Hrund - 01.04.1967, Blaðsíða 8

ÞEIR
BUÐU
GULL
OG
GRÆNA
SKÚGA
— Ég hugsa, að ég hafi verið alin ofur
eðlilega upp, ef frá er skilið föðurleysið.
Móðir mín var dugleg kona og skynsöm, að
ég held. Hún hafði verið alin upp að miklu
leyti hjá frú Þóru Melsted og bjó að því.
Eftir nokkur ár á Litlu-Giljá seldi móðir
mín jörðina og við fluttumst til Blönduóss.
Síðan lá leiðin suður og þegar ég var fimmtán
ára, fór ég að vinna hjá Landssímanum. Ég
var víst nokkuð ung þá, en Hlíðdal, sím-
stöðvarstjóri, gerði undantekningu fyrir mig.
Þar fékk ég eiginlega mitt uppeldi sem ung
stúlka.
Vann fyrir sér sem módel í London 1934
— En ég kunni aldrei vel við mig í Reykja-
vík og fór alltaf á sumrin norður að Víði-
mýri í Skagafirði, til systur minnar, sem
þar var gift. Þar leið mér alltaf ákaflega vel
— en ég fór alltaf suður aftur á haustin. Að
vísu með þungu hjarta. Auðvitað sagði ég eng-
um, hvað mér var það þvert um geð, — ég
vissi sem var, að ég gat ekki setið og passað
símann á Víðimýri allt mitt líf eða dælt
benzíni á bíla.
— Hvenær fórstu fyrst utan, Kristín?
— Þegar ég var 23 ára fékk ég ársfrí hjá
Landssímanum og fór til Englands. Þar
vann ég tvær klukkustundir á dag sem
módel i London — í fötum þó, bætti hún
við kímin — og fyrir það fékk ég meira kaup
en ég hafði heima. Ég reyndi auðvitað að
læra enskuna sem bezt og gætti þess vand-
lega að hitta ekki íslenzka vini og kunningja
nema einu sinni í viku, hvað sem mig lang-
aði til þess.
Opnaði talsambandið við útlönd..........
— Um þessar mundir bar svo við hér
heima, að opna átti talsambandið við út-
lönd. Var þá ákveðið, að ég færi á talstöð
í London til að læra starfið. Þar var ég í tvo
mánuði — og þá var það, sem ég byrjaði að
reykja, — skýtur hún inn í, um leið og hún
kveikir sér í sígarettu — þú skilur, innan
um alla þessa eldri menn, sem allt vildu
kenna mér. Hún dregur djúpt að sér og
heldur áfram: — Svo fór ég heim og opnaði
talstöðina. Það var mjög gaman, þá var ég
þar aðal manneskjan um nokkurn tíma.
— En þú hefur ekki haft langa viðdvöl
heima?
— Nei, árið 1937 má heita, að ég hafi
farið alfarin að heiman. Ég hef að minnsta
kosti ekki verið á íslandi vetrarlangt síðan.
Með Thomas J. Watson forseta IBM að
loknu námskeiði í skóla fyrirtækisins.
Ég man, að systur minni fannst þetta auð-
vitað ekki mikið vit, en ég spurði hana þá,
hvað ég ætti að gera. Nú væri ég komin á
hæstu laun hjá Símanum og ætti ekki annað
fyrir höndum en halda þar áfram. Mér fannst
það ekki ýkja spennandi.
— Og hvert lá þá leiðin ?
— Fyrst til Frakklands, þar sem ég vann
við að gæta barna. Hjá ágætri konu, ein-
hverri beztu manneskju, sem ég hef kynnzt.
Ég hef verið afskaplega heppin í lífinu að
kynnast mörgu góðu fólki, sem hefur viljað
allt fyrir mig gera.
— Og síðan til Ítalíu?
— Nei, þangað kom ég ekki fyrr en í
stríðsbyrjun og var þá búin að ferðast dálítið
um Evrópu.
Þeir buðu gull og græna skóga
Þegar Kristin hóf frásögn sina af Ítalíu-
dvölinni sagði hún: — Þetta er í rauninni
svo ákaflega löng og flókin saga, að óhugs-
andi er að segja frá öllum atriðum. Á þess-
um árum gerðist svo margt. Nánar gætur
voru hafðar á öllum og Þjóðverjar lögðu
net sín allsstaðar.
— Þeir höfðu fyrst samband við mig 1.
júní 1940. Mér er það svo minnisstætt, því
að það var afmælisdagurinn minn. Náungi
nokkur kom að máli við mig og sagði, að
Þjóðverjar hefðu mikinn áhuga á þvi að
8