Stígandi - 01.10.1947, Síða 77

Þeir voru komnir að línunum. Allir voru uppi. Talíukrókun-
um var krækt í lykkjurnar.
Hala! Nokkur handtök og dorían hékk laus. Skútan andæfði á
hægri ferð upp í veðrið. Tvo sjóa braut yfir þilfarið. Hásetarnir
biðu lags. Næstu sekúndur mundi lægja andartak í sjóinn, eins og
hann drægi andann til nýs átaks. Þessar sekúndur yrði að nota.
Slaka! Dorían rann niður á sjóinn. Tore og Alfreð stukku um
borð. Þeir afkræktu doríuna og stór alda reið undir hana og bar
hana á baki sér burt frá skútunni.
Stundum hvarf dorían í öldudalina, stundum reið luin á kambi
risabáru, örlítil hnotskurn með tvo um borð, sem réru til lín-
unnar.
Og skannnt í burtu hélt önnur dorían á brott frá skútunni.
Austar setti Bertus út sínar doríur og Haukurinn var þegar far-
inn að draga. Tvær skútur enn lágu og andæfðu upp í veðrið, en
þær virtust ekki ætla að setja tit doríur sínar. Björgunarskúta kom
siglandi með smásegl uppi.
Nei, það var sannarlega ekkert sældarbrauð að draga línu í
þessu veðri, hugsaði Tore. l’eir urðu að sæta lagi í hléunum, milli
þess að sjóarnir riðu yfir þá. Fiskur var nógur. Dorían tók að
þyngjast í sjó og fór að eiga æ örðugar með að renna sér upp í sjó-
ana, þeir brutu yfir liana eins og sker. Alfreð stóð í sífellu í austri,
Tore dró.
Þetta tjóaði tæpast lengur, hugsaði Tore, bara að fiskurinn væri
konrinn í doríuna til þeirra, þá mætti sjórinn hirða þann hehning
línunnar, sem enn var ódreginn.
Skreiðin lá hjá yztu doríunni. Þeir höfðu gefizt upp við að
draga lengur. En það tók nokkurn tíma að ná tiskinum um borð
og doríunni upp á þilfar, og auk þess voru tvær doríur enn, áður
en röðin kæmi að Alfreð og Tore.
Bezt að drepa tímann við að draga, æpti Tore gegnum veður-
ofsann til Alfreðs.
Já, það er satt, kallaði Alfreð í móti, spýtti sjóseltu út úr sér og
brosti. Og með því að þrautnota hvert sjóahlé tókst þeim að ná
inn meginhluta línunnar, og dorían varð æ þyngri í sjóinn.
Ja, nú væri bezt, að Óttar kæmi, annars sekkur hún undir okk-
ur, sagði Tore.
Skreiðin var að taka inn þriðju doríuna.
En nú hafði biksvart skýjaþykkni hulið allt vesturloftið og
hríðarveggurinn kom veltandi kolsvartur og ógnandi í áttina til
STÍGANDI 299