Hrund - 01.04.1967, Blaðsíða 17

margslungnu þáttum brezks
þjóðlífs og stjómmálalífs, átti
stóran þátt í því, að Viktoría
hneigðist svo afdráttarlaust og
gagnrýnislaust að þeim mönn-
um, sem frá upphafí valdaferils
hennar mótuðu stefnu hennar
svo mjög — fyrst Melbourne
lávarður, fyrsti forsætisráðherra
í valdatíð hennar, — og síðar
eiginmaður hennar, Albert prins.
Haustið 1935 hófst fyrir al-
vöru barátta Viktoríu við Sir
John Conroy. Þá um sumarið
veiktist hún hastarlega af tauga-
veiki og átti í þeim veikindum
í um það bil hálft ár. Sir John
ætlaði að nota sér þrekleysi henn-
ar, kom til hennar og tjáði henni
að svo kynni að fara eftir um
það bil tvö ár, að hún yrði orðin
drottning og þyrfti hún því, sem
fyrst, að ákveða hver verða ætti
einkaritari hennar. Og hver væri
svo sem betur til þess fallinn en
hann? spurðu þau sir John og
móðir hennar, sem hann hafði
fengið í lið með sér. Og þarna,
sem Viktoría lá rúmföst og þrek-
laus, með stór starandi augun i
náfölu andlitinu, rétti hann henni
skjal um skipan sína til undir-
skriftar.
Þá varð Viktoríu ljóst, að
hún varð að taka á öllu því
viljaþreki, sem hún átti til. Hún
minntist þess, að Leopold frændi
hennar, sem hún hafði ætíð bréfa-
skipti við, hafði þá skömmu áð-
ur brýnt fyrir henni að læra að
verjast úlfum í sauðagærum, —
og nú stóð einn slíkur við rúm-
stokk hennar, reiðubúinn að
hremma bráð sína. Hún neitaði,
neitaði og neitaði aftur og þar
með voru úrslitin ráðin í átök-
um þeirra. Úr því hún gat sagt
nei, svo veikburða, var ljóst, að
hún gat gert það fullfrísk.
Allt frá því Viktoría var lítil
stúlka höfðu móðir hennar og
Leopold frændi hennar, haft í
huga ákveðið mannsefni handa
henni. Það var Albert prins,
bróðursonur þeirra, jafnaldri
Viktoríu eða því sem næst. Þegar
Viktoría var sautján ára.var hon-
Viktoría prinsessa 1839.
Sir John Conroy
Viktoríu tilkynnt lát konungs 20. júní 1837.
um og bróður hans boðið til
Englands í afmælisboð. William
konungur var því mjög andvíg-
ur. Hann vissi, hver tilgangur-
inn var, en vildi að Viktoría
giftist einhverjum úr sinni fjöl-
skyldu. En þar var ekki um
auðugan garð að gresja. Sá eini
sem Viktoría hefði viljað líta
við, var blindur — og eftir að
hún hafði kynnzt Albert kom
enginn annar til greina í huga
hennar, — ef hún átti á annað
borð að giftast.
Eftir dvöl þeirra bræðra á
heimili hennar skrifaði hún í
dagbók sína, að Ernest, bróðir
Alberts, væri dökkur yfirlitum
en Albert hefði blá augu og
brúnleitt hár, — „næstum eins
og mitt hár‘“ báðir væru sérlega
vel menntaðir og uppaldir, léku
vel á píanó og teiknuðu vel „sér-
staklega Albert“, báðir væru þeir
greindir að eðlisfari, „sérstak-
lega Albert, sem hugsar meira“
og þótt báðir gætu verið alvar-
legir og hugsandi væru þeir „svo
glaðir, — svo afskaplega glaðir,
kátir og hamingjusamir, alveg
eins og ungt fólk ætti að vera“.
En það var fyrst og fremst Albert,
sem með glettni sinni hélt uppi
glaðværð og hlátrum við morg-
unverðinn. Hann virtist hafa alla
kosti til að bera — Viktoríu
fannst aðeins einn ljóður á hans
ráði, hann var svo kvöldsvæfur,
að hann varð beinlínis veikur af
því að þurfa að vaka fram eftir
í veizlum kvöld eftir kvöld. Bað
hún því Leopold, frænda sinn,
blessaðan að sjá til þess, að vel
væri hugsað um „heilsu hans,
sem er mér nú svo kær“. En
Viktoría átti eftir að komast að
raun um, að þarna var ekki
heilsuleysi um að kenna — Al-
bert var alls ekki eins félags-
lyndur og gefinn fyrir skemmt-
anir og hún og vandi hana síðar
algerlega af öllu næturgöltri og
skemmtanafýkn.
Þegar Albert og aðrir afmælis-
gestir voru farnir, hver til sins
heima, hélt hin daglega barátta
Frh. á bls. 32.
17