Tímarit Máls og menningar - 01.04.1940, Blaðsíða 31

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
25
En maður sá, er sjálfur bar
þá sorg, er fólkið ber,
og sá, hve grýtt og gróðurlaus
er gatan, sem það fer,
og snauða hópsins hljóðu kvöl
í hjarta sínu fann,
en átti meira af mildi en styrk
— sá maður, það var hann.
Hví varnar mettur barni brauðs
í beizkri neyð? Og samt
á móðir jörð svo barngott brjóst
og býður öllum jafnt.
Ég vissi einn, sem undur það
sinn anda brenna fann
um morgun, kvöld og miðjan dag
— sá maður, það var hann.
Víst heppnast mörgum heimslíf sitt
þá hrellir næsta fátt,
þeir sömdu undir andann við
um ævilanga sátt,
og skutu frá sér skiining þeim,
er skyldar menn í stríð
við lög og rétt þess rándýrsvits,
er ræður okkar tíð.
En það varð öðrum erfið raun
sinn anda að sættast við,
og sí og æ það sóttist ver
að semja við hann frið.
Um blakka nótt og bjartan dag
er biturt eintal hans.
— Margt fannst oss löngum furðu sjúkt
í fari hins skyggna manns.