Fréttatíminn - 17.04.2015, Blaðsíða 34

Á líkbíl inn í eilífðina
A
Amma mín var fædd á því herrans
ári 1910. Hún var Skagfirðingur
og bjó á Sauðárkróki áður en hún
flutti til Reykjavíkur í kringum
1970. Ég var alltaf hændur ömm-
um mínum og ekki skemmdi fyrir
að þær bjuggu lengst af í sama
húsi, á sitt hvorri hæðinni. Amma
þessi var mjög ern fram á síðasta
árið þegar hún veiktist. Hún dó
96 ára gömul og hafði alltaf verið
hraust. Hún var dugleg að borða
morgunmat og smakkaði aldrei
vín, en leyfði sér þó stöku rettu við
og við.
Þegar hún lést var það ákveðið
að hún skyldi jarðsett í heimabæn-
um, Sauðárkróki. Flytja þurfti því
gömlu konuna frá Reykjavík norður
í Skagafjörð. Ekki vildi fjölskyldan
láta f lytja hana á reglubundinn
máta, þar sem það þótti ekki nægi-
lega persónulegt. Faðir minn tók
því þá ákvörðun að ræða við aðila
í útfararþjónustunni um einhverja
lausn. Niðurstaðan var sú að hann
fékk lánaðan gamlan Cadillac lík-
bíl og gæti ferjað konuna upp á eig-
in spýtur. Faðir minn, um sjötugt
á þessum tíma, treysti sér ekki í
þetta verkefni einn og auðvitað er
skemmtilegra að hafa félagsskap
í bíltúr sem þessum. Ég bauð mig
fram til þess að keyra bílinn – og
ömmu.
Við lögðum af stað snemma
morguns í góðu veðri þar sem þetta
var í júní. Fyrsta umræða ferðarinn-
ar var um bílinn, því skiljanlega var
þetta í fyrsta sinn sem við feðgar
ferðuðumst í líkbíl. Bíllinn var eins
og hugur manns. Rann blítt og létt
eftir malbikinu, eins og sá ameríski
eðalvagn sem hann var. Faðir minn,
bifvélavirkinn, hefur löngum haft
dálæti á amerískum bílum og þessi
hitti beint í mark, þrátt fyrir háan
aldur. Þessir bílar batna bara með
aldrinum.
Það er kúnstugt að keyra bíl
með kistu í skottinu. Maður keyrir
mjög yfirvegað og rólega því ekki
vill maður æsa farþegann upp – og
þá er ég að meina þann sem sat við
hlið mér. Maður er líka mjög með-
vitaður um farangurinn sem maður
er að ferðast með og vill sýna þeirri
gömlu yfirvegun í sínum síðasta bíl-
túr. Þegar komið var út fyrir bæjar-
mörkin var hægt að gefa aðeins í, en
alls ekki um of þar sem, jú, maður
var nú einu sinni með kistu aftur
í. Allir þeir bílar sem við mættum
störðu á rennireiðina hvar hún rann
ljúft eftir þjóðveginum með tvo
grunsamlega menn í framsætunum.
Oft á tíðum leið mér eins og ég væri
staddur í kvikmynd eftir Federico
Fellini og eitthvað stórkostlega und-
arlegt mundi eiga sér stað. Við feðg-
ar stoppuðum í Staðarskála, upp-
runanlegu útgáfunni, það var ekki
búið að færa hann á þeim tíma. Við
fengum okkur hádegismat að hætti
ferðalanga. Hamborgara með öllu
tilheyrandi á uppsprengdu verði.
Amma beið róleg á meðan, enda var
matur eitthvað sem hún vildi að fólk
borðaði reglulega og mikið af. Ein-
hverra hluta vegna vildi maður sitja
með bílinn í augsýn, ég ætlaði ekki
að láta neitt koma fyrir í þessari
síðustu ferð. Saddir og sælir ókum
við af stað og nú var karl faðir minn
farinn að tala um alla staðhætti og
ábúendur á undarlegustu stöðum.
Ég var með augun á veginum, með
hvíta hnúana á stýrinu. 13.50 var
handstaðan.
Í Langadalnum, þar sem ég er
alla jafna stöðvaður fyrir of hraðan
akstur, var engin hætta á slíku. Það
hefði ekki skipt neinu þó ég hefði
verið að aka of hratt, þar sem ég
efast um að nokkur lögreglumaður
hafi það í sér að stöðva líkbíl. Mað-
ur veit þó aldrei, svo ég hélt mér
á þeim hraða sem ég hafði verið
á. Maður keyrir mjög yfirvegað á
svona bíl. Í Langadalnum hjó ég eft-
ir skilti sem á stóð „Á fleygiferð inn
í eilífðina“ sem var kaldhæðnislegt
í ljósi tilgangs ferðarinnar. Ekki vor-
um við á fleygiferð, við sem ferðuð-
umst í bílnum, en það er þetta með
eilífðina.
Við renndum inn í Skagafjörð,
sem að mati föður míns er falleg-
asti fjörður landsins. Ég er ekki
frá því að ég sé bara sammála því.
Auðvitað eru það ættartengslin sem
spila þar inn í og manni þykir vænt
um þennan fjörð, sem á sumrin er
engu líkur. Skagafjarðargorgeirinn
er engu líkur og ef maður hefur ein-
hverja smá tengingu við fjörðinn þá
er gaman að nýta sér það.
Ég fann að það færðist kyrrð yfir
farþega bílsins, lífs eða liðna við
það að keyra niður í fjörðinn fagra
og brátt vorum við á áfangastað.
Sauðárkrókur var handan við horn-
ið og þar ætluðum við að kveðja
ömmu í hinsta sinn. Við keyrðum
í kirkjugarðinn á Sauðárkróki þar
sem föðurbróðir minn beið, ásamt
konu sinni. Búið var að gera gröf-
ina klára. Við lögðum bílnum og
þeir sem vinna við þessa hluti tóku
til sinna ráða. Það var einhver ró
sem færðist yfir mig og það var
eitthvað mjög fallegt við þetta allt
saman. Ég var mjög ánægður að
við pabbi skyldum hafa farið með
gömlu konuna þessa síðustu ferð
og ég fann það að hún var sátt við
þetta sjálf. Eftir þessa litlu athöfn
okkar í kirkjugarðinum fórum við
í kaffi og kleinur hjá föðurbróður
mínum, ásamt prestinum. Ég sagði
ekki margt á meðan, maulaði klein-
ur og hjónabandssælu og hlustaði á
gamlar sögur af Króknum. Ég var
ánægður. Amma var ánægð líka.
Við pabbi héldum svo heim á leið
og leyfðum okkur að gefa aðeins í.
Það var ekki eins og einhver færi
að stoppa líkbíl á hraðferð inn í ei-
lífðina
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
Hannes
Friðbjarnarson
hannes@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
ERTU AÐ
PLANA
HÓPFERÐ?
VANTAR ÞIG GOTT TILBOÐ FYRIR
SAUMAKLÚBBINN, VINNUFÉLAGANA
EÐA FJÖLSKYLDUNA?
Hvort sem um er að ræða vinnu- eða
skemmtiferð þá hjálpum við ykkur að
finna flug og gistingu á WOW verði.
Beint samband: hopar@wow.is
Athugið að lágmarksfjöldi er 12 manns.
VIÐ HLÖKKUM TIL AÐ
HEYRA FRÁ YKKUR!
KATRÍNARTÚNI 12 WOWAIR.IS HOPAR@WOW.IS
34 viðhorf Helgin 17.-19. apríl 2015