Þjóðlíf - 01.01.1990, Blaðsíða 43

Þjóðlíf - 01.01.1990, Blaðsíða 43
Todmobile: Betra en nokkuð annað Eyrnaeðal- vagn Það hefur lengi verið þörf hér á landi fyrir hljómsveit eins og Todmobile. Með sinni fyrstu breiðskífu brjótast þau fram á sjónarsviðið og það geislar af þeim sköpunarkrafturinn og frumleikinn svo að sterkari frumburður í íslenskri dægur- tónlist er vandfundinn. Hljómsveitin er skipuð söng- konunni og textasmiðnum Andreu Gylfadóttur, gítar- og hljómborðsleikaranum Þor- valdi B. Þorvaldssyni, en hann semur flest laga plötunn- ar. Þriðji meðlimurinn er svo Eyþór Arnalds sellóleikari en hann semur tvö lög og svo á hljómsveitin öll eitt lag saman. Tvö af lögum plötunnar hafa heyrst nokkuð mikið, en þetta eru„ Stelpurokk‘ og „Sameig- inlegf‘. En þau eru ekki þau bestu þótt góð séu. Fyrsta lag plötunnar, titillagið er geysi- sterk og tignarleg lagasmíð með undurfögrum og tilþrifa- miklum söng Andreu. Gefur lagið strax til kynna hvað hlustandinn á í vændum. Reyndar má lýsa söngnum á allri plötunni með þessum orð- um sem ég notaði um söng Andreu hér fyrr. Reyndar syngur Eyþór líka í lögunum „Ég heyri raddið‘ og „Beint í mark“, en hans söngur, sem er langt frá því að vera vondur, fellur nánast í skuggann. Sell- óið er sterka hlið Eyþórs og kemur það mjög vel út þar sem það er notað, sbr. lögin „Næt- urgalinn“ (eftir Eyþór) og „Lasciate Mi Morire“. Gítar- leikur Þorvaldar, hvort sem er rafmagnaður eða klassískur, er sér kapítuli útaf fyrir sig; mað- urinn nálgast snillinginn hressilega og eru sóló hans mjög vel uppbyggð, kröftug og blæbrigðarík, t.d. sólóið í áðurnefndu „Lasciate...“. Hljómborðsleikurinn er einn- ig á svipuðum nótum og mætti nefna strengjaútsetninguna í laginu „Sól jörð og máni‘. Eg hef bara ekki heyrt svona af- burða góða hluti í íslenskri dægurtónlist. Kominn tími til. Það má með sanni segja að þessi bandaríska blökkustúlka standi á krossgötum þessar vikurnar. í fyrra sló hún í gegn svo um munaði með fyrstu breiðskífu sinni sem er fimm stjörnu gripur og ekkert ann- að. Þessi er ekki eins góð vegna þess að lagasmíðarnar eru ekki eins sterkar og á þeirri fyrstu, eru þó samt ekkert slor. Kannski liggur sökin hjá upp- tökustjóranum, David Ker- schenbaum, sem ef til vill hef- ur ekki verið eins frjór og skapandi og á fyrstu plötu stelpunnar en hann stjórnaði einnig tökkunum þar. Tónlist- arlega séð er Crossroads Ef ég ætti að lýsa plötu „Tod- mobile“ með einu orði myndi ég nota orð eins og frábær, framúrskarandi eða eitthvað slíkt. Það er allt til fyrirmynd- ar varðandi framleiðslu plöt- unnar; tónlistin og vinnsla hennar, frágangur umslags og textablaðs. „Todmobile“ er tvímælalaust einn af eðalvögn- um íslenskrar dægurtónlistar. þyngri og seinteknari en fyrsta platan. Tracey Chapman er ennþá við sama heygarðshorn- ið í textasmíðinni, stingur á ýmsum graftarkýlum og fjallar um hin margvíslegustu mál- efni s.s efnishyggju, mál Nel- son Mandela, stöðu utan- garðsfólks f Bandaríkjunum og baráttuanda þann er ein- kennir jafnréttisbaráttu svert- ingja víðsvegar í heiminum. Tracey Chapman er einmitt sterk málpípa þeirra og svo sannarlega er innlegg hennar til þessa málefnis og málefna hinna kúguðu þjóðfélagshópa af hinu góða. 0 Dýrið gengur laust: Blúir draumar Merkilegt fyrirbæri Smáskífan frá reykvísku pönksveitinni Dýrið gengur laust er örugglega „grófasta“ plata ársins, ef ekki áratugar- ins! Texti lagsins er algert klámníð um Bubba, Megas og Hörð Torfason, en ekki verður farið út í hann í smáatriðum, því þá yrði þetta tölublað sennilega bannað. Lagið var bannað að ég held á öllum útvarpsstöðv- unum, en það er í tveimur út- setningum á plötunni, pönk- aðri og svo trúbadorútsetn- ingu. Annars finnst mér hugarfarið að baki plötunni það merkilegasta við gripinn, þ.e að níða áðurnefnda tónlist- armenn í svaðið með svona „hommi-rass-ríða“ húmor. Hvað fá menn út úr því? Fyrr á öldum hefðu þeir sennilega verið hálshoggnir fyrir slíkt. Nú er tíðin hinsvegar önnur. Dýrið gengur laust er kraft- mikið band og að mínu mati ættu þeir að eyða kröftum sín- um á annan og betri hátt. Tracey Chapman: Crossroads Málpípa kúgadra ÞJÓÐLÍF 43
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Þjóðlíf

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðlíf
https://timarit.is/publication/1099

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.