Tímarit Máls og menningar - 01.04.1940, Blaðsíða 21

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
15
gröf sína með þessari vísu (Stefjahreimur, Hafblik,
bls. 3):
Mitt verk er, þá eg fell og fer,
eitt fræ, mitt land, í duft þitt grafið;
mín söngvabrot, sem bíð eg þér,
eitt blað i ljóðasveig þinn vafið.
En innsta hræring hugar míns
hún hverfa skal til upphafs síns
sem báran — endurheimt i hafið.
Einar Benediktsson befur hlotið legstað í faðmi lands-
ins, þar sem tignarlegur fjallahringur Þingvalla heldur
vörð. Við grafreit hans og annarra þeirra manna, er
síðar kann að verða kosinn legstaður á þessum stað,
vaka hamingjuvættir landsins, helgaðar af sögulegum
minningum íslendinga um allt, sem þeir hafa átt stór-
brotnast og glæsilegast í fari sínu og þjóðlífi. Betri
staður varð ekki kosinn Einari Benediktssyni, úr því
að hreytt var út af venju. Mold, sem áður var heilög,
verður helgari við þau síðustu spor, sem þangað voru
stigin í fylg'd með honum. öræfakyrrðin — ímynd þess
friðar, sem hann þráði, — verður dýpri, daggir vorsins
bjartari, blær fjallanna mjúklátari, af þvi að honum
var helgað þar leiði.
En hversu mun svo farnast verki hans — fræinu, sem
liann sáði í duft lands síns? Síðan ritarar íslendinga-
sagna lögðu frá sér pennann, hefur enginn maður með
meiri yfirburðum vottað það í verki sínu, að islenzk
tunga er göfug, að hún er rík og tillátssöm hverjum
stórum anda, sem kýs að skapa listaverk. Engum manni
hefur hún verið tillátssamari en Einari Benediktssyni,
og ekkert barn hennar hefur kropið að lindum hennar
með þvílíkri lotningu, né þjónað henni á trúmannlegri
liátt. Hver einasta ljóðlina er meillað og fágað listaverk
og ljóðin öll stórkostlegasta afrek í þeirri grein listar
orðsins, sem okkur hefur enn hlotnazt.
Já, hversu mun svo farnast verki lians? Yerður lögð