Stígandi - 01.10.1947, Qupperneq 54

— Heldur kýs ég bókina en þáð, andmælti Sigurður, og tók
ofan af hillu mikið ritverk í þrernur bindum.
Rödd í útvarpinu, líklega fréttamaðurinn að endurtaka frétt-
irnar í finnnta sinn þann daginn og mun þó eiga eftir að endur-
taka tvisvar sinnum í viðbót, meður því að nú er ekki búizt við
skýrri eftirtekt hjá landsfólkinu. Já, þetta sagði röddin:
— Alltaf fjölgar þeim, sem aðhyllast tillöguna að flytja nú þeg-
ar allt það, sem eftir er í sveitinni — þ. e. blómann og úrval þjóð-
arinnar — suður á Landspítala og framfæra það þar. Skyldi það
ekki verða heldur ódýrara en allir bændastyrkirnir! Er það hald
manna, að landlæknirinn ætli að fá því húsnæði í nýju fæðingar-
deildinni, þegar iiún kemur upp.
— Bravó! sagði bóndasonurinn og leit upp úr bók sinni og var
þó staddur í afar spennandi kapítula, eins og brátt mun sagt verða.
— Nú ski! ég, sagði gamli bóndinn við sjálfan sig, nú skil ég.
Loksins er liöfuðstaðurinn farinn að sjá, að það er satt og rétt, sem
þeir eru alltaf að segja í Búnaðarfélaginu og Tímanum, að eina
ráðið er að lireinrækta sveitamenninguna og manngildið og veita
þaðan óspilltu blóði jafnt og þétt inn í bæjarlýðinn, svo að hann
úrkynjist ekki og verði að aumingjum. hetta þyrfti bara helzt að
vera á afskekktari stað en Landspítalinn er, t. d. úti í Gróttu hjá
ensku hrútunum.
Næst heyrðist muldur innan úr hjónahúsinu. Var frumburður
þeirra Brattáslijóna tekinn til öðru sinni við lesturinn, þar sem
ltann hafði frá Iiorfið í hinu ntikla ritverki um Ljósvíkinginn. Og
las hann nú hátt fyrir sjálfan sig:
„Án tjáningar, án orðs var nú kvenmannshaus kastað af afli
upp á pallskörina framan úr göngum. Kom hausinn fyrir brjóst
manninum svo hart, að hann féll við. Reis þá gamla konan á fæt-
ur og dró næturgagn undan rúminu---------“
— Djöfuls ekki sinn, tautaði Þórarinn og rak aftur hurðina,
svo að ekki heyrðist lengur til lesarans fram fyrir.
Brattáskýrnar voru nú hreyttar og mjólkin skilin.
Hásveitabóndinn hugsaði djúpt um vaxandi skilning alþjóðar
•> hlutverki sveitanna með þjóðinni.
Svo háttuðu heimamenn og slökktu ljósin og byrjuðu að sofa.
Urn leið gerðist sá atburður, að rokkur einn, er áður spann
kindaull, en hékk nú í hárri elli á snaga við sperru eina í baðstof-
unni, sté niður á gólf, eður datt. Virtist fólki rokkurinn kveða
þetta vers fyrir munni sér, þegar hann kom niðnr á jafnsléttu:
276 STÍGANDI