Fréttatíminn - 13.02.2015, Page 26

É g kom til Íslands því ég hélt að hér væri gott að vera,“ segir Imane Errajea, sem fluttist til Íslands fyrir þremur árum. Þá nýgift eiginmanni
sínum, Ladislav Haluska frá Slóvakíu, sem
hafði búið og starfað á Íslandi í nokkur ár.
Þau kynntust í fríi í Tyrklandi og mánuði
síðar voru þau trúlofuð á leið til Casablanca til
að fá blessun fjölskyldunnar.
Átti að giftast innan fjölskyldunnar
„Giftingar fara fram innan fjölskyldunnar
og frá því ég var lítil vissi ég að ég ætti að
giftast einhverjum frænda minna eða vini
pabba míns. Um leið og stelpur fara að líta út
eins og konur er farið að þrýsta á giftingu og
á endanum verða þær svo þreyttar á suðinu
að þær samþykkja. Ég samþykkti það aldrei,
ég hrakti alla menn frá mér með slæmum
sögum af eiturlyfjanotkun eða öðru rugli,“
segir Imane.
Faðir hennar tók Ladislav því ekki opnum
örmum. „Pabbi er frekar erfiður maður en
ég þurfti líka að takast á við þrettán frændur
sem vildu að ég giftist inn í fjölskylduna. Það
var erfitt en ég gaf mig ekki, sagðist elska
þennan mann. En það gerist ekki oft, skal ég
segja þér, að kona standi upp og mótmæli ætt-
inni þaðan sem ég kem. En ég hef alltaf verið
öðruvísi, vildi fara í háskóla í stað þess að
gifta mig og lesa bækur frekar en að standa í
eldhúsinu.“
Paradísin Ísland
Þrátt fyrir öll mótmælin fengu Imane og
Ladislav að lokum blessun fjölskyldunnar.
Eftir giftinguna þurftu þau að taka ákvörðun
um hvar þau vildu setjast að. Slóvakía kom
ekki til greina vegna erfiðleika innan fjöl-
skyldu Ladislav og vegna ótryggs atvinnu-
ástands. Það var reyndar langt síðan Ladislav
hafði búið í Slóvakíu því árið 2006 fluttist
hann til Íslands í leit að vel launaðri vinnu og
betra lífi. „Ladislav sagði mér frá eyju lengst í
norðri sem hljómaði eins og lítil paradís. Frið-
elskandi fólk með engan her, enga glæpatíðni,
skóla og öruggt umhverfi fyrir börnin mín.
Við ákváðum að flytja.“
Einangruð í vinnunni
Imane fékk fljótlega vinnu á frístundaheimili
og var hæstánægð með nýju vinnuna. „Ég
hef alltaf elskað börn en fljótlega fór mér að
líða illa í vinnunni. Það myndaðist alltaf ein-
hver skrítin spenna þegar ég settist niður
með vinnufélögum og mér fannst fólk bara
almennt ekki vera mjög vinalegt. Um leið og
ég kynnti mig sem „Imane frá Marokkó“ sá
ég hvernig fólk ákvað að það ætlaði ekki að
kynnast mér. Það forðaðist mig. Ég reyndi
eins og ég gat að tala þá litlu íslensku sem
ég kunni, og lagði mig fram við að læra, en
annars talaði ég ensku,“ segir Imane sem
talar mjög góða ensku. „Sama hverjar að-
stæðurnar voru í vinnunni þá var mér var
alltaf svarað á íslensku. Það var bara yrt á
mig á ensku ef eitthvað vantaði, eins og að
láta hella upp á kaffi, sem var reyndar ekki
í mínum verkahring. Stundum leið mér eins
og fólk vildi bara niðurlægja mig. Ég varð
sífellt einangraðri og á endanum varð ég
mjög kvíðin og suma daga þorði ég ekki í
vinnuna.“
Útskúfuð fyrir að vera arabi
Imane segist hægt og rólega hafa uppgötvað
að menningin á þessari friðelskandi eyju
væri mun frábrugðnari því sem hún hafði
nokkurn tíma kynnst við Miðjarðarhafið.
Smám saman fóru fleiri atvik í ætt við það
sem hún upplifði á vinnustaðnum að gera
Útskúfuð á Íslandi
Imane Errajea segir Ísland ekki vera það
friðelskandi land sem hún gerði sér vonir
um. Á þeim þremur árum sem Imane
hefur búið á landinu hefur hún upplifað
einelti og útskúfun vegna uppruna síns,
en hún er frá Marokkó. Hún segir kvíða
og áhyggjur vegna framkomu fólks í
sinn garð hafa orðið til þess að hún vilji
flytjast af landi brott. Dropinn sem fyllti
mælinn er fjandsamleg framkoma bíl-
stjóra Strætó í hennar garð.
„Ladislav sagði mér
frá eyju lengst í norðri
sem hljómaði eins og
lítil paradís. Friðelsk-
andi fólk með engan
her, enga glæpatíðni,
skóla og öruggt um-
hverfi fyrir börnin
mín. Við ákváðum að
flytja.“ Ljósmyndir/Hari
henni ljóst að fólk væri ekki feimið,
lokað eða kuldalegt, heldur for-
dómafullt. „Ég er núna búin að átta
mig á því að þetta er vegna þess að
ég er arabi. Þegar fólk heyrir nafnið
mitt eða heyrir mig tala tungumálið
mitt fæ ég oftar en ekki óvingjarn-
legt augnaráð eða þá að fólk hrein-
lega gengur í burtu,“ segir Imane
og telur upp fjölda atvika sem hún
hefur lent í. Að vera ekki réttir
hlutir í verslunum, að vera hunsuð á
götu og ekki heilsað af nágrönnum
eru nokkur dæmi. Það versta sem
Imane hefur þó lent í er framkoma
bílstjóranna hjá Strætó.
Lögð í einelti af Strætóbílstjórum
„Þetta með strætó er eiginlega það
sem fyllti alveg mælinn hjá mér,“
segir Imane sem hefur oft lent í því
að bílstjórar leiðar 17, sem fer um
Bakkahverfið í Breiðholti, annað-
hvort stöðva ekki bílinn við skýlið
þar sem hún bíður, eða þá að stöðvi
bílinn, opni dyrnar og loki þeim svo
aftur á hana þegar hún ætlar inn.
„Síðast þegar þetta gerðist var ég á
leið upp á spítala með Lilju, dóttur
mína. Ég veifaði bílstjóranum sem
stöðvaði bílinn við skýlið og opnaði
dyrnar. En um leið og ég nálgaðist
opnar dyrnar lokaði hann þeim beint
fyrir framan nefið á mér og höfuðið
á Lilju sem var í burðarpoka framan
á mér. Hann hafði gert þetta áður en
þarna fékk ég alveg nóg, því ég var
með Lilju á mér og á leið upp á spít-
ala. Hann sá mig og lokaði dyrunum
á meðan hann horfði í augun á mér!“
Ætli fólk haldi að ég sé
hryðjuverkamaður?
Imane hefur lagt inn fjölda kvartana
til Strætó en ekkert breytist. Hún
hefur fengið þau svör að Strætó þyki
þetta leitt en áfram keyra bílstjór-
arnir framhjá Imane eða stöðva og
Framhald á n æstu opnu
26 viðtal Helgin 13.-15. febrúar 2015