Tímarit Máls og menningar - 01.04.1940, Blaðsíða 33

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
27
III.
Og hann tók allt, sem öfugt fór,
svo allt of nærri sér,
og stóð því hverju höggi við
svo hlífarlaus og ber.
Hann sá ei fram á sigur neinn
í sókn hins djarfa manns.
Hann sá ei fugla fljúga um haf
hins fyrirheitna lands,
en skynjaði allan órétt lífs
svo opinkviku Ijóst,
sem skotgröf væri hjarta hans
og hertröð ein hans brjóst,
þar tryllt og vita vonlaust stríð
öll veröld þrotlaust heyr.
— Ó, heimsstríð, þú skalt hljóðna í nótt
og hefjast aldrei meir.
IV.
Hvítt sólskin dagsins silfrar dátt
hvert sund við Reykjavík,
og jörð vor er sem áður fyrr
svo ung og sterk og rík.
Og allan daginn vex og vex
og verður stjórnlaust bál
hin djúpa þjáning, djúpa þrá
í draumamannsins sál.
Er aðrir hrósa happi mest,
hann heyrir efans raust.
— Já, sólin skín, en sama er mér,
því senn er komið haust,
sem „blómstrið eina“ líf við líf
skalt lagt í moldu skjótt.
Far dagur dýr og sigl þinn sjó,
'því senn er komin nótt.