Morgunblaðið - 30.04.2014, Qupperneq 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. APRÍL 2014
✝ IngibjörgÁrnadóttir
fæddist í Görðum á
Álftanesi 4. sept.
1916. Hún lést á
B-4, Landspít-
alanum í Fossvogi,
miðvikudaginn 16.
apríl 2014.
Foreldrar henn-
ar voru þau séra
Árni Björnsson frá
Höfnum á Skaga, f.
1. ágúst 1863, d. 26. mars 1932,
og Líney Sigurjónsdóttir frá
Laxamýri, f. 6. okt. 1873, d. 8.
okt. 1953. Árni var prestur á
Sauðárkróki og prófastur í
Skagafjarðarprófastsdæmi og
síðar prestur að Görðum á
Álftanesi og prófastur í Kjal-
arnesprófastsdæmi. Líney og
Árni eignuðust tólf börn sem
voru í aldursröð: Björn Einar,
endurskoðandi og lögfræð-
ingur, f. 27. feb. 1896, d. 23.
nóv. 1967; Sigurjón Þorvaldur,
prestur í Vestmannaeyjum og
síðar í Hallgrímssókn í Rvík, f.
3. mars 1897, d. 10. apríl 1979;
Snjólaug Guðrún, húsmóðir í
Hafnarfirði, f. 7. mars 1898, d.
30. desember 1975; Páll Krist-
inn, verslunarmaður í Rvík, f.
19. júlí 1899, d. 7. mars 1970; El-
ín Málfríður, húsmóðir í Hafn-
arfirði, f. 2. maí 1901, d. 7. des-
dag er Hlíðarvegur 57. Síðar
byggðu þau við húsið og breyttu
í heilsárshús og fluttu þangað
árið 1953. Ingibjörg bjó þar
áfram eftir að Björgvin lést.
Börn þeirra eru: 1) Árni, f.
10. mars 1939, maki Jenny Sig-
mundsdóttir, f. 8. maí 1940. 2)
Ragnhildur, f. 11. júlí 1942,
maki Steingrímur Björnsson, f.
5. maí 1928. 3) Bjarni, f. 16. des-
ember 1946, d. 8. júlí 2010, maki
Lára Magnúsdóttir, f. 11. nóv-
ember 1952. 4) Líney, f. 16.
febrúar 1949. 5) Guðný, f. 12.
mars 1952, maki Anton Örn
Guðmundsson, f. 3. desember
1951. 6) Páll, f. 5. september
1953, maki Áslaug Þormóðs-
dóttir, f. 14. mars 1953. Afkom-
endur þeirra eru 42.
Ingibjörg lærði hárgreiðslu
og hand- og andlitssnyrtingu
sem var á þeim tíma hluti af
hárgreiðslunáminu. Eftir námið
hóf hún störf hjá hárgreiðslu-
stofunni Ondúllu sem var til
húsa í Austurstræti 14 og vann
þar um árabil.
Eftir að börnin fæddust varð
barnauppeldi hennar aðalstarf
ásamt öllu því sem fylgir að
vera húsfreyja á stóru heimili.
Árið 1965 fór hún að vinna á
Kópavogshæli, fyrst við umönn-
un og lengst af á handa-
vinnustofu Kópavogshælis. Frá
árinu 2008 stundaði hún sjálf-
boðastarf fyrir Rauða kross Ís-
lands.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Garðakirkju í dag , 30. apríl
2014, og hefst athöfnin klukkan
13.
ember 1959; Árni
Björn, læknir á
Grenivík, f. 18.
október 1902, d. 15.
ágúst 1979; Sig-
urlaug Margrét, f.
14. nóvember 1904,
d. 2. sept. 1905;
Þorvaldur, tann-
smiður í Rvík, f. 28.
júlí 1906, d. 1. júlí
1974; Sigurlaug,
hjúkrunarfræð-
ingur og húsmóðir, Hraunkoti í
Lóni, f. 6. febrúar 1910, d 26.
júní 2002; Margrét Guðný, hús-
móðir í Rvík, f. 27. ágúst 1911,
d. 4. júní 1990; Helga Álfheiður,
húsmóðir í Rvík, f. 26. ágúst
1913, d. 1. febrúar 1998.
Hinn 6. nóv. 1938 giftist Ingi-
björg Björgvini Bjarnasyni,
plötu- og ketilsmið, fæddum í
Reykjavík 15. okt. 1916, d. 2.
júní 2005. Foreldrar hans voru
Bjarni Sigtryggur Jónsson, f. í
Ási í Rípurhreppi í Skagafirði
28. desember 1890, d. 12. apríl
1969, og Ragnhildur Ein-
arsdóttir, f. í Norður-Vík í Mýr-
dal í V-Skaftafellssýslu 9. febr-
úar 1893, d. 3. ágúst 1973.
Ingibjörg og Björgvin stofn-
uðu sitt fyrsta heimili á Skóla-
vörðustíg 27 í Reykjavík og árið
1943 byggðu þau sumarhús á
Hlíðarvegi 33 í Kópavogi sem í
Ó, mamma mín, nú leiðir skilja að
sinni
og sorgartárin falla mér á kinn,
en hlýjan mild af heitri ástúð þinni,
hún mýkir harm og sefar söknuðinn.
Í mínum huga mynd þín skærast
ljómar
og minningin í sálu fegurst ómar.
Þú, móðir kær, þér aldrei skal ég
gleyma,
þinn andi fylgi mér á lífsins strönd.
Ég vil í hjarta heilræðin þín geyma
og halda fast í Drottins styrku hönd.
Með huga klökkum kveð ég góða
móður.
Ó, mamma mín, þú lífs míns stærsti
sjóður.
(Árni Gunnlaugsson)
Vertu Guði falin, elsku
mamma. Þín dóttir,
Guðný.
Lífsganga elskulegrar
tengdamóður minnar, Ingi-
bjargar Árnadóttur, er á enda.
Hún var mörgum kostum gædd,
með sterka skapgerð, bráð-
greind, vel lesin og listræn.
Hún hafði afbragðs minni og
hélt reisn sinni alla tíð þrátt
fyrir háan aldur.
Ingibjörg var orðvör kona og
aldrei heyrði ég hana hallmæla
nokkrum manni. Hún átti góða
æsku og ólst upp í stórum
systkinahóp og það glaðnaði
ætíð yfir henni þegar við rædd-
um æsku hennar á Görðum þar
sem búfénaður gekk frjáls og
hesturinn eina farartækið.
Síðar tók alvara lífsins við
með barnauppeldi í lífsins ólgu-
sjó með eiginmanni sínum
Björgvini Bjarnasyni en þau
eignuðust 6 börn sem öll kom-
ust til manns.
Það var mín gæfa að giftast
elsta syni þeirra hjóna og marg-
þakkaði ég henni fyrir að koma
honum í heiminn. Ég á eftir að
sakna samverustunda með
tengdamömmu. Aldrei verður
fullþakkað yngstu dóttur henn-
ar og tengdasyni en þau gerðu
henni kleift með kærleika og
ósérhlífni að búa á sínu gamla
heimili í Kópavogi fram á síð-
asta dag sem var henni ómet-
anlegt.
Ég votta börnum hennar og
öðrum aðstandendum samúð.
Hvíl í friði, mín kæra tengda-
móðir.
Jenny B. Sigmundsdóttir.
Við fráfall minnar kæru móð-
ursystur, Ingibjargar, er mér
efst í huga fagur lífsferill henn-
ar og sú einlæga góðvild sem
hún ætíð sýndi mér, foreldrum
mínum og systkinum. Áður en
Ingibjörg fæddist í Görðum á
Álftanesi höfðu foreldrar henn-
ar flutt þangað frá Sauðárkróki,
en föður Ingibjargar var veitt
Garðaprestakall árið 1913.
Sama ár var hann kosinn fyrsti
prestur Hafnarfjarðarkirkju,
sem var vígð 20. des. 1914. Áður
höfðu Hafnfirðingar öldum sam-
an sótt messur í Garðakirkju.
Foreldrar Ingibjargar eign-
uðust tólf börn. Eitt þeirra dó á
fyrsta ári og eftir lát þess var
Ingibjörg yngst systkina sinna,
sem öll eru látin. Fyrir mörgum
árum sögðu mér eldri Hafnfirð-
ingar og nágrannar prests-
hjónanna í Görðum, að heim-
ilislífið þar hefði verið til
mikillar fyrirmyndar. Það hafði
mótast af hljóðlátri festu, anda
góðvildar og gestrisni, reglu-
semi og kristilegum dyggðum.
Systkinin voru söngelsk og sum
þeirra léku á hljóðfæri.
Gömul kona, sem var vinnu-
stúlka í Görðum, lýsti þannig
foreldrum Ingibjargar: „Séra
Árni var einstakt ljúfmenni, ein-
lægur trúmaður, blíðlyndur,
glaðsinna og með fágaða fram-
komu. Líney var gáfukona, mik-
ilhæf húsmóðir, mjög heimakær
og hélt alltaf sinni fögru rósemi.
— Heilbrigt uppeldi og fögur
ævi foreldra var Ingibjörgu
dýrmætur sjóður á lífsleið
hennar. Heiðríkja hugarfars,
lofsverð rósemi, hlýleiki, hóg-
værð og trúhneigð voru meðal
mannkosta Ingibjargar.
Eftir barnaskólanám í
Bjarnastaðaskóla á Álftanesi lá
leið Ingibjargar í gamla Flens-
borgarskólann og lauk hún það-
an gagnfræðaprófi vorið 1932
með góðum vitnisburði. Oft
hlýtur það að hafa verið erfitt
fyrir Ingibjörgu að fara langa
leið frá Görðum fótgangandi í
vondum veðrum í skóla. Síðar
fékk hún réttindi sem hár-
greiðslumeistari og starfaði við
þá iðn um árabil.
Ingibjörg sýndi ríkulega
þakklátssemi eins og þegar hún
t.d. hringdi oft í mig til að
þakka fyrir blaðagreinar mínar
um áfengisbölið og mikilvægi
bindindis. Börn Ingibjargar
sýndu móður sinni góða um-
hyggju og sérstaklega Guðný
og eiginmaður hennar með
hjálpsemi og daglegum heim-
sóknum til Ingibjargar, sem
vildi sem lengst dveljast á eigin
heimili.
Árið 1938 giftist hún þeim
sómamanni Björgvini Bjarna-
syni, sem lést árið 2005. Þau
stofnuðu heimili á Skólavörðu-
stíg 27, en fluttust að Hlíðar-
vegi 57 í Kópavogi árið 1953 í
fallegt hús sem þau byggðu.
Alltaf var ánægjulegt að koma í
heimsókn til þeirra hjóna, njóta
þar gestrisni og hlusta á Ingi-
björgu, sem var stálminnug,
segja frá sínum bernskuminn-
ingum og frásagnir Björgvins af
atvikum úr lífi hans.
Við bræður, Stefán og und-
irritaður, kveðjum okkar kæru
frænku með virðingu og þakk-
læti fyrir öll hennar góðverk og
með eftirfarandi erindi úr
mörgum af fallegum trúarljóð-
um, sem faðir hennar samdi.
Sumarsólin skær
signuð mót oss hlær
Drottinn sendir bjarta og blíða daga.
Lífgar von í lund
ljúfust vorsins stund
eins og stráin græn um grund og
haga.
Sú er bæn okkar bræðra, að
fögur sál hvíli í friði og Guð
blessi minningu Ingibjargar.
Árni Gunnlaugsson.
Mig langar að minnast ynd-
islegrar konu, Ingibjargar
Árnadóttur, sem kvatt hefur
þennan heim eftir langa og góða
ævi.
Ingibjörg var gift móður-
bróður mínum Björgvini. Mikill
samgangur var á milli heimila
okkar, þar sem Ingibjörg og
Björgvin voru í næsta húsi við
mína fjölskyldu, ásamt sínum
stóra barnahópi.
Ingibjörg hafði mikil áhrif á
mig strax í æsku og hefur hún
verið mér mikil fyrirmynd.
Grænmetisgarðurinn hennar
girnilegi, en hún hafði einstak-
lega græna fingur, hjá henni óx
allt fullum vexti. Grænt salat
allt sumarið. Hún kunni vel til
verka við garðyrkjuna, hvort
sem var til neyslu eða augna-
yndis. Salatskál á borði allt
sumarið, ég tel að það hafi ekki
verið algengt á sjötta áratug
seinustu aldar.
Ég man eftir mér ungri
stansa við stofudyrnar hjá
henni og hlusta, þegar hún spil-
aði svo fallega á píanóið. Henni
var margt til lista lagt og hún
kunni að nýta hæfileika sína á
margan hátt.
Aldrei fór maður tómhentur
frá Ingibjörgu, rúgbrauðssneið
með púðursykri var hvílíkt lost-
æti úr hennar höndum eða ann-
að góðgæti, sem hún gaukaði að
manni. Hún hugsaði mikið um
hollustu, og hafði grænmeti oft
á boðstólum. Engan þekkti ég á
sjötta áratugnum annan en
Ingibjörgu sem notaði hvítlauk í
matargerð.
Hvíta brauðið sem var nú
vinsælast á þessum árum var
ekki í boði hjá henni, gróft
skyldi það vera. Þetta vissi
Ingibjörg þótt flest önnur heim-
ili notuðu hvítt brauð. Ég segi
alltaf að hún hafi verið næring-
arfræðingur Íslands á þessum
árum.
Ingibjörg var afar listræn og
endurnýtti ýmis efni til listsköp-
unar, má þar nefna öll fallegu
afmælis- og jólakortin sem hun
bjó til úr fallegum umbúðum ut-
an af sælgæti. Þegar maður
fékk t.d. Mackintosh-sælgæti,
sem alltaf var vinsælt, hugsaði
maður alltaf til Ingibjargar,
sléttaði úr umbúðunum og færði
henni. Einnig var hún mikil
handavinnukona, ófáar eru prjó-
naflíkurnar sem hún bjó til á
börnin sín, barnabörn, barn-
barnabörn og frændfólk. Í mörg
ár prjónaði hún teppi fyrir
Rauða krossinn.
Auðmýkt er það sem kemur
upp í hugann þegar ég hugsa
um Ingibjörgu. Hún var æv-
inlega sjálfri sér nóg. Fróðleiks-
fús, las mikið og sérlega minn-
ug fram á seinasta dag. Mikill
húmoristi og kunni að meta
góðan húmor. Alltaf stutt í
glettnina og fallega brosið. Tal-
aði aldrei neikvætt um nokkra
manneskju.
Ætlaðist aldrei til neins af
öðrum. Það var ekki annað
hægt en að bera mikla virðingu
fyrir þessari konu. Hún var
mjög trúuð, hafði að mínum
dómi bara fallegar hugsanir og
vildi öllum vel. Hún hafði alltaf
mikinn áhuga á því að fylgjast
með allri fjölskyldunni og börn-
unum vaxa úr grasi.
Ég kveð Ingibjörgu vinkonu
mína með þessum orðum og er
afar þakklát fyrir að hafa fengið
að kynnast henni. Minnig um
fallega konu lifir og ég sendi
hennar nánustu ættingjum og
vinum innilegar samúðarkveðj-
ur.
Ingunn Hauksdóttir.
Þegar fyrstu geislar morg-
unsólarinnar breiddu úr sér á
gráum himni, eftir snjókomu
næturinnar, færðist fögnuður
og friður yfir ásjónu Ingibjarg-
ar, líkt og hún hefði fyrir sjón-
um fegurð af öðrum heimi, rétt
á því augnabliki sem hún dró
andann í hinsta sinn.
Prestsdóttirin, trygg í trúnni,
en fróðleiksþyrst um andleg
málefni, heimspeki, stjörnu-
fræði, listir og menningu, sem
hún las sér til um. Ingibjörg var
háttprúð í framkomu og orðvör,
en fallegu brúnu augun hennar
voru brosmild og ljúf, líkt og fas
hennar allt.
Ingibjörg ólst upp á Görðum
à Álftanesi, þar sem faðir henn-
ar, sr. Árni Björnsson, þjónaði
fyrir sókn Garðakirkju, en það-
an fer útför hennar fram í dag,
á æskuslóðum hennar. Þaðan
átti hún góðar minningar og
hefur eflaust mótað hana unga
að alast upp í návígi við friðsæla
náttúrufegurð á stóru menning-
arheimili, þegar ferðast var um
fótgangandi eða á hestum.
Ung gekk Ingibjörg að eiga
Björgvin Bjarnason og hófu þau
búskap sinn á Skólavörðustígn-
um, þar sem oft var gestkvæmt
og glatt á hjalla. Þegar fjölga
tók í fjölskyldunni fluttu ungu
hjónin sig yfir í suðurhlíðar
Kópavogs og byggðu þar hlý-
legt heimili á sólríkum unaðs-
reit með stórum matjurta- og
blómagarði. Þar ólu þau upp
börnin sín sex í návígi við stór-
fjölskylduna sem búsett var allt
um kring og mikill samgangur
þeirra í milli.
Ingibjörg og Björgvin voru
samrýnd hjón og stunduðu
stangveiði á sumrin og undu sér
vel við útivist með sparinesti
sem Ingibjörg útbjó af miklum
myndarskap við dúkað borð og
kaffistell. Alltaf var tekið vel á
móti með hlýju viðmóti og
svignandi veisluborði. Handa-
vinnan var aldrei langt undan
og Ingibjörg yfirleitt með eitt-
hvað fallegt á prjónunum. Hún
var vel lesin og listræn í sér,
sem kom m.a. fram í þeim fal-
lega garði sem hún ræktaði og
öllum þeim fallegu kortum sem
hún hannaði og útbjó listilega
vel. Öll verk hennar báru vott
um vandvirkni og listræna eig-
inleika.
Ingibjörg var vel ern fram á
síðasta dag og bjó enn á heimili
sínu við Hlíðarveg, þar sem hún
naut síðustu árin dyggrar að-
stoðar Guðnýjar dóttur sinnar,
sem sinnti móður sinni af alúð
og umhyggju, auk Árna og
Jennýjar, sem litu til með henni
reglulega. Síðustu árin var Ingi-
björg rúmföst á heimili sínu, en
hélt sér virkri með því að
prjóna falleg teppi og sokka,
sem hún gaf til hjálparstarfa og
hlaut viðurkenningu fyrir.
Við systur vorum svo lánsam-
ar að eignast Árna, son Ingi-
bjargar og Björgvins, sem
stjúpföður fyrir hartnær 40 ár-
um og nutum við góðs af því að
vera hluti af stórfjölskyldu
þeirra, sem eigin væri.
Ingibjörgu þakka ég góð
kynni og fyrir að reynast mér
sem besta amma. Blessuð sé
minning hennar.
Hvíl í friði.
Soffía Michiko.
Ingibjörg
Árnadóttir
✝ Gunnar Há-mundarson var
fæddur þann 27.
maí 1940 á Siglu-
firði. Hann lést 16.
mars 2014.
Gunnar var son-
ur hjónanna Guð-
rúnar Kristjáns-
dóttur frá
Súgandafirði, f. 17.
nóv. 1909, d. 18.
okt. 1956, og Há-
mundar Eldjárns Björnssonar
frá Hámundarstöðum, Vopna-
firði, f. 15. júní 1917, d. 9. nóv
2002. Gunnar átti tvö hálf-
systkin sammæðra, þau Viggó
Bjarnason og Birnu Bjarnadótt-
ur. Tvær alsystur, Eddu Jó-
hönnu Hámundardóttur og
Hrönn Sigríði Hámundardóttur,
og bróður samfeðra, Martein
Hámundarson. Gunnar ólst upp
hjá fósturforeldrum, þeim Þor-
björgu Björnsdóttur frá Há-
mundarstöðum, Vopnafirði, f.
17. júní 1902, d. 12. júní 2005, og
Ólafi Tryggva Jóhannessyni frá
Hagaseli, Snæfellsnesi, f. 27.
febrúar 1900, d. 31.
janúar 1991. Gunn-
ar kvæntist Guð-
rúnu Sigurveigu
Jóhannsdóttur
þann 31. júlí 1960.
Foreldrar hennar
voru þau Halldóra
Kristinsdóttir frá
Syðri-Haga, Ár-
skógsströnd, f. 7.
ágúst 1911, d. 13.
september 1985, og
Jóhann Indriði Valdimarsson
frá Akureyri, f. 31. júlí 1910, d.
27. júlí 1990. Gunnar og Guðrún
eignuðust fjögur börn. Elst er
Þorbjörg Halldóra Gunn-
arsdóttir, fædd 1959, Jóhanna
Gunnarsdóttir, fædd 1960, Sig-
urður Gunnarson, fæddur 1962
og Ólafur Gunnarsson fæddur
1974. Barnabörnin eru 10 og
barnabarnabörnin 11. Gunnar
bjó fyrstu árin sín á Vopnafirði
hjá fósturforeldrum sínum en
fluttist 3 ára til Reykjavíkur
með þeim.
Útför Gunnars fór fram 27.
mars 2014.
Elsku tengdapabbi.
Ég kveð þig með söknuði en
jafnframt þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast þér.
Mér varð það fljótlega ljóst
þegar ég kom inn í fjölskylduna
ykkar tengdamömmu árið 1990,
að þar var á ferð mjög heil-
steyptur maður með ákveðnar
skoðanir á hlutunum án þess þó
að yfirgnæfa aðra og þeirra
skoðanir, allir höfðu rétt á sínu.
Mér varð líka ljóst að þið voruð
ætluð hvort öðru, þú og Guðrún
tengdamamma, það fór aldrei á
milli mála. Enda voruð þið gift,
með þrjú lítil börn rétt rúmlega
tvítug, seinna bættist eitt barn
enn í hópinn ykkar. Það var
yndislegt að sjá og fylgjast með
elskunni, hlýjunni, ástúðinni og
virðingunni sem þið báruð
hvort fyrir öðru í lífinu. Svo
ástfangin voruð þið alla tíð að
einstaka sinnum varð það pínu
vandræðalegt, fyrir aðra það er
að segja, fyrir ykkur var það
eðlilegasti hluti lífsins að sýna
hvort öðru mikla ást og hlýju.
Þetta kom líka berlega í ljós í
veikindum þínum undir það síð-
asta, þegar Guðrún varð þinn
málsvari þegar lífsgæðunum
hafði hrakað það mikið að þú
gast ekki tjáð þig, þá sá hún
um það fyrir þína hönd að þú
fengir að halda allri þinni reisn
eins og þú vildir.
Elsku tengdapabbi. Það er
svo margt hægt að skrifa og
segja um þig, hestarnir þínir,
sumarbústaðurinn, trjáræktin,
allar bækurnar þínar, fróðleik-
urinn sem virtist óendanlegur,
en ég veit að þú kærir þig ekki
um neina lofræðu. Eitt verð ég
þó að minnast á, það er vin-
skapur þinn og Heiðars, besta
vinar þíns frá þriggja ára aldri.
Vinskapur sem aldrei bar
skugga á, þó það liði oft langur
tími og jafnvel ár þannig að þið
hittust lítið, þá skipti það engu
varðandi ykkar vinskap, hann
var alltaf sannur, traustur og
heill. Enda hefur Heiðar alltaf
verið talinn einn af fjölskyld-
unni. Hans missir er ekki síðri
en okkar.
Þú þessi hægláti maður sem
barst aldrei á, tókst á við veik-
indin með æðruleysi og hug-
rekki, þetta var það sem lífið
bauð þér upp á og þá var bara
að taka því. Þú lést húmorinn
aldrei af hendi og gerðir grín
að sjálfum þér og aðstæðum,
eins og þegar hárið fór að vaxa
aftur, allt öðruvísi en það hafði
verið.
Helst vildirðu þá fá blátt
hár, sjálfstæðislitinn. Það er
mikill lærdómur fyrir okkur
sem eftir stöndum hvernig þú
tókst á við veikindin.
Elsku kallinn minn, ekki
hafa áhyggjur af Gunnu þinni,
við hugsum um hana eins best
og við getum, ég veit að þú
hafðir áhyggjur af henni og
vildir hafa öll mál á hreinu fyr-
ir hana þegar þú færir.
Minningin um góðan mann
lifir áfram.
Þín tengdadóttir,
Rannveig.
Gunnar
Hámundarson