Stígandi - 01.10.1947, Blaðsíða 46

sunnudögum, því að flestum veitingastöðum er lokað snemma,
vegna þess að þeir miða rekstur sinn við þarfir ahnennings þar í
landi, senr borðar miðdegisverð niðri í bænum, en fer svo heim
að loknu starfi. Mátti heita illmögulegt fyrir einhleypinga að fá
nokkuð að borða á kvöldin og sunnudögum, sérstaklega í Leeds,
sem er iðnaðar- og verzlunarbær, en nokkru auðveldara í Oxford.
Te fékkst þó víða seint og snemma, en lítill var sykurinn með því.
Hann var vandlega skammtaður, tveir agnarlitlir rnolar, þegar
bezt gegndi, og áttu að duga með tveimur bollum. Á heimilum
var erfitt að láta skammtinn duga, en hvergi urðu gestir varir
við skort, því að þeim var borið það, sem til var. Eru Englend-
ingar með afbrigðum gestrisnir og rausnarlegir. Börn og barns-
hafandi konur fengu þó nægan mat og hollan, aukaskammt af
mjólk og ókeypis lýsi og ávaxtasafa. Hefir aldrei verið eins vel
búið að ungu kynslóðinni og nú, enda voru börn ihraustleg og
blómleg. Ekki bar heldur á því, að ifullorðnir hefðu haft illt af
harðræðinu, þótt ekki yrðu menn feitir af viðurværinu.
Lítið fékkst fólk um, þó að hart væri í ári, bar öll óþægindi með
mestu stillingu og geðprýði og henti jafnvel gaman að. Engan
sá ég trana sér fram í búðum eða opinberum skrifstofum; allir
biðu þolinmóðir, þótt oft væri löng biðin. Biðraðirnar eru það,
sem einkennir England nú, og oft stilltu menn sér upp, þótt ekki
væri þeim það ávallt ljóst, hvað á boðstólum var. Kaupmenn
pukruðu með vörur sínar, sem torfengnar voru, og seldu þær
helzt ekki nema föstunr viðskiptavinum. Erfitt var t. d. að fá
sígarettur fyrir ókunnuga, þangað til verðið fór upp úr öllu valdi.
Þá komu þær upp í hillurnar uiidan borðinu. Þetta pukur eða
launasala er kallað að selja „under the counter", og sagði einn
Hull-búi, að enskir kaupmenn væru að verða lotnir í lierðum af
því að beygja sig undir borðið. Svartur markaður var ekki til,
að því er almenning snerti. Til þess er fólk yfirleitt of vant að
virðingu sinni. Kurteisi á veitingastöðum og í búðum var heldur
rninni en áður fyrr, þótt góð þætti liún hér á landi. Ferðalög með
járnbrautum voru erfið og dýr. Voru alls konar tafir þeim sam-
fara, Jjví að bæði var veðrið illt, færðin léleg og samgöngutækin,
sérstaklega brautirnar, farin að láta á sjá.
Oft ræddi ég við Englendinga um ástandið. Hefi ég' talað við
menn af öllum stéttum víða um landið. Þótt ýmsir fyndu að
stjórninni og teldu hana liafa gengið fulllangt í áttina til ríkis-
reksturs og takmarkana á ýmsum sviðum, játuðu flestir, að hún
268 STÍGANDI