Ægir - 01.06.2005, Blaðsíða 33

33
B Á TA - O G S K I PA S A G A N
fyrir vandaða smíði. Það grétu
margir og gráta enn yfir því að
Snæfellinu, þessu glæsilega skipi,
skyldi hafa verið sökkt. Húni II
er næststæsti bátur sem Skipa-
smíðastöð KEA smíðaði, en
Tryggvi Gunnarsson stjórnaði
smíðinni. Snæfellið og Húni II
voru um margt mjög svipuð skip,
en breytingar voru gerðar á Húna
að aftan í samanburði við Snæ-
fellið.“
Nærðist á kaffi og neftóbaki
„Þegar ég byrjaði að gera við
Húna vissi ég sannast sagna ekki
hvar ég ætti að byrja. Báturinn
var hreinlega eins og ruslahrúga.
Ég byrjaði á því að henda öllu
sem mátti að ósekju fara, t.d.
rennur aftur á bátadekkinu. En
eitt allra fyrsta sem ég gerði á
Skagaströnd með aðstoð sonar
okkar og vinar hans var að mála
bátinn að utan, hreinlega til þess
að ekki yrði sjónmengun að hon-
um lengur.
Í Daníelsslipp í Reykjavík var
hann tekinn upp og ég hafði
spurnir af 650 hestafla Mitsubishi
vél, sem úr varð að ég fékk og lét
trilluna mína á móti. En þá var
eftir að fá einhvern til þess að
setja vélina niður og ég gerði mér
grein fyrir að það væri ekkert
auðvelt mál. Ég fór í vélaverk-
stæðið Gjörva úti á Granda og
spurði þá hvort þeir væru til að
hjálpa mér við að setja niður vél-
ina í þennan bát, en það skyldi
tekið fram að ég ætti enga pen-
inga til þess að borga þeim fyrir
það. Þeir gengust við þessum
skilmálum og hófust handa. Síðar
fór ég til þessara ágætu manna og
spurði þá hvernig þeim hafi dott-
ið til hugar að verða við þessari
ósk minni, þar sem ég hafði sagt
þeim að ég ætti ekki neina pen-
inga til þess að greiða þeim fyrir.
Þá sögðust þeir hafa séð að þetta
væri greinilega mitt hjartans mál
og ég væri augljóslega ekki í
neinum forstjóraleik!
Auðvitað var þetta alveg gríð-
arlega mikil vinna og stundum
sat ég í lengri tíma og spáði hvað
ég ætti næst að gera. Ég nærðist á
kaffi og neftóbaki. Ef ég var
svangur fékk ég mér kaffi og ef ég
var þreyttur tók ég í nefið! Oft
var ég útkeyrður og vitlaus.“
Ekki grundvöllur fyrir hvala-
skoðun frá Hafnarfirði
„Alversta verkið í þessu öllu var
að ná upp keðjum sem voru gjör-
samlega kolryðgaðar og fastar. Sú
vinna tók heila viku. Ég viður-
kenni að þá var ég búinn að fá
nóg. En eftir að ég taldi hægt að
bjóða fólki um borð var ég eitt
sumar, árið 1997, með skemmti-
ferðir á Húnaflóanum, en þá um
haustið hóf ég að gera Húna út
fyrir sunnan.
Yfir vetrartímann var ég í beit-
ingarvinnu í Grindavík til þess að
eiga fyrir salti í grautinn, en síðan
var ég yfir sumarið í endurgerð
bátsins og gerði hann út á hvala-
skoðun, sjóstangaveiði og bauð
auk þess upp á veislur hérna um
borð. Við vorum með bátinn stað-
settan í Hafnarfirði og aðsóknin
var bærileg framanaf. Fyrsta sum-
arið, 1998, fengum við 500
manns í ferðir, þrátt fyrir enga
markaðssetningu, og árið eftir fór
talan upp í 2-3000 manns og
mest var aðsóknin 7000 manns
árið 2000. Síðan fór að halla veru-
lega undan fæti í þessu og annarri
ferðaþjónstu í Hafnarfirði. Einnig
var komið á fót hvalaskoðunarfyr-
irtækjum í Reykjavík og það var
mjög erfitt að halda úti slíkri
þjónustu í Hafnarfirði í sam-
keppni við þau. Ferðamönnunum
var frekar vísað niður á Miðbakka
í Reykjavík til þess að fara í
hvalaskoðun en í Hafnarfjörð. Ég
sá því að þetta myndi ekki geta
gengið öllu lengur og því ákvað
ég núna í ár að sigla Húna hingað
norður til Akureyrar, enda tel ég
að hér eigi hann að vera,“ segir
Þorvaldur.
Ekki litið á báta sem
menningarverðmæti
En hvað skyldi honum hafa fund-
ist erfiðast í öllu þessu ferli? Þor-
valdur er fljótur til svars. „Tví-
mælalaust finnst mér þungbærast
almennt skilningsleysi um varð-
veislu sjóminja. Mönnum finnst
ekki tiltökumál að eyða svo og
svo miklum fjármunum í varð-
veislu gamalla húsa, en þegar
kemur að bátaminjum, þá kveður
við annan tón,“ segir Þorvaldur
og rifjar upp að það hafi komið
sér verulega á óvart að t.d. LÍÚ
hafi ekki ljáð máls á neinum
stuðningi við endurgerð og varð-
veislu þessa merka skips þegar
eftir því hafi verið leitað. „LÍÚ
vildi ekkert af þessu vita, en hins
vegar fékk ég mun jákvæðari við-
brögð hjá ýmsum fyrirtækjum.
Til dæmis tóku Slippfélagsmenn
Þau hjónin Þorvaldur Skaftason og Erna Sigurbjörnsdóttir eiga mikinn heiður skilið fyrir að hafa varðveitt þetta merka
skip.
aegirjuni2005 1.7.2005 18:04 Page 33