Tímarit Máls og menningar - 01.04.1940, Blaðsíða 19

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
13
verið álitið af andlegum letingjum. Þau munu verða
því meira metin, sem íslendingar gerast vitrari, ef það
á þá fyrir þeim að liggja.
Full útsýn yfir skáldþraut Einars Benediktssonar
verður raunar viðfangsefni heillar æfi sérhverjum gáf-
uðum manni, ef til hlitar skal meta og njóta. Svipur
lislar lians einn, — braghegurðin, orðkynngin og fágun-
in verður hverjum listgefnum manni forði ótæmandi
nautnar. Enginn íslendingur hefur með þvílíkum yfir-
burðum eins og liann sæmt tunguna torveldum og list-
brugðnum háttum, þar sem hvergi er vant dýrra orða
og litauðugrar hrynjandi tungunnar. Sérhver liáleit og
undursamleg skáldmynd er felld í umgerð orðleikni og
bragsnilldar. Enda kveðst hann snemma liafa skilið það
við lestur móður sinnar, „að orð er á ísiandi til um
allt, sem er hugsað á jörðu“.
Þegar ég nú undir lok þessara fátæklegu minningar-
orða, sem ég hef valið þessu slórmenni andans og skáld-
snillinnar, skyggnist um, livar hæst beri um auðkenni
hans sem skálds og manns, ber hvergi liærra en þar,
sem er ást lians á tungunni og lotning hans fyrir þeirri
list og nautn, sem hún veitir honum. Með sprota tung-
unnar opnar hann undrasvið sérhvers umhverfis sins
i ríki náttúrunnar. Með töfrum hennar brýtur hann upp
leyndardóma háleitustu hugsana mannanna og torráðn-
ustu kennda. Tungan verður honum tilbeiðsla. Með auðgi
liennar og alhæfi slær hann hrú yfir ómælanlegar
fjarlægðir; hún ber liann sífellt í fang guðdómsins, þar
sem er upphaf og endimark alls þess, sem fegurst er,
liáleitast og eilt er eftirsóknarvert, þegar sundin lokast
og yfir lýkur. — Svo óbrigðul er lotning' hans fyrir
þeirri list, sem hann þjónar, að hvergi ber hann sér
hrjúft eða ljótt orð í munn og nálega enga ádeilu. Must-
eri hans er alskipað myndum fegurðarinnar, þar sem
undursamlegir töfrar islenzkrar tungu vaka yfir litum
og línum. Slíkt rís orðhof Einars Benediktssonar af