Læknablaðið - 15.09.2008, Qupperneq 45

U M R Æ Ð U R
O G
L í
F R É T T I R
9 0 Á R A
samtök lækna hafi nýlega sent frá sér áskorun til
stjórnmálamanna um að horfa til góðs árangurs
í baráttu gegn tóbaksreykingum og beita sömu
aðferðum gegn áfengisvandanum. „Það er góð
hugmynd," segir Snorri Páll.
Birna og Snorri taka útúrdúr og spjalla um
stund um kaup og kjör lækna en þar kemur í sam-
talinu að Birna segir: „Svo segja sumir að klíníkin
sé dauð! Hvemig líst þér á það, Snorri?"
„Það er hræðilegt en líklega er eitthvað til í
því. I mig hringdi kona sem leitað hefur til mín í
gegnum tíðina og kvartaði yfir því að læknir sem
hún fór til í fyrsta skipti hefði ekki einu sinni tekið
upp hlustunarpípu. Ég vona bara að þetta sé ekki
satt."
„Þú ert semsagt ekki alveg hættur að vinna,"
segir Bima.
„Nei, ég er með nokkra skjólstæðinga sem ég
tala við í síma/' segir Snorri. „Ef maður hefur ná-
kvæma sjúkrasögu viðkomandi þá nægir að hlusta
á hann til að vita hvað eigi að gera. Auðvitað þarf
að framkvæma allar viðeigandi rannsóknir en það
er engu að síður mikilvægt að hlusta."
„Svo gamla setningin „Hlustaðu á sjúklinginn,
hann er að segja þér greininguna" á enn fyllilega
við ef læknirinn kann að hlusta," segir Birna.
„Já, svo sannarlega en mér er sagt að margir
læknar treysti nánast í blindni á rannsóknanið- Tölvan er ansi glúrin að
urstöður. Þær eru auðvitað orðnar miklu nákvæm- Snorrasmtfurrverandi
ari og fljótlegri en í gamla daga. Það hafa orðið formaðurLI.
svo gríðarlega hraðar breytingar í læknisfræðinni.
Einhvern tíma vorum við nokkrir fengnir til að
halda stutt erindi um framtíðarsýn okkar eftir 20
ár. Það hefur ekkert af því staðist. Allt er komið
miklu lengra en okkur gat dottið í hug."
Talið beinist nú að samskiptum læknis og
sjúklings og Snorri hefur ákveðna skoðun á því.
„Það er mjög mikilvægt að læknirinn kunni að tala
við sjúklinginn. Viti hvemig eigi að flytja váleg
tíðindi, til dæmis ef sjúklingurinn er með krabba-
mein. Það þýðir ekki að tilkynna það og flytja
síðan tíu mínútna langa ræðu um hvemig eigi að
haga meðferðinni. Sjúklingurinn heyrir ekki orð af
því. Hann er í sjokki. Það verður að gera þetta af
næmni og tilfinningu."
Finnst þér að leggja eigi meiri áherslu á þetta í
læknanáminu?
„Alveg hiklaust. Mér skilst reyndar að það sé
byrjað að kenna þetta en það mætti áreiðanlega
vera meira."
Og með þeim orðum ljúkum við heimsókn
til þessa aldraða heiðursmanns sem á langan og
giftudrjúgan starfsferil að baki.
LÆKNAblaðið 2008/94 61 7