Þjóðlíf - 01.07.1991, Síða 51

í \r . /11 \ M h í)'* ^ ^
’ r 1 fl®L J
Fyrsti hópurinn sem hóf nám ísérkennslu með fjarkennsluformi ásamt aðstandendum námsins, saman kominn á Hallormsstað vorið 1987. Fyrsta
röð st.frá vinstri-.Guðmundur Magnússon fræðslustjóri, Anna Frímannsdóttir, Sigfús Grétarsson skólastjóri Hallormsstaðaskóla, Steinþór
Magnússon formaður fræðsluráðs Austurlands, Þóra Kristinsdóttir dósent við K.H.Í. og í stjórnarnefnd námsins, Magnús Magnússon sérk-
ennslufulltrúi ríkisins, Jónas Pálsson rektor K.H.Í, Jón Loftsson, Berit Johnsen umsjónarmaður námsins og Ólafur Proppé dósent við K.H.Íog í
stjórnarnefnd námsins. Önnur röð st.frá vinstri: Gyða Stefánsdóttir nemandi, Gunnar Árnason lektor við K.H.Í., Hólmfríður Helgadóttir og
Birna Björnsdóttir fulltrúar Sambands austfirskra kvenna sem færði kennslutæki að gjöf við upphaf námsins. Þriðja röð sitjandi frá vinstri: Helgi
Jósepsson, Sigrún Brynjólfsdóttir, Steinunn Aðalsteinsdóttir, Marta Sigmarsdóttir, Halldóra Baldursdóttir og Þórey Ketilsdóttir nemendur.
Fjórðaröð sitjandi frá vinstri: Kristín Gísladóttir, Ásdís Guðmundsdóttir, Guðbjörg Gunnarsdóttir, Hildur Magnúsdóttir, Ragnhildur Jónsdóttir,
Jónína Guðmundsdóttir og Anna Guðmundsdóttir nemendur.
hvað varðar t.d. blind börn og heyrnar-
skert því á þeim vettvangi er nóg af sér-
menntuðu fólki. Síðan er gert ráð fyrir að
fræðilega fjarkennslunáminu verði fylgt
eftir í starfl kennarans, t.d. að hann taki
upp sína eigin kennslu á myndband og
skoði myndbönd með kennslu annarra og
að nemendurnir hittist í smærri hópum og
öðlist þannig stuðning og lærdóm af hverj-
um öðrum.“
Nemendur fengu æfingu í að flytja eigin er■
indi.
„Það má gera ráð fyrir því að um 20%
allra skólaskyldra barna, þ.e. fimmta
hvert barn þurfi sérkennslu eða séraðstoð
af einhverju tagi en eins og áður sagði er
afar mikill munur á þessum börnum.
Aðeins um 1% þeirra eru verulega fötluð,
flest eru í sérskólum en það er um þessi
börn sem umræðan og styrinn stendur,
þ.e. hvort þau eigi að vera í sérskólum eða
úti í almennu skólakerfi. Við vinnum eftir
þeirri hugmyndafræði að æskilegt sé að
blöndun eigi sér stað eftir því sem mögu-
legt er, þ.e. í allmiklu meira mæli en nú
tíðkast, m.a.s. á framhaldsskólastigi. Það
er einnig opinber stefna Menntamálaráðu-
neytisins, kynnt í Framkvæmdaáætlun
þess í skólamálum til árið 2000. En það
eru ekki aldeilis allir skólar né kennarar
sammála þessu. Auðvitað eru alltaf tilfelli
þar sem ekki er möguleiki á blöndun en
nemendum okkar er kennt að eiga við hóp
barna með ólíkar þarfir, jafnvel vangefm
börn í bland við venjuleg börn í síðari
hluta námsins. Til þess að svo megi verða
þurfa að vera færri nemendur á hvern
kennara og auk þess þarf að leggja mikið
upp úr samvinnu kennara, teymisvinnu
meðal kennara margra hópa. Hér á landi
er algengt að kennarinn beri einn ábyrgð á
sínum bekk og hafi litla sem enga sam-
vinnu við aðra kennara skólans en þessu
þarf að breyta, bæði til að veita kennurum
stuðning og einnig aðhald. I Svíþjóð er
slík samvinna orðin lögbundin en einstaka
skólar hér hafa tekið hana upp af eigin
frumkvæði, t.d. Vesturbæjarskóli í
Reykjavík og Grunnskólinn á Egilsstöð-
um.“
„Þau börn sem helst eiga heima út af
fyrir sig eru þau sem eiga við mikil félags-
leg og tilfmningaleg vandamál að stríða.
Vangefin börn geta hins vegar haft afar
gott af að vera úti í almennu skólakerfi því
þau læra svo mikið í venjulegri hegðun á
því. Og það er kannski það mikilvægasta
sem menn læra í skóla.“
„En hvað varðar árangurinn af fjark-
ennslunáminu í sérkennslu þá má segja að
almennt hafi fólk verið ánægt. Það sést
m.a. á því að 25 af þeim 33 sem hófu
námið á Norðurlandi halda áfram í síðari
hlutanum.“
0
ÞJÓÐLÍF 51