Morgunblaðið - 21.12.2013, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. DESEMBER 2013
✝ Hulda Jóns-dóttir fæddist á
Sléttu í Jökul-
fjörðum 16. ágúst
1933, Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði 12.
desember 2013.
Foreldrar hennar
voru María Emilía
Albertsdóttir frá
Hesteyri, f. 16.2.
1911, d. 23.2. 1989,
og Jón Guðnason frá Sléttu, f.
18.12. 1889, d. 29.6. 1968. Systk-
ini Huldu eru Guðni, f. 1931, d.
2001; Hanna, f. 1935; Gísli, f.
1937, d. 2013; Hermann, f. 1940;
Ingvi, f. 1943, d. 2008.
Hulda giftist 27.12. 1952
Arnóri L. Sigurðssyni skipstjóra
frá Bæjum á Snæfjallaströnd, f.
4.10. 1927, d. 14.9 1993. Hulda og
Arnór eignuðust fimm börn: 1)
Gunnar Albert, f. 1952, kvæntur
Sigurborgu Þorkelsdóttur, f.
1952, og eiga þau fjögur börn,
Arnór Þorkel, Jóhann Bæring,
Hansínu Þóru og Guðrúnu Huldu
og ellefu barnabörn. 2) Jóna Em-
ilía, f. 1956, gift Gunnari M.
Gunnarsyni, f. 1952,
og eiga þau sex
börn, Atla Má Rún-
arsson, Huldu Mar-
íu, Ásu Maren,
Tinnu Björgu, Arn-
ór Þór og Aron Ein-
ar og tíu barna-
börn. 3) Sigurður
G., f. 1959, kvæntur
Sophaporn S. Arn-
órsson, f. 1950, og
eiga þau tvö börn,
Leó og Perlu. 4) Sölvi Arnar, f.
1962, í sambúð með Sigríði Sig-
urðardóttur, f. 1972, eiga þau tvö
börn, Hafþór og Katrínu. Úr
fyrra sambandi á Sölvi tvö börn,
Sigurð og Margréti, og eitt
barnabarn. 5) Marinó Freyr, f.
1971, ókvæntur og barnlaus.
Hulda ólst upp á Sléttu í Jökul-
fjörðum fram yfir fermingu og
fluttist þá til Ísafjarðar. Hún gift-
ist þar ung Arnóri og bjuggu þau
þar allan sinn búskap. Hulda
vann við ýmis störf, þ.á m. fisk-
vinnslu og umönnun.
Útför Huldu fer fram frá Ísa-
fjarðarkirkju í dag, 21. desember
2013, og hefst athöfnin kl. 14.
Móðir mín, mig langar til að
kveðja þig með nokkrum orðum
og minnast síðustu ára þinna þar
til þú kvaddir okkur. Ég var að
takast á við erfiðleika og af gam-
alli venju leitaði ég til þín með ráð,
fann ég þá að þú varst til staðar
fyrir mig, en ég fann líka að líf mitt
varstu búin að leggja í mínar
hendur, það var eins og þú værir
byrjuð að undirbúa þinn loka-
áfanga í þessu lífi.
Það rann upp fyrir mér að það
sem þú hafðir kennt mér í lífinu
var það sem mestu máli skiptir,
ekkert meira, ekkert minna, þú
varst búin að skila þínu og er ég
þér afar þakklátur. Ég flutti aftur
vestur stuttu eftir það, þá heim-
sótti ég þig reglulega, þú sast allt-
af og varst að prjóna eða það voru
gestir þegar ég kom, því þú áttir
mikið af vinafólki og vinkonum og
sumar frá bernskutíð. Mér fannst
þú eiga svo fallegt líf, svo rík af af-
komendum og vinum. En veikindi
voru farin að þjaka þig, þér var illt
í fætinum og þú fékkst ekki að
njóta alls þess góða sem þér þótti
svo gaman að gera. Þú varst svo
félagslynd og dugleg að fara í
göngutúra og berjamó og tók það
mjög á þig að geta ekki gert það
og einnig tók þetta á okkur ætt-
ingjana að sjá þig dofna svona. En
þú gafst ekki upp, vildir láta þér
líða vel og reyndir allt til þess en
veikindin urðu þrálát. En þú hætt-
ir ekki að hafa fyrir okkur þegar
við komum og gestum þínum og
gekkst frá öllum þínum málum
sjálf en veikindin áttu eftir að
versna. Þú fékkst í bakið og á end-
anum lagðistu inn á sjúkrahús,
það var erfitt að koma til þín og sjá
þig ekki stolta heimafyrir, þú
varst heldur ekki vongóð og jafn-
vel vissir að það var eitthvað
meira í vændum. Síðan veiktist þú
illa af lungnabólgu stuttu eftir það
og þá var tvísýnt um þig og við
hópuðumst til þín, fyrst ættingj-
arnir og svo vinir og svo margir
komu að færa þurfti þig í stærra
herbergi. En þú vissir hvað koma
skyldi. Þú vaknaðir og varst að
stríða okkur og varst hrókur alls
fagnaðar en sofnaðir svo út af aft-
ur eins og þú værir að undirbúa
okkur fyrir það síðasta. Eftir
stutta en erfiða legu kvaddir þú
þennan heim í faðmi okkar systk-
ina, svo fallega eins og þú varst.
Ég er þér svo þakklátur, þú
hefur gefið mér svo mikið með
þessu. Takk.
Þinn
Marinó Freyr.
Hinn 12. desember sl. kvaddi
ég ömmu Huldu í síðasta sinn eftir
að hún hafði glímt við stutt en erf-
ið veikindi. Á þeirri stundi upplifði
ég mikla sorg og efst í huga er
mikið þakklæti fyrir allt sem hún
gaf okkur.
Er ég hugsa til baka minnist ég
þess er ég geng upp stigann í
Fjarðarstræti 17. Lykt af kæstri
skötu tekur á móti mér í hádeginu
ásamt pylsulykt, en pylsur voru
eldaðar fyrir börnin. Afi er kom-
inn í land og maður sér eftirvænt-
inguna í svipnum á ömmu. Það er
komin Þorláksmessa og mann-
dómsvígsla fjölskyldunnar að
hefjast. Er skatan nógu kæst,
skyldi hún vera betri en í fyrra,
skyldu börnin eða nýju fjölskyldu-
meðlimirnir fá sér að smakka
skötu? Í skötuveislunni hjá ömmu
var alltaf mikil stemning, þar sem
allir voru saman komnir til að
borða skötu og þá gátu jólin kom-
ið? Á þessu heimili voru jólin eini
tími ársins þar sem öruggt var að
allir kæmu saman enda er þetta
sjómannsfjölskylda. Næstu daga
yfir jólahátíðina er maður meira
eða minna á heimili ömmu og afa
ásamt fullu húsi gesta og aldrei
skorti ást eða umhyggju fyrir okk-
ur krökkunum sem á staðnum
voru.
Er líður að sumri er amma far-
in að tala um Sléttu. Á næstu dög-
um skal haldið á æskuslóðir ömmu
og mér er boðið með ásamt öllum
barnabörnunum og nokkrum
aukabörnum. Er til Sléttu er kom-
ið byrjar amma á því að hita vatn í
potti, sópa flugur af gólfinu og
reka okkur krakkana í fótbolta
eða niður í fjöru. Þess á milli var
amma inni að elda fyrir okkur rab-
arbaragraut, útbúa brauð með
mysingi eða í gönguferð með okk-
ur börnin á hina ýmsu staði á
svæðinu. Á fótboltavöllinn þurfti
hún stundum að koma til þess að
dæma vafaatriði sem upp komu á
vellinum. Alltaf tókst henni að
snúa á okkur með því að bjóða
okkur inn að borða og vorum við
lögnu búnir að gleyma deiluefninu
er við mættum á völlinn aftur eftir
hressingu hjá ömmu. Á helgum
hringdi amma oft og spurði hvort
við værum ekki að koma því hún
væri byrjuð að gera pönnukökur
sem mér þykja ennþá þær bestu
sem ég hef smakkað. Þegar við
bræður vorum búnir að raða í okk-
ur nokkrum tugum af pönnukök-
um og vorum gjörsamlega að
springa þá koma amma og spurði
hvort við vildum ekki fá okkur
meira eða „mér þykir þið bara al-
veg lystarlausir, fáið ykkur nú
svolítið meira“. Síðustu árin hef ég
getað boðið henni ömmu með okk-
ur fjölskyldunni í Góuholtinu á
Sléttu. Það hefur verið yndislegt
að eiga þessar stundir með þessari
góðu konu sem hefur gefið okkur
og börnunum mínum ógleyman-
legar minningar.
Elsku amma, okkur í Góuholt-
inu langar til að þakka fyrir þær
frábæru stundir sem við áttum
saman og þér fyrir að hafa verið
ávallt til staðar fyrir okkur. Við
munum öll geyma ljúfar minning-
ar í hjarta okkar.
Kveðja
Jóhann Bæring Gunnarsson
og fjölskylda.
Elsku hjartans amma mín. Það
er erfitt að kveðja þig þegar ég
hugsa til allra góðu stundanna
sem við áttum saman. Amma, mig
dreymdi draum nóttina áður en ég
skrifa þetta til þín. Í draumnum
varstu farin en svafst engu að síð-
ur við hlið mér, þú vaknaðir og
kallaðir á mig, ég var hjá þér. Það
er gott að finna að þú ert hjá mér.
Mér verður oft hugsað til þess
hversu undarlegt það er að hafa
átt bæði börnin mín á afmælisdög-
um barna þinna.
Frá þér fór maður aldrei svang-
ur og pönnukökurnar þínar voru
með því besta sem ég fékk hjá þér.
Það var notalegt að geta hlaupið
til þín, amma, hvort sem var í há-
deginu í skólanum eða á milli æf-
inga, og alltaf var eitthvað til. Það
var alltaf svo skemmtilegt að opna
jólagjafirnar frá þér, því það voru
yfirleitt svo skemmtilegar gjafir
og oftast eitthvað sem þú hafðir
föndrað sjálf.
Takk fyrir allar góðu stundirn-
ar amma mín.
Kveðja.
Þín nafna,
Guðrún Hulda.
„Vertu sæl mín kæra, við þökk-
um þér.“ Þessi ljóðlína kemur upp
í hugann er við kveðjum vinkonu
okkar hana Huldu Jóns. Ljóðlínan
er úr gömlu ljóði sem oft var sung-
ið þegar við vorum ungar konur
og kannski raulað þegar við vor-
um að sauma og prjóna á börnin
okkar fyrir jólin.
Fyrir sextíu og þremur árum
stofnuðum við, fjórar ungar sjó-
mannskonur á Ísafirði, sauma-
klúbb, ýmsir sögðu að sauma-
klúbbar væru bara samkunda
kvenna til að tala um náungann.
En þannig var það nú ekki, heldur
þvert á móti. Ein okkar komst svo
að orði að við byggjum til allt sem
börnin okkar þyrftu, nema skóna,
og var það rétt lýst. Fljótlega
fjölgaði í hópnum okkar og ein
þeirra var hún Hulda sem við
kveðjum í dag. Ýmislegt brölluð-
um við saman í þessum góða hópi
og léttleikinn sveif yfir vötnum.
Einn veturinn tókum við okkur til
og fórum saman til Reykjavíkur,
gistum á Hótel Esju og skemmt-
um okkur alveg konunglega. Það
var á þeim tímum sem ekki var
sjálfgefið að fólk færi í slíkar ferð-
ir, að gista á hóteli og borða úti á
veitingahúsum. En við áttum góða
að og vorum dyggilega studdar í
þessu tiltæki okkar. Lífið á Ísa-
firði var með öðrum brag en nú er
og afkoma fjölskyldna þá byggðist
að mestu leyti á sjósókn og fisk-
vinnslu. Fjölskyldur voru barn-
margar og tilveran snerist um að
koma þaki yfir fjölskylduna og að
allir hefðu nóg að bíta og brenna.
Börnin urðu fljótt þátttakendur í
atvinnulífinu enda nátengd því frá
blautu barnsbeini. Við áttum það
sameiginlegt sjómannskonurnar í
klúbbnum að menn okkar stund-
uðu rækjuveiðar í Ísafjarðadjúpi á
veturna. Veðrið á Vestfjörðum er
óblítt stundum. Djúpið, sem skart-
ar sínu fegursta á góðviðrisdög-
um, getur breytt um svip á ör-
skammri stund. Það gat verið
erfitt að bíða fregna af sjómönn-
unum okkar, við vissum að sjórinn
gat tekið sinn toll, sem allt of oft
gerðist. En lífið hélt áfram hvern-
ig sem allt velktist og skókst í ver-
öldinni og það gerði saumaklúbb-
urinn líka. Hulda var glöð og
yndisleg kona sem hafði gaman af
því að syngja. Hún stóð dyggilega
við hlið hans Adda síns (Arnórs
Sigurðssonar skipstjóra). Saman
eignuðust þau fjóra syni og eina
dóttur sem öll eru á lífi. Eftir lát
Arnórs bjó Hulda áfram í íbúð
þeirra í Fjarðarstræti en fyrir
nokkrum árum flutti hún á Hlíf,
íbúðir aldraðra á Torfnesi. Það er
mikið átak að breyta lífi sínu og
þannig var með Huldu en með
tímanum undi hún hag sínum vel á
Hlíf innan um gamla vini og sam-
ferðafólk. Heilsan var farin að bila
og síðasta ár hefur verið henni erf-
itt. Hún lést á Sjúkrahúsi Ísafjarð-
ar í byrjun aðventu þegar jólaljós-
in komu eitt af öðru til að minna
okkur á að jólin nálgast.
Börnum Huldu, barnabörnum
og öllum öðrum aðstandendum
vottum við okkar dýpstu samúð og
biðjum þeim blessunar Guðs. Við
kveðjum nú okkar góðu vinkonu
með upphafsorðunum: Vertu sæl
mín kæra, við þökkum þér.
Saumaklúbburinn,
Sigríður Aðalsteinsdóttir.
Það var ekki amalegt að alast
upp í neðri hluta Fjarðarstrætis á
Ísafirði á sjöunda áratug síðustu
aldar. Í flestum húsum var sægur
af börnum og allar heimsins lysti-
semdir innan seilingar. Miðbær-
inn, fjaran, prammarnir, skúrarn-
ir, frystihúsin, bryggjurnar og
skólarnir. Okkur var gefinn laus
taumurinn og stundum veltir mað-
ur fyrir sér hvers vegna ekki fór
verr í sumum tilfellum í uppátækj-
um okkar.
Mæðurnar réðu ferðinni heima
fyrir og í seinni tíð hefur maður
áttað sig á því að þær höfðu trú-
lega með sér ósýnilegt öryggis- og
tengslanet börnunum til verndar.
Stjórnuðu fæstar með hrópum á
tröppunum heldur fylgdust með
barnaskaranum í heild sinni hvort
sem það voru þeirra eigin eða ann-
arra. Gripu síðan inn í atburða-
rásina þegar þess þurfti með. Þær
ólu því upp sín börn sem og ann-
arra.
Hulda Jónsdóttir var ein þess-
ara mæðra. Sjómannskonan sem
hélt utan um sitt fólk á efri hæð-
inni á nr. 17. Það lá því beint við að
drengur af nr. 19 yrði þar dagleg-
ur gestur enda jafnaldri Sigga
Gumma. Þar mætti manni glað-
værð hennar, umhyggja og já-
kvæðni. Nú skal það játað hér að
umburðarlyndi þurfti hún talsvert
enda Siggi Gummi og þeir sem
honum fylgdu afar hugmyndaríkir
og athafnasamir.
Hulda og Arnór voru samrýnd
hjón og komu fimm börnum til
manns. Arnór féll frá alltof
snemma og það varð Huldu án efa
mjög erfitt þótt hún leysti það
verkefni vel af hendi eins og önn-
ur. Sjávarseltan var áberandi í
genum barnanna og sjórinn fang-
aði hug þeirra flestra snemma.
Þegar barnabörnin og barna-
barnabörnin komu til sögunnar
útvatnaðist seltan og í ljós komu
íþróttagen. Fjölmargir afreks-
menn í ólíkum íþróttagreinum litu
dagsins ljós. Hulda var stolt af
sínu fólki og hafði fulla ástæðu til.
Við fráfall Huldu er mér efst í
huga þakklæti fyrir áratuga
tryggð og vináttu hennar. Afkom-
endum hennar sendi ég innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Halldór Jónsson.
Hulda Jónsdóttir
virðing reynsla & þjónusta
allan sólarhringinn
www.kvedja.is
571 8222
82o 3939 svafar
82o 3938 hermann
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar elskulegrar
frænku okkar,
UNNAR GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Túni í Flóa,
áður Stigahlíð 88,
Reykjavík.
Við viljum sérstaklega færa starfsfólki hjúkrunarheimilisins
Grundar þakkir fyrir mjög góða umönnun og hlýju, sem hún
naut allan þann tíma, sem hún dvaldi þar.
Systkinabörnin.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við fráfall
ástkærra foreldra okkar, tengdaforeldra, ömmu, afa, langömmu
og langafa,
UNNAR KRISTINSDÓTTUR
og
VALGEIRS JÓNS EMILSSONAR.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Droplaugarstaða og Land-
spítalans við Hringbraut fyrir frábæra umönnun.
Bestu óskir um gleðileg jól og farsælt komandi ár.
Aðalheiður Valgeirsdóttir, Erlendur Hjaltason,
Sigríður Valgeirsdóttir, Einar Olavi Mäntylä,
Emil Hannes Valgeirsson, Arna Björk Stefánsdóttir,
Hjalti Geir Erlendsson,
Valgeir Erlendsson,
Valgeir Einarsson Mäntylä,
Kristín Einarsdóttir Mäntylä,
Sigurður Einarsson Mäntylä,
Stefanía Emilsdóttir,
Vigdís Valgeirsdóttir Mäntylä.
✝
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
RUT INGIMARSDÓTTIR,
Víðilundi 18,
Akureyri,
lést að heimili sínu fimmtudaginn
19. desember.
Útförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Viktor Gestsson og Edda Hjörleifsdóttir.
✝
Elsku móðir okkar, dóttir, tengdamóðir,
amma, systir, frænka, mágkona og barna-
barn,
MÁLFRÍÐUR SIGURÐARDÓTTIR,
Dvergholti 3,
Hafnarfirði,
lést á heimili sínu mánudaginn 9. desember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Ingibjörg Erla Grétarsdóttir,
Sigurður T. Tryggvason, Valgerður K. Bjarnadóttir,
Sigurður Guðmundsson,
Fanney Lára Einarsdóttir, Þórður Jónasson,
Þórdís Sigurðardóttir, Óskar Magnússon,
Birna Sigurðardóttir, Helgi Þór Hjálmsson,
Guðmundur Ó. Guðmundsson,
barnabörn og frændsystkini.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HALLFRÍÐUR ÁSMUNDSDÓTTIR
frá Kverná
í Grundarfirði,
síðar Háaleitisbraut 151,
Reykjavík,
lést á Hrafnistu í Reykjavík mánudaginn 16. desember.
Jarðarförin fer fram frá Digraneskirkju á Þorláksmessu kl. 11.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á líknarfélög.
Finnbogi Grétar Kristinsson,
Ásmundur Kristinsson, Svava Loftsdóttir,
Kristinn Finnbogason,
Friðrik Heiðar Ásmundsson, Hildur Helga Sævarsdóttir,
Loftur Ásmundsson, Bergdís Heiða Eiríksdóttir
og barnabarnabörn.