var aðdáunarvert hve vel
hann annaðist hana, fyrst heima
og síðan eftir að hún fluttist á
Droplaugarstaði. Þangað kom
hann nær daglega síðastliðin tvö
ár og ég veit að það var Unni mik-
ils virði að fá Valgeir til sín á
hverjum degi. Þau fóru út að
ganga þegar viðraði til þess, eða
nutu nálægðar hvort annars inni
við eða í garðinum.
Ég veit að svona minningar-
grein dugar ekki til að tjá hug
minn til þeirra hjóna. Allt það
sem ég kem ekki orðum að geymi
ég með sjálfri mér og minnist
þeirra með hlýju í hjarta. Ég
þakka Valgeiri og Unni fyrir allt
sem þau hafa gefið mér.
Arna Björk Stefánsdóttir.
Það er erfitt að trúa því að báð-
ir tengdaforeldrar manns, afi og
amma barnanna og langafi og
langamma litla ljóssins séu horfin
á braut í sína hinstu ferð.
Valgeir og Unnur voru glæsi-
leg hjón með góða og hlýja nær-
veru. Það var gott að koma til
þeirra á Háaleitisbrautina alveg
frá því að maður fyrst fór að
venja komur sínar þangað. Val-
geir tók vel á móti tilvonandi
tengdasyni og vildi gjarnan ræða
menn og málefni og það var aldr-
ei skortur á umræðuefni. Unnur
sá til þess að gestinn vanhagaði
aldrei nokkurn tímann um neitt.
Þau voru einfaldlega höfðingjar
heim að sækja. Bæði voru þau
einstaklega vandvirk og nákvæm
um hugðarefni sín. Valgeir var
einstakur fagmaður í prenti og
uppsetningu og einn af frum-
kvöðlum offsetprentunar á Ís-
landi. Hann kenndi mér alveg
nýja sýn á bækur. Eftir því sem
ritvinnsluforrit urðu útbreiddari
og algengari vinnutæki meðal-
jónsins, urðu dæmin æ fleiri um
illa meðferð á góðum texta og
skort á fagmennsku og það var
augljóst að fagmanninum Val-
geiri var misboðið. Það var sönn
ánægja að heyra þennan alvöru
fagmann, ef ekki listamann,
fjalla um heillandi heim hand-
verks sem mér var að mestu hul-
inn fram að því. Valgeir kunni
sannarlega að meta góðar bækur
og handfjallaði þær af mikilli
virðingu enda fjölfróður maður.
Hann sökkti sér í hvers kyns
grúsk og þótti sérlega gaman að
grafast fyrir um sögu forfeðra
þeirra hjóna enda mikill sögu-
maður. Vinnustofa hans á Háa-
leitisbrautinni er þétt einangruð
með bókum, greinum og minn-
ispunktum sem biðu þess að vera
skeytt saman í mikla fjölskyldu-
sögu. Valgeir stundaði útivist á
sínum yngri árum og var mikill
kunnáttumaður um fjöll og víð-
erni og gaman að hlýða á ferða-
sögur hans og ráð. Valgeir var
afburðaminnugur og sögurnar
því fjölmargar og stutt í þær.
Unnur var að sama skapi frá-
bær þegar kom að hverju því sem
sneri að heimilinu. Nákvæmnin
og hagleikinn endurspeglaði
metnað og vandvirkni í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur. Það var
ekki ónýtt að fá að njóta listilegs
baksturs, matargerðar og gest-
risninnar á Háaleitisbraut. Unn-
ur var jafn hógvær og hún var
vandvirk og barst aldrei á, en
verkin töluðu máli hennar. Aldrei
heyrði ég hana hallmæla nokkr-
um manni og smám saman varð
manni ljóst hvílík öðlingsman-
neskja hún var. Veikindi hennar
undir lokin voru þess eðlis að
vænta mátti breytinga í lyndisfari
og skapgerð til hins verra eftir
því sem þau ágerðust. Ekki í til-
felli Unnar. Það skipti engu
hversu nærri sjúkdómurinn gekk
henni, gæskuna og góðmennsk-
una þraut aldrei. Hún hélt tígu-
leika sínum og geislandi innri og
ytri fegurð allt til enda. Ástúð og
umhyggja Valgeirs, systkinanna
Allýjar, Sirrýjar og Emils og Ás-
dísar systur í garð Unnar gerði
það að verkum að hún vissi fram
að síðasta andartaki að hún var
Valgeir Jón Emilsson og
Unnur Kristinsdóttir
Hann lést á Landspítalanum
við Hringbraut aðfaranótt 21.
nóvember 2013.
Foreldrar hans voru Valent-
ína Finnrós Valgeirsdóttir, hús-
móðir, f. 1914, d. 1939 og Carl
Emil Ole Möller Jónsson, skrif-
stofumaður, f. 1912, d. 1958.
Þau eignuðust einnig soninn
Björn, f. 1936, sem búsettur er
í Seattle í Bandaríkjunum.
Seinni kona Carls Emils var
Hrefna Sigríður Ólafsdóttir f.
1917, d. 2013. Börn þeirra eru:
Ólafur, f. 1941, Jón, f. 1945,
Dóróthea, f. 1950 og Dagný, f.
1952,
Valgeir útskrifaðist sem setj-
ari árið 1959 og vann í Fé-
lagsprentsmiðjunni til 1962,
prentsmiðju Vísis 1962-1966,
Lithoprenti 1966-1972 og frá
1972 í Offsetvinnustofunni
Repró sem hann rak til starfs-
loka. Hann sótti nám í off-
setmyndagerð í Monotype
School í London og síðar í
Reproteknisk fagskole og Bog-
tryksskolen í Kaupmannahöfn
og leiðbeindi á námskeiðum í
filmuumbroti á vegum Iðnskól-
ans og Hins íslenska prent-