Hrund - 01.04.1967, Blaðsíða 12
Menn hafa það fyrir satt, að
fátt sé jafn óstöðugt og óáreið-
anlegt og kventízkan — nema
ef vera skyldi kvenfólkið sjálft.
En sagan endurtekur sig í
tízku sem annars staðar —
það sjáum við glöggt, ef við
lítum aftur.
Til þess að fá hugmynd um
klæðaburð kvenna, áður en
tízkublöð og þess háttar komu
til sögunnar, verðum við að
leita til myndlistarinnar.
Á egypzkum veggmyndum
frá því um 3000 árum fyrir
Krists burð sjáum við konuna
í sléttum, þröngum kjól,
ökklasíðum og einföldum.
Svipaðir kjólar, en skósíðir,
voru í tízku fyrir fimm árum.
Kvenfatnaði Grikkja til
forna kynnumst við á svart-
hvítum málverkum á skraut-
vösum frá því um 500 f.Kr.
Kjólarnir voru einfaldir eins
og hjá Egyptum, en teknir
saman undir brjóstunum og
tvískiptir.
Á bronsöld klæddust ger-
manskar konur tvískiptum
búningi: treyju, sem náði ekki
alveg niður í mitti, og ullar-
pilsi, sem þær vöfðu um
mjaðmirnar. Milli treyjunnar
og pilsins var mittið bert. Um
það bundu þær ullarbelti með
skrautplötu úr bronsi.
1770
1805
Á miðri 18. öld stjórnaði
franska hirðin tízkunni —
með Loðvík XV í broddi
fylkingar. Föt voru þá mjög
íburðarmikil, jafnt viðhafnar-
klæði sem hversdagsföt, enda
var fólk oftast í sömu fötunum
allan daginn, við venjuleg
störf og í veizlum.
Eitt af aðaleinkennum ró-
mantísku stefnunnar var forn-
aldardýrkun. Kventízkan varð
þá fyrir greinilegum áhrifum
frá grískri fornöld. Mittið
færðist upp á við, skórnir
voru lágir og hárgreiðslan
grísk.