Hrund - 01.04.1967, Blaðsíða 39

kvöldin sér frá stúkunni yfir kornakrana og bæjarljósin ber
við himininn.
George og Helen klifruðu upp hæðina að sýningarsvæðinu,
framhjá gosbrunnatjörninni. Einmanaleika- og einangrunartil-
finningin, sem hafði gripið unga manninn á fjölförnum
strætum borgarinnar, hafði í senn rofnað og eflzt af návist
Helenar. Tilfinningar hans endurspegluðust í henni.
Á æskuárunum berjast ætíð í manni tvö öfl. Litla, hlýja og
hugsunarlausa dýrið berst gegn því, sem hugsar og man —
og George var nú altekin tilfinningum hins fullorðna. Helen
skynjaði hugarástand hans og gekk við hlið hans í djúpri
virðingu. Þegar þau komu að áhorfendastúkunni, klifruðu
þau upp undir þak og settust á einn bekkinn. Það er dálítið
eftirminnileg reynsla að fara inn á sýningarsvæði í útjaðri
smáborgar í Miðvesturríkjunum, að kvöldi hinnar árlegu
héraðssýningar. Áhrifin af því gleymast ekki. Hvarvetna eru
draugar- ekki dauðra manna heldur lifandi. Hingað hefur
þyrpzt fjöldi fólks frá bænum og nærliggjandi sveitum.
Bændur með eiginkonur sínar og börn og allir íbúar litlu
húsanna hafa safnazt þarna saman innan þessara timbur-
veggja. Þar hafa hljómað skærir ungmeyjahlátrar og skeggjaðir
karlmenn hafa skeggrætt áhugamál sín og dagleg viöfangs-
efni. Staðurinn hefur verið barmafullur af lífi og nú er komin
nótt og allt lífið fjarað út. Þögnin er næstum ógnvekjandi.
Maður felur sig hljóðlega bak við trjábol og þær tilhneigingar
til umhugsunar, sem blundað geta með honum, eflast. Það
fer um hann hrollur við tilhugsunina um tilgangsleysi
lífsins, — jafnframt því sem hann — ef bæjarbúar eru hans
fólk- elskar lífið þar svo ákaft, að honum vöknar um augu.
George Willard sat við hlið Helenar White í myrkrinu undir
þaki gömlu áhorfendastúkunnar og fann glöggt til þess hve
léttvægur hann var í kerfi tilverunnar. Nú, þegar hann var
kominn út úr borginni, þar sem nálægð fólksins í æsandi
annríki hafði angrað hann svo mjög, var honum horfið allt
angur. Nálægð Helenar endurnýjaði hann og hressti. Það var
sem lítil kvenhönd hennar væri að hjálpa honum við smá
endurbætur á lífsvél hans. Hann tók að hugsa um fólkið í
bænum, þar sem hann hafði alltaf átt heima og var gripinn
einhverju, sem líktist lotningu. Hann bar virðingu fyrir Helen.
Hann vildi elska hana og vildi að hún elskaði hann, en á
þessu andartaki vildi hann ekki láta kvenleika hennar rugla
sig í ríminu. Hann tók í hönd hennar í myrkrinu og þegar hún
læddist nær, lagði hann höndina á öxl hennar.
Köld kvöldgolan blés um þau og hann skalf. Af öllum
sínum mætti reyndi hann að halda í og skilja það hugará-
stand, sem hafði gripið hann. Þarna hátt uppi í myrkrinu,
héldu þessar tvær undarlegu, viðkvæmu, mannlegu frum-
eindir þétt hvor um aðra og biðu. Bæði hugsuðu hið sama:
„Ég er kominn hingað, á þennan einmanalega stað og hér
er hann — hún".
í Winesburg hafði annríkisdagur runnið sitt skeið út í
langa haustnóttina. Hrossin dröttuðust eftir afskekktum
sveitavegunum og drógu á eftir sér hlöss af þreyttu fólki.
Afgreiðslumennirnir tóku vörusýnishornin inn af gang-
stéttunum og lokuðu verzlununum. ( óperuhúsinu hafði fólk
safnazt saman til að sjá einhverja sýningu og lengra niður
með Aðalstræti sveittust fiðlararnir við að láta fætur æsku-
fólksins fljúga um dansgólfið.
í myrkrinu í áhorfandastúkunni stóðu Helen White og
George Willard sem fjötruð í algerri þögn. Öðru hverju var sem
þau væru drepin úr dróma, þau sneru sér við og reyndu að
horfast í augu í rökkrinu. Þau kysstust — en fundu ekki lengi
hjá sér hvöt til þess. Skammt frá voru nokkrir menn að sinna
hestunum, sem tekið höfðu þátt í veðreiðunum þá um daginn.
Mennirnir höfðu kveikt eld og voru að hita vatn á kötlum.
Aðeins fætur þeirra sáust, þar sem þeir gengu fram og aftur í
bjarmanum frá eldinum. ( vindhviðunum dönsuðu eldtung-
urnar villtan dans. George og Helen risu á fætur og gengu
burt inn í myrkrið. Þau fóru eftir troðningi framhjá óslegnum
kornakri. Vindurinn hvíslaði við þurr kornblöðin. Þegar þau
gengu í átt til bæjarins, féll andartak af þeim fjöturinn. Við
hæðarbrúnina námu þau staðar undir tré og George lagði
aftur hendurnar á axlir stúlkunnar. Hún faðmaði hann
ákaflega og kyssti, en fljótlega drógu þau sig aftur í hlé. Þau
hættu að kyssast og stóðu í dálítilli fjarlægð hvort fra öðru.
Gagnkvæm virðing gagntók þau og bæði fóru hjá sér. Til
þess að létta af sér feimninni tóku þau að ærslast. Þau hlógu
og tóku að toga hvort í annað og hrinda hvort öðru. Á einhvern
hátt var sem hugarástand þeirra hefði hreinsað þau og þau
urðu hvorki maður og kona né drengur og stúlka, heldur
lítil æst dýr.
Þannig fóru þau niður hlíðina. Þau léku sér í myrkrinu eins
og tvö falleg ungviði í ungum heimi. Allt í einu hljóp Helen
fram fyrir George og brá fæti fyrir hann svo að hann datt.
Hann engdist sundur og saman og skríkti. Skellihlæjandi lét
hann sig velta niður hlíðina. Helen hljóp á eftir honum.
Aðeins andartak nam hún staðar í myrkrinu. Það er engin
leið að vita hvað hún hugsaði — en þegar þau voru komin
alla leið niður og hún náði drengnum, tók hún undir handlegg
hans og gekk við hlið hans í virðulegri þögn.
Af einhverjum orsökum, sem hvorugt hefði getað útskýrt,
höfðu bæði haft það gagn, er þau þurftu, af samverunni þessa
þöglu kvöldstund. Karlmaður eða drengur, kona eða stúlka, —
andartak höfðu bæði öðlazt það, sem gerir þroskuðum
konum og körlum í heimi nútímans fært að lifa lífinu.
HVERNIG
LÝSA
STJÖRNURNAR
ÞÉR?
Frh. af bls. 26.
ævintýrin. Hjónabandið
þarf fyrir þér að vera full-
komið og þú leggur mik-
inn tíma í að finna hinn
rétta grundvöll. Vertu gæt-
in áður en þú tekur svo
stórt skref, því þú ert kröfu-
hörð I því sambandi. Flest
fólk fætt i merki hrútsins
þekkir sig ekki til fulln-
ustu fyrr en það hefur
náð fullum þroska og mis-
tök I makavali geta skað-
að báða aðila stórkost-
lega. Heppilegasti aldur-
inn til fullkomins maka-
vals er um þrjátíu og fimm
ára aldur. Það er algengt
að þetta fólk gifti sig tvisv-
ar — vegna fljótfærni í
fyrra skiptið.
Eiginmaðurinn fæddur I
þessu merki er eftirsóttur,
því ástríður hans, stolt og
persónuleiki valda þvi, að
í augum konu hans verð-
ur hann sami ungi maður-
inn allt þeirra líf. En hann
er kröfuharður og hefur
fyrirfram skapað sér mynd
hinnar fullkomnu eigin-
konu, svo kona hans þarf
að vera reiðubúin að að-
laga sig kröfum hans eftir
beztu getu, en það er
vissulega til mikils að
vinna.
Eiginkonan fædd í þessu
merki er góð móðir og
fyrirtaks húsfreyja Hún er
einmitt rétti makinn manni
með takmörk i lífinu. Hún
er gáfuð, kann að taka
þátt í samræðum og þráir
vandað og glæsilegt sam-
kvæmisllf. Hún er sjálf-
stæð og hefur engan sér-
stakan áhuga á að taka
þátt I starfi mannsins eða
áhugamálum, því hún hef-
ur sín eigin áhugamál.
Stolt er einn af helztu
kostum hennar — stolt
ekki einungis af útliti sínu
heldur einnig af fjölskyldu
sinni og heimili. Verstu
gallar hennar eru afbrýði-
semi og of mikil sam-
keppni út á við. I sam-
kvæmum nýtur hún sín
bezt sem miðpunktur i
samræðum og sem að-
dáunarvert umtalsefni. Það
er hætt við að giftist hún
eldri manni, kunni hún
að krefjast of margs af
honum. Henni hæfir bezt
karlmannlegur og atorku-
samur maður, því dái hún
mann sinn er hún hon-
um ómetanleg aðstoð. Eig-
inmaðurinn þarf að hafa
tök á henni og ef hún
finnur það, þá líður henni
vel og henni finnst hún
þjóna tilgangi.
Þótt þú kunnir því bezt
að vera ekki of háð á-
byrgðum og skuldbind-
ingum, þá væri þér ó-
eðlilegt að vera barnlaus.
Þú dáist að börnum þín-
um og þau dást að þér.
Ef sonur þinn er líka fædd-
ur f hrútsmerkinu er trú-
legt, að hann verði for-
ingi prakkaraliösins I skól-
anum. Það lýsir honum
bezt. Frjó hugsun þfn vek-
ur aðdáun barna og þú
ert viöurkennd f þeirra
hópi. Samt máttu ekki vera
of hörð og tilætlunarsöm
við að skipuleggja fram-
tlð barna þinna. Gerðu þér
far um að skilja þörn þín,
því takist þér að hafa rétt
og góð áhrif á þau, verða
þau þfnir beztu vinir.
39