Hrund - 01.04.1967, Blaðsíða 35

Rudolph Nureyev. Skýrslur hans, unnar af frábærri
natni, fullvissuðu ósýnilega yfirmenn hans um
nauðsyn þess að kalla Nureyev heim. Sendu þeir
skömmu síðar skýr boð til hans þess eðlis, að
honum dygði engin óhlýðni. Síðan kom skipunin:
hann átti að snúa aftur til Rússlands ,,til að dansa
í Kreml" — ballettflokkurinn kæmi síðar. „Dansa
í Kreml, ekki nema það þó!" hreytir Nureyev út úr
sér, þegar hann minnist þessa.
17. júní árið 1961, á Le Bourget flugvellinum
tók Rudolph Nureyev stökk — athyglisverðasta
stökk lífs síns — beint í fangið á tveimur frönskum
lögreglumönnum og hrópaði „ég vil ekki fara".
Hann og hinn áreiðanlegi sporhundur hans höfðu
tekið frægasta pas de deux aldarinnar. Við vitum
ekki, hvað varð af hinum árvakra sögumanni.
Lestin skrölti áfram meðfram ísi lögðum bökkum
Baikal-vatnsins. Næsti áfangastaður var Vladivo-
stok. Þetta var 17. marz 1938. í aftasta vagninum
beljaði búpeningur sitt afkáralega forspil; nokkrum
vögnum framar, í klefa troðnum fólki af öllum
stéttum, var Rudolph Nureyev að koma í heiminn —
maður á eilífri hreyfingu, fæddur á ferðalagi. Eina
skiptið svo vitað sé, sem honum var ekki tekið með
lófataki. Rudolph lítur aftur og segir „gífurlega
rómantískt. Ég er í rauninni alls ekki Rússi heldur
Tartari". Ef menn vilja sönnun þess, að hæfileikar
þurfi ekki að vera ættgengir, mun hann stoltur
segja þeim, að foreldrar hans eigi ættir að rekja
til hinna herskáu Bashkir bænda. „Við bjuggum
níu í einu herbergi. Stundum þoldi ég ekki við
að vera svona aðþrengdur —- þá þaut ég út og
leitaði að stað, þar sem ég gæti setið og látið mig
dreyma. Alltaf sama drauminn — að einhver kæmi
og færi með mig í burtu fyrir fullt og allt".
Og þá loksins hann komst í burtu, heimta þeir
hann aftur.
En þessar tilfinningar hans stangast á við ást
hans til fjölskyldu hans. „Stundum er ég á leiðinni
á sviðið, þegar móðir mín eða systir hringja frá
Rússlandi. Þær grátbiðja mig að biðja yfirvöldin
fyrirgefningar og koma aftur. Ég veit, að þær
hafa ekki ráð á þessum dýru símtölum. Það er
stjórnin, sem borgar þau, skilurðu". En fjölskyldu-
böndin eru að losna. „Starf föður míns var að
kenna hermönnum að vera góðir kommúnistar.
Honum mistókst við mig. Hann vildi alltaf að ég
menntaði mig — ynni að glæsilegri framtíð. En
það var tónlistin ein, sem hafði áhrif á mig og ég
verð alltaf fyrir áhrifum frá tónlist". Þar er lykillinn