Stígandi - 01.10.1947, Side 38

vagnarnir gamlir og úr sér gengnir. Má búast við því, að eigendur
hafi lítið kapp lagt á að bæta úr göllunum, þar sem vitað var, að
ríkið mundi taka járnbrautirnar úr höndum þeirra. Var það gert
nú um áramótin. Þótt svona seint gengi í þetta sinn, var það ekki
af því, að stanzað væri lengi á hverjum stað. Hvergi var dvalið við
nema örstutta stund og ekkert matarkyns var fáanlegt í lestinni.
Hermaður nokkur, sem þarna var og spjallaði við okkur lengst af,
tók okkur Islendingana undir sinn verndarvæng, skrapp út og
náði méð herkjubrögðum í te og brauð handa okkur, lánaði okk-
ur blöðin og miðlaði okkur af vindlingum sínum, sem voru eitt af
mörgu illfáanlegu. Get ég þessa hér vegna þess, að þetta var eitt
dæmi þeirrar hjálpfýsi og greiðvikni, sem hvarvetna var að finna
í Englandi, en þó sérstaklega Norður-Englandi.
Þegar til Manchester kom, fóru að koma í ljós eyðileggingar
þær, sem sprengjuárásir Þjóðverja höfðu valdið víða í Englandi.
Víða sáust þar rústir um miðbik borgarinnar. Þó voru skemmd-
irnar mest áberandi í Hull, því að yfir þá borg vörpuðu Þjóðverj-
ar sprengjum milli 3—400 sinnum. í London bar mikið á skemmd-
um í verzlunarhverfinu nálægt St. Páls-kirkjunni, en London
hafði annars lítið breytt um svip frá því fyrir stríð. Eftir nokkurra
daga dvöl þar liélt ég til Oxford og settist að um kyrrt.
Oxford er hálfs annars tíma ferð frá London og liggur ofarlega
við Thames. Fyrrum hét hún Oxenford, sem þýðir uxavað. Þetta
er einn hinn fegursti bær í Englandi sökum legu sinnar við bakka
Thamesárinnar og hinna fögru, fornu bygginga, sem hvergi eiga
sinn líka. Þegar vora tekur og trén klæðast blómaskrúða sínum, er
garnan að vera þar í bæ. Bærinn er ekki ýkjastór á enska vísu. Þar
voru fyrir stríð um 60.000 manns, en eru nú nærfellt 110.000.
Þessi aukning stafar af vexti iðnaðarins, því að Morris bílafram-
leiðandi hefir reist geysistórar verksmiðjur í einu úthverfinu,
Cowley. Hefir liann gefið Oxford stórfé til aukningar háskólans,
en ekki verður því neitað, að nálægð verksmiðjanna setur annan
svip á bæinn en hann hafði áður, þegar liann var eingöngu frið-
sæll háskólabær.
Fólkið úr úthverfunum sækir inn í miðbæinn og fyllir þröngar
götur hans, verzlanir og veitingastaði, svo að um miðjan daginn
er varla hægt að þverfóta þar. Ekki bætir það úr skák, að helztu
farartæki eru reiðhjók Bærinn liggur á sléttlendi, þar sem hjól
eru hentug, og stúdentarnir, 7000 að tölu, þurfa að fara í fyrir-
lestra sama daginn á fleiri en einuin stað og oft langt á milli stað-
260 STÍGANDI