Læknablaðið - 15.03.2011, Side 28

FRÆÐIGREINAR
SJÚKRATILFELLI / YFIRLIT
að ná sér upp úr þunglyndinu, en raflækningar
höfðu í einhverjum tilvikum bætt líðan hennar í
fyrri innlögnum. Læknir hennar féllst ekki á það
í ljósi lítils árangurs af raflækningum við meðferð
hennar veturinn fyrir innlögnina. Þann vetur
fór hún í alls rúmlega 30 skipti í raflækningar
með litlum árangri. í síðasta skiptið kom raunar
upp verulegt blóðþrýstingsfall í svæfingu og var
raflækningum þá hætt. Afstaða læknisins olli
henni miklum vonbrigðum.
Um miðjan október yfirgaf hún geðdeildina
fremur illa klædd án þess að láta starfsfólk vita
hvert hún væri að fara. Sérfræðingur hennar var
þá nýfarinn í námsleyfi. Konan hafði lagt mikla
áherslu á að komast í raflækningar daginn sem
hann fór og var mjög ósátt við höfnun hans á þeirri
ósk. í ljósi sögu um þunglyndi og viðvarandi
sjálfsvígshugsana var hafin leit að henni eftir
að hún svaraði hvorki hringingum móður né
starfsfólks á deild. Nokkrum klukkustundum
síðar fannst hún við Reykjavíkurhöfn. Þar sat
hún við smábátabryggju með fæturna í sjónum.
Lögreglan flutti hana á bráðamóttökuna í Fossvogi
vegna hættu á að líkamshiti hennar kynni að hafa
lækkað.
Skoðun við komu í Fossvog
Ung kona í yfirþyngd með dapurlegt yfirbragð.
Líkamshiti 37° Celsíus. Áttuð á stað, stund og
eigin persónu. Fylgdi fyrirmælum en var sein í
tilsvörum. Engin áverkamerki. Skor á Glasgow
Coma Scale 15. Ekkert fannst óeðlilegt við
hjarta- og lungnahlustun og kviðskoðun var
eðlileg. Ekkert fannst við skoðun sem benti til
lyfjaeitrunar.
Rannsóknir í Fossvogi
Blóðprufur: Hækkuð hvít blóðkorn (15), en hafði
verið með hækkuð hvít frá því um mitt ár og
á methotrexati vegna gigtsjúkdóms samhliða
geðlyfja- og verkjalyfjameðferð. Elektrólýtar,
blóðsykur, CRP og CK innan viðmiða. Etanól og
parasetamól fundust ekki í blóði.
Konan stakk af frá bráðamóttöku í Fossvogi,
átti að hafa yfirsetu en það brást. Lögreglumenn
fundu hana á ný og komu með hana aftur
í Fossvog. Klínískt ástand var óbreytt við
endurkomu. Hún strauk á ný skömmu síðar en var
loks flutt á geðdeild á ný. Við komu á geðdeild var
hún mikið breytt samkvæmt lýsingu starfsfólks á
deildinni þar sem hún hafði áður legið endurtekið
inni. Hún virtist ekki þekkja starfsfólkið, talaði í
litlu samhengi og kannaðist ekki við að hafa verið
á deildinni áður. Töldu sumir í hópi starfsmanna
að hún væri í einhvers konar „leik" og lögðu
allhart að henni að „hætta að láta svona".
Sérfræðingur hennar kom til vinnu fjórum
dögum eftir að þessi skyndilega breyting varð
á atferli konunnar. Læknirinn þekkti til hennar
allt frá fyrstu innlögn 2004 og varð strax ljóst að
veruleg og skyndileg breyting hafði orðið á minni
hennar og líðan. í fyrsta lagi mundi hún ekki
hver hann var eða hvað hann héti. í öðru lagi var
yfirbragð hennar og framkoma allt öðruvísi en
áður. Hún var ekki lengur áberandi döpur, talaði
öðruvísi, flissaði og gerði grín að því að hann væri
„fínn í tauinu". Konan var ekki lengur 31 árs,
heldur 19 ára unglingur sem var eins og unglingur
í talsmáta og háttum og skildi ekkert í því hvað
hún væri að gera inni á deildinni. í viðtali með
móður hennar næsta dag var ástandið óbreytt.
Hún taldi sig búa þar sem fjölskyldan hafði búið
þegar hún var 19 ára og taldi látna ömmu enn á
lífi. Þegar henni var sagt að amman væri látin varð
það henni gífurlegt áfall í viðtalinu. Hún vissi ekki
að systir hennar ætti orðið börn, þótt hún hefði
mikið verið í kringum þau á síðustu árum, og
kannaðist ekki við maka systurinnar.
Ákveðið var að fá taugasálfræðilegt mat sem var
gert tæpum tveim vikum eftir að minnisröskunin
kom fram. Á þeim tíma var lund hennar áfram
mun betri en áður en minnisröskunin kom
fram þótt hún væri ráðvillt, kvíðin og vissi ekki
alltaf hverjum hún ætti að trúa. Hún kunni ekki
lengur að nota Facebook og þurfti að læra á þær
samskiptasíður upp á nýtt, en gat notað irc-ið, sem
hún hafði lært að nota árið 1993 og notaði síðan í
mörg ár til samskipta.
Taugasálfræðilegt mat
31 árs kona inniliggjandi á móttökugeðdeild. Hún
fékk skyndilegt afturvirkt minnisleysi fyrir tæpum
tveim vikum. Óskað er eftir taugasálfræðilegu
mati með tilliti til minniserfiðleika.
Stutt saga sjúklings fyrir matið:
Uppalin í Reykjavík og í litlum bæ úti á landi.
Henni gekk alltaf vel í skóla. Aðspurð um mánuð
og ár sagðist hún vita að það væri október 2009, sér
hafi verið sagt það af starfsmönnum deildarinnar,
en sér finnist eins og það væri júlí árið 1997. Hún
sagðist ekkert muna úr lífi sínu undanfarin 12
ár að undanskilinni einni minningu sem hefði
komið til baka nokkrum dögum áður. Hún myndi
að hafa unnið um tíma á verkfræðistofu sem
tækniteiknari. Að öðru leyti myndi hún ekki neitt
og sagðist oft ekki viss hvað væri raunveruleiki
og hvað draumur. Þetta ylli sér óþægindum og
160 LÆKNAblaðið 2011/97